Semua Bab Confessions of a Woman who Seduced her Ex's Uncle: Bab 1 - Bab 7

Tonight was supposed to be perfect. Three months na kaming magkasama ni Marco, and even though our relationship started quietly, I thought it was something real. Hindi man kami cheesy couple, pero gusto ko sanang ayusin ‘yong gabi — a surprise dinner, candles, wine, and that simple “I love you” na maririnig ko ulit mula sa kanya. Hindi ko alam, baka ako lang talaga ang hopeless romantic. Kanina pa ako abala sa kusina. Naka-apron ako, buhok nakatali, at may konting harina pa sa pisngi ko. Pasta, garlic bread, favorite niyang red wine — lahat handa na. Nakailaw ang mga scented candles sa mesa, and the rain outside gave everything this cozy, cinematic vibe. Nakangiti ako habang tinitingnan ang mesa. “Perfect,” bulong ko sa sarili. Kinuha ko ang maliit na box mula sa bag — regalo ko sa kanya. A leather bracelet, engraved with “Always you.” Corny, oo. Pero galing sa puso. “Lia, you’re really something,” sabi ko sa sarili habang tumatawa. “Kung hindi ka niya mahal, ewan ko na

Ngayon ang paghaharap namin ng tiyuhin ni Marco. Pagdating ko sa opisina ni Alessandro Ruiz, ramdam ko agad ang power sa paligid. Ang opisina ay minimalist, puro salamin at metal. Naka-upo siya sa dulo ng mesa, hawak ang pen, at may presensyang parang kayang basahin ang kaluluwa mo. Matangkad. Maputi. May manipis na ngiti na parang alam niya kung sino ka bago mo pa sabihin ang pangalan mo. “Miss Vergara,” bati niya habang iniaabot ang kamay. “Mr. Ruiz,” sagot ko, sabay abot din. Ang unang hawak pa lang, may kakaibang spark. Hindi romantic — hindi pa. Pero may tension. Ngunit tila pamilyar ang mga tingin nito. He studied me for a second longer than usual. “You’ve worked with my nephew before?” Hindi ko ininda ang kuryosong tono. “Yes. Once.” “And?” Ngumiti ako, magaan pero puno ng ibig sabihin. “Let’s just say, I learned a lot.” Tumawa siya nang mahina. “I see. Then maybe you can teach me something, too.” Ngumiti ako, bahagyang nagtaas ng kilay. “Oh, I pla

Hindi ko alam kung mas kabado ako o mas sabik.Sabik sa paghihiganti.O sa ideya na baka sa wakas… may lalaking kaya akong patumbahin sa sarili kong laro. Iba ang thrill na nararamdaman ko.Pero hindi ako pwedeng matinag. Hindi ngayong nasa harap na ako ng mismong lalaking magiging kasangkapan ko — si Alessandro Ruiz.Naka-black satin dress ako na may hiwang halos umabot sa hita. Subtle pero mapanganib. Saktong pampagulo ng isip. Habang papasok ako sa restaurant, ramdam ko ang bawat tingin ng mga tao — pero wala akong pakialam.Ang tanging gusto kong mapansin ako ay siya.At nang sa wakas ay makita ko siya… halos nakalimutan ko kung bakit ako naroon.Nasa private room siya, nakaupo sa sulok habang may hawak na basong alak, nakalugay ang ilang hibla ng buhok na tumatama sa kanyang noo.Oh gosh! Paano mo lalapitan ang ganitong klaseng lalaki at hindi mabubulol sa unang salita?Ang mga larawan niya sa mga business magazine, walang sinabi sa totoong Sandro Ruiz na nasa harap ko ngayon.H

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko.Ang dapat ay simpleng hapunan lang. Isang hakbang sa plano ko. Isang gabing magpapasimula ng paghihiganti. Pero heto ako, nakatayo sa tapat ng condo ko, at ang mga labi ko—nasa labi ng lalaking dapat ay bahagi lang ng laro.Si Alessandro Ruiz.Ang lalaking tiyuhin ng dati kong minahal na kinasususklaman na ngayon. Nagsimula lang sa mga titig ngayon ay halik na ang hindi ko kayang iwasan.Noong una, gusto ko lang siyang basahin—pag-aralan. Kung paano siya kumilos, kung paano siya ngumiti, kung paano niya kontrolin ang bawat silid na pinapasok niya. Pero ngayong magkalapit kami, ramdam ko ang kakaibang init na bumabalot sa pagitan namin. Parang nagbago ang hangin, parang lahat ng ingay sa paligid ay unti-unting naglaho.At nang magtagpo ang labi namin, lahat ng plano ko… ay tila nagulo..Walang kasinungalingan sa halik na ‘yon.Hindi iyon halik ng isang babaeng may balak.Iyon ay halik ng isang babaeng gutom—hindi lang sa paghihiganti, kundi