All Chapters of Toxic One-Night คืนพิษรัก: Chapter 41 - Chapter 50

EP.32ตลอดเส้นทางที่รถแล่นไปบนท้องถนน มือใหญ่ของเขายังกุมมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ค่อย ๆ ซึมซับเข้ามาภายในใจเธอทีละนิด มันช่วยปลอบประโลมความรู้สึกกังวลและไม่ทำให้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเธอตื่นเต้นที่จะได้เห็นแม่แท้ ๆ ของเธออีกครั้ง การกลับไปยังสถานที่ที่เรียกว่าบ้านหรือจะเรียกอีกอย่างว่านรกบนดินก็คงไม่ผิดเช่นกัน หลังจากผ่านไปนานหลายปี ทำให้ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาราวกับภาพยนตร์ฉายซ้ำ ภาพในวัยเด็กที่เธอเคยมีความสุข ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายลงในพริบตา ในวันที่แม่เปิดประตูให้ผู้ชายคนนั้นก้าวเข้ามาในบ้านและในชีวิตของเธอจู่ๆ มาเฟียหนุ่มคลายมือที่กุมมือเธอออก ก่อนจะพลิกฝ่ามือของเธอขึ้นช้า ๆ “กลัวเหรอ?” เขาสังเกตอาการเธอตลอดจึงได้ถาม “แค่กังวลค่ะ” เขาจุดยิ้มมุมปากในคำตอบ ก่อนจะก้มลงจรดริมฝีปากลงบนหลังมือของเธอ แช่ค้างไว้เนิ่นนาน ราวกับต้องการส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดโดยไม่ต้องเอ่ยคำใดสัมผัสอบอุ่นที่อ่อนโยนทำให้แก้มใสถึงกับสะท้านไปทั้งตัว ความขัดเขินแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าสวยจนรู้สึกร้อน ราวกับมีเลือดฉีดไปรวมกันอยู่บนแก้ม เธอได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา ไม่กล้ามองหน้าเขาตรง

แก้มใสเหนื่อยล้าจากเรื่องราวที่ถาโถมเข้ามาตลอดทั้งวัน เธอไม่รู้ตัวเลยว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ใบหน้าสวยซบกับพนักเบาะอย่างอ่อนแรง มีเพียงลมหายใจแผ่วสม่ำเสมอเป็นจังหวะมาเฟียหนุ่มโน้มตัวปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะช้อนร่างบอบบางขึ้นมาอุ้มไว้แนบอกแสงไฟนวลภายในเพนต์เฮาส์หรูสาดกระทบผิวขาวเนียน ทำให้ใบหน้าของเธอดูน่าทะนุถนอมเขาพาร่างบอบบางไปวางบนเตียงกว้างที่ปูผ้าสีขาวสะอาด แก้มใสขยับตัวเล็กน้อยเหมือนละเมอ ก่อนซุกใบหน้าเข้าหาหมอนเขายืนมองอยู่ข้างเตียง แววตาคมกริบที่ใครต่อใครหวาดกลัวกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนมือใหญ่เอื้อมมาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเธอช้า ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงกดจูบแผ่วเบาบนหน้าผาก“ต่อจากนี้ไปฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วราวกับคำสัญญาที่มีเพียงเธอเท่านั้นจะได้รับรู้ มาเฟียหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียง สายตาคมกริบทอดมองหญิงสาวเพียงคนเดียวที่เป็นโลกทั้งใบของเขา เขาอยากปกป้องเธอไปตลอดชีวิตผมยาวสลวยบางส่วนปรกลงมาบนใบหน้าของเธอ เขาทอดสายตามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมเหล่านั้นออกอย่างอ่อนโยน มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คความเคลื่อน

เขาเว้นจังหวะพูดไปครู่หนึ่งมุมปากจุดรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แม้แต่คนมองก็ยังเห็น ประโยคหนึ่งหลุดเข้ามาในหัว ครั้งที่อาหมอเคยบอกเอาไว้ ‘ก็ลองให้โอกาสเธอได้อาบน้ำดูก่อนสิ’ “เอาเถอะ ก็ได้เจอกันแล้ว ว่าแต่น้องเราน่ะ ไปเยี่ยมบ้างไหม” “ผมไปเยี่ยมมันเมื่อเดือนที่แล้ว” เสียงทุ้มสั่นเครือยามเมื่อนึกถึงน้องชายเพียงคนเดียว “ผู้คุมบอกว่าน้องไม่อยากเจอผม ไม่อยากคุย มันเกลียดผม”เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างขื่นขม ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงแผ่ว“มันคงเกลียดจนไม่อยากเห็นหน้าพี่มันอีกแล้ว” หมอวินตบบ่าหลานชายอยากให้กำลังใจ “เคสนี้หนัก แต่ก็อย่าลืมหมั่นไปเยี่ยมน้องบ่อย ๆ เราก็อย่าติดหญิงให้มาก มอแกนต้องการความรักจากนาย”“ครับ” แก้มใสตื่นขึ้นมาในช่วงเย็น รู้สึกร่างกายกลับมากระปี้กระเป่า เธอลุกขึ้นนั่งหันมองซ้ายขวาไม่พบเขาอยู่ในห้องกับเธอ ร่างบางก้าวเดินออกจากห้องนอน เห็นไมเลสยืนอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว มีดอกกุหลาบสีขาววางอยู่ตรงกลางโต๊ะ เรียวคิ้วขมวดชิด เธอเดินตรงไปหาเขา “ตื่นแล้วเหรอ หิวหรือยัง” แก้มใสไม่ตอบเขาในทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นอาหารมากมายวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะกินข้าว มีดอกกุหลาบสีขาวเสียบบนแจกัน แ

