All Chapters of การันต์กันธีต์: Chapter 31 - Chapter 40

“ให้เพื่อนเราไปนั่งตรงนั้นสิ”ขุนพลชี้ไปทางเก้าอี้ว่างที่อยู่เยื้องไปจากบริเวณหน้าบาร์ โดยมีเอาไว้สำหรับนักท่องราตรีที่มาดื่มด่ำกับแสงสีเสียงเพียงคนเดียว ก่อนจะเดินนำหน้ากานเข้าไปยังมุมชงเครื่องดื่ม ซึ่งกานเองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เขาหันไปบอกร่างสูงที่เดินตามหลังเข้ามาติด ๆ“ธีต์ มึงไปนั่งรอตรงนั้นนะ เดี๋ยวกูเอาน้ำมะม่วงปั่นไปให้”“อืม”ธีต์รับคำสั้น ๆ ก่อนจะเหลือบหางตาไปมองไอ้ไส้ศึกด้วยความรำคาญ แล้วเดินตรงไปยังจุดที่กานบอกเมื่อครู่ วันนี้เขาต้องใจร่ม ๆ ไม่ก่อเรื่อง ไม่เช่นนั้นคะแนนที่สะสมมาตลอดทั้งสัปดาห์ได้พังทลายลงอย่างแน่นอน แต่เมื่อนั่งลงในที่ของตัวเองแล้ว ตามันก็อดไม่ได้ที่จะคอยจับจ้องมองไปยังกานอยู่ตลอด เพราะหากจังหวะที่ไอ้ไส้ศึกนั่นมันเข้ามารุ่มร่าม เขาจะได้แทรกตัวไปเป็นก้างขวางคอเอาไว้ทัน แต่เมื่อเห็นว่ากานเดินเข้าไปคุยบางอย่างกับมันแล้วปลีกตัวไปทางครัว แววตาดุดันจึงหันกลับมามองยังโต๊ะที่ตัวเองนั่งฝ่ามือหนาควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมันขึ้นมาเพื่อไถฟีดเช็กงานและดูข่าวสารบ้านเมือง ทว่าจู่ ๆ ศัตรูก็เดินไปลากเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ มานั่งลงฝั่งตรงข้ามของเขา“มึงมีอะ

เช้าของวันใหม่“อ่า หนักหัวฉิบ”เจ้าของร่างแกร่งในชุดนอนตัวใหม่ที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ภายใต้ผ้าห่มนวมผืนหนาพลิกตัวกลับมานอนหงายก่อนจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา เสียงบ่นเนือย ๆ ดังขึ้นทันทีที่อาการมึนหัวเข้าจู่โจมจนต้องยกมือขึ้นมานวดขมับทั้งสองข้างเอาไว้“ภาพตัดอีกแล้วเหรอกู”หลังจากปรับสายตาให้เข้ากับแสงของวันใหม่ได้ ธีต์ยังคงนอนมองเพดานห้องของตัวเองอยู่อย่างนั้น โดยไม่ทันได้สำรวจร่างกายของตัวเอง “กลับห้องมาได้ไงวะ”จากเดิมที่ตั้งใจว่าจะไปเฝ้ากาน แต่เห็นสภาพตัวเองแล้ว คิดว่าเมื่อคืนกานน่าจะเป็นฝ่ายเฝ้าเขาและพากลับห้องมากกว่า แววตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา แต่เขาต้องแปลกใจกับชุดนอนที่ใส่อยู่“กูเมาจนภาพตัด แต่ยังรักสะอาดอาบน้ำก่อนนอนอีกเหรอวะ”ภาพจำสุดท้ายคือตอนยกเหล้าหมดแก้ว ซึ่งยังจำได้เลือนรางเสียด้วยซ้ำว่าหมดแก้วครั้งที่เท่าไหร่กันแน่ ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ เมื่อเห็นว่ามันเพิ่งจะ 6 โมงเช้า จึงตั้งใจจะเดินออกไปที่ครัวเพื่อเตรียมมื้อเช้า และห่อมื้อกลางวันให้กานแกร๊ก! แอร๊ดธีต์เดินไปปลดล็อกประตู ก่อนจะเปิ

ช่วงบ่ายของวันถือเป็นเวลาพักผ่อนของเจ้าของห้องที่ตอนนี้กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวยาวในมุมห้องรับแขก ธีต์กำลังรอเวลา วันนี้เขาตั้งใจจะว่าจะออกจากห้องล่วงหน้าสักครึ่งชั่วโมงเพื่อไปรอรับกานที่คณะอย่างเช่นทุกวัน แม้ว่าจากที่พักไปมหาวิทยาลัยจะใช้เวลาเดินทางเพียงไม่กี่นาที แต่ด้วยความที่วันก่อนเขาเห็นว่ามีคาเฟ่เปิดใหม่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย จึงอยากจะแวะซื้อน้ำและขนมไปฝากให้อีกคนได้กินรองท้องระหว่างนั่งรถไปทำงานกริ๊ง กริ๊ง กริ๊งแต่ยังไม่ทันจะได้ย่างกายออกไปไหนเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ กลับดังขึ้นเรียกความสนใจให้ต้องหันไปมอง ธีต์วางหนังสือที่กำลังนอนอ่านอยู่ในมือลงบนอก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์คนโทรเข้ามาพลางขมวดคิ้วมุ่น“พ่อ”เรียวนิ้วกดรับสาย ก่อนจะเงียบไม่เอ่ยประโยคใด ๆ ออกมา จนปลายสายต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน“บ้านช่องไม่กลับ แกลืมไปแล้วหรือไงว่ามีพ่อกับแม่อยู่นะเจ้าธีต์”“มีอะไรครับ”“ทำไม ชั้นเป็นพ่อแก จะโทรหาลูกชายตัวเองมันผิดตรงไหน หรือแกซุกใครไว้ถึงไม่อยากให้พ่อโทรหา”“ถ้าพ่อจะโทรมาหาเรื่องผม งั้นผมวางนะครับ”“เย็นนี้กลับมากินข้าวที่บ้าน พาเด็กแกมาด้วย”“

