All Chapters of คุณอาเพื่อน: Chapter 51 - Chapter 60

ขนิษฐานั่งมองพี่ชายของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ บนโซฟาตัวยาวภายในห้องหลังแยกย้ายกันเข้าห้องเมื่อกลับขึ้นมาด้านบน แม้จะได้คำตอบจากพี่ชายแล้วแต่หญิงสาวก็ไม่ปักใจเชื่อเสียทีเดียวอีกทั้งเธอยังรับรู้ว่าการมาครั้งนี้ของพี่ชายตนด้วยเพราะข่าวที่ทางครอบครัวได้รับรู้แล้ว ถึงได้ยอมให้ลูกชายเพียงคนเดียวเดินทางมาหาเธอถึงประเทศไทยเช่นนี้ทั้งที่หลายปีที่ผ่านมาทั้งห้ามทั้งยื่นคำขาดไม่ให้อีกฝ่ายมาหาแม้จะมีทั้งพ่อและแม่เดินทางมาด้วยก็ตาม ไฉน ครานี้ถึงยอมให้เซนโซก้าเดินทางมาเพียงคนเดีย เลขานุการส่วนตัวไปไหนเสียเล่า “เอาแต่จ้องพี่แบบนี้ อยากจะถามก็ถามมาสิ พี่ไม่โกหกอะไรเราหรอก” น้ำเสียงทุ้มต่ำละมุนกล่าวขึ้นพลางเผยอรอยยิ้มส่งให้กับผู้เป็นน้องสาวที่เอาแต่จ้องมองตั้งแต่เดินเข้ามานั่งลงบริเวณห้องนั่งเล่นอยู่นานหลายนาที จนชายหนุ่มเสียเองที่อดทนกับสายตาใคร่รู้และความเงียบจากน้องสาว ท่าทีที่วางอำนาจอย่างนิ่งๆ ที่มีต่ออัฐพลมลายหายไปเหลือเพียงพี่ชายที่แสนอบอุ่นใจดีแก่ขนิษฐา “จุดประสงค์ที่พ่อกับแม่ยอมให้พี่มาที่ไทยก็เพราะข่าวใช่มั้ยคะ” หญิงสาวไม่รีรอที่จะยิงคำถามที่ตนเองอยากถาม

เขาจะมาทำอาหารให้ทานหรือนี่! “จะกินอีกก็ได้ ที่ร้านเรากินไปนิดเดียวเองคงไม่อิ่มหรอก แต่กินข้าวเสร็จก็กลับห้องเลยล่ะ พี่จะรอ” เพียงเพราะเพื่อนอุทานออกมาด้วยความตกใจ อีกทั้งตัวเองยังเข้าใจเมื่อได้เห็นของที่อยู่ในถุงผ้าสีดำจึงทำให้ขนิษฐาหน้าเจือนกล่าวคำใดไม่ออกด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่ดี แม้หญิงจะส่งข้อความไปหาและไม่ได้ดูอีกเลยว่าอัฐพลได้เปิดอ่านข้อความแล้วหรือยังตั้งแต่เลิกใส่ใจเสาวนีซึ่งเจอกันที่ห้างสรรพสินค้า ทว่า ต้องผินหน้าไปมองพี่ชายที่พูดขึ้นอย่างไม่คิดมองผ่านไปเมื่อเจ้าตัวก็เข้าใจดีถึงจุดประสงค์ของอัฐพล แม้จะแอบดีใจที่พี่ชายเป็นฝ่ายเริ่มเปิดทางให้ก็ตาม แต่ก็อดคิดมากไม่ได้ก็ตรงที่ยอมให้เธอเข้าไปทานข้าวกับอัฐพลที่ห้องของเขา! มีหรือคนที่สบโอกาสอย่างอัฐพลจะยอมปล่อยให้เธอแค่ทานข้าวจนอิ่มแล้วกลับห้องน่ะ ไม่มีทางหรอก หากไม่ได้เห็นรอยยิ้มบางจากมุมปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อยเมื่อพี่ชายของเธอยอมเปิดทางให้ถึงจะมีข้อแม้ก็ตาม แต่คนที่เล่ห์เหลี่ยมจัดอย่างอาของเพื่อนคงไม่ยอมให้กลับห้องได้ง่ายๆ เป็นแน่ “ถ้างั้น เอมกลับก่อนนะคะ มืดแล้วด้ว

