All Chapters of การันต์กันธีต์: Chapter 21 - Chapter 30

“มึงมาได้ยังไง”“เดินออกมาสิ มึงนี่ถามไม่คิด”“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่ารถกูยางแตก”กานโพล่งกลับทันที เพราะจุดที่เขายืนอยู่นั้น มันบังล้อรถไอ้นวลข้างที่แตกอยู่ แถมเขายังไม่ได้พูดสักคำว่ารถยางแตก แววตาฉงนถูกส่งกลับไปหาแขกไม่ได้รับเชิญทันที เพราะเขาชักได้กลิ่นตุ ๆ เข้าเสียแล้ว“หน้ามึงงอเป็นปลาทูขนาดนั้น แถมยังยืนอยู่ข้าง ๆ รถ ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานของมึงแล้ว กูเลยเดาเอาเองนะสิว่ามีเรื่องเดียวที่น่าจะเกิดขึ้นได้ คือรถยางแตก”ธีต์ทำมองเฉไฉเลยไปยังรถที่มองเห็นเพียงแค่ส่วนหน้าของคัน พร้อมทั้งพยายามยืนให้นิ่งที่สุด เนื่องจากเขาไม่อยากทำให้แผนครั้งนี้แตก แต่ประโยคต่อมาของกานทำเอาคนที่พยายามตีหน้านิ่ง ๆ เริ่มเหงื่อตก“แค่เดาก็ดี อย่าให้กูจับได้แล้วกันว่าแอบมากรีดยางรถกู”“ปะ เปล๊า ไม่มี้ ใครจะทำชั่วช้าแบบนั้นกัน”“มึงไง ในสมองคิดเรื่องดี ๆ กับเขาเป็นที่ไหน”“พอเลยไอ้กาน กูหวังดีมาช่วยแท้ ๆ มาปรักปรำกูได้นะมึง ค้ำคุณบูชาโทษชัด ๆ”“ทำคุณบูชาโทษเถอะ”“เออ นั่นแหละ”ใบหน้าภายใต้เรือนผมสีส้มสลดลงอย่างน่าสงสาร และ ‘ธีต์การละคร’ ก็เริ่มต้นขึ้น ร่างสูงเดินตรงเข้าไปใกล้รุ่นน้องมากขึ้น พลางกวาดสายตาม

วัดป่าสันติสุข“นะโม พุทโท อยู่ไหนกัน?”เสียงร้องหาเจ้าเด็กแฝดวัย 18 ปี ดังออกมาจากอาคารหลักของวัด ซึ่งมีลักษณะเป็นศาลาไม้ยกสูง 2 ชั้น ด้านบนถูกใช้เป็นสถานที่ในการประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ส่วนบริเวณใต้ถุนของอาคารนั้นเป็นเพียงลานดินโล่ง ๆ ที่มีเก้าอี้ไม้ตัวเก่าวางเรียงรายเอาไว้ เพื่อให้ญาติโยมที่มาทำบุญแล้วต้องการจะนั่งพักได้ใช้กัน แม้ว่าบรรยากาศโดยรอบจะโอบล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ ทว่าวัดป่าแห่งนี้ยังคงตั้งอยู่ในเขตของกรุงเทพฯ เพียงแค่อยู่ห่างออกมาบริเวณชานเมืองเท่านั้น“จ้ะหลวงตา / อยู่นี่จ้ะ”เด็กหนุ่มสองคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันเสียจนแยกแทบไม่ออก วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา ‘หลวงตาเดช’ เจ้าอาวาสประจำวัดที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องเจ้าแฝดเขม็งอยู่บนบันไดไม้ของศาลาหลัก“หลวงตาเรียกหาพวกเอ็งตั้งนานสองนาน หายไปทำอะไรกันมา”หลวงตาเดชถามขณะมองไปยังสองแฝดด้วยแววตาสงสัย โดยนะโมและพุทโทนั้น เป็นเด็กกำพร้าที่ทางวัดรับมาเลี้ยงดูตั้งแต่วัยเพียง 2 ขวบเศษ ซึ่งปัจจุบันอายุย่างเข้า 18 กันแล้ว“พวกผมสองคนรดน้ำต้นไม้อยู่หลังสระน้ำด้านหลังนี่เองครับหลวงตา”นะโมแฝดผู้พี่เป็นฝ่ายตอบคำถามด้วยโทนเสียงสุภาพ ร่างเล็ก ๆ

