บททั้งหมดของ ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: บทที่ 71 - บทที่ 80

“ตอนนี้พี่อยากให้เธอกลับมาเริ่มต้น ที่การปรับจิตก่อนการฝึกลมปราณ ซึ่งก็คือหนังสือในมือเธอ วันนี้พี่ต้องการให้เธอเริ่มทำสมาธิและฝึกการหายใจตามนี้ ถ้าตรงไหนไม่เข้าใจถามได้ วันนี้พี่จะอยู่กับเธอทั้งวัน”“แน่ใจเหรอค่ะ” ฟางเฟยมองไปที่โทรศัพท์ของเขาที่วางบนโต๊ะ มีข้อความเข้าหลายข้อความแต่จางจิ้งไม่ยอมเปิดอ่าน “ดูเหมือนหมอจะอยากคุยกับพี่ โทรหาเธอหน่อยก็ได้ค่ะ”“ไม่เป็นไรไม่มีอะไรต้องคุยกัน เอาละตอนนี้เธอก็ลองฝึกตามหนังสือได้ ทำทั้งหมดนั่น จนถึงท่าฝึกพื้นฐาน ติดขัดตรงไหนถามพี่ได้”จางจิ้งนั่งลง ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม สายตาชำเลืองมองดูโทรศัพท์ แต่ก็ไม่คิดจะจับมันขึ้นมาอ่านหรือส่งข้อความกลับไป ฟางเฟยหันมาสนใจหนังสือในมือ หญิงสาวตั้งใจอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วทดลองฝึกหัดทำตามที่หนังสือบอกทีละขั้นตอนจางจิ้งนั่งดูฟางเฟยหัดทำตามอย่างหนังสือ ตรงไหนดูไม่ถูกต้องก็จะคอยเข้าไปแนะนำ บอกวิธีทำให้ถูกต้อง วนอยู่อย่างนั้น ทีละขั้นตอนจนชำนาญ“นี่คือการฝึกขั้นพื้นฐาน ที่เรียกว่าการยืนจั่นจวง อรหันต์ยืน เป็นท่าที่มีความสำคัญมาก เนื่องจากเป็นเคล็ดลับขั้นพื้นฐานของการฝึกชี่กง และเป็นรากฐานในการฝึกพลังระดับสูงต่อไป เคล็

จางจิ้งหลบสายตาลงต่ำ สายตาฟางเฟยเมื่อครู่ทำให้หัวใจของเขาหล่นหาย ปิ่นของซือเว่ยต้าตี้บนมวยผมของฟางเฟย เหมือนตอกย้ำลงไปในหัวใจ ชายหนุ่มแกะมือที่กอดเขาออก ตั้งใจจะเดินจากไปแต่ก็หยุดฝีเท้าลง“ชีวิตของเกาจางจิ้ง ยืนอยู่บนหน้าผาที่มีแต่ความเสี่ยง ถ้าคุณคิดว่าชีวิตธรรมดาของคุณ มันพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลง ก็ลองดู” เขาเดินออกจากจุดนั้นโดยไม่หันกลับไปมองคุณหมอคนสวย“จางจิ้ง นายรับรักฉันแล้วใช่ไหม นายน้อยเกา คุณยอมเป็นแฟนฉันแล้วนะ” หมอลี่จูกระโดดโลดเต้น ยิ้มหัวเราะทั้งที่น้ำตาอาบแก้มฟางเฟยเดินมาจนเกือบถึงลานยุทธ แต่กลับพบกลุ่มคนลึกลับ ดักทำร้ายโดยไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่ไหวพริบยังดี ฟางเฟยใช้วิธีหลบหลีกถอยหลังเพื่อตั้งหลัก หญิงสาวชักมีดสั้นออกจากฝักที่เหน็บผ้าขาดเอวออกมาถือไว้มั่น ตั้งท่าต่อสู้ คนพวกนี้แต่งตัวแปลกตาเหมือนนักเลงข้างถนน แต่กลับใส่หมวกไหมพรมปิดหน้าตา บุกเข้ามาถึงด้านในสกุลเกาแบบนี้คงไม่ธรรมดา หรือจะเป็นสกุลซูที่คุณปู่เพิ่งพูดถึง ไม่มีเวลาคิด กลุ่มชายฉกรรจ์ก็รุมเข้าทำร้ายเธอ ฟางเฟยควงมีดสั้นในมือทั้งเล่มเก่าและเล่มใหม่เข้าต่อสู้ป้องกันตัวเอง แปลกที่กลุ่มคนเหล่านี้กลับปัดป้องคมมีดได้อย่

ผู้เฒ่าเกาหยิบมีดสั้นขึ้นมาเล็งศูนย์ แล้วบามีดใส่เป้า เข้าตรงกลางพอดี ฟางเฟยรองบ้างเข้าเป้าเหมือนกัน แต่ริมขอบ หญิงสาวหัวเราะออกมา “แย่มากเลยค่ะ ไม่เข้าเป้าเลย”“ไม่เป็นไร มีสมาธิตั้งใจให้ดี ฝึกมาก ๆ จะได้รู้น้ำหนักมือเดี๋ยวเธอจะชำนาญเอง เราจะไม่ฝึกแค่ให้โดนเป้า แต่เราต้องจัดการได้แม้แต่เป้าที่เคลื่อนที่ด้วย”“ค่ะคุณปู่ หนูจะตั้งใจค่ะ”“ซินคอยฝึกซ้อมเป็นเพื่อนคุณหนู ฉันจะไปดูอาฉู่กับพวกนั้นสักหน่อย ฟางเฟยถ้าเหนื่อยก็พักนะ ตอนปะทะกันเธอเองก็โดนลงมือเหมือนกัน อาจมีพกช้ำได้”ฟางเฟยหยุดมือทันที เมื่อได้ยินแบบนั้น “หนูลืมสนิทเลยค่ะ จริงอย่างที่คุณปู่พูด หนูมีประกวด ถ้าตัวมีรอยช้ำแต่งตัวออกมาไม่สวยคงแย่แน่ วันนี้ขอเท่านี้ก่อนนะคะ พรุ่งนี้หนูจะฝึกต่อ ขอไปใส่ยาก่อนค่ะ”“ได้ ๆ ซินดูคุณหนูด้วยนะ”“ค่ะคุณท่าน ไม่ต้องห่วงค่ะ นายน้อยก็สั่งตลอดให้ดูแลคุณหนูให้ดี”คุณปู่มองหน้าซินแต่ไม่พูดอะไร ซินเองก็งงกับสายตาของท่านผู้เฒ่า “ซินพูดอะไรผิดค่ะคุณหนู ทำไมคุณท่านเหมือนจะโกรธซิน”“ไม่มีอะไรหรอก เธอก็คิดมาก ช่วยฉันเก็บมีดจะได้ไปดูกัน รู้สึกเจ็บแขนกับขาเหมือนกันนะ คงหลงโดยแขนขาใครเข้าให้ จะเขียวรึเปล่าