All Chapters of ฮูหยินสายลุย: Chapter 31 - Chapter 40

ก่อนเดินทางกลับชายแดน จึงได้เข้าไปที่จวนเสียก่อน เพื่อสั่งการพ่อบ้านให้ผ่านไปสักหนึ่งเดือนให้ขนของกลับมาไว้ที่เดิม ของทั้งหมดในจวนได้ขนไปซ่อนไว้ที่ถ้ำในป่าที่มีทางเข้าเต็มไปด้วยต้นไม้ที่บดบังทางเข้า จนถ้าไม่สังเกตให้ดีจะมองไม่ออกว่าที่ตรงนี้มีถ้ำอยู่ แต่ถ้ำนี้ยังอยู่ในเขตที่เป็นที่ดินทรัพย์สินของจวนแม่ทัพที่กินอนาเขตไปจนถึงตีนเขา จึงไม่ค่อยมีผู้ใดได้เข้าไปนัก หลังจากสั่งการเรียบร้อยจึงได้นั่งรถม้ากลับด้วยไม่ต้องเร่งรีบถึงเพียงนั้น โจวฟางหลินส่งนกพิราบไปถึงหนานกง ว่าอีกสามวันให้เริ่มเตรียมสินค้าเอาไว้เมื่อครบสิบห้าวันเสมือนว่านางได้กลับไปจัดการปัญหาแล้วให้ส่งสินค้ากลับมาส่งขายที่เมืองหลวงเช่นเดิม ส่วนนางอาจจะกลับช้าไปกว่ากำหนดเดิมที่ได้วางเอาไว้ ด้วยจะใช้รถม้าในการเดินทางไม่ใช่อาชาศึกเช่นขามาเมืองหลวง “ท่านจับจ้องข้าทำไมรึ” เอ่ยถามด้วยสามีเอาแต่จับจ้องใบหน้านางพร้อมกับยิ้มแย้มมาตลอดทางที่นั่งรถม้า สมองได้กระทบกระเทือนไปหรือไม่ “ข้าไม่เคยพบสตรีเช่นเจ้ามาก่อน เฉลียวฉลาดจนยากจะต่อกรกับเจ้าได้โดยง่าย ถึงขนาดมีราชโองการให้อยู่ในวังหลวงเจ้ายังสามารถกลับออกมาอย่างง่ายดายถึงเพียงนี้”

ภายในอาคารเก็บสินค้าขนาดใหญ่ การลำเลียงสินค้ามากมายจึงทำให้คนงานเดินกันวุ่นวาย แต่ก็สามารถลำเลียงสินค้าได้จนครบถ้วน สินค้าที่จะส่งไปเพิ่มที่เมืองหลวงในรอบต่อไปหลังจากพึ่งจะส่งไปเมื่อสองวันก่อนด้วยการขาดแคลนมาหลายวันจึงได้สั่งไปสำรองเสียมากมาย โดยเฉาะข้าวสารขาวและเกลือ ส่วนอาวุธก็ส่งไปเช่นกัน ผ้าไหมแพรพรรณส่งตามปกติเพราะไม่ได้กักตุนสินค้าไว้ไม่ได้ให้ส่งไป จึงไม่ได้ขาดตลาดแต่อย่างใด “น้องหญิงต้องส่งไปเมืองหลวงมากมายถึงเพียงนี้เลยรึ” เฉินโม่เหยียนเอ่ยถามจากที่เห็นดูมากมายนัก และได้มองการค้าของภรรยาที่ดูใหญ่โตจนไม่คาดคิดว่าจะสามารถทำการค้าขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ทั้งที่เป็นสตรีรูปร่างที่ช่างบอบบางนัก “สินค้าบางอย่างที่ส่งเข้าวังหลวงอาจจะต้องขึ้นราคาสักหน่อย” ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ด้วยนางกำลังคิดค่าเสียเวลาเดินทางเข้าเมืองหลวงในครั้งก่อนไปเสียด้วยเลย “ใยต้องขึ้นราคาชาวบ้านไม่เดือดร้อนไปดัวยรึ” ถ้าทำเช่นนี้ชาวบ้านอาจจะเดือดร้อนได้ “ข้าส่งสินค้าไปในครั้งนี้ จะมีส่งไปตามร้านค้าไม่ได้มากมายนักผลกระทบย่อมแทบไม่มี แต่ส่วนมากจะส่งเข้าวังหลวง ซึ่งได้ส่งหนังสือแจ้งราชสำนักไปแล้วว่าสินค้าขาดแคลน

