All Chapters of การันต์กันธีต์: Chapter 1 - Chapter 10

07:25 น.“ฉิบหายแล้วไอ้กาน!”เสียงร้องด้วยความตกใจดังออกมาจากเรียวปากนุ่มของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดนอนตัวเก่าที่สวมใส่มาหลายปีจนคอเสื้อนั้นย้วยลงมาเผยให้เห็นหัวไหล่เนียน แววตาแตกตื่นเบิกกว้างก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนขนาด 3 ฟุตในห้องเช่าสี่เหลี่ยมเท่ารูหนู แล้วนำพาร่างกายของตัวเองวิ่งหน้าตั้งไปยังตู้เสื้อผ้าเก่า ๆ ที่เพียงแค่ก้าวขายาว ๆ สองก้าวจากเตียงนอนก็มาถึงฝ่ามือใหญ่เปิดตู้เสื้อผ้าออกกว้าง สีหน้ายังคงความกังวลเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นนาฬิกาแขวนบนผนังประตูห้องน้ำ บ่งบอกว่าเขามีเวลาอีกแค่ 35 นาทีในการแต่งตัว พร้อมกับขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจไปมหาลัยเพื่อให้ทันเข้าสอบตอน 8 โมงเช้า“อาบน้ำตอนนี้ไม่ทันแน่มึง ซักแห้งเลยแล้วกันวะ”คิดได้ดังนั้น เจ้าตัวจึงคว้าหมับเข้าที่เสื้อนักศึกษาตัวเก่งที่ใส่ซ้ำมาแล้วถึง 2 ปีซ้อน แน่นอนว่าสีของมันดูซีดเซียว แต่เจ้าของยังคงรักษาความสะอาดด้วยการซักมือและรีดจนเรียบอยู่สม่ำเสมอเสื้อนักศึกษาสีขาวแขนยาวถูกสวมใส่ลงบนตัวในเวลาอันรวดเร็ว เช่นเดียวกับกางเกงขายาวสีดำที่ถูกใส่ทับกางเกงบ็อกเซอร์ตัวโปรด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน พร้อม

“แบตมาหมดอะไรตอนนี้วะ! อย่างกับกูอยู่ในฉากน้ำเน่าของหนังไทยเลย…แม่มึงเอ้ย!”ความหวังสุดท้ายอย่างโทรศัพท์ที่ดูจะเป็นเพียงตัวช่วยเดียวเพื่อให้เขารอดพ้นจากสถานการณ์ฉิบหายตรงหน้า ตอนนี้หน้าจอได้ดับสนิทไปเป็นที่เรียบร้อย…มืดมิดไม่ต่างจากอนาคตอันใกล้ของเขาเลย“มีใครอยู่ข้างนอกไหมครับ มีคนติดอยู่ในนี้”ตะเบ็งเสียงออกไปจนเส้นเลือดขึ้นคอแต่กลับไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตตอบกลับมา แต่ถึงอย่างนั้น กานยังคงแหกปากตะโกนขอความช่วยเหลือต่อ เพราะหวังว่าจะมีใครสักคนผ่านมาได้ยินแล้วช่วยไปตามเจ้าหน้าที่มาเปิดประตูให้“ช่วยด้วยครับ มีคนอยู่ในนี้”“.....”แต่ไม่ว่าเขาจะตะโกนดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครได้ยินเลยสักคน“นี่กูอยู่ในสระน้ำมหาลัย หรือวัดร้างวะ มันจะไม่มีใครเดินผ่านมาเลยหรือไง”บ่นออกไปด้วยความหงุดหงิด ฝ่ามือหนายกขึ้นดึงทึ้งผมตัวเองไม่แรงมากนัก เนื่องจากไม่รู้ว่าจะเอาอารมณ์ขุ่นมัวในใจของตนเองไปลงกับอะไร“โอ้ย!”แต่ดูเหมือนเขาจะเผลอดึงผมตัวเองแรงไปหน่อย จนหัวแทบขมำลงพื้น “อย่าให้กูออกไปได้นะ พ่อจะแจ้งตั้งแต่คนดูแล ยันอธิการบดีเลยคอยดู” พูดเสียงขึ้นจมูกด้วยความโกรธ ก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินกระท

1 สัปดาห์ต่อมา“กูไปก่อนนะ”กานโพล่งขึ้นหลังจากที่เขาช่วยหาข้อมูลสำหรับวิจัยของวันนี้ให้ไอ้หัวขี้จนครบหมดแล้ว โดยไม่รอฟังคำอนุญาต ฝ่ามือหนากวาดข้าวของตัวเองที่วางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะภายในห้องสมุดลงใส่กระเป๋าผ้าในครั้งเดียว ธีต์ปรายตามองคนตรงหน้า การกระทำที่ดูรีบร้อนแบบนี้ไม่ใช่เพิ่งจะเกิดขึ้น แต่มันเป็นเช่นนี้มาตลอดระยะเวลาร่วมอาทิตย์ที่อีกฝ่ายมาช่วยงานเขาซึ่งทุกครั้งตนจะทำเพียงพยักหน้ารับ ไม่ก็ทำเป็นลืมเอาหูมาด้วย เหตุเพราะไม่อยากจะอยู่ใกล้ไอ้เด็กเปรตคนนี้มาก แต่วันนี้เขาชักเริ่มหงุดหงิดที่มันมาช่วยทำวิจัยแบบลวก ๆ เหมือนมาขายผ้าเอาหน้ารอดไปวัน ๆ เท่านั้น“มีไรวะ ถึงเวลานี้ทีไรรีบร้อนจะไปทุกที”“กูไม่ได้บ้านรวยเหมือนคนแถวนี้ ต้องไปทำงานหาเงินมากินมาใช้”“บอกกี่ทีแล้วเวลาพูดกับกู อย่ามาขึ้นกูมึง เป็นเด็กเป็นเล็ก”แต่แทนที่คนฟังจะถามกลับว่าอีกคนทำงานอะไร เขาดันเลือกให้ความสนใจเรื่องสรรพนามที่มักจะถูกคนน้องเรียกแทนด้วยคำว่ากูมึงอยู่เสมอ“ทีมึงยังพูดกูมึงได้เลย เป็นรุ่นพี่ทำตัวไม่น่าเคารพ ใครเขาจะอยากนับถือกันวะ”“แต่ยังไงมึงก็อายุน้อยกว่ากูตั้งหลายปีนะ”“แล้วไง กูตัวเท่ามึง เตะปากมึงย

