(Elise’s POV)Tahimik. Yun lang ang naririnig ko — tahimik na parang sinampal ng katahimikan ‘yung buong opisina.Si Adrian pa rin ang unang gumalaw. “Elise…” mahina niyang tawag, parang takot din sa maririnig ng iba. “I swear— hindi ko sinasadya ‘yon.”Pero hindi ko na siya narinig. Hindi ko rin kayang tumingin sa kaniya. Because all I could see was Gabriel’s face — the way his jaw tightened, the way his eyes darkened, the way he looked at me.Parang sinasabi ng tingin niya, “I trusted you.” Pero paano ko ipapaliwanag ang isang bagay na hindi ko rin maintindihan?Lumapit si Celeste, kunwari nag-aalala. “Elise, are you okay?” Pero kita ko ‘yung ngiti niya — ‘yung tipong gusto mong burahin gamit ang folder sa mesa.“Yeah,” I managed to say, kahit nanginginig ‘yung boses ko. “I’m fine.”Fine. The biggest lie I’ve ever told.A few minutes later, halos lahat umalis na sa conference room. Si Adrian, awkward na nagpaalam. “I’ll fix this, okay? I’ll explain kay sir.”“Wag na,” sagot
Last Updated : 2025-10-28 Read more