All Chapters of มารยายั่วรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ณัฐภัทรเอื้อมมือไปรับ เปิดอ่านรายละเอียดดู เป็นลูกค้าที่ไม่อยากจะร่วมธุรกิจด้วยจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ามีเงินจ่ายมากมายคงไม่รับเช่นกันชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารลงพร้อมเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจนายมาก”“ครับ” เปมทัตตอบ เขายังคงยืนยิ้มให้กับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านาย ใจอยากจะถามว่าหญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือใคร...แต่กลัว...ไม่ถามดีกว่าให้ท่านประธานตอบเอง“นายไปทำงานได้แล้ว” เปมทัตยังคงยืนนิ่ง เขาเหล่สายตาเหมือนจะบอกให้เจ้านายรู้ว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือใครจิรภาณินท์ปรับสีหน้าที่เขินอายซ่อนเก็บไว้ พร้อมยิ้มออกมา เป็นทางดีถ้าจะกระจายข่าวให้ทั่วบริษัทรู้ซะเลย ว่าแล้วหญิงสาวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ก่อนจะสอดมือไปควงแขนเขาทันที“พี่ภัทรคะ” น้ำเสียงและการเรียกเปลี่ยนไปทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ“เออ...แฟนท่านประธานเหรอครับ”เปมทัตถามชายหนุ่มดึงสติกลับมาและรีบตอบทันที “ไม่ใช่”“ก็อีกหน่อยไม่แน่ค่ะ คือพี่ภัทรให้ณินท์มาเป็นผู้ช่วย” หญิงสาวตอบพร้อมหันไปย

“สวัสดีครับคุณณัฐภัทร” เสียงแหบเอ่ยทักขึ้นจากทางด้านหลังณัฐภัทรและจิรภาณินท์หันไปมองทางต้นเสียง ชายรูปร่างอ้วนท้วมวัยกลางคน ใบหน้าเริ่มมีรอยเหี่ยวย่นเห็นได้ชัด ส่งสายตามาที่ณัฐภัทรก่อนจะมองมาที่เธอ“นั่งลงก่อนสิ”“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นพร้อมกล่าวสวัสดีหญิงสาวได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ด้วยความไม่เต็มใจเมื่อสาวตาของ ชายวันกลางตรงหน้าเริ่มจ้องมองที่หน้าอกของเธอ“หวัดดี” น้ำเสียตอบห้วน ๆ ทั้งที่ยังมองคนข้างตัวณัฐภัทรไม่เลิก“สวย” เสียงแหบพูดพลางมองหญิงสาวตรงหน้า จนณัฐภัทรเริ่มไม่ชอบใจเมื่อสายตายังคงจับจ้องคนข้างตัวเขาไม่เลิก“ผมว่าคุยเรื่องานดีกว่าครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น“ลื้อก็พูดมาสิ” โชคชัยตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่คนฟังกลับโมโหยิ่งกว่า ไม่ใช่เพราะไม่ฟัง แต่เขากำลังไม่เข้าใจตัวเอง ทำไม่ต้องนึกโกรธคนข้างตัวเขาที่ใส่ชุดแบบนี้มาด้วย !“ถ้าเสี่ยไม่อยากคุยวันนี้ งั้นผมขอลากลับก่อน” เขาพูดขึ้น ทำให้คนฟังยิ่งรำคาญเมื่อถูกขัด“เอาแบบส

Chapter 10ผ่านไปไว้เกือบสัปดาห์งานใหม่ที่กำลังจะมาถึง คนในบริษัทต่างกันเตรียมโปรเจกต์ใหญ่ประจำปีนั้นก็คืองานประมูลเพชรที่จะจัดขึ้นในปลายเดือนหน้า ชายหนุ่มนั่งเลือกรูปถ่ายนางแบบที่จะมาเดินใส่เครื่องเพชรในงาน แต่ยังไม่ได้คำตอบสักที นางแบบแต่ล่ะคนถูกคัดมาแล้วทั้งนั้น ซึ่งมีแต่ลูกคุณหญิงคุณนายที่แม่เขาพยายามแนะนำเขาให้รู้จักเขาถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ทั้งเรื่องงานและเรื่องหัวใจหนักพอกัน พลันนึกถึงช่อดอกไม้ที่ส่งมาในวันนั้น เขาก็ได้สั่งห้ามทุกคนห้ามนำช่อดอกไม้ที่ส่งถึงเธอเขามาในบริษัทเด็ดขาด พร้อมทั้งส่งคืนให้เจ้าของจนกระทั่งไม่มีส่งมาอีกเพียงแค่ระยะเวลาสั้น ๆ แต่ทำไมหัวใจของเขากลับสั่นไหวไปกับหญิงสาวทุกครั้งที่อยู่ใกล้เสียงประตูเปิดออก สายตาคมเงยหน้าขึ้นไปมองประตู พร้อมกับหญิงสาวที่จ้องอยู่หน้าจอคอมเช่นกัน จินดารัตน์และเพ็ญรตีเดินเข้ามาภายในห้อง สายตาของเพ็ญรตีมองไปที่หญิงสาวด้วยความไม่ชอบใจแต่ก็ขัดใจแม่สามีไม่ได้ต้องยิ้มปั้นหน้าออกมาถึงแม้ว่าใจจะไม่ชอบ“คุณย่า คุณแม่” เขาพูดพร้อมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินเข้ามาหา“เลือกได้ยังตาภัทรนางแบบท