มหาลัยคิงส์เวล“เออ เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างที่กูเล่าไป เล่นกูแสบฉิบหาย”ภายในห้องเรียนที่เพิ่งจะหมดคาบสุดท้ายไปนั้น ขณะนี้เหลือเพียงสามหนุ่มหัวสีที่ต่างพากันนั่งสุมหัวพูดคุยถึงเรื่องราววีรกรรมสุดแสบของกานที่ไปเหมาข้าวมันไก่และน้ำมะม่วงปั่นมาเมื่อวาน จนคนถูกแกล้งต้องรีบโทรกลับหาร้านหลังจากตั้งสติได้ แล้วไหว้วานให้ทางร้างนำอาหารไปบริจาคให้กับคนยากไร้แทนธีต์นั่งเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองได้ฟัง วาโยนั่งฟังเงียบ ๆ โดยไม่พูดสิ่งใดออกมา ผิดกลับมหาสมุทรที่หัวเราะเสียงดังลั่นไปทั่วห้องเรียนด้วยความพึงพอใจที่คนอย่างไอ้พี่ธีต์โดนกระตุกหนวดเสือเข้าให้“สมน้ำหน้า! อยากไปแกล้งเขาดีนัก เป็นไงโดนเอาคืนเสียบ้าง”“กูแม่งไม่คิดเลยว่ามันจะเอาคืนด้วยวิธีนี้”“นี่แหละหนา เขาถึงเรียกว่าเวรกรรมตามทัน”“พอเลยไอ้หมุด พูดแล้วกูเซ็ง แดกข้าวมันไก่ครึ่งแสน ไหนจะน้ำมะม่วงปั่นอีก เมื่อวานกูนึกว่ามะม่วงทั้งประเทศมารวมอยู่ที่คอนโดกูหมดแล้ว”คนหล่อหวนนึกถึงตอนที่พนักงานร้านเปิดลังโฟมที่ภายในอัดแน่นไปด้วยน้ำมะม่วงปั่นจำนวนมาก จนเขานับด้วยตาไม่หวาดไม่ไหว ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นลูบไปตามแขนของตัวเอง พลางทำสี

“พี่มึงทำไมหน้าเป็นแบบนั้น?”มหาสมุทรเป็นฝ่ายเอ่ยถามเพื่อนในทันทีที่อีกฝ่ายเปิดประตูห้องเข้ามา ก่อนออกไปไอ้พี่ธีต์มันดูสภาพปกติดี แต่ทำไมขากลับเข้ามาถึงมีสีหน้าไม่สู้ดี แถมยังเอามือลูบปลายคางตัวเองไม่หยุด“โดนหมาไล่กัดมาวะ”“หมา? ในร้านมีหมาด้วยเหรอวะ”“เออ กูบอกว่าหมากัดมา มึงรู้เท่านี้พอ”คนเจ็บกระแทกเสียงใส่หน้าเพื่อนแล้วค่อย ๆ พาตัวเองเดินไปนั่งลงบนโซฟาเบา ๆ เพราะนอกจากปลายคางที่ยังเจ็บจนชาอยู่นั้น อาการจุกที่ช่องท้องยังดันขึ้นมาจนถึงคอเลยก็ว่าได้ ‘ไอ้เด็กเปรตนั่นหมัดหนักฉิบหาย’“คงจะไปพูดจาไม่เข้าหูหมา หมาเลยแว้งกัดเข้าให้”คราวนี้วาโยเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง ดูเหมือนความลับของธีต์ที่เจ้าตัวพยายามจะปกปิดเอาไว้นั้น ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของวาโยไปได้“เออ ได้ทีเยาะเย้ยกูเลยนะมึง แล้วนี่อะไร พูดเยอะผิดปกติ”“หึ แค่เบื่อพวกปากไม่ตรงกับใจ”เจ้าชายน้ำแข็งยกยิ้มมุมปาก น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งตามแบบฉบับของคนนาน ๆ พูดทีทางด้านมหาสมุทรที่เหมือนถูกกันออกจากบทสนทนาได้แต่มองหน้าเพื่อนรักทั้งสองคนสลับกันไปมา ก่อนจะหันหน้าไปถามวาโยในสิ่งที่ตนสงสัย “ไอ้โยมึงพูดถึงเรื่องอะไรวะ กูตามไม่ทัน”“..