Chapter 6

Habang patuloy ang usapan, hindi ko na napansin kung ilang beses niya akong pinagsalin ng wine.

Pakiramdam ko mainit ang pisngi ko, mabilis ang paghinga ko.

At siya, tila walang balak itigil ang laro.

“Relax,” sabi niya, habang marahang inabot ang baso ko. “You look tense.”

“Maybe because I’m sitting across someone who makes people nervous,” sabi ko, medyo malakas ang loob dahil sa alak.

Ngumiti siya, ‘yung tipong hindi mo alam kung nakakatawa ba o nakakakaba. “Then maybe you’re exactly where you should be.”

Nang sumagi sa kamay ko ang kamay niya, kahit saglit lang, may dumaloy na init sa pagitan namin.

Walang sinabi, pero sapat na ang titig para malaman naming pareho — may nangyayari dito na hindi na parte ng plano.

Tila nagiging malabo ang hangganan ng paghihiganti at tukso.

At habang nakatingin ako sa kanya, hindi ko na alam kung gusto kong ipagpatuloy ang sinimulan ko, o gusto ko lang maramdaman ulit ang init na kanina pa nagpapabaliw sa akin.

“About that proposal…” sabi ko, halos pabulong, pilit kong binabalik ang isip ko sa dahilan ng gabing ito.

Pero bago ko pa maituloy, hinawakan niya ulit ang baso ko at tinagayan. “Tomorrow,” sabi niya, may ngiti sa labi. “Tell me tomorrow.”

“Tomorrow?”

He nodded. “You look like you’ve had enough tonight. Besides…” tumigil siya sandali, saka lumapit nang kaunti. “…it’s much more interesting to hear your plans when you’re fully aware of what you’re getting yourself into.”

Hindi ko alam kung napahiya ako o kinilabutan.

Pero sa sandaling iyon, habang nakatitig ako sa kanya, isang tanong lang ang pumasok sa isip ko:

Alin ba talaga ang mas delikado? Ang plano kong paghihiganti… o ang lalaking gustong tuluyang pasukin ang isip ko?

At sa kabila ng lahat, hindi ko na maitago —

gustong-gusto kong malaman kung ano’ng mangyayari kapag hinayaan kong masunog ako sa apoy niya.

Pagkatapos ng dinner, naglakad kami palabas ng restaurant ni Alessandro — o Sandro, gaya ng gusto niyang itawag ko.

Mainit ang gabi, pero hindi ko alam kung init ba ng hangin o ng alak ang bumabalot sa balat ko.

Lasing ako—hindi sa wine, kundi sa presensiya niya.

Hindi ko nasabi ang proposal ko.

Ni hindi ko naalala kung paano ko sisimulan.

Basta alam ko lang, bawat salita niya, bawat sulyap ng mata niya, unti-unting binubura ang plano kong kontrolin ang gabi.

Pagdating namin sa kotse, binuksan niya ang pinto para sa akin.

Gentleman. Classic move. Pero may halong peligro sa paraan ng pagtitig niya.

Yung tipong alam niyang may tinatago akong intensyon. At sa halip na matakot, lalo lang akong na-challenge.

Habang umaandar ang kotse, tahimik kaming dalawa.Ako, nakatingin sa bintana, pero sa totoo lang, nakikinig ako sa bawat paghinga niya.

Ramdam ko ang kabog ng dibdib ko, sabay sa tunog ng makina.

“Too quiet for someone who claims to be confident,” sabi niya bigla, may halong biro.

“Maybe I’m just… thinking,” sagot ko, pa-inosente.

“About what?”

“About how unpredictable you are.”

“Funny,” sabi niya, bahagyang ngumiti. “I was thinking the same about you.”

Nang huminto kami sa tapat ng condo ko, walang gustong bumaba.

Tila pareho kaming nag-aabang kung sino ang unang kikilos.

“Thank you for dinner,” sabi ko, halos pabulong.

“You’re welcome. But I have a feeling that’s not really why you wanted to see me tonight,” sagot niya, diretso, walang paligoy.

Kinain ako ng kaba. Pero hindi ako papatalo. Hindi ako uuwi ng talunan.

“Maybe I just wanted to see what kind of man hides behind all that power,” sagot ko, hinahaplos ang strap ng bag ko habang nakatingin sa kanya.

“Dangerous question,” sabi niya. “You might not like the answer.”

Ngumiti ako, mabagal, mapang-akit.

“Try me.”

Hindi ko alam kung anong demonyo ang pumasok sa isip ko, pero bago pa niya mabuksan ang pinto, lumapit ako.

Hinawakan ko ang mukha niya.

At hinalikan ko siya.

Mainit. Mabagal sa simula, pero puno ng init.

May halong galit, pero mas nangingibabaw ang pagnanasa.

Hindi iyon halik ng isang babaeng humihingi—iyon ay halik ng isang babaeng nananakop.

Ang kamay ko, bahagyang dumampi sa leeg ni Sandro, ang hinlalaki’y gumuhit sa linya ng panga nito bago siya tuluyang humapit palapit.

Ang amoy ng mamahaling pabango nito’y humalo sa hinga niyang lasing sa alak, at sa pagitan ng kanilang paglapit, ramdam niyang bumigat ang hangin sa paligid nila.

Naramdaman ko ang sandaling nagulat siya, pero hindi siya umalis.

Ramdam ko rin ang bahagyang pag-igting ng panga ni Sandro, ang sandaling pagpigil nito sa sarili. Hindi rin siya gumanti — pero hindi rin siya tumanggi.

Basta naroon siya, humihinga sa pagitan ng mga labi ko, habang ako, halos malunod sa sarili kong kapangahasan.

Paglayo ko, nanginginig ang labi ko.

“Now you’ll remember me,” bulong ko, malambing pero puno ng hamon.

Tinitigan niya ako tila binabasa ang intensyon ko.

“Believe me, Lia… I already do.”