รุ่งเช้า“เมื่อคืนพี่มึงได้ลงไปไหนหรือเปล่า กูฝันว่ามีคนออกจากมุ้งเราไป”มหาสมุทรเอ่ยถามขณะที่พวกเขาทุกคนกำลังเดินตามกานและรุ่นน้องคนอื่น ๆ ไปยังห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าล้างตา และเตรียมตัวออกไปทำภารกิจของเด็กวัดในเช้าวันนี้“ท้องเสียวะหมุด”“แล้วพี่มึงลงมาคนเดียวเลยเหรอ”“เปล่า กานมันตื่นพอดี เลยพากูลงมา”“อ้อ เลยได้ใกล้ชิดกันว่างั้น”“ใกล้ชิดตอนขี้ดีกับผีอะดิ”ธีต์ว่าออกมาด้วยความห่อเหี่ยวใจ ทำไมจังหวะชีวิตของเขาที่ได้อยู่ใกล้กับกานสองต่อสองถึงไม่ได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศดี ๆ ตลบอบอวลไปด้วยความโรแมนติกเหมือนฉากในละครบ้างวะ อันนี้ได้อยู่ด้วยกันแต่ละที ไม่เรื่องขี้ก็ถีบยอดหน้า“คิคิ ถ้าคู่พี่มึงสมหวัง กูนี่นึกสภาพตอนเป็นแฟนกันไม่ออกเลยวะ”“กิ่งทองใบหยกไงไอ้หมุด” ใบหน้าร้าย ๆ ว่าขึ้นด้วยมั่นอกมั่นใจ“กิ่งทองกับใบรับรองแพทย์นะสิ มึงไม่เคยได้ยินที่คนเขาพูดหรือไง”คราวนี้วาโยที่กำลังเดินอยู่ข้าง ๆ โพล่งขึ้นบ้าง ถือเป็นประโยคแรกในเช้าวันนี้ของเจ้าตัวเลยก็ว่าได้ ส่วนคนฟังทั้งสองต่างมีสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป“เออวะ คิคิ” มหาสมุทรหัวเราะร่า“ไอ้โย มึงนี่!” ธีต์แยกเขี้ยวเตรียมกัดคอเพื่อน“พอ ๆ ไสหั

2 สัปดาห์ต่อมาชีวิตของนักศึกษาปี 2 ของกานและเพื่อน ๆ ยังคงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย โดยมีความวายป่วงอย่างแก๊งหัวสีเข้ามาเพิ่มสีสันให้กานได้รู้สึกว่าไม่เหงาปากอยู่เป็นประจำ จนตอนนี้คนทั้งคณะหรืออาจจะลามไปถึงคนทั้งมหาวิทยาลัย น่าจะรู้กันดีแล้วว่า ‘นายการันต์และนายกันธีต์’ ท่าจะเปลี่ยนจากคู่กัดเป็นคู่จริงในเร็ววันนี้กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งเช้าวันที่สดใสของไอ้กานขณะนั่งสุมหัวกินขนมอยู่กับเพื่อนที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ต้นเดิม เพราะวิชาแรกอาจารย์ยกคลาสไป ทำให้พวกเขาทั้งสามมีเวลาว่างมากพอที่จะไปหาข้าวเช้ากินแล้วมาจบด้วยการนั่งตีพุงอยู่เช่นนี้“กานเสียงโทรศัพท์มึงไหม”พร้อมพบถามขึ้นเพราะตอนนี้เพื่อนของเขามันเพิ่งจะเอนกายลงนอนราบไปกับเก้าอี้ ส่วนณดลรายนั้นมัวแต่เล่นเกมใส่หูฟังไม่ได้ยินอะไรกับชาวบ้านชาวช่องเขาหรอก“อ่า ของกูวะ พร้อมหยิบออกมาจากถุงผ้าให้หน่อย”กานยื่นมือขึ้นมาเหนือโต๊ะ แต่ตัวยังคงนอนราบอยู่ดังเดิม แถมเขายังไม่ยอมโผล่หน้าออกมาจากภายใต้เสื้อแขนยาวที่นำมาปิดหน้านอนเพื่อหลบแสงแดดที่เล็ดลอดผ่านเงาไม้ลงมาทิ่มแทงสายตา“อะ เอาไป”“ฮัลโหลครับ กานพูดสายครับ”เมื่อได้โทรศัพท์มาถือไว้แล้ว กานจึงกดร

1 สัปดาห์ต่อมาเหตุการณ์วันแรกที่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันระหว่างกานกับธีต์ผ่านพ้นไปด้วยความทุลักทุเล หลังจากฉากหวาน ๆ ที่ธีต์คิดไปเองฝ่ายเดียวจบลง ในเย็นวันนั้น คนทั้งสองก็ออกมานั่งทำข้อตกลงของการอยู่ร่วมห้องเดียวกัน โดยมีกฎเหล็กเพียงข้อเดียวคือห้ามเข้าห้องนอนของกันและกัน ซึ่งกฎนี้ออกโดยกาน แม้จะโดนอีกคนโต้แย้งว่ากานสามารถเข้าห้องตนได้ แต่กานหาได้สนใจ และไม่มีความจำเป็นว่าตนจะต้องเข้าไปส่วนที่เหลือเป็นเรื่องเวรทำความสะอาดห้องนั่งเล่น ห้องน้ำกลาง ห้องครัวไปจนถึงระเบียง ซึ่งกานไม่ยอมให้ธีต์จ้างแม่บ้านเข้ามา เพราะต้องการหัดให้อีกคนทำอะไรเป็นมากกว่าใช้เงินแก้ปัญหาอย่างเดียว ซึ่งข้อนี้ดูเหมือนเป็นการดัดนิสัยของธีต์ไปด้วย ในตอนแรกกานไม่ได้สนใจว่าธีต์จะจ้างใครมาทำความสะอาด แต่พอได้คุยเรื่องที่อีกฝ่ายซื้อหอพักเก่าของตน และสารภาพความจริงว่าที่ทำลงไปแบบนั้นเพราะอยากให้กานมาอยู่ด้วย และพอถูกถามไปว่าจะเอาหอพักไปทำอะไร คนซื้อยังให้คำตอบไม่ได้ บอกแค่ว่าคงทำเป็นออฟฟิศของตัวเองในอนาคตดังนั้น กฎที่ต้องทำความสะอาดเองจึงผุดขึ้นมาหลังจากคำรับสารภาพของจำเลยทั้งหมด โดยเสียงของอัยการผู้ตัดสินอย่างกานถือว่าเป