All Chapters of Just Once More — ขอรักอีกครั้ง: Chapter 21 - Chapter 30

คลับส่วนตัวกลางเมืองถูกประดับด้วยแสงนีออนสีฟ้าอมม่วง เสียงเพลงเบา ๆ คลอไปกับแสงไฟสลัว แต่ความรู้สึกของเวย์และภัทรกลับเต็มไปด้วยความกดดันราวกับอากาศรอบตัวหนาแน่นขึ้นเวย์เดินนำ ภัทรอยู่ข้างหลัง มือใหญ่ของเขายังแน่นอยู่กับมือของภัทร“ภัทร…อย่ายอมให้ความกลัวเข้ามาครอบงำ จำไว้ว่าฉันอยู่ตรงนี้” เวย์กระซิบเสียงต่ำภัทรพยักหน้า กำมือแน่น “ฉันรู้…แต่ก็กลัวเหมือนกัน”ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในห้องโถง คลับหรูเต็มไปด้วยนักธุรกิจและคนสนิทของรามและตรงกลางห้องนั้น…รามนั่งอยู่บนเก้าอี้สูง ดวงตาคมจับจ้องเข้ามาทันทีที่เห็นเวย์“เฮ้…เวย์ ธันวากรณ์ มาหรือเปล่า?” รามพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา “นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”เวย์นิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น“ราม…ถึงเวลาแล้วที่เราต้องเคลียร์ทุกอย่าง”“อ้อ เคลียร์?” รามหัวเราะในลำคอ “นายคงยังจำเรื่องเก่าได้สินะ…เรื่องที่นายคิดว่าฉันทำร้ายภัทร”เวย์ก้าวเข้าไปใกล้ทีละก้าว“อย่าพูดชื่อภัทรอย่างนั้นอีก…ทุกอย่างที่นายทำ ฉันจะล้างแค้น”รามยักไหล่เหมือนไม่กลัว“ก็เอาเลย…นายมาแล้วนี่ เรามาสนุกกันหน่อย”ภัทรขยับเข้าใกล้เวย์ มือเกร็งแน่น“เวย์…ระวังนะ”“ฉันรู้…นายไม่ต้องห่วง”

เช้าวันต่อมา เมืองทั้งเมืองยังคงหมุนไปเหมือนเดิม แต่สำหรับภัทร มันเหมือนทุกอย่างกำลังเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง — พร้อมกับความจริงที่ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปเวย์ยืนอยู่ริมหน้าต่างชั้นบนสุดของตึก “เวธานี กรุ๊ป” เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมคอออกหนึ่งเม็ด เส้นผมยังชื้นจากไอน้ำหลังอาบน้ำ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากโต๊ะทำงาน เขาเหลือบมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอเพียงแวบเดียวก่อนจะกดรับสาย“ว่าไง ธันวา”เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนสนิทดังจากปลายสาย “รามเคลื่อนไหวแล้ว มันเริ่มดึงหุ้นฝั่งเอเชียเข้ากลุ่มตัวเอง นายแน่ใจเหรอว่าจะไม่ลงมือก่อน?”เวย์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเรียบ “ยัง…ฉันอยากรู้ก่อนว่ามันต้องการอะไรจริง ๆ”“มันไม่ได้อยากได้แค่ธุรกิจเวย์…แต่มันอยากได้ภัทรด้วย นายไม่รู้เหรอ?”มือของเวย์กำโทรศัพท์แน่น เสียงเย็นลงทันที “พูดอีกทีสิ”“ฉันเห็นมันส่งคนไปเฝ้าแถวบริษัทของภัทรเมื่อคืน นายควรรีบตัดสินใจ”เวย์เงียบไปอีกครั้ง ดวงตาคมเต็มไปด้วยประกายแห่งความโกรธ“ขอบใจ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะวางสาย แล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานของภัทรภัทรกำลังจัดเอกสารอยู่เมื่อเวย์เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว“ภัทร

เสียงคลื่นกระทบแนวเสาไม้ดังสลับกับเสียงลมทะเลที่พัดแรง ราตรีนี้มืดกว่าทุกคืน แสงไฟจากเสาไฟริมท่าเรือกระพริบเป็นจังหวะคล้ายจะดับทุกเมื่อเวย์ยืนพิงรถหรูที่จอดอยู่ใกล้โกดังเก่าริมน้ำ ดวงตาคมมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ชุดสูทสีดำแนบตัวทำให้เขาดูทั้งอันตรายและทรงอำนาจในเวลาเดียวกันในมือของเขามีปืนสั้นซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุม — ไม่ใช่เพราะเขาชอบใช้ความรุนแรง แต่เพราะคืนนี้ เขาไม่รู้ว่าใครจะเป็นศัตรูไม่นาน รถอีกคันแล่นเข้ามาจอด ภัทรก้าวลงมาด้วยสีหน้ากังวล“เวย์ นายไม่ควรมา”“ฉันสัญญากับนายแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบโดยที่ฉันไม่รู้ความจริง”ภัทรกัดริมฝีปากแน่น “แต่รามมันไม่ใช่คนที่เราจะรับมือได้ง่าย ๆ มันต้องมีแผน มันไม่เรียกเรามาเพราะอยากคุยเฉย ๆ แน่”“ฉันรู้…” เวย์ตอบเสียงเรียบ “แต่นายก็รู้เหมือนกันว่าฉันไม่เคยหนี”เสียงฝีเท้าดังแว่วขึ้นจากในโกดัง ก่อนที่ประตูเหล็กขนาดใหญ่จะค่อย ๆ เปิดออก เสียงเหล็กเสียดสีกับพื้นคอนกรีตดังลั่นรามก้าวออกมาจากความมืด เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนขึ้นถึงศอก ใบหน้ายิ้มเย็นอย่างเคย“ดีใจนะที่มาทั้งคู่” เขาพูดเสียงเรียบ “ฉันไม่ชอบคุยผ่านคนอื่น”เวย์ก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้า

