All Chapters of ANG BABAENG HINDI DAPAT BINITAWAN: Chapter 101 - Chapter 110

Para bang nahulog si Mariel sa isang bangungot na hindi na siya magising. Ang bawat salita ni Adrian ay parang mga putok ng baril na sunod-sunod na dumagdag sa sugat na matagal na niyang pilit inaayos.Jimmy Black. Alive. And wants Billie dead.“Anong sinabi mo?” nauutal na tanong ni Mariel, hawak ang dibdib, halos hindi makahinga.Naglakad si Adrian palapit sa kanya, mabagal, parang tinatakam ang mga reaksyon nila.“Your fiancé has a brother,” sabi niya. “A brother he thought was dead. Pero hindi lahat ng patay… nananatiling patay.”Hinawakan ni Rafael ang braso ni Mariel, marahang inaalalayan siya.

 Ang tunog ng mga makina ang unang bumasag sa katahimikan—isang mabigat, mabagal na rhythm na parang puso ng isang higanteng nakahimlay. Mula sa labas ng ICU glass windows, nakapako ang tingin ni Mariel kay Billie, nakaratay, halos hindi gumagalaw, at napapaligiran ng puting liwanag ng hospital LEDs.Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang doorknob.“Are you sure, Mariel?” tanong ni Dr. Santez. “He… did not wake up normally.”Dahan-dahang tumango siya, bagama’t kinakain na ng kaba ang buong dibdib niya.“I don’t care,” mahinang sagot niya. “He’s my husband. I need to see him.”Sa gilid, nakasandal si Rafael sa wall, nanahimik pero alerto.

The hospital corridor was unusually quiet that night—too quiet, parang may hinahandang unos na hindi pa bumabagsak. Ilang oras nang nakatitig si Mariel sa isang sulok ng lobby, hawak ang isang cold cup of coffee na matagal nang hindi niya iniinom. Parang prop lang sa kamay niya. Parang reminder na hindi pa tapos ang gabi, kahit pagod na pagod na siya.From the glass doors, dumaloy ang hanging malamig. The automatic doors slid open.At pumasok si Rafael.Mariel’s spine stiffened. Hindi niya inaasahan na babalik ito. Hindi sa ganitong oras, hindi sa ganitong kondisyon… hindi kapag halos gumuho na ang mundo niya sa paghihintay kung gigising pa ba si Billie o hindi.“Mariel…” mahina

Ang private recovery lounge—na kanina ay taguan ni Mariel—ay naging isang eksena ng emergency.Agad siyang lumapit, ang luha ay tuluyan nang natuyo sa mukha, pinalitan ng shock at ng survival instinct na minsang nagligtas sa kanilang buhay.“Rafael, tawagin mo ang mga nurse! Masyadong mataas ang stress niya!” sigaw niya, ang boses ay pilit na pinatigas. Mabilis siyang lumuhod sa tabi ni Billie, sinubukan pakalmahin ang mabilis at abnormal na tibok ng puso nito.Pero hindi na kinaya ni Billie.Si Rafael ay agad tumakbo palabas ng

Ang jet engine ay nagbubuga ng malalamig na hangin sa tarmac ng Zurich Airport, Switzerland. Para kay Mariel, ang tunog na iyon ay hindi lang ingay ng makina; ito ay ang simponya ng paglayo. Ang eroplanong nagdala sa kanya ay lumapag na, nagtatapos sa mahaba at tahimik na paglipad kung saan ang tanging kasama niya ay ang mga alaala, ang pangingilabot sa nangyari kay Billie, at ang cold logic na kanyang niyakap.Ang Zurich ay hindi lang random na destinasyon. Ito ang pinakamalayo, pinakamalamig, at pinakatahimik na lugar na naisip niya—isang kabuuang kabaligtaran ng kanyang buhay sa Pilipinas, na puno ng init, kaguluhan, at ang adrenaline ng underground operations. Ito ang anti-thesis sa kanyang pagkatao; kung ang kanyang nakaraan