“หนูนิด ออกมา เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” เสียงของเซนโซก้ายังคงเอ่ยเร่ง แม้น้ำเสียงจะราบเรียบเย็นชา ทว่าคนเป็นน้องสาวสัมผัสได้ถึงอารมณ์โทสะของพี่ชายที่แฝงอยู่ในน้ำเสียง “คุณอาคะ ปล่อยได้แล้ว พี่เซนกำลังโมโหแล้วนะคะ” เธอเร่งพลางดันแขนแกร่งออกจากเอว “อาจะยอมปล่อย ถ้าหนูมัดจำให้อาก่อน” เขาไม่คิดสนใจเสียงของพี่ชายหญิงสาว ยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้กับเธออย่างเอาแต่ใจ “คนเอาแต่ใจ” เอ็ดไปทีก่อนจะยอมรับข้อแลกเปลี่ยน “จะให้หนูมัดจำยังไงคะ” “หนูแค่อยู่เฉยๆ ก็พอ” ขนิษฐาขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความฉงนมองคนร่างสูงที่โน้มใบหน้าลงมาที่ลำคอขาวระหง ประทับเรียวปากบางลงบนลำคอ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกแปลบๆ แผ่ซ่านจากจุดที่เรียวปากบางกำลังดูดเม้มอยู่นานเป็นนาทีก่อนผละออกหลังพอใจกับมัดจำที่ร้องขอ เคลื่อนใบหน้ามาอยู่ในระดับสายตาของหญิงสาวพร้อมรอยยิ้มกว้าง “กว่าจะจางลงก็สองวัน” “คนเจ้าเล่ห์ ได้มัดจำแล้วก็ปล่อยเลยนะคะ” “พรุ่งนี้ตอนเที่ยงขึ้นมาหาอาด้วยนะ” สิ้นคำพูด อัฐพลจึงยอมปล่อยหญิงสาวพลางยกมือทั้งสองข้างขึ

อัฐพลนั่งมองขนิษฐาซึ่งเอาแต่นั่งนิ่งมองใบหน้าชายหนุ่มอย่างเหม่อลอยตั้งแต่หญิงสาวเดินเข้ามาภายในห้องทำงานเมื่อพักเที่ยงได้ห้านาทีหลังรอเขาที่เอื้อนเอ่ยให้รอทำงานให้เสร็จก่อนแล้วจะทานมื้อเที่ยงด้วยกัน แต่ทว่าเมื่อเธอนั่งลงเพียงเท่านั้น สาวเจ้าก็เอาแต่จ้องเขม็งขมวดคิ้วเป็นปมยุ่ง แววตาฉายความกังวลแก้มคิดไม่ตกอยู่ในที กระทั่งเขาเองที่ทนไม่ไหว ร่างสูงลุกขึ้นยืนก้าวเท้าเดินมานั่งลงบนขอบโต๊ะทำงานข้างหญิงสาว เขาอยากทดสอบว่าสาวเจ้ากำลังมองตนอยู่จริงหรือไม่ หรือกำลังเหม่อลอยคิดบางอย่างอยู่และใช่ เพียงแค่เขาเดินมานั่งลงบนขอบโต๊ะข้างเธอสายตาของสาวเจ้ายังคงจับจ้องไปที่เดิมอย่างไม่รู้สึกตัว มือใหญ่ยื่นไปจับคางให้สาวเจ้าหันกลับมามองที่ตนซึ่งเปลี่ยนที่นั่งแล้ว ได้ผล เธอมีสติหันกลับมามองด้วยสายตาสับสนอย่างคนมึนงงก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าก่อนยิงคำถามใส่เขา “คุณอามานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เขาล่ะอยากจับเธอมานอนพาดบนตักแล้วตีก้นเสียจริง “เมื่อกี้ เหม่ออะไรอยู่มีอะไรให้ต้องคิด” “ไม่...ไม่มีค่ะ แล้วคุณอาทำงานเสร็จแล้วเหรอ

“เพราะฉะนั้น แกต้องรีบจัดการสิ่งที่ฉันสั่งก่อนให้สำเร็จ ถ้าขืนเป็นที่ปรึกษาให้มันอยู่แบบนี้จากที่เสียกำไรไปเล็กน้อยมันจะมากไปกว่านี้ รีบๆ ซะ หลังวันงานเปิดตัวฉันจะบินมาดูความคืบหน้าด้วยตัวเอง” เควินพูดเสียงกร้าว เขม้นใบหน้าลูกสาวที่เคยสร้างปัญหาให้ตนต้องตามล้างตามเช็ดและครั้งนี้มีท่าทีจะเกิดขึ้นอีก ฉะนั้นเขาจะต้องเด็ดขาดเลิกตามใจเสาวนีเสียที ไม่ใช่เขาไม่รับรู้ว่าตลอดที่ผ่านมาเสาวนีทำเรื่องงามหน้าเอาไว้เช่นไรบ้าง หากเพราะตนไม่มีอำนาจป่านนี้ลูกสาวเพียงคนเดียวของตนคงไม่มายืนต่อล้อต่อเถียงได้เช่นนี้“มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ อีกเดือนกว่าเอง”“แกถึงต้องรีบจัดการ ฉันให้เวลาแกมานานมากพอแล้ว”“ไม่ค่ะ นีขอ...อื้อ!”ร่างท้วมคล้ายจะยืนทรงตัวไม่ไหวลุกขึ้นพรวด ก้าวเดินไปประชิดลูกสาวโดยไม่ต้องพึ่งไม้เท้าขาเดียวอีกต่อไป ภาพลักษณ์ที่เป็นชายร่างท้วมสูงวัยต้องพึ่งไม้เท้าเวลาก้าวเดินหรือยืนทรงตัวหายไป เหลือเพียงชายร่างท้วมที่ภายนอกดูไม่ค่อยแข็งแรงไปตามอายุ ทว่ากลับกันโดยสิ้นเชิงมือหนาที่เหี่ยวย่นกลับเต็มไปด้วยเรี่ยวแรงบีบคางลูกสาวจนเจ้าตัวรู้สึกปวดร้าวไปหมดสายตาวาวโรจน์อย่างเยือกเย็นฉายชัดบนดวงตาทั้งสอ