เมื่อถึงวันเวลาที่กำหนดวันแต่งงานของหนานกงและชุนหง โจวฟางหลินจัดการให้อย่างใหญ่โต ยังกับไม่ใช่งานแต่งงานของชาวบ้านทั่วไป งานได้จัดขึ้นที่บ้าน นางมอบให้เป็นของขวัญงานแต่งงานของทั้งคู่ ชุนหงน้ำตารื้นดวงตาเปียกชุ่มไปด้วยความตื้นตันใจที่นายหญิงให้ความสำคัญกับงานแต่งงานของนางถึงเพียงนี้ “ข้าขอให้เจ้าได้พบกับความสุขตลอดไป” โจวฟางหลินระบายยิ้มบางๆด้วยนางเองก็มีความปีติยินดีเช่นกัน ชาติก่อนชุนหงรับใช้นางจนไม่ได้ออกเรือนจนช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตจึงได้โดดเดี่ยวยิ่งนัก ชาตินี้นางจะให้บ่าวที่ซื่อสัตย์ภักดีเช่นชุนหงต้องมาโดดเดี่ยวอีกครั้งได้เช่นไร “นายหญิงข้าคงคิดถึงนายหญิงมากเป็นแน่เจ้าคะ” ชุนหงในชุดแดงปักเลื่อมสวยงามได้น้ำตาคลอด้วยรู้สึกใจหายในชีวิตนี้จะได้มีวันที่มีงานแต่งงานที่ใหญ่โตและนายหญิงจะเป็นผู้มาส่งนางด้วยตนเองเพียงนี้ ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตานางเช่นนี้ “ใกล้ถึงทำพิธีแล้วเจ้าจะร้องไห้ไปใย ข้าจะได้หมดห่วงที่ได้ส่งเจ้าให้มีคนดูแลแทนข้าแล้ว” เอ่ยขึ้นด้วยความยินดีที่จะได้ไม่รู้สึกผิดอีกต่อไปที่ชาติก่อนนางเห็นแก่ตัวสนใจแต่ตามหาความรัก จนสุดท้ายคนที่อยู่กับนางจนถึงเวลาที่ต้องละจ

ยามเมื่อฟ้าสางแสงแดดเริ่มลามเลียไปบนยอดไม้ เหล่าปาได้เตรียมให้ทุกคนที่ลี้ภัยมาพร้อมกับเขาเริ่มเตรียมตัวเดินทาง เมื่อเรียบร้อยจึงได้ให้ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อรับคำสั่งจากท่านแม่ทัพว่าจะให้พวกเขาทำอย่างไรต่อไป“ข้าจะให้พวกท่านได้เดินทางด้วยรถม้าด้วยยังมีเด็กเล็กมากนัก ต้องเปลี่ยนชุดเป็นของแคว้นเว่ยเสียก่อนเพื่อสะดวกในการเดินทาง เมื่อไปรวมกับเผ่าเซียนเป่ยเรียบร้อยให้นำจดหมายฉบับนี้ให้กับหัวหน้าเผ่า พวกเขาจะรู้ว่าจะต้องจัดการเช่นไรต่อไป”โจวฟางหลินเอ่ยบอกด้วยเมื่อถึงที่หมายทุกคนจะปลอดภัยและสามารถมีวิธีชีวิตที่เคยเป็นมาแต่ดั้งเดิมได้ด้วย“ข้าขอขอบคุณท่านแม่ทัพและท่านกุนซืออย่างมาก ชีวิตนี้ข้าขอจงรักภักดีต่อท่านแน่นอน” เหล่าปาและพรรคพวกทั้งหมดต่างคุกเข้าลงด้วยความซึ้งใจ ที่ยังมีแสงสว่างรอพวกเขาอยู่ข้างหน้าไม่ได้มืดมิดอีกต่อไป“เวลาไม่เช้าแล้วพวกท่านเดินทางกันได้แล้ว จะมีคนของข้านำทางและคุ้มกันพวกท่านจนกว่าจะถึงที่หมาย” โจวฟางหลินไม่ใช้ทหารในการคุ้มกันการเดินทางครั้งนี้ แต่จะให้หนานกงและลูกน้องอีกสามสิบคนร่วมเดินทางไปส่งในครั้งนี้ ด้วยจะต้องจัดสรรที่ดิน และจะสอนการค้าเล็กน้อยเพื่อที่จะไปค้าข

โจวฟางหลินครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ในเรื่องที่มีราชโองการมาแบบนี้ และส่วนหนึ่งที่พยายามสุมไฟกองนี้ให้ใหญ่ขึ้นย่อมเป็นโอรสสวรรค์ผู้นี้เป็นแน่ นางไม่คิดว่าฝ่าบาทจะมารักใคร่นางจนต้องการครอบครองถึงเพียงนั้น แต่อำนาจและเงินตราในมือนางต่างหากเล่าที่พระองค์ต้องการ“จริงๆ แล้วการที่เผ่าหลี่เจียงนำองค์หญิงผู้นี้มาแต่งเชื่อมสัมพันธ์ย่อมเป็นเพียงหมากที่ส่งมาเพียงเท่านั้น” โจวฟางหลินเริ่มวิเคราะห์ถึงความเป็นจริงในเรื่องนี้“อย่างไรรึ” ฮูหยินใหญ่เฉาได้เอ่ยปากเป็นครั้งแรกหลังจากยังตระหนกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น“เผ่าหลี่เจียงอยู่ไกลจากแคว้นเว่ยมากนัก แต่ทำไมถึงมุ่งเป้ามาที่ท่านพี่ คงมีความคิดว่าถ้าได้แต่งมาเป็นภรรยารองและสามารถทำให้ท่านพี่หลงในในตัวนางได้_”เอ่ยไม่ทันจบสามีก็ร้อนรนเสียแล้ว“ข้าไม่มีทางจะแตะต้องนางเป็นแน่ข้าขอสาบานต่อเจ้า”เฉินโม่เหยียนรีบเอ่ยออกมาอย่างตกใจกับการคาดเดาของภรรยา“ท่านพี่นี่คือการคาดการณ์เพียงเท่านั้น ถ้านางสามารถทำสำเร็จก็จะสามารถสร้างความวุ่นวายและให้ท่านพี่และข้าได้หย่าขาดจากกัน เผ่าหลี่เจียงคงจะอยากได้สมาคมการค้าที่อยู่ในมือข้าเพื่อไปสนับสนุนเผ่าของตนเอง และท่านเองก็ม