All Chapters of ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: Chapter 231 - Chapter 240

“ใครกันกล้าลงมือสกปรกติเช่นนี้บนเขตตำหนักสวรรค์ กล้าลงมือกับพวกข้าแต่ไม่กล้าแสดงตัว เจ้ามันช่างชั่วช้านัก”ปรากฏเงาชายฉกรรจ์พุงหอกเข้าใส่เทพเจ้าดวงดาว ซื่อเว่ยต้าตี้เหมือนต่อสู้กับเงาที่มองไม่เห็น เกาจางจิ้งเห็นแบบนั้นท่าที่เป้าหมายของผู้คิดร้าย คงเป็นซื่อเว่ยต้าตี้และฟางเฟย ชายหนุ่มหลับตาลง แล้วเปิดดวงตาที่สาม มองเห็นสิ่งที่ปิดบังตัว จางจิ้งชักดาบปัญจธาตุออก พุ่งตัวรับหอกของคู่ต่อสู้ภายใต้มนอำพรางตัวแทนซื่อเว่ยต้าตี้ที่มองไม่เห็นคู่ต่อสู้“ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เฟิ่งหวางอาการไม่ดีเลย ท่านช่วยนางได้หรือไม่ ท่านช่วยนางด้วย”กุ้บอ้ายป๋อเฉิงผายฝ่ามือออก ในมือของเทพเจ้าธาตุไม้ปรากฏยาแบบขวดและแบบผงในห่อผ้า เทพเจ้าหนุ่มรีบเอายาในขวดป้อนใส่ปากนาง แล้วเอายาผงโรยลงบนบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมา “คนผู้นี้ฝีมือร้ายกาจนัก เสียดายไม่น่ารอบกัดกันแบบนี้เลย ชั่วช้านัก ตำหนักสวรรค์ทำไมถึงมีคนเช่นนี้ได้นะ”“ไม่แปลกเลย ท่านเทพ” เฟิ่งหวางพยายามพูด แม้จะเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บ “คนผู้นั้นคือไฉ่เหลียงหวง ข้ากลับมาจากเขาเซียน ผ่านอุทยานสวรรค์ด้วยความไม่รู้ ข้าจึงลงพักแวะกินน้ำในสระบัว ไม่คิดว่าจะล่วงรู้แผนการของแม

เกาฟางเฟยกอดจางจิ้งเอาไว้ “พี่จางจิ้ง ไม่ต้องกังวลไป พี่ยังคงมาหาฉันได้ทุกเมื่อเหมือนเดิม แค่ฉันอยากทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง ส่วนหน้าที่ทายาทสกุลเกา ถ้ามีพี่อยู่ตรงนั้นฉันก็หมดห่วง ขอโทษคุณปู่ด้วยฉันคงทำหน้าที่หลานได้ไม่สมบูรณ์ อะไรที่ท่านวาดหวังอยากให้ฉันเป็น คงต้องวางมันไว้ก่อน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือเทพเจ้า ก็ใช่ว่าจะแบกรับหน้าที่สำคัญไปได้เสียทุกเรื่องจริงไหม"”“ไม่เลยฟางเฟย เธอเป็นหลานสาวที่ดี เป็นน้องสาวที่ในชีวิตนี้ พี่คงหาไม่ได้อีกแล้ว ทุกคนรอเธอกลับไป”หญิงสาวคลายอ้อมกอดออกจากชายหนุ่ม “อย่าคาดหวังค่ะ พี่จางจิ้ง พี่เห็นเฟิ่งหว่างแล้ว ขนาดนางเป็นเทพเซียนบำเพ็ญตบะมาเป็น 100 ปี ถูกรอบทำร้ายแบบนั้น ยังหนักหนาสาหัส แล้วถ้าวันนี้คนที่นอนเจ็บอยู่ตรงนั้นเป็นฉัน พี่คิดว่าวิญญาณอมตะจากผลท้อจะช่วยอะไรได้อยู่ไหม”“ใช่ เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้พี่เป็นห่วงเธอ เสียดายที่มีคนมาช่วย ทำให้พี่ไม่ได้ตัวมันมา จะได้รู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ขึ้น”“เขาคือ ไท่จื่อไฉ่เหลียงหวง เฟิ่งหวางกลับจากเขาเซียนแวะลงอุทยานสวรรค์และไปล่วงรู้ความลับนี้เข้า”“แบบนี้จะเป็นผลร้ายกับเธอและซื่อเว่ยต้า

“ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนี้ฟางเฟย” ซื่อเว่ยต้าตี้ตั้งข้อสงสัยขึ้นหญิงสาวหันมามองหน้าเทพเจ้าดวงดาว มองลึกลงไปในดวงตางดงามคู่นี้ “ข้าไม่รู้ทำไมเกามู่หลินถึงตัดสินใจทิ้งหน้าที่ลงไปจุติยังแดนมนุษย์ที่ห่างไกลแดนสวรรค์ แดนปัญจธาตุในเวลานั้นเกิดปัญหาอะไรขึ้น เหตุการณ์วันนี้ ดูเหมือนไท่จื่อไฉ่เหลียงหวง ตั้งใจทำร้ายข้ากับท่าน มีประโยชน์อะไรหากข้ากับท่านตายจากแดนสวรรค์ กับตัวท่านเขาอาจไม่ชอบหมางใจกันมาแต่วัยเยาว์แต่กับข้า เหตุผลใดกันถึงต้องทำร้ายข้าด้วย”“ไม่ซับซ้อนเลยท่านฟางเฟย" เฟิ่งหวางแทรกขึ้น “ท่านคือดวงใจของเทพเจ้าซื่อเว่ยต้าตี้ คือผู้ถือคันฉ่องแห่งปัญจธาตุ คือประมุขแดนปัญจธาตุที่ควบคุมพลังงานแห่งธาตุทั้งห้า เขาไม่ต้องการดินแดนนี้สิแปลก”“อะไรกัน เป็นถึงรัชทายาทสวรรค์บัลลังก์สวรรค์อยู่ตรงหน้า เหตุใดยังต้องการแค่ดินแดนเล็ก ๆ ในเศษเสี้ยวจักรวาลอีก”ซื่อเว่ยต้าตี้ลูบปอยผมของตนเองสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง “ดินแดนเศษเสี้ยวจักรวาล ที่มีเทพเจ้าทั้งห้าประจำธาตุสำคัญมีความพิเศษที่ต่างกัน มีเจ้ากับของวิเศษประจำดินแดนมีเทพผู้พิทักษ์ประจำตัว ทั้งหมดนี้คือความสมบูรณ์ที่สวรรค์ชั้นบรรพกาลสร้างทิ้งเอาไว้ เจ้า