เสียงฝนเริ่มโปรยปรายอีกครั้งในค่ำคืนที่มืดสนิทไฟถนนส่องสลัวสะท้อนลงบนผิวน้ำที่ขังตามพื้นทาง ภัทรขับรถช้า ๆ ตามโลเคชันที่ส่งมาทางข้อความ เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงจนน่ากลัว> “โกดังเดิม...”ที่แห่งนี้เคยเป็นสถานที่ที่เขาและเวย์ใช้หลบหนีจากโลกภายนอกในวัยเรียน — ตอนนั้นยังเป็นเพียงโกดังร้างริมแม่น้ำ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นที่นัดพบของใครบางคนที่ต้องการเปิดโปง “ความจริง”เขาจอดรถตรงลานด้านหน้า ความเงียบปกคลุมจนได้ยินเพียงเสียงฝนกระทบหลังคาเหล็ก ภัทรสูดหายใจเข้าลึก ก่อนผลักประตูเหล็กขึ้นกลิ่นสนิมและฝุ่นเก่าตีเข้าจมูก แสงไฟนีออนกระพริบอยู่มุมหนึ่งเผยให้เห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่“มาคนเดียวจริง ๆ ด้วยสินะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นภัทรหรี่ตา “คุณเป็นใคร?”ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนเดินออกจากเงามืด — ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏชัด“ธันวา?” ภัทรเอ่ยชื่อออกมาแทบไม่เชื่อสายตา“ไม่ได้เจอกันนานนะ” เขายกยิ้มบาง “ฉันเคยเตือนแล้วว่าอย่ากลับมายุ่งกับเวย์อีก”ภัทรขมวดคิ้วแน่น “คุณเป็นคนส่งข้อความมาเหรอ”“ใช่ แต่ฉันไม่ได้อยากเจอนายเพราะคิดถึงหรอกนะ” ธันวาเดินเข้าใกล้ช้า ๆ “ฉันอยากให้นายรู้ ว่าสิ่งที่นายกำลังโดน ม

เสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเวย์ยังดังในรถ เขาขับฝ่าความมืดของเมืองโดยไม่มีจุดหมายชัดเจน แสงไฟนีออนสะท้อนบนกระจกหน้ารถเหมือนเส้นทางที่วกวนไร้ทางออกภัทรมองออกไปนอกหน้าต่าง ใจของเขายังเต้นแรงด้วยความกลัวปนสับสน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป — ตั้งแต่การเจอธันวา การถูกยิง ไล่ล่าจากคนของวรากร ไปจนถึงการหนีตายจากคอนโด“เวย์…เราจะไปไหน” ภัทรถามเสียงแผ่ว“ที่ปลอดภัย” เวย์ตอบสั้น ๆ แต่ดวงตาคมยังจับจ้องถนนข้างหน้ารถเลี้ยวเข้าไปในซอยแคบ ๆ ก่อนจะจอดสนิทหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งที่ดูเงียบสงบ ภายนอกดูเก่าแต่มีระบบกล้องวงจรปิดรอบบ้านครบทุกมุม“ที่นี่คือ…?”“บ้านของคนที่ฉันไว้ใจที่สุดในตอนนี้” เวย์พูดพร้อมลงจากรถภัทรเดินตามเข้าไป ไม่ถึงนาที ประตูไม้ก็เปิดออก พร้อมชายวัยกลางคนที่มีรอยสักจาง ๆ บนต้นแขนและแววตาคมแบบคนผ่านสนามรบ“นายมาเร็วเกินที่คิด เวย์” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ“ไม่มีเวลาแล้วพี่เมฆ” เวย์ตอบ “ฉันต้องรู้ว่าใครส่งข้อมูลจากในบริษัทออกไป”เมฆพยักหน้า แล้วหันไปมองภัทร “นี่คงเป็นคนที่ทำให้นายยอมเสี่ยงขนาดนี้สินะ”เวย์เหลือบตา “ใช่ และใครแตะต้องเขา ฉันฆ่า”คำพูดนั้นหนักแน่นจนภัทรต้องเบือนห