All Chapters of ฮูหยินสายลุย: Chapter 21 - Chapter 30

ยามสายที่อากาศยังคงหนาวเย็น มีจดหมายให้ เฉินโม่เหยียนกลับจวนตระกูลเฉินในเมืองเจี่ยงด้วยมีเรื่องจะปรึกษาเร่งด่วน“ท่านแม่ได้ส่งจดหมายมาว่ามีเรื่องจะปรึกษา จึงจะให้กลับจวนเจ้าเตรียมตัวเถอะ สักพักจะได้ออกเดินทางกัน” เอ่ยขึ้นเมื่ออ่านจดหมายในมือจนจบ ถ้าจะกลับภรรยาก็จะต้องกลับไปด้วย เขาไม่ต้องการจากนางเป็นเวลาหลายวันถึงเพียงนั้น“ท่านกลับไปเพียงผู้เดียวเถอะ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับข้า” เอ่ยปฏิเสธด้วยรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับนางแน่นอน ฮูหยินใหญ่เฉาได้ส่งจดหมายไปให้คุณหนูหูที่เมืองหลวง ให้มาพักที่จวนและได้หาสาเหตุมารองรับเรียบร้อย แล้วจะกลับไปเพื่ออะไร การต่อสู้ในเรือนหลังมันไร้สาระยิ่งนัก สำหรับนางแล้วไม่ขอยุ่งเกี่ยวจะดีกว่า“ทำไมเจ้าถึงเอ่ยว่าไม่เกี่ยวกับเจ้า” ร่างสูงจับจ้องไปที่โจวฟางหลิน หรือว่าจะไปรู้อะไรมารึไม่“ข้ารู้ก็แล้วกันท่านกลับไปเถอะข้าจะรออยู่ที่นี่” ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ทำไมนางต้องเดินทางเพื่อไปรับว่าที่ภรรยารองด้วย มีสิ่งสำคัญมากกว่านี้อีกมากที่จะต้องไปจัดการเฉินโม่เหยียนจับจ้องภรรยาที่ยืนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสมือนให้เอาอะไรมาฉุดก็จะไม่ไปกระนั้น แต่ถ้านางไม

ฮูหยินใหญ่เฉา นั่งมองบุตรชายที่ฟุบหลับไปบนโต๊ะ สักวันเจ้าจะมาขอบคุณแม่ที่ทำเช่นนี้ สตรีผู้นั้นไม่เหมาะสมกับเจ้าสักนิด “พวกเจ้ามาพยุงไปที่ห้องคุณหนูหู” สั่งการบ่าวรับใช้ให้มาช่วยกันพยุงบุตรชายไปหาหูไฉ่หยู เพื่อที่ไม้ท่อนจะได้กลายเป็นเรือเสียที ถ้าพ้นคืนนี้ไปทุกอย่างก็จะสำเร็จไปด้วยดี เมื่อสามารถพาร่างอันสูงใหญ่ไปนอนที่เตียงได้สำเร็จ หูไฉ่หยูซึ่งนั่งรอในห้องอยู่แล้ว จึงได้เข้าไปลูบไล้บนใบหน้าอันหล่อเหลา สันกรามชัดสมชายชาตรีด้วยความหลงใหล ใยนางถึงเมินเฉยต่อเขาในตอนก่อนนะ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะถอดเสื้อคลุมอันบางเบาออกเสีย จะได้ขึ้นไปนอนแนบชิดกับร่างสูงบนเตียงด้วยหมายมั่นจะต้องได้ครอบครองบุรุษที่มีทั้งต่ำแหน่งสูงและใบหน้าอันหล่อเหลาผู้นี้เสียที “หยุดกิริยาอันไม่สมควรเสียคุณหนูหูไฉ่หยู” ฮูหยินผู้เฒ่าที่ให้แม่นมจางมาจับตาดูความเคลื่อนไหวอยู่ก่อนแล้ว จึงได้เข้ามาห้ามได้ทันเวลา และได้ให้ไปตามโจวฟางหลินมาด้วย หูไฉ่หยู ที่กำลังจะถอดเสื้อคลุม ชะงักตกใจด้วยไม่คิดว่าจะมีผู้ใดมาพบเห็นเหตุการณ์ในตอนนี้ จึงทรุดตัวลงด้วยความอ่อนแรงด้วยความอับอายที่ถูกจับได้ที่ทำสิ่งที่มิควร “เจ้าแต่งกายใ

เมื่อการสนทนาระหว่างสามีภรรยาได้คลี่คลายความคลางแคลงใจทั้งหมด บรรยากาศการห่างเหินก็เริ่มจะกระชับแน่นแฟ้นมากขึ้น แต่ยังคงใช้ชีวิตที่เวลานอนยังคนละเตียงต่างคนต่างให้เวลาซึ่งกันและกัน แต่คงจะมีสิ่งหนึ่งที่เวลานี้ได้เปลี่ยนแปลงไป โจวฟางหลินที่มักจะไปบนเขาเพียงลำพังแต่กลับมีสามีร่างสูงผู้นี้ติดตามไปด้วย ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาและนางจะต้องร่วมกันทำด้วยกันและต้องรับรู้ทุกสิ่งอย่างด้วยกัน ทรัพย์สินทุกอย่างจะให้นางเป็นผู้บริหารจัดการทั้งหมดรวมทั้งของเขาด้วย เฉินโม่เหยียนเขาต้องการเป็นแค่สามีที่ถูกภรรยาคอยดูแลเท่านั้น และถ้านางจะทอดทิ้งเขานางจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต เพราะเขานั้นได้ให้ทุกอย่างกับนางไปจนสิ้นแล้วเป็นเพียงคนตัวเปล่า ความเจ้าเล่ห์ของชายร่างสูงผู้นี้ทำให้โจวฟางหลินถึงกับอ่อนใจ ยามไม่รักก็เย็นชาจนเหน็บหนาวไปถึงกระดูก แต่ยามรักใคร่ก็คลอเคลียยิ่งกว่าเจ้าแมวน้อยเสียอย่างนั้น เมื่อมาถึงบนเนินเขาสูง ทั้งสองได้ลงจากรถม้ายามเท้าแตะลงบนพื้น คนงานหลายร้อยคนต่างสับเปลี่ยนเข้ามาคำนับนายหญิงไม่ขาดสายด้วยนายหญิงไม่ได้มาด้วยตนเองนานแล้ว คนงานบางคนยังไม่เคยเห็นนายหญิงที่เป็นที่กล่าวขานกัน

ชื่อเสียงของแม่ทัพเฉินโม่เหยียนและฮูหยินของแม่ทัพโจวฟางหลินที่้เป็นกุนซือของกองทัพร่ำลือจนมาถึงเมืองหลวงนับวันยิ่งเป็นที่ยกย่องของประชาชน ด้วยถ้าแผ่นดินนี้ยังมีทั้งสองคนนี้แผ่นดินย่อมสงบสุขเป็นแน่ กลบความเชื่อมั่นต่อโอรสสวรรค์จนเบาบางลง ทำให้มีความรู้สึกถึงความคุกคามต่อความเชื่อมั่นในราชสำนัก ความหวาดระแวงเพิ่มมากขึ้นจนไม่อาจนิ่งเฉยได้อีก ความผิดพลาดที่ส่งหอกอันแหลมคมไปให้แม่ทัพแดนเหนือจึงได้อัดอั้นจนยากจะบรรยาย ถ้วงรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้พระองค์จะให้นางเข้าวังเป็นสนมเสียยังดีกว่าปล่อยนางไปเสริมเขี้ยวเล็บให้กับผู้อื่นเช่นนี้ “ฝ่าบาทบัดนี้ประชาชนมีความเชื่อมั่นต่อราชสำนักช่างสั่นคลอนยิ่งนักพะย่ะค่ะ” กงกงเฒ่าทำให้รู้สึกกังวลที่ประชาชนมีความเชื่อมั่นต่อราชสำนักลดลงอย่างมากไปแห่งหนใดก็จะมีแต่คำกล่าวยกย่องต่อแม่ทัพแดนเหนือและกุนซือเป็นอย่างมาก จนถึงขนาดนักเล่านิทานยังเอาไปเล่ากันอย่างออกรสออกชาติ “ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก เรากลับยื่นดาบที่แหลมคมให้กับแม่ทัพเฉินเสียอย่างนั้น” ฮ่องเต้หนักพระทัยที่มิทรงจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไรถึงจะดี จะยื่นราชโองการหย่าร้างก็จะทำให้ประชาชนกล่าวขานในทางที่ไม่ดี

ชายวัยกลางคนทั้งสองต่างมองหน้ากันไปมาด้วยตั้งแต่ทำการค้าด้วยกันมาจวบจนทุกวันนี้ พึ่งเป็นครั้งแรกที่ฮูหยินแม่ทัพได้เชิญมาที่จวนอย่างเร่งรีบเช่นนี้ “เหล่าหลานเจ้าว่ามีอันใดเร่งด่วนรึไม่ถึงได้เชิญเจ้ากับข้ามาอย่างเร่งด่วนเช่นนี้” ท่านเหลียวเอ่ยถามเบาๆกับสหายที่คบค้าสมาคมกันมาเนิ่นนาน “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน เดี๋ยวนางมาก็คงได้รู้กัน” ชายร่างอ้วนเอ่ยตอบสหายการค้าด้วยท่าทีผ่อนคลายเขาไม่คิดว่านางจะคิดร้ายแต่อย่างใดทำการค้ากันมานานปีย่อมรู้กันดี ถ้าซื่อสัตย์ต่อกันย่อมไม่มีปัญหาใดๆ “ขอโทษด้วยที่ข้ามาช้าทำให้ต้องรอ” โจวฟางหลินเอ่ยขอโทษด้วยมารยาท ใบหน้าเรียบนิ่งที่แสดงออกมาย่อมทำให้ชายวัยกลางคนทั้งสองต้องนั่งตัวตรงด้วยคิดว่าน่าจะมีเรื่องอันใดเป็นแน่กับการเรียกพวกเขาทั้งสองมาในเวลานี้ เฉินโม่เหยียนได้ออกมาพร้อมกันกับภรรยาด้วยเช่นกันทั้งหมดจึงได้ทักทายกันพอเป็นพิธี ก่อนจะเข้าเรื่องสำคัญในทันที “ข้าต้องการพบท่านทั้งสองมีเรื่องจะให้พวกท่านช่วยเหลือสักเล็กน้อย” เอ่ยเข้าเรื่องในทันทีด้วยวันพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางเข้าเมืองหลวงหากชักช้าอาจต้องโทษทัณฑ์ก็เป็นได้ “มีอันใดก็บอกมาได้พวกข้าหาใช่ค