Chapter 3

Ngayon ang paghaharap namin ng tiyuhin ni Marco. Pagdating ko sa opisina ni Alessandro Ruiz, ramdam ko agad ang power sa paligid.

Ang opisina ay minimalist, puro salamin at metal. Naka-upo siya sa dulo ng mesa, hawak ang pen, at may presensyang parang kayang basahin ang kaluluwa mo.

Matangkad. Maputi. May manipis na ngiti na parang alam niya kung sino ka bago mo pa sabihin ang pangalan mo.

“Miss Vergara,” bati niya habang iniaabot ang kamay.

“Mr. Ruiz,” sagot ko, sabay abot din.

Ang unang hawak pa lang, may kakaibang spark. Hindi romantic — hindi pa. Pero may tension. Ngunit tila pamilyar ang mga tingin nito.

He studied me for a second longer than usual.

“You’ve worked with my nephew before?”

Hindi ko ininda ang kuryosong tono.

“Yes. Once.”

“And?”

Ngumiti ako, magaan pero puno ng ibig sabihin.

“Let’s just say, I learned a lot.”

Tumawa siya nang mahina. “I see. Then maybe you can teach me something, too.”

Ngumiti ako, bahagyang nagtaas ng kilay.

“Oh, I plan to, Mr. Ruiz.”

Ngumiti siya, ‘yong ngiti na hindi abot tenga, pero grabe ang epekto.

It was slow… deliberate. Dangerous.

Naramdaman kong nag-init ang pisngi ko. At oo, aaminin ko — hindi ko na matandaan kung kailan ako huling nagkagusto sa isang lalaki sa unang tingin. Pero iba si Alessandro. May kakaiba sa presensiya niya — parang lahat ng ilaw sa kwarto, biglang sa kanya lang nakatutok.

Paglabas ko ng opisina, hindi ko mapigilang mapahawak sa dibdib ko.

Bakit gano’n? Bakit parang may kakaibang enerhiya sa pagitan namin?

Pinilit kong sabihing wala lang ‘yon — normal lang ‘yong ma-attract sa isang makisig na lalaki. Pero habang naglalakad ako sa hallway, paulit-ulit kong naiisip ang mga mata niya, ‘yong ngiti, at ‘yong boses na parang gumuguhit sa utak ko.

At nang maisip at makumpirma kong siya ang tiyuhin ni Marco…

napatawa ako mag-isa, pero may halong panginginig sa loob.

“Lia, anong pinasok mo?” bulong ko sa sarili.

Hindi ko alam kung anong laro ‘to, pero sa unang tingin pa lang kay Alessandro Ruiz, alam kong delikado ang laban na ‘to.

At sa delikadong larong ito, baka ako mismo ang masunog.

Pag-uwi ko, hindi ko mapigilang tumawa mag-isa. Hindi dahil masaya ako, kundi dahil parang sa unang pagkakataon, ako naman ang may kontrol.

Maybe this was the perfect way to start again.

Not as Marco’s broken girlfriend — but as the woman who’ll make him regret everything.

At kung kailangan kong gamitin ang tiyuhin niya para doon?

Well… so be it.

The storm that night wasn’t the only thing that woke me up.

It was me — the version of Lia Vergara who’s done playing nice.

At sa bawat patak ng ulan sa labas ng bintana, pinangako ko sa sarili ko:

He hurt me once. I’ll make sure I become the lesson he’ll never forget.

Hindi ako nakatulog buong gabi.

Paulit-ulit kong ini-replay sa isip ko ‘yong eksenang nahuli ko si Marco — basang-basa ng ulan, humahalik sa ibang babae sa mismong araw na dapat ay magse-celebrate kami ng anniversary.

Masakit. Nakakabaliw. Pero higit sa lahat, nakakahiya.

Gano’n pala ‘yong pakiramdam ng ginawang tanga.

Pero habang nakatitig ako sa kisame, may biglang sumulpot na ideya sa isip ko — mapanganib, pero matamis.

What if the best revenge… isn’t anger?

What if it’s temptation?

Hindi ko na kailangang sirain si Marco gamit ang sigaw o drama.

Pwede ko siyang sirain sa mas marahang paraan — sa pamamagitan ng lalaking hindi niya kayang kontrolin.

At sa mismong sandaling ‘yon, isa lang ang pumasok sa isip ko:

Alessandro Ruiz.

Matagal ko nang naririnig ang pangalang ‘yon — “the elusive Mr. Ruiz,” sabi ni Marco dati, “the uncle na mahilig sa art pero ayaw sa mga sosyal.”

Pero kahapon lang kami nagkita, at hindi ko alam kung anong meron sa lalaking ‘yon — basta’t may presensiyang hindi mo basta-basta malilimutan.

Ang tindig, parang sanay sa laban.

Ang boses, malalim at kalmado, pero may kapangyarihang makuha ang atensyon ng kahit sino.

At ‘yong mga mata niya… para bang kaya nilang basahin kung anong klaseng babae ka — at kung anong kasinungalingan ang tinatago mo.

Hindi ko alam kung plano ba ng tadhana o pagkakataon lang na magkita kami kahapon.

Pero ngayong gabi, ako na mismo ang gagawa ng paraan para magkita ulit kami.