All Chapters of การันต์กันธีต์: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าวันใหม่“พี่มึงวันนี้เราไม่ต้องเข้าเรียนหรอกเนอะ”ธีต์ที่เพิ่งจะปิดประตูรถเลิกคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินคำชวนแบบนั้น เพราะคนอย่างมหาสมุทรที่ขึ้นชื่อว่าต้องเข้าเรียนทุกคาบ แต่เช้าวันนี้มันกลับเดินหน้าตั้งออกมาหาเขาถึงลานจอดรถแล้วเอ่ยในสิ่งที่ร้อยวันพันปีคนอย่างมันไม่คิดจะทำ“มีไรหมุด ผีเข้ามึงหรือไง มาชวนกูโดดเรียน”“ปะ เปล้า คือว่า-”เจ้าของเรือนผมสีแดงในชุดแบรนด์แฟชั่นหรู ทว่ายังคงคอนเซ็ปต์ขาดหน้าเว้าหลังเป็นรูโหว่ พยายามหลบสายตาขณะพูด เนื่องจากเจ้าตัวไม่เก่งในเรื่องการโกหกเอาเสียเลย แต่เสียงสูง ๆ นั้น ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคมของธีต์ไปได้“มีเรื่องอะไรก็พูดมา อย่ามาทำท่าทางมีลับลมคมใน กูไม่ชอบ”“วันนี้น้องเนเน่คนสวยที่กูชอบ เค้ามาเปิดบูธขายเค้กที่สยาม พี่มึงพากูไปกินหน่อยสิ”“ไว้เลิกเรียนก่อน มึงจะโดดเรียนตั้งแต่คาบแรกเลยหรือไง”“เค้กน้องเนเน่ไม่ได้จะกินกันง่าย ๆ นะพี่มึง คนไปต่อคิวรอตั้งแต่ห้างยังไม่เปิด”“เออ ๆ เลิกเรียนค่อยไป สอบตกมาน้องเนเน่ไม่รักนะกูจะบอกให้”ดูเหมือนแผนการของมหาสมุทรจะเปล่าประโยชน์ เมื่อถูกเพื่อนชักสีหน้าและน้ำเสียงใส่ แต่ถึงอย่างนั้น ภารกิจพาไอ้พี่ธีต์ออกไ

ร้านเจ๊โอว“สั่งได้ตามสบายเลยนะ พี่เลี้ยงเอง”หลังจากรอคิวมาร่วมชั่วโมงเพราะไม่ได้จองคิวมาก่อนล่วงหน้า ก็ถึงคิวของสองหนุ่มได้โต๊ะนั่งกินข้าวกันพอดี ร้านเจ๊โอวถือเป็นอีกหนึ่งร้านอาหารในตำนานย่านบรรทัดทองที่เลื่องลือในเรื่องของมาม่าต้มยำด้วยรสชาติอร่อยไม่เหมือนใคร แถมยังมีลูกค้าเนืองแน่นทุกวัน“พี่ขุนพลรู้ไหมครับว่ากานเคยเห็นรีวิวร้านเจ๊เขาในทีวีด้วยนะครับ อยากลองกินมานานแล้ว”ใบหน้ายิ้มแย้มในยามเอ่ยถึงของกินที่เคยเห็นผ่านตาในทีวีและไม่คาดคิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้มาลองกิน เนื่องจากแต่ละเมนูของเจ๊เขาราคาไม่ใช่เบา ๆ คนที่ต้องประหยัดสุดชีวิตแบบเขาจึงไม่เคยได้ย่างกายเข้ามาใกล้ พอได้เข้ามานั่งอยู่ในร้านที่วาดฝันเอาไว้ว่าถ้าหาเงินได้เยอะ ๆ จะมาลองกิน มันเลยอดที่จะมีความสุขจนแสดงออกมาผ่านทางสีหน้าไม่ได้“ถ้าอยากกินก็สั่งมาเยอะ ๆ ไม่ต้องเกรงใจ”“สั่งเท่าที่เรากินไหวก็พอครับ ถ้าสั่งมาเยอะแล้วกินเหลือ กานเสียดาย”“ถ้าเหลือเราห่อกลับได้ไม่ต้องกังวล”นี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ขุนพลเห็นในตัวเด็กคนนี้ กานเป็นคนที่ประหยัดมัธยัสถ์และรู้คุณค่าของเงิน เด็กหนุ่มมักจะมีความเกรงอกเกรงใจเขาและเพื่อนร่วมงานอยู่เสม

