All Chapters of คุณอาเพื่อน: Chapter 71 - Chapter 80

คนฟังคำหวานอย่างอัฐพลเผยรอยยิ้มกว้างอย่างหุบยิ้มไม่ได้ ไม่รีรอจะมอบจุมพิตหวานเป็นการตอบกลับสาวเจ้า ชายหนุ่มยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยขนิษฐาก่อนประกบริมฝีปากลงบนเรียวปากนุ่มบดเคล้าลิ้มรสปากที่เอื้อนเอ่ยคำหวานออกมาอีกครั้งอย่างอ้อยอิ่งยามเมื่อริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นอย่างรอรับลิ้นอุ่นเขาจึงไม่รอช้าที่สอดแทรกเข้าไปหาความหวานล้ำในโพรงปากของหญิงสาว เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่ยกขึ้นกระหวัดตอบรับความหอมหวานจากเขาที่มอบให้ บดเคล้าดูดกระหวัดกันและกันอย่างอ้อยอิ่งผันเปลี่ยนทวีความเร่าร้อนทีละนิด...ทีละนิด ร่างทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันอัตโนมัติอีกครั้งขณะที่รสจุมพิตที่เริ่มร้อนแรงขึ้นทุกขณะที่ลิ้มลองเกี่ยวกระหวัด มือใหญ่เคลื่อนลูบเอวคอดพลางดึงชายเสื้อของเธอขึ้นสอดมือเข้ามาภายใต้เสื้อที่แนบไปกับเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นสัมผัสผิวกายแท้ของเธออย่างหลงใหลพลางค่อยๆ ดันร่างบางเอนไปด้านหลัง ทว่า มือเล็กรีบยกขึ้นมารั้งแขนแกร่งพลางดันอกเปลือยเปล่าจึงทำให้ชายหนุ่มผละออกอย่างขัดใจอยู่เล็กน้อย สาวเจ้าจึงเอ็ดไปอย่างไม่จริงจังเมื่อริมฝีปากของตนเป็นอิสระ “แค่นี้นะคะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นค่ะ”

เซนโซก้าก้าวเดินเข้ามาภายในผับของธีรภพซึ่งเป็นสถานที่ที่ชายหนุ่มได้นัดหมายกับเสาวนีเอาไว้ แน่นอนที่เขาเลือกที่นี่ก็เพราะได้ความช่วยเหลือจากอัฐพลที่ติดต่อมาหาธีรภพให้คอยช่วยเหลือระหว่างที่ตนนัดเจอกับเสาวนีเพื่อรออัฐพลตามมาทีหลัง แม้ตนจะยืนยันไปแล้วว่าสามารถรับมือกับเสาวนีได้แต่รายนั้นก็ไม่คิดฟังจะตามมาให้ได้หลังจากได้ฟังว่าเขาจะสร้างความสัมพันธ์ตีสนิทกับเจ้าหล่อนเพื่อหวังจะคอยจับตาดูความเคลื่อนไหว หลังจากวันนั้นที่นัดทานข้าวกับเพื่อนที่เดินทางมาประเทศไทย เหยื่อที่ชายหนุ่มได้ตกเอาไว้ก็ติดกับด้วยความบังเอิญเจอกันอีกครั้งขณะเขาออกมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อรอรับขนิษฐาเลิกงานด้วยเวลาที่มีไม่มาก ซึ่งเขาตั้งใจแสร้งทำมีเวลาน้อยจนทำให้เสาวนีรีบรั้งและออกปากนัดเจอกับเขาในที่สุด มิหนำซ้ำยังไม่ลืมที่จะทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ให้ ทำให้เซนโซก้ารู้สึกดีใจที่เหยื่อติดกับของตนเพราะนั่นหมายความว่าเขากับเจ้าหล่อนจะมีความสัมพันธ์คืบหน้ามากกว่าแค่คนรู้จักอย่างน้อยก็ทำให้เขาเบาใจเรื่องขนิษฐาเมื่อเหยื่ออยู่ในสายตาตน ชายหนุ่มสอดสายตามองหาเสาวนีอยู่ครู่ พลันรอยยิ้มมุมปากยกขึ้นเมื่อเห็น

“ทำเป็นพูดเข้าไปสิคะ หนูจะคอยดูพรุ่งนี้” ส่ายศีรษะพลางยิ้ม “คุณอาไปอาบน้ำเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว” “นั่นสิ แต่...อาอยากให้หนูมาอาบให้อา จะได้มั้ย” พยักหน้าก่อนยื่นใบหน้ามากระซิบเย้าหญิงสาว “อือ…ไม่เอาค่ะ น้ำเสียงแบบนี้ทีไรไม่ใช่แค่อาบน้ำ อีกอย่างพี่เซนก็อยู่ห้องติดกันด้วย” ลากเสียงครุ่นคิดก่อนจะยิ้มทะเล้นส่งให้ชายหนุ่มพลางตอบ “อายากให้หนูเรียนจบเสียพรุ่งนี้เลย” น้ำเสียงขัดใจอยู่ในที “อารับปากเซนแล้ว ยังไงก็ไม่ผิดคำพูดหรอก อารอมาได้เป็นปีทำไมรออีกนิดจะรอไม่ได้” พูดพลางสบสายตาหวานของสาวเจ้าส่งความรู้สึกนึกคิดของตนให้เธอได้รับรู้ “ทำเป็นพูดเข้า ไปอาบน้ำค่ะ เดี๋ยวหนูเตรียมชุดให้นะคะ” ยิ้มเขินพลางพูดบ่ายเบี่ยงก่อนพาคนร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตนเอง อัฐพลเดินตรงไปยังห้องน้ำพลางถอดเสื้อไปรเวทของตนออกขณะที่ขนิษฐาเดินไปรื้อหาชุดใส่นอนของชายหนุ่มที่ทิ้งเอาไว้ที่ห้องก่อนจะเดินกลับมายื่นให้กับคนร่างสูง ยื่นมือมารับพลางพูด “อย่าหลับหนีกันล่ะ” “ง่วงจะแย่” สาวเจ้ายิ้มขันพลางดันหลังให้คนร่างสูงเดินเข้าห้อ

