All Chapters of Just Once More — ขอรักอีกครั้ง: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ข้างนอกหน้าต่างกระจกของรีสอร์ตหรูริมทะเล แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดตัวลงบนผิวน้ำจนเกิดเงาสะท้อนสีทอง เวย์ยืนมองภาพนั้นนิ่ง ร่างสูงในเชิ้ตขาวปลดกระดุมสองเม็ดคลายความอึดอัดจากการประชุมตลอดทั้งวัน ทว่าในใจกลับไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแม้แต่น้อยเพราะภาพที่ตามหลอกหลอนเขาตลอดทั้งวัน...คือรอยยิ้มบางของภัทรเวย์ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังจำมันได้ ทั้งที่พยายามจะลืมมาหลายปี พยายามฝังทุกอย่างไว้ใต้คำว่า “แค้น” และ “ศัตรู” แต่พอได้เจอกันจริง ๆ ทุกสิ่งกลับพังทลายเหมือนกำแพงที่สร้างมาด้วยมือเปล่าเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เสียงของเลขาจะดังตามมา “คุณเวย์คะ คุณภัทรมาถึงแล้วค่ะ”หัวใจเวย์สะดุดเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงนิ่ง เขาพยักหน้าช้า ๆ “ให้เข้ามา”ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ประตูห้องก็เปิดออก — ภัทรในชุดเสื้อเชิ้ตฟ้าอ่อนกับกางเกงสแลคสีครีมเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง แสงแดดยามเย็นสาดกระทบใบหน้าของเขา จนเวย์ต้องเบือนสายตาหนี เพราะมันเหมือนย้อนเวลากลับไปในวันที่ทั้งคู่ยังหัวเราะด้วยกัน“ฉันเอาเอกสารมาให้เซ็น” ภัทรพูดเรียบ ๆ เขาไม่สบตาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ มือเรียวถือแฟ้มสีน้ำตา

ตอนที่ 33 — รักที่ยิ่งหนี...ยิ่งตามหลังจากคืนนั้น ทุกอย่างระหว่างภัทรกับเวย์เหมือนกลับไปเริ่มต้นใหม่ — แต่ไม่ใช่ในทางที่ดีขึ้นเลยภัทรเริ่มตีตัวออกห่าง เขาไปถึงออฟฟิศเช้ากว่าปกติ กลับดึกกว่าทุกคน และพยายามหลีกเลี่ยงการอยู่ลำพังกับเวย์ทุกครั้งที่ทำได้ เหมือนกำแพงที่เขาเคยสร้างขึ้นกลับสูงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าแต่ปัญหาคือ...เวย์ไม่ได้คิดจะยอมทุกครั้งที่ภัทรพยายามหนี เขาก็จะตามเจอเสมอ — ไม่ว่าจะเป็นตอนเดินออกจากลิฟต์ ตอนกินข้าว หรือแม้กระทั่งตอนอยู่ในห้องประชุม เวย์มักจะหาข้ออ้างบางอย่างเพื่อให้ทั้งคู่ต้องอยู่ในพื้นที่เดียวกัน“นายหลบหน้าฉันทำไม” เวย์ถามเสียงเรียบหลังจากปิดประตูห้องประชุมลง ภัทรที่กำลังเก็บเอกสารถึงกับชะงัก“ไม่ได้หลบ แค่ยุ่ง” เขาตอบโดยไม่เงยหน้า“งั้นก็ดี เพราะคืนนี้นายจะไปทานข้าวกับฉัน” เวย์พูดต่อเหมือนมันเป็นคำสั่งธรรมดา ๆ“ฉันไม่ว่าง”“งั้นฉันจะรอนายจนกว่านายจะว่าง” เวย์พูดพร้อมรอยยิ้มเย็นที่ภัทรรู้ดีว่าเถียงไปก็เท่านั้นภัทรเม้มปากแน่น “เวย์...อย่าทำแบบนี้เลย”“แบบนี้คือแบบไหน”“เหมือนนายพยายามลากฉันกลับไปที่เดิม ทั้งที่ฉันพยายามเดินออกมาแล้ว”เวย