หลังจากการจับคู่บัดดี้จบลง อาจารย์ได้ปล่อยให้นักศึกษาทุกคนแยกย้ายกันไปกางเต็นท์สำหรับไว้ใช้นอนตลอดระยะ 2 คืน โดยให้เวลา 1 ชั่วโมงในการจัดเตรียมที่นอน และจัดเก็บข้าวของส่วนตัวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จุดสำหรับกางเต็นท์จะอยู่ที่สนามฟุตบอลด้านหลังอาคารเรียน ที่แม้จะไม่ได้กว้างขวางมาก แต่บรรยากาศโดยรวมนับว่าเงียบสงบใช้ได้ เพราะอยู่ติดกับเนินเขาพอดี“มึงมั่นใจนะว่าจะไม่นอนเต็นท์เดียวกับกู”ธีต์ถามขึ้นขณะเดินลากรถใส่ของสำหรับการกางเต็นท์ตามหลังรุ่นน้องไปยังสนามฟุตบอล เขามองกานที่มีเพียงกระเป๋าเป้หนึ่งใบ กับถุงใส่เต็นท์ขนาดเล็ก ซึ่งมันมีขนาดต่างจากสารพัดข้าวของที่เขาให้แม่บ้านจัดเตรียมมาให้มาก“.....”“ไอ้กาน มึงเป็นบัดดี้กู กูถามก็ตอบสิ”“กูดูแลตัวเองได้ มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู ถือว่าเราไม่ได้เป็นบัดดี้กัน”กานหยุดเท้าที่กำลังเดินตรงไปข้างหน้า ก่อนจะหันขวับมาตอบอีกคนด้วยเสียงขุ่น ๆ ไม่ต่างจากแววตาอันเบื่อหน่าย“คอยดูกูจะไปฟ้องอาจารย์ว่ามึงไม่ทำตามกฎที่แกตั้ง”“เชิญมึงขี่ม้าสามศอกไปบอกแกเลย กูกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว”แทนที่คนฟังจะหงุดหงิดกับประโยคสุดกวนของกาน ร่างสูงกับนิ่งเงียบแล้วพูดทวนประโยคห

หลังจากเดินเท้าเข้ามาร่วม 10 นาที พวกเขาทุกคนก็มาถึงที่หมาย ธีต์มองไปยังภาพน้ำตกเบื้องหน้าด้วยความผ่อนคลาย ภาพของสายน้ำสีขาวที่กำลังไหลลงมาจากด้านบนของหุบเขา ตกกระทบลงไปตามโขดหินก่อนจะไหลลงมารวมตัวกันจนเกิดเป็นแอ่งน้ำอยู่ด้านล่าง แล้วค่อย ๆ ไหลไปตามแนวหินทอดยาวออกไปเหมือนลำธาร“สวยวะ”เขาหันไปหากาน พลางตะโกนแข่งกับเสียงซู่ซ่าของสายน้ำ สายตายังคงชื่นชมความงามของธรรมชาติ และผืนป่าที่รายล้อม “โรงเรียนกูก็ว่าเงียบสงบแล้วนะ น้ำตกนี่คนละเรื่องเลย”แม้เสียงของสายน้ำจะดังจนทุกคำพูดต้องตะเบ็งเสียงพูดใส่กัน หากแต่เขากลับรู้สึกว่าบรรยากาศตรงหน้านั้นดูเงียบสงบมากกว่าบริเวณโรงเรียนเสียอีก“กูเห็นแล้วมึง ตาไม่ได้บอด”กานตอบกลับด้วยโทนเสียงปกติ ซึ่งคนฟังก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของรุ่นน้องมากนัก อาจจะเป็นเพราะตอนนี้เจ้าตัวกำลังตื่นเต้นกับน้ำตก จนลืมตัวเผลอไปคว้าข้อมือรุ่นน้องแล้วชวนไปอาบน้ำด้วยกัน“ไปอาบน้ำกันมึง”“ไอ้ธีต์อย่ามาจับตัวกูนะมึง ผิดผี เจ้าป่าเจ้าเขาจะลงโทษมึง”กานสะบัดแขนออกอย่างไว ก่อนจะเดินตรงปรี่ไปหาเพื่อนรักทั้งสองแล้วชวนกันไปอาบน้ำอีกมุม แต่ก็ไม่ได้ห่างจากกลุ่มของรุ่นพี่มากนัก ส่วนคนพี่ได

“ไหนมึงบอกจะไปอัดคน พากูมาทำส้นตีนอะไรอยู่นี่”ประโยคยาวที่สุดในชีวิตจากคนที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะพูดได้ยาวเกินสามคำดังออกมาจากปากของวาโย ใบหน้าหล่อทว่าดูดุเรียบตึงยิ่งกว่าทรงผมที่ถูกปาดเจลมาอย่างดี ในมือของเขากำหลอดคนน้ำมะม่วงปั่นในแก้วด้วยแววตาไม่สบอารมณ์“มันเล่นมาแดกข้าวกลางห้างแบบนี้ กูกับมึงเดินดุ่ม ๆ เข้าไปหา มีหวังรปภ. ได้มาจับเราสองคนโยนออกนอกห้างนะสิ”ธีต์เองก็มีสภาพไม่ต่างกัน ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนกำลังนั่งหลบมุมอยู่ในร้านอาหารเดียวกับกานและไอ้บาร์เทนเดอร์นั่น แรกเริ่มตั้งใจว่าจะมาแอบมองดูจากนอกร้าน แต่พอเห็นว่าทั้งคู่สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ เขาเลยคาดการณ์ไปเองว่าน่าจะใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะกินเสร็จ จึงชวนไอ้โยเข้ามานั่งกินน้ำมะม่วงปั่นรอ“.....”“ไอ้โย อย่าเพิ่งทำหน้าเป็นหมาปวดขี้แบบนั้น มึงได้อัดคนแน่วันนี้”“เด็กน้อยวะ”วาโยปรายหางตามองไปยังคนที่เพื่อนให้เขาพามาเฝ้า ตอนแรกที่มันชวน คิดแค่ว่าคงเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่มาเหยียบหางไอ้ธีต์เข้า แต่ที่ไหนได้ คนที่มันตามดันเป็นรุ่นน้องของตัวเองซะอย่างนั้น“มึงอย่าบอกไอ้หมุดนะเว้ย ว่ากูตามมาส่องไอ้กานอ่ะ”“มึงชอบน้องมันตั้งแต่ตอนไหน”วา