EP.36 ความเป็นชายขนาดใหญ่ถูกกดเข้ากลีบกุหลาบสีแดงสดในคราเดียว แก้มใสร้องครางด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกรุกรานอย่างไม่ตั้งตัว แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืน มือเรียวเลื่อนขึ้นไปจิกแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บที่ถาโถมสะโพกสอบเริ่มขยับส่งแรงกระแทกเร็วขึ้น ปลุกเร้าความความต้องการให้ลุกโชน แก้มใสร้องครางไม่เป็นศัพท์เมื่อร่างกายเริ่มปรับตัวเข้ากับจังหวะ เธอปล่อยให้ร่างกายของตัวเองเป็นไปตามความต้องการ มีเพียงเสียงร้องคำรามและเสียงครางหวาน ๆ ดังระงม “ซี๊ด~ อยากให้ฉันเอาเธอแรง ๆ ไหม” เขาถามเสียงกระซิบพร่า ในขณะที่ยังคงเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง แก้มใสไม่ตอบเป็นคำพูด ทำได้เพียงพยักหน้าให้เขาด้วยแววตาเว้าวอน ใบหน้าหล่อก้มลงจูบเธอบนริมฝีปากอย่างเร่าร้อนเป็นรางวัลให้กับเมียที่น่ารัก เขาดูดกลืนทุกความรู้สึกของเธอเอาไว้ทั้งหมด ช่วงล่างกระเสือกกระสนอย่าบ้าคลั่ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง บทเพลงรักที่ทั้งสองคนสร้างขึ้นด้วยความเสน่หาและความต้องการยังอัดแน่นอยู่รอบตัว จากจูบเร่าร้อนบนริมฝีปาก ไมเลสเลื่อนสัมผัสลงสู่ลำคอระหง ขบเม้มเบา ๆ จนเกิดรอยแดง ทิ้งสัญลักษณ์ความเป็นเจ้าของที่ใครก็ห้ามมาทับรอย

EP.38มาเฟียหนุ่มยกเก้าอี้หน้ากระจกมานั่งแล้วดึงแก้มใสให้นั่งลงบนตักของเขาพลางสวมกอด ใบหน้าหล่อซบลงบนต้นแขนเล็กของเธออย่างออดอ้อน ลีญ่ามองภาพนั้นด้วยความหมั่นไส้ เธอเก็บสีหน้าให้มิดชิด จำใจต้องพูดในสิ่งที่เธอต้องการ“ฉัน…ไม่อยากถูกไล่ออก” ลีญ่าพูดเสียงแผ่ว ความแข็งกร้าวที่เคยมีค่อย ๆ หายไป“ฉันจะทำหน้าที่ผู้จัดการเหมือนเดิม จัดตารางงาน รับงานให้คุณทุกอย่าง และฉันจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณอีก” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือการต่อรอง เธอยังไม่อยากยอมแพ้และมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เธอไม่กล้าพูดออกไปก็คือเรื่องเงิน เปอร์เซ็นต์ที่ได้จากการดูแลเขานั้นสูงลิบ ค่าตัวของเขาต่องานหนึ่งชิ้นมากกว่าดาราตัวท็อปในประเทศเสียอีก ถ้าเธอต้องถูกไล่ออกเพียงเพราะเธอจุ้นจ้านในเรื่องส่วนตัวของเขา เธอคงอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี และเสียรายได้เป็นจำนวนมากแล้วเหตุผลอะไรที่เธอจะยอมทิ้งงานนี้ไป เพื่อไปเริ่มต้นใหม่กับงานอื่นที่ได้เงินน้อยกว่าไมเลสไม่ตอบ เขานั่งเงียบ ๆ และมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ลีญ่าจึงพูดต่อ “แต่ถ้าเกิดคุณมีปัญหา ฉันจะไม่ขอรับหน้าอะไรให้คุณทั้งนั้น” ไมเลสใช้เวลาคิดไม่นานนัก ก่อนจะตอบกลับไปอย่างเด็ด