“กาน กูชอบมึง”ธีต์พูดทวนอีกครั้งด้วยโทนเสียงหนักแน่น แววตาคมจ้องมองไปยังใบหน้าของคนข้างกายด้วยท่าทีจริงจังไม่มีแววทะเล้นเหมือนอย่างปกติ ทำเอากานนิ่งอึ้งและพูดอะไรไม่ออก เมื่อเจ้าตัวเริ่มรับรู้แล้วว่า สิ่งที่ถูกถามออกมานั้น คนพูดถามด้วยความสัตย์จริง“มึง เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว”“กูชอบมึงจริง ๆ กาน ชอบมานานแล้วด้วย”“.....”“ไม่รู้ว่ามึงจะยังจำวันรับน้องที่คณะวันแรกได้ไหม กูเจอมึงครั้งแรกที่นั่น”“มะ มึงหมายความว่ายังไงธีต์”“มึงจำวันที่มึงเข้ามาลงชื่อนักศึกษาวันแรกได้ไหม”ธีต์จ้องมองไปยังนัยน์ตาใสด้วยความจริงจังมากยิ่งขึ้น เมื่อเขาตัดสินใจแล้วว่า จะบอกเรื่องราวในอดีตให้กับคนตรงหน้าฟังมันเดี๋ยวนี้เลย เขาไม่สามารถอดทนรอไปมากกว่านี้ได้ หากกานไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับเขา วันนี้ก็ขอให้ทุกอย่างมันจบเพราะสิ่งที่เลวร้ายมากกว่านั้น คือการพาคนตรงหน้าเขาไปพบกับพ่อตนเองต่างหาก เขาไม่อยากให้เด็กร่าเริงแบบมันต้องไปเจอกับความคิดไม่ดีจากอีกฝ่าย“จำได้ ทำไมเหรอ”กานเปลี่ยนท่าไปพิงไหล่ลงกับเบาะ ก่อนจะพยายามตีหน้านิ่งให้มากที่สุด เพราะตอนนี้ภายในใจของตนนั้นมันเหมือนมีขบวนรถมากมายวิ่งเข้าหาพร้อมกันจนเกิดเ

“เจ้าธีต์ ชั้นไม่ได้บอกให้แกพาเด็กนี่มาด้วยนะ”ธรณ์ตวาดเสียงกร้าว ใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นจนเหล่าคนดูแลบ้านต่างพากันเดินหลบออกไปจากบริเวณห้องรับแขก เมื่อจู่ ๆ ลูกชายของเจ้านายกลับมาที่บ้านพร้อมกับเด็กหนุ่มหน้าใสข้างกาย“พ่ออยากให้ผมกลับมาอยู่บ้าน นี่ไง ผมกลับมาแล้ว จะเอาอะไรอีกครับ”ธีต์ไม่สนเสียงดุ ๆ นั่น เขากลับจูงมือกานให้เดินไปนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามผู้เป็นพ่อ ร่างสูงยกขาขึ้นมาไขว่ห้างพลางกระดิกเบา ๆ ซึ่งท่าทางกวน ๆ นี้ ทำให้ธรณ์ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีก“แกพามันเข้ามาในฐานะอะไร”“แฟนผม ลูกสะใภ้พ่อไงครับ อะไรกันเพิ่งบอกไปยังไม่ครบอาทิตย์ คุณอัยการผู้ยิ่งใหญ่ลืมไปแล้วเหรอครับ?”มุมปากยกยิ้มทิ้งท้ายอย่างกับต้องการจะท้าทายผู้เป็นพ่อ โดยกานเองตอนนี้ทำเพียงนั่งหลังตรงมองสองพ่อลูกเถียงกันอย่างกับเด็ก“แกจะต้องหมั้นกับหนูแพรเดือนหน้า หลังจากงานหมั้น 1 อาทิตย์ ชั้นจะให้แกแต่งเลย”“พอเลยครับ ผมยอมกลับมาอยู่บ้านให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าพ่อยังพูดเรื่องแต่งงานไม่หยุดแบบนี้ ผมจะยุให้แม่หาพ่อใหม่”“เจ้าธีต์ นี่มันจะมากไปแล้วนะ” คนพูดแทบกระโจนเข้ามาทึ้งหัวลูกชาย“ธีต์นั่นพ่อมึงนะ”กานขยับตัวเข้าไปกระซิบบอก เ