All Chapters of ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: Chapter 251 - Chapter 260

“ขอบคุณ ท่านหมอมากเจ้าค่ะ”สาวใช้เดินนำท่านหมอออกไป ซื่อเว่ยต้าตี้เดินออกมาจากที่หลบซ่อน มองดูตลับไม้ที่ท่านหมอให้เอาไว้ “ของเท่านี้มิจำเป็นเลย มานี่ฟางเฟย ข้ารักษาเจ้าได้” ท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้เพียงใช้มือที่อ่อนนุ่มลูบบริเวณแผล อายอุ่นจากฝ่ามือแผ่ซ่าน จนสัมผัสได้ “หายแล้ว กลับมางามเช่นเดิมแล้ว”"ฟางเฟยหงายฝ่ามือออก คันฉ่องทองแดงปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ เกาฟางเฟยยกคันฉ่องขึ้นส่องดูใบหน้าตนเอง แต่เงาในกระจกทองแดงกลับเรืองแสงขึ้น เกาฟางเฟยรีบคว้ามือของเทพเจ้าดวงดาวเอาไว้ ก่อนที่จะทะลุมาโผล่ยังอีกมิติในเวลาตามที่คันฉ่องทองแดงแห่งปัญจธาตุจะกำหนดนำทางไปเกาฟางเฟยที่กุมมือของท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้เอาไว้ ทั้งสองยืนอยู่หน้าจวนสกุลโจว แต่เวลานี้กลับมีกองกำลังทหารจำนวนหนึ่งตั้งแถวเรียงรายหน้าจวน จนแน่นถนน “ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ คนพวกนี้เขาไม่เห็นเราเหรอ แล้วทำไมคันฉ่องถึงพาเรามาที่นี่”“คันฉ่องของเจ้าคงต้องการนำทางเราเหมือนที่มันเคยทำ รอดูกันก่อนเถอะ”ไม่ทันขาดคำ เสียงผู้คนร่ำไห้ก็ดังแววมาจากด้านใน บ่าวไพร่ และผู้คนต่างแต่ชุดขาวไว้ทุกข์ ผู้ที่เดินออกมาก่อนคือขุนนางไม่กี่คน และบ่าวรับใช้ในจวน โลกศพใบใหญ่

“คู่หมั้น เขาจะมารับเจ้าเช่นนั้นรึ” โจวซานป๋อมีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย“เจ้าค่ะ ข้าหายออกมาไม่ได้บอกใคร เขารู้เข้าต้องมาตามหาข้าแน่ ๆ แต่วันนี้ยังมีเวลา หากท่านต้องการพาข้าเที่ยวชมเมืองนี้ก็พอมีเวลาอีกครึ่งวัน” ฟางเฟยยิ้มให้คุณชายโจวหน้าหวาน ทำให้ชายหนุ่มดูสดชื่นขึ้นมาและส่งยิ้มให้เธอ‘อะไรกันฟางเฟย เจ้าจะออกไปข้างนอกกับเขาเช่นนั้นรึ'‘เถอะน่าท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ไหน ๆ เราก็มาถึงจุดนี้แล้ว เล่นละครต่อสักหน่อย อาจทำให้รู้จักเขาเพิ่งขึ้นนะ ท่านเองก็ไม่ต้องอยู่ในร่างแมวก็ได้ ใช้มนต์อำพรางกายไปกับข้าเช่นนี้ดีแล้ว แมวอะไรหนักชะมัด ข้าอุ้มท่านจนเมื้อยไปหมด’เกาฟางเฟยยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า แต่ในใจกลับพูดคุยกับเทพเจ้ามังกร ที่นั่งมองเธออยู่ตลอดเวลาด้วยความไม่พอใจ‘เจ้าคิดเองเออเองอีกแล้วนะฟางเฟย หวังว่าจะไม่ทำให้ข้าปวดหัวอีกนะ’รถม้าของคุณชายโจว แล่นผ่านตลาดร้านค้า ผู้คนบ้านเรือน ออกมานอกแนวกำแพงเมืองแล่นไปตามทางดิน ข้างทางมีลำธารขนาดใหญ่ไหลผ่าน มีกลุ่มหญิงสาวชาวบ้านนำผ้าออกมาซักริมน้ำ ขับขานบทเพลงพื้นเมือง แววหวานมาตามสายลม จนเกาฟางเฟยอดไม่ได้ที่จะเปิดผ้าม่านมองหาที่มาของเสียงบทเพลงหวานไพเราะนั้น

‘ฟางเฟย ระวังตัว มีคนร้าย’ ซื่อเว่ยต้าตี้ที่เงียบมาตลอด เอ่ยทักหญิงสาวคนรัก เพื่อให้เธอเตรียมพร้อมระวังตัว ทุกอย่างเป็นตามที่เทพเจ้าดวงดาวคาดการณ์ ลูกธนูจำนวนมากพุ่งตรงมายังเธอและโจวซานป๋อ ฟางเฟยใช้มีดคู่ที่เรียกออกมา ปัดป้องลูกธนูให้กับตนเองและโจวซานป๋อ ด้วยความไวเป็นพิเศษที่มีในตัวฟางเฟย ทำให้ลูกธนูทั้งหมดถูกตัดขาดเป็นสองท่อนร่วงลงเกลื่อนพื้น โจวซานป๋อได้แต่ตกตะลึง ไม่ใช่เพราะการถูกลอบทำร้าย แต่เป็นเพราะสาวงามที่เขาพอใจ กลับมีความสามารถในการต่อสู้ชนิดว่องไวป่านสายลมพัดผ่าน“ข้าเข้าใจแล้ว ทำไมครอบครัวเจ้าถึงวางใจให้เจ้าเดินทางลำพัง”“อย่าเพิ่งเอ่ยชมข้า คนร้ายอยู่นั่น” ฟางเฟยเห็นเงาเคลื่อนไหวในป่าไผ่ หญิงสาวเตรียมวิ่งตามคนร้าย แต่โจวซานป๋อกลับดึงแขนรั้งเธอเอาไว้“ช้าก่อน พวกมันมากันหลายคน ทำได้ก็แค่ลอบกัด มันทำงานพลาดคงรีบกลับไปรายงานคนสั่งการ”“ท่านรู้ว่าใครบงการ”โจวซานป๋อพยักหน้า “ข้ารู้ เขาทำเช่นนี้หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง”“พูดดีไป หากท่านไม่มีข้าอยู่ด้วย ตอนนี้ท่านอาจไม่ได้ยืนหายใจต่อหน้าข้าแล้วคุณชายโจว”โจวซานป๋อหันมามองหน้าเกาฟางเฟยด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหญิงงามที่ส