เช้าวันใหม่ ภัทรตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่ข้างหัวเตียง แต่ใจของเขาไม่ได้สงบเหมือนปกติ มันกลับเต็มไปด้วยความสับสนและแรงดึงดูดบางอย่างที่เขาพยายามปฏิเสธมานานทุกครั้งที่เขานึกถึงเวย์ — แม้เพียงแวบเดียว — หัวใจของเขาก็เต้นแรงเหมือนครั้งแรกที่พบกันในบริษัท ความคิดที่บอกให้เขาหลีกเลี่ยง กลับถูกความทรงจำของความอบอุ่นและรอยยิ้มของเวย์กลบจนหมดภัทรลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังเมืองที่ค่อย ๆ ตื่น แต่แทนที่จะรู้สึกสงบ เขากลับรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองถูกรั้งไว้ด้วยเชือก invisible ของเวย์และเหมือนสัญชาตญาณบางอย่างกำลังเรียกเขาให้ไปขณะที่กำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน ประตูห้องเปิดพร้อมเสียงทุ้มเรียบ “ภัทร…”เขาหันไปพบเวย์ยืนอยู่ที่ประตู สายตาคมดุแต่ไม่แข็งกร้าวเหมือนทุกครั้งที่เจอ มีเพียงบางอย่างที่อ่อนโยนซ่อนอยู่“มาทำไม?” ภัทรถามเสียงเรียบ พยายามซ่อนแรงสั่นในเสียง“ฉันคิดว่า นายอาจจะยังไม่พร้อม แต่ฉันอยากให้รู้ไว้...ว่าฉันไม่ปล่อยมือจากนายง่าย ๆ” เวย์ตอบ แล้วค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ระยะห่างระหว่างพวกเขาแคบลงจนแทบจะสัมผัสกันได้ ภัทรพยายามเบี่ยงหน้า แต่เวย์ก้าวตามทุกจังห

ค่ำคืนในออฟฟิศเวย์เงียบสงัดผิดปกติ ไฟจากโต๊ะประชุมส่องสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ละเงาของห้องเหมือนซ่อนความลับบางอย่างที่รอคอยให้ถูกเปิดเผยภัทรยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองออกไปนอกเมือง แต่ใจไม่ได้อยู่ที่วิวคืนนี้ เขากำลังคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เมื่อราม — ศัตรูเก่าที่ครั้งหนึ่งทำให้เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง — ปรากฏตัวอีกครั้งประตูห้องเปิดออกเบา ๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง“ราม…” เวย์พูดเสียงเรียบ แต่สายตาคมจับจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจรามก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา ดวงตาเหมือนมีประกายคมกริบ “เวย์…นานแล้วนะ ไม่เจอกันแบบตัวต่อตัว”ภัทรเม้มปากแน่น เขารู้สึกถึงแรงกดดันรอบตัว รามไม่ได้มาเพียงเพื่อสนทนา แต่เหมือนมาทวงทุกอย่างคืน — ทั้งอดีต และความลับที่ถูกฝังไว้“ราม…เรามาที่นี่เพราะอะไร” เวย์ถามเสียงเข้ม แต่ใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงเหมือนกันรามหัวเราะเบา ๆ แล้วหยุดตรงกลางห้อง “เรื่องบางอย่างที่นายคิดว่าซ่อนอยู่ดีแล้ว…ไม่ใช่แบบนั้นนะเวย์” เขาหันไปมองภัทร “และภัทร…นายคงคิดว่ามันจบไปแล้ว แต่ความจริงมันไม่เคยหายไปไหน”คำพูดของรามทำให้หัวใจภัทรสะท้าน เขารู้ทันทีว่าอ

ค่ำคืนในออฟฟิศยังคงตึงเครียด รามและผู้ติดตามของเขายืนตรงกลางห้อง พลางมองภัทรกับเวย์ด้วยสายตาเย็นชา“คืนนี้…ทุกอย่างจะจบลงที่นี่” รามพูดเสียงเข้มภัทรสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า หลังจากหลายปีของความสับสน ความเจ็บปวด และความแค้น มาถึงวันนี้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักและความเชื่อมั่นของเขากับเวย์อีกเวย์ยืนข้าง ๆ เขา มือทั้งสองประสานกันแน่น เสียงหัวใจทั้งคู่เต้นสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…เราจะสู้ด้วยกัน” เวย์กระซิบรามหัวเราะเย็น พลางเปิดเอกสารที่เก็บความลับทั้งหมด “ถ้าอย่างนั้น…ลองดูว่า ใครจะแข็งแรงกว่ากันจริง ๆ”ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้ติดตามของรามเริ่มเคลื่อนไหว แต่ภัทรไม่ได้ถอยหลัง เขาก้าวเข้ามาข้างหน้า ชี้ตาไปที่ราม “ฉันไม่กลัวนาย และฉันจะไม่ยอมให้ใครทำลายความสัมพันธ์ของฉันกับเวย์”เวย์ยิ้มบาง ๆ พลางยกมือสัมผัสแขนภัทร “เราอยู่ด้วยกัน…ทุกสถานการณ์”การเผชิญหน้ากลายเป็นการต่อสู้ทางความคิดและอารมณ์ รามพยายามบีบให้ทั้งคู่แตกแยก แต่ทุกครั้งที่เขาพูด ภัทรและเวย์กลับจับมือแน่นขึ้น ความรักที่แท้จริงของพวกเขาไม่สามารถถูกแยกออกได้ง่าย ๆรามมองด้วยความโกรธ แต่แล้