ฟางเฟยมองดวงตางดงามที่ส่งประกายดั่งดวงดาว “มู่หลินหนิงอันมิได้ไร้หัวใจ นางมีความรู้สึกชอบ รู้สึกโกรธและน้อยใจ และนางรักท่านซื่อเว่ยต้าตี้” ฟางเฟยโผเข้ากอดซื่อเว่ยต้าตี้ “ทำไมต้องทำขนาดนี้”“เพราะเจ้า มู่หลิน ข้าทำทั้งหมดนี้เพื่อเจ้าข้ารู้ว่าถ้าแดนปัญจธาตุกลับคืนมาไม่ได้ เจ้าจะไม่กลับมา มีทางนี้เท่านั้นที่ข้าจะช่วยเจ้าได้ ช่วยสามโลกคืนความสมดุล ข้าตั้งใจบอกเรื่องทั้งหมดนี้ เมื่อเราช่วยกันตามเทพเจ้าทั้งห้าคืนกลับมาได้ครบ แต่ดูเหมือนความทรงจำของเทพผู้พิทักษ์คงสร้างความระแวงให้เจ้าสินะ”“ใช่ พี่จางจิ้งเตือนข้าเรื่องท่าน ผสมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้ข้าต้องการรู้เรื่องราวทั้งหมด ทำไมไท่จื่อไฉ่เหลียงหวงต้องการฆ่าข้าและท่าน ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับแดนปัญจธาตุอย่างไร”“ไฉ่เหลียงหวงต้องการกำจัดข้าเรื่องนี้ไม่แปลก แต่กับเจ้าเรื่องนี้ดูมีเงื่อนงำพิรุธน่าสงสัย ว่าแต่…เกาจางจิ้งให้เจ้าระวังข้า ข้ามีอันใดให้น่าระวังกัน”“ตอนท่านปะทะกับไท่จื่อ ทำไมท่านไม่สู้กับเขาให้เต็มรูปแบบ”“เต็มรูปแบบ” ซื่อเว่ยต้าตี้เอียงหน้ามองหญิงสาว คำพูดของนางฟังดูแปลก แต่เขาพอจะเข้าใจได้ จนหัวเราะออกมา “ถ้าศัตรูร

“พูดเป็นเล่น ซาลาเปาข้าแพงนะแม่นาง เจ้ามีเงินซื้อหรือไม่" เถ้าแก่มองดูหญิงสาวจากหัวรดเท้า "อืมแต่ดูจากการแต่งกาย ท่านก็คงมีจริง ๆ”ซื่อเว่ยต้าตี้โยนเงินก้อนใหญ่ให้เขา “เท่านี้พอหรือไม่ ไม่ต้องทอน เหลือเท่าไหร่เอาซาลาเปาออกมาให้ครบจำนวนที่ข้าจ่ายให้”เถ้าแก่ร้านซาลาเปารีบเก็บก้อนเงินด้วยท่าทางละโมบ พร้อมกับหันหลังไปสั่งเด็กในร้านให้เอาของออกมาเพิ่ม“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ข้าจะแจกซาลาเปาแก่ชาวบ้านท่านช่วยข้าหน่อย”“เถ้าแก่ ซาลาเปาเหล่านี้ ข้าและภรรยาขอทำทานแก่ชาวบ้าน ท่านช่วยรบกวนเป็นธุระได้หรือไม่”“ได้ ๆ นายท่าน” เถ้าแก่ร้านหันไปสั่งเด็กในร้าน เด็กหนุ่มพยักหน้าหยิบถาดในร้านพร้อมไม้ฟืน ออกมาหน้าร้าน เขาเคาะถาดเหล็กเสียงดังพร้อมตะโกนบอกถึงวัตถุประสงค์ ไม่ทันขาดคำ ผู้คนต่างออกมารุมรับของแจก จากเถ้าแก่และเด็กในร้านด้วยความดีใจ เกาฟางเฟยพอเห็นยายแก่ขายผักมายืนรอรับซาลาเปา หญิงสาวหยิบซาลาเปา 2 ลูกยื่นให้นาง “ท่านยายท่านมีหลานเล็ก เอาไปสองลูกนะ เขาจะได้กินด้วย”“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ นายหญิงช่างจิตใจงดงามนัก ขอบคุณมาก”ฟางเฟยมองดูยายแก่ขายผักรีบวิ่งกลับไป นางเอาซาลาเปาอีกลูกเก็บใส่ตะกร้า อีกลูกแบ่ง