หลังต่อสายไปหาเพื่อนธีรภพก็รอไม่นานก็พบกับทั้งอัฐพลและเซนโซก้าที่รีบก้าวเดินเข้ามาภายในผับของตนเองทันทีเมื่อมาถึงซึ่งทำให้เจ้าของผับอย่างเขาต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นพี่ชายของขนิษฐามาที่นี่ด้วยก่อนเอ่ยถามเพื่อนออกไปเพื่อคลายความฉงน “มาด้วยเหรอ” “วันนี้นีนัดเจอเซน ฉันเลยต้องไปด้วยแต่ก็ต้องรีบมานี้ต่อทันทีหลังเสร็จจากเรื่องนี” อัฐพลให้คำตอบเพื่อนก่อนมองหากลุ่มของหญิงสาวท่ามกลางผู้คนมากมาย ไม่ต่างจากเซนโซก้าที่ตามมาด้วยความเป็นห่วงน้องสาวที่ได้ยินมาว่าดื่มหนักจนจะไม่มีสติ สอดสายตามองหาน้องสาวก่อนที่คนทั้งสองจะมองตามคำพูดของธีรภพที่เปิดทางบอกตำแหน่งโต๊ะของสาวๆ ให้ชายหนุ่มทั้งสองได้รับรู้ เมื่อพบโต๊ะดังกล่าวคนทั้งสองก็รีบก้าวตรงเข้าไปหาทันที “หนูนิด” อัฐพลเปล่งเสียงเรียกขนิษฐาพลางเดินไปช้อนตัวอยู่ด้านหลัง ยกมือขึ้นแตะที่เอวของหญิงสาวเพื่อไม่ให้เธอเซถลาเมื่อเริ่มทรงตัวไม่อยู่ไม่ต่างจากเพื่อนๆ ก่อนผินหน้าไปมองหลานสาวของตนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงฟุบหลับไปกับโต๊ะ “คุณอา” ขนิษฐาหันมามองเจ้าของเสียงเรียกอย่างดีใจพลางยิ้มหว้างออกไป เปล่งเสี

‘น่ารักแบบนี้อาคลั่งรักจะไม่ไหวแล้วนะ’ ชายหนุ่มระบายยิ้มอย่างดีใจที่วันนี้ได้ยินคำหวานบอกรักจากสาวเจ้าอย่างที่ให้ความรู้สึกไม่เหมือนที่หญิงสาวมีสติครบถ้วน เธอกล้าพูดออกมาอย่างจริงใจไร้อาการขวยเขินซึ่งมันทำให้เขารู้สึกถึงตัวตนและความเป็นกันเองของเธอมากกว่าเดิมราวกับว่าเขาได้เข้าไปอยู่ในหัวใจดวงน้อยของเธอเต็มพื้นที่แล้ว ไม่มีช่องว่างใดๆ อีก แต่ทว่าอาการที่นิ่งเงียบไปของขนิษฐาทำให้อัฐพลขมวดคิ้วหุบยิ้มก่อนก้มมองหญิงสาวในอ้อมแขน จึงพบว่าเธอหลับไปเสียแล้ว เสียงหัวเราะอย่างขบขันจึงดังขึ้นจากชายหนุ่ม เฉกเช่นตอนนี้ที่เขากำลังหัวเราะอย่างชอบใจ ทว่า คนฟังอย่างขนิษฐาได้แต่นั่งนิ่งอึ้งกับวีรกรรมของตัวเองก่อนเริ่มเบะหน้าทำท่าจะร้องไห้พลางยกผ้าห่มนวมขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความอายอย่างที่สุด “ไม่เห็นน่าอายเลย อาชอบ น่ารักรู้ตัวมั้ย” อัฐพลโน้มใบหน้าไปใกล้พลางพูดแซวผ่านผ้าห่มนวมจนคนที่หนีความอายของตนต้องดึงผ้าห่มลงมาอยู่ที่จมูก เผยให้เห็นแค่ดวงตาทั้งสองข้างที่ชำเลืองมองไปที่ชายหนุ่มพลางถามทั้งที่ยังไม่ยอมดึงผ้าห่มออก “จริงเหรอคะ…” แม้จะถามออกไปเช่นนั้นแต่