“นางไปหาเจ้าได้ทุกที่ฟางเฟย แต่ไม่ใช่แดนมนุษย์ในห้วงเวลาของเจ้า” ซื่อเว่ยต้าตี้เดินเข้ามาและมองดูเฟิ่งหวางที่เพิ่งมาถึงด้วยความสนใจเช่นกัน อิทธิฤทธิ์แห่งปัญจธาตุยังมีอะไรให้ข้าแปลกใจอีกหรือไม่ ซื่อเว่ยต้าตี้ใช้พลังเทพ ทำให้เฟิ่งหวางเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกเป็นหญิงสาวปกติธรรมดานางหนึ่ง “เป็นเช่นนี้ก็ดี เจ้าจะได้ดูแลนางจากโจวซานป๋อ”“โจวซานป๋อคือใครเจ้าคะ ทำไมต้องระวังเขาด้วย เขาจะทำร้ายท่านรึฟางเฟย”“ไม่ เขาไม่ได้ทำอะไรข้า”“แต่เขาต้องการเจ้าฟางเฟย” เทพเจ้าดวงดาวรีบอธิบายให้เฟิ่งหวางไก่ฟ้าห้าสีฟัง“แล้วใยท่านเทพมิแสดงตนต่อเขาเล่าเจ้าคะ”“เขาทำไม่ได้เฟิ่งหวาง ก็เพราะเขา ข้ากับท่านเทพของเจ้าถึงยังติดอยู่ที่นี่ ท่านเทพทำลายมนต์อำพรางของตนเองจนเกือบเผยร่างที่แท้จริง เขาเลยต้องกลายร่างเป็นแมวขาวแทน นี่เป็นสาเหตุที่เขาจะแสดงตัวไม่ได้จนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้”เฟิ่งหวางเดินไปหาแมวขาวขนยาวที่นอนสงบนิ่งอยู่บนที่นอน “แมวนี่หรือ” เฟิ่งหวางยื่นมือไปสัมผัสแมวขาวที่นอนอยู่ ร่างแมวก็แปลเปลี่ยนเป็นหมอนหินรองศีรษะแทน เฟิ่งหวางหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ“โธ่ ท่านเทพ จากเจ้ามังกรขาวเกร็ดมุก กลายเป็นแมวขาวขนยุ

“ท่านนี่พิลึกนัก แมวของข้าทำของท่านเสียหายนะ จะต้อนรับข้าทำไมกัน เท่านี้ข้าก็เกรงใจจนทำตัวไม่ถูกแล้ว"“เสียหายอะไรกัน เจ้าช่วยชีวิตข้านะ หากไม่ได้เจ้าข้าคงแย่เช่นกัน เช่นนี้ถือว่าเราหายกัน เจ้าก็คือสหายของข้า ไม่มีอะไรต้องเกรงใจกัน”เฟิ่งหวางชำเลืองตามองคุณชายโจว ที่คอยหาโอกาสใกล้ชิดฟางเฟย เป็นอย่างที่ท่านเทพคิดไว้ โจวซานป๋อดูจะชอบท่านฟางเฟยเอามากจนน่าระแวง“ฟางเฟย เจ้ารับปากพระสนมว่าจะรำให้นางดู ตอนนี้แขกมากันครบแล้วจะเริ่มเลยหรือไม่”เฟิ่งหวางพูดขึ้นขัดจังหวะสนทนาของคนทั้งสอง ฟางเฟยหันมามองดูแขกเหรื่อที่นั่งประจำตำแหน่งของตน เห็นจะถึงเวลาจริง ๆ ดนตรีโบราณคล้ายบนแดนสวรรค์ คงไม่ยากเกินไปถ้าจะแสดงสด เกาฟางเฟยลุกออกไปยืนตรงกลางห้องจัดเลี้ยงทำความเคารพต่อมารดาของโจวซานป๋อ แล้วหันไปพยักหน้าให้กับนักดนตรี เสียงดนตรีบรรเลงขึ้น ฟางเฟยหลับตารวบรวมสมาธิ ใช้ปลายเท้าเคาะจังหวะตามเสียงกลอง ให้เสียงนี้เป็นตัวหลักฟางเฟยเริ่มวาดแขนร่ายรำ ส่ายสะโพรกพร้อมกับเคาะเท้าลงบนพื้น ตามจังหวะเสียงกลองที่ได้ยินผู้คนต่างปรบมือไปตามจังหวะของเสียงกลอง ตามการเคาะเท้าและเยื้องย่างของหญิงสาว ฟางเฟยมองดูใบหน้าที่มี