การจัดสถานที่ยังคงดำเนินต่อไป นางแบบที่มาเดินในงานถูกคัดเลือกเหลือแปดคนตามที่ชายหนุ่มกล่าวไว้ นี่ก็ใกล้ถึงวันงานแล้ว เพียงแค่สองสัปดาห์ต้องจัดเตรียมความพร้อมให้ไม่มีข้อผิดพลาดอุปสรรค์ในการจัดงานเหลืออย่างเดียวคือความวุ่นวายของมารดาที่ยังคงยืนยันว่าจะให้นางแบบที่เป็นลูกคุณหญิงคุณนายทั้งหมดสามสิบคนเข้ามาเดินแบบ“ภัทรแม่แค่อยากให้งานมีสีสันมากขึ้นนะ”“แต่มันเปลืองงบครับ” เขาอธิบายสั้น ๆ“จะเท่าไหร่เองภัทร ปีเดียวมีแค่ครั้งเดียว” เพ็ญรตียังพูดโน้มน้าว“แค่ปีเดียว แต่นี้งานบริษัทผมคงทำตามที่คุณแม่ต้องการไม่ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“ภัทรแม่แค่อยากให้บริษัทเราเป็นที่รู้จักมากขึ้นนะ” คนเป็นแม่เอ่ยต่อ ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเบื่อ ถึงจะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเขาก็ตาม แต่เป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจเป็นที่สุด“งั้นไว้แม่ก็จัดโครงการขึ้นเองแล้วกันนะครับ ที่ไม่ใช่งานนี้” เขาเสนอก่อนจะเดินเข้าไปสำรวจสถานที่จัดเตรียมงานต่อ โดยทิ้งความไม่พอใจให้ผู้เป็นแม่มองด้วยแววตาโกรธเกรี้ยวณัฐภัทร

Chapter 13วันใกล้งานประจำปีเข้ามาถึงเรื่อย ๆ จิรภาณินท์ต้องไปที่จัดงานทุกวัน ไม่ใช่เพราะต้องคุมงานแต่ต้องไปซ้อมเดินแบบโชว์ในวันงาน คงจะเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับเธอเพราะนางแบบที่มาเดินแบบในวันงานนั้นล้วนเป็นลูกคุณหญิงคุณนายทั้งสิ้น มีเพียงแต่เธอที่ไม่ใช่ ทำให้รู้สึกด้อยค่าณัฐภัทรตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขามาดูงานและดูหญิงสาวซ้อมทุกวันในช่วงบ่าย เขาก็รู้ดีว่าเธอกำลังจะกลายเป็นที่อิจฉาของเหล่าบรรดาคุณหนูทั้งหลายอีกมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจสายตาที่มองมาเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงกว่าการซ้อมเดินแบบเสร็จสิ้นลง จิรภาณินท์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความเหนื่อย แต่ก็ต้องพบกับสายตาของบรรดาคุณหนูสามคนที่จ้องมองเธอราวกับกินเลือดกินเนื้อ“กับแค่พริตตี้กระจอก ๆ คุณณัฐภัทรไม่น่าลดตัวไปให้ความสำคัญเลย” เสียงแหลมพูดดูถูกเธอ พร้อมส่งสายตาสำรวจเรือนร่างที่อยู่ตรงหน้า“นั่นสิ ฉันไม่รู้ว่าคุณภัทรหลงเข้าไปได้ยังไง คงจะเเลกตัวมาล่ะสิท่า” คำพูดที่ดังออกจากปากอีกคนทำให้จิรภาณินท์ฟังถึงโกรธทันที เธอทำงานที่หาเงินเลี้ยงครอบครัวไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องดูถู