All Chapters of มารยายั่วรัก: Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 23อาหารมากมายถูกยกนำวางบนโต๊ะ ทั้งที่ควรจะเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดกลับกลายเป็นมื้อที่ฝืดคอที่สุดสำหรับณัฐภัทร เพราะว่าแม่ของเขาจับเขานั่งข้างมุกวารีทางซ้ายมือส่วนทางขาวมือเป็นแม่ของเขาโดยให้ จิรภาณินท์นั่งข้างพ่อของเขามุกวารีผุดยิ้มด้วยความพอใจและสะใจเมื่อเธอเป็นฝ่ายที่ได้นั่งข้างชายหนุ่ม เธอพยายามปรับตัวและแสดงท่าทางลักษณะนิสัยตลอดเวลาร่วมโต๊ะอาหารให้เหมือนกับพิศชามนต์มากที่สุด“หนูมุกไม่ชอบทานแตงกวาหรือจ๊ะ” เพ็ญรตีถามเมื่อเห็นหญิงสาวเขี่ยแตงกวาไปไว้ที่ข้างจาน“ค่ะ” มุกวารีแสร้งตอบ ทั้งที่ปกติเธอชอบทานแตงกวาเป็นที่สุด แต่เธอรู้ดีว่าพิศชามนต์ไม่ชอบทานแตงกวาและมะละกอมากที่สุด“จริงหรอจ๊ะ เหมือนหนูมนต์เลยจริงไหมภัทร หนูมนต์ก็ไม่ชอบทานแตงกวา” เพ็ญรตีถามลูกชาย แต่สีหน้าของณัฐภัทรยังเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา“เหรอครับ มนต์ไม่ได้ไม่ชอบครับแต่เกลียดเลยล่ะครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมเอื้อมมือไปตักอาหารให้จิรภาณินท์ที่นั่งฝั่งตรงข้างเยื้องจากเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนจนมุกวารีมองด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ“ขอบคุณค่ะพี่ภัทร” หญิงสาวตอบรับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มจนเพ็ญรตีเริ่มไม่พอใจที่ลูกชายของเธ

Chapter 25เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบหน้านาทีจิรภาณินท์เดินออมาจากข้างหลังครัวด้วยความรีบร้อนมองไปยังโต๊ะโซฟารับแขกขนาดเล็กที่ชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพิมพ์“งั้นณินท์ไปทำงานก่อนนะคะ” เธอกล่าวพร้อมยกมือไหว้ผู้เป็นแม่“ตั้งใจทำงานนะณินท์” ผู้เป็นแม่เอ่ยพูดกับลูกสาวก่อนหันไปมองชายหนุ่มใบหน้าคมกำลังลุกขึ้นยืนจากโซฟาพร้อมเดินมาหา“ฝากดูแลยัยณินท์ด้วยนะคะ”“ครับ” เขาตอบ“ณินท์ไปทำงานก่อนนะคะแม่” หญิงสาวพูดอีกครั้งก่อนเดินออกไป ณัฐภัทรยกมือไหว้ลาสายพิรุณพร้อมตามออกไปเขาดูแลเธอตอนทำงาน แต่ให้เธอดูแลหัวใจเขาจะได้ไหมนะภายในห้องทำงานสี่เหลี่ยม ที่มีเพียงแค่หญิงสาวนั่งอยู่หน้าจอคอม เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงที่มีแต่เสียงถอนหายใจออกมาเป็นระยะ ๆณัฐภัทรออกไปประชุมตั้งแต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วจนป่านนี้ยังไม่เสร็จ หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานพร้อมเตรียมเก็บของเพื่อรอชายหนุ่มออกไปรับประทานข้าวพร้อมกันในตอนเที่ยงเสียงประตูเปิดขึ้นมา จิรภาณินท์เงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความดีใจ รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าพร้อมต้อนรับชายหนุ่ม แต่ทว่า...หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลม ในชุดเดรสเดินเข้ามาภายในห้องพร้อ

Chapter 27เป็นเวลานานที่ณัฐภัทรใช้เวลาทำงานโดยไม่เอ่ยทักพูดคุยกับ หญิงสาวข้างโต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทั้งงานและเรื่องส่วนตัว เรื่องงานก็ไม่ได้ทำให้เครียดมากเท่าที่ควร แต่ทว่าเรื่องของมุวารีที่ดึงสมาธิการทำงานหลุดออกไปเกือบครึ่งหลังจากแยกทางกันหลังอาหารมื้อกลางวันไม่ถึงสองชั่วโมง แม่ของเขาก็โทรมาว่ากล่าวเขาด้วยวาจาที่รุนแรง อีกทั้งยังว่าถึงจิรภาณินท์ที่ไม่รู้เรื่องอีกด้วย‘คุณแม่กำลังพูดเรื่องอะไรกันครับ ผมไม่เข้าใจ’ เขาเอ่ยถาม[ก็เรื่องหนูมนต์ไงล่ะ อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะภัทร !]คนเป็นแม่พูดเสียงดังชายหนุ่มยกโทรศัพท์มือถือห่างจากหูทันที‘ผมไม่เข้าใจ ว่าผมไปทำอะไรให้คุณมุกวารี...’[ภัทร ! อย่ามาพูดว่าไม่เข้าใจ ! ] เพ็ญรตีตวาดดังด้วยความโมโห [รู้อยู่แก่ใจ ว่าเราทำอะไรลงไป]ณัฐภัทรได้แต่ถือสายโทรศัพท์คิดทบทวนว่าเขาไปทำอะไรให้มุกวารีนั้นไม่พอใจถึงกับต้องไปฟ้องแม่ของเขา‘ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเรื่องอะไร?’ ณัฐภัทรถามอีกครั้ง[ไปนั่งทบทวนเอาเองล่ะกัน ...แต่วันนี้ตอนเย็นเราต้องไปรับหนูมุกที่บ้านไปทานข้าวเย็นข้างนอกสองต่อสอง] เพ็ญรตีเอ่ยปากสั่งอย่างดีใจที่จะหาโอกาสให้ลูกชายเธอได้ใกล้ชิ

Chapter 29ณัฐภัทรลากหญิงสาวออกจากผับอย่างรวดเร็วจนลืมสนใจว่ามือได้บีบจับข้อมือบางไว้แน่นจนคนถูกบีบต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ“พี่ภัทร ณินท์เจ็บ” เธอท้วงเมื่อถูกเขาลากออกมาตั้งแต่ในผับจนมาถึงลานจอดรถชายหนุ่มปล่อยมือหญิงสาวเป็นอิสระ “พี่ขอโทษ”ณัฐภัทรเดินเข้ามาประชิดตัว นัยน์ตาคมจ้องมองด้วยความเป็นห่วงและโกรธเคืองที่ไม่ยอมฟังตั้งแต่แรก สองมือรวบเอวบางพาดไว้ที่เหนือบ่าอย่างรวดเร็วจนจิรภาณินท์ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ“พี่ภัทร ! ปล่อยณินท์นะ ณินท์เดินเองได้ !” หญิงสาวยกกำปั้นทุบแผ่นหลังของณัฐภัทร เขายังนิ่งทำเหมือนไม่รู้สึกสะทกสะท้านอย่างใดจนกระทั้งเดินมาหยุดที่หน้ารถ ชายหนุ่มกดรีโมตพร้อมเดินเข้าไปเปิดประตูรถห้องโดยสารออกก่อนจะวางหญิงสาวลงนัยน์ตาคมจ้องมองเธอที่นั่งอยู่ ก่อนเข้ามานั่งข้างในแล้วปิดประตูรถลง จิรภาณินท์ไม่สบตา ขยับถอยหนีไปอีกทางพร้อมที่จะเปิดประตูรถอีกด้านหนีลงแต่ทว่ากลับไม่ทันเสียแล้ว“พี่ภัทร” เธอเรียกเขา ทั้งที่ใจยังคงรู้สึกกลัวอยู่ก็ตาม“พี่บอกแล้วว่าไม่ให้ทำ ทำไมไม่ฟัง” เขาดุ พร้อมกับเขยิบตัวเข้ามาใกล้หญิงสาวจนแผ่นหลังต้องแนบชิดกับประตูรถอีกด้าน“ก็ณินท์ไม่รู้ อีกอย่า

Chapter 31เพล้ง !“กรี๊ดดดดดดดดดด !!” เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่งบ้าน พริมรตาหยิบหมอนที่อยู่ใกล้มือตรงตรงโซฟาขว้างไปโดยไร้ทิศทางเพียงแค่เสียงแจกันแตกก็ทำให้คนที่ได้ยินถึงกับผวาไปตาม ๆ กัน แต่ตามด้วยเสียงร้องอีก... ทุกคนต่างเดินมามองอยู่ห่างแล้วเดินจากไปด้วยความกลัว แม้กระทั้งนาถลดา ที่เดินมาแล้วต้องเดินจากไปทั้งน้ำตา อดที่จะร้องไห้เสียงใจไม่ได้เมื่อมองเห็นลูกสาวที่รักต้องเป็นแบบนี้...“ภัทรทำกับพริมได้ยังไง !...ฮือ ๆ...พริมรักภัทร...” เสียงพร่ำเพ้อบอกรักชายหนุ่มทั้งน้ำตา พริมรตาทรุดลงที่พื้นอย่างหมดแรงเธอจะทำทุกอย่างให้เขามาเป็นของเธอ !!ณัฐภัทรเดินเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่ออกจากผับชายหนุ่มพาจิรภาณินท์ไปดินเนอร์มื้อค่ำที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งกว่าจะพามาส่งที่บ้านก็เกือบสองทุ่มหลังจากที่ส่งหญิงสาวไปไม่นานโทรศัพท์จากมุกวารีก็ดังขึ้น จึงทำให้รู้ทันทีว่าเธอคงจะมาถามเรื่องที่นัดทานอาหารเย็นกับเขาเพื่อเป็นการขอโทษ แต่นั้นไม่สำคัญสักนิด… เพราะเขาไม่เคยเก็บมาใส่ใจ“ภัทร !” เพ็ญรตีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นล