Chapter 2

Pagmulat ko, unang bumungad sa akin ay puting kisame.

Tahimik. Masyadong tahimik.

Parang walang nangyari, pero ramdam ng katawan ko na may nangyari.

Masakit ang ulo ko — parang pinipisil ng dalawang kamay ang sentido ko.

May hangin na galing sa bintana, malamig, pero ang balat ko ay mainit pa rin.

Parang naiwan sa akin ‘yung init ng mga haplos kagabi.

Napahawak ako sa dibdib ko, pilit inaalala.

Pero puro fragments lang ang bumabalik — halik sa gitna ng ulan, kamay sa bewang ko, boses na mababa at pamilyar.

Ngunit kahit anong pilit kong isipin, hindi ko na maalala ang mukha niya.

Kahit anino, wala.

Tumingin ako sa paligid — mamahaling kama, minimalist na kwarto, puting kurtina na ginagalaw ng hangin.

Lalaki ang may-ari ng silid na ‘to, sigurado ako.

Amoy cologne at whisky, at sa side table ay may baso pa ng alak, kalahati pa ang laman.

Pero siya? Wala na.

Walang iniwang note.

Walang pangalan.

Walang kahit anong palatandaan.

Tawa ako nang mahina, sabay napailing.

“Perfect, Lia,” sabi ko sa sarili.

“Hindi mo nga makalimutan ‘yung sakit ni Marco, pero nagawa mong makatulog sa tabi ng estranghero.”

Pero habang tinitignan ko ang sarili ko sa salamin sa tapat ng kama — disheveled, may luha pa sa pisngi, pero buhay —

may kakaibang pakiramdam sa loob ko.

Wala na ‘yung bigat na parang sinasakal ako kagabi.

Wala na ‘yung urge na umiyak.

Para bang na-drain lahat ng sakit, kasabay ng ulan kagabi.

Ang natira na lang, ay galit.

At isang ideya.

“Revenge,” bulong ko.

‘Yan na lang ang gusto kong gawin.

Hindi ko alam kung anong klaseng babae ako ngayon —

pero alam kong ayoko nang maging biktima.

Dali-dali akong nagbihis.

Nagsuot ng black dress na unang makita ko sa aparador. Hindi ko alam kung kanino ‘to, pero hindi ko na rin inisip.

Kinuha ko ang bag ko, ang cellphone, at lumabas ng kwarto.

Paglabas ko sa hallway, sumalubong sa akin ang receptionist.

“Miss, are you checking out?”

Ngumiti ako, pilit na normal. “Yes. My… friend already left.”

“Ah, Mr.—”

Hindi ko na hinayaang tapusin. “No need to mention his name.”

Tumango siya, nagulat pero hindi na nagtanong.

Paglabas ko ng hotel, sinalubong ako ng liwanag ng araw.

Parang hindi totoo lahat ng nangyari kagabi.

Kung hindi lang sa pakiramdam ng balat kong parang tinamaan ng kidlat, iisipin kong panaginip lang lahat.

Pagpasok ko sa taxi, saka lang ako nakahinga nang malalim.

“Condo sa Makati,” sabi ko sa driver.

Habang tumatakbo ang kotse, nakatingin lang ako sa bintana.

Ang mga tao, abala sa kani-kanilang buhay.

Ako?

Walang direksyon.

Pero may malinaw na layunin.

Paano ko siya pagbabayarin?

Paano ko ipaparamdam kay Marco ang sakit ng maloko?

Nakatingin ako sa sarili kong repleksyon sa salamin ng taxi.

Naka-smoky eyes pa ako, buhok na gusot, pero may kakaibang ningning sa mata.

Hindi na ako ‘yung Lia kagabi — umiiyak, lasing, wasak.

Ako na ‘yung Lia na may plano.

Pagdating sa condo, sinalubong ako ng katahimikan.

Ang mga larawan namin ni Marco sa dingding — nakangiti, magkahawak kamay, kunwari masaya.

Isa-isa kong kinuha ang mga iyon, pinilas, at itinapon sa basurahan.

“Good riddance,” sabi ko habang tinitignan ang huling litrato naming magkasama — ‘yung sa Batangas, kung saan niya unang sinabing ‘I love you.’

“Liar,” bulong ko, sabay itinapon din.

Nagbukas ako ng laptop.

Tiningnan ko ang mga proyekto namin noon.

Ang marketing pitch na magkasama naming ginawa para sa client na…

Wait.

Client.

Naalala ko bigla.

Si Marco ay may tiyuhin na may sariling art foundation —

isang exclusive, high-profile patron na laging binabanggit niya.

Alessandro.

Ang lalaking halos sambahin ni Marco, pero hindi pa niya kailanman nakilala ng personal.

Napangiti ako.

A slow, dangerous smile.

“What if…”

What if the best revenge… is temptation?

Maya maya, sa pagmumuni muni, wala pa rin akong imik. Nakaupo lang ako sa couch, hawak ang bracelet na dapat ay ibibigay ko kagabi.

Tinanggal ko ang engraving sa isip ko — Always you? Nakakatawa.

At doon ko naisip — siguro oras na para magbago ng script.

Hindi ako ‘yong babaeng iiyak sa unan. Hindi ako ‘yong susuko.

No. Gagawa ako ng paraan. Hindi para makuha siya ulit, kundi para iparamdam kung gaano kasakit maloko.

He played with me. Now, I’ll play better.

Lumipas ang ilang linggo, nagbalik ako sa trabaho bilang interior designer. Sinubukan kong magpaka-professional, pero hindi ko maiwasang madala ang sakit sa bawat proyekto. Hanggang isang araw, tinawagan ako ng supervisor ko.

“Lia, may bagong client ka. High-profile project. Ruiz Holdings.”

Napataas kilay ko. “Ruiz Holdings? As in… connected sa Ruiz Construction?”

“Yes. The CEO himself requested a consultation with you. Mr. Alessandro Ruiz.”

The name sounded familiar.

Marco Ruiz. Alessandro Ruiz.

Wait. He isn't his uncle right?

Natawa ako nang mahina. Oh, universe. Ganyan tayo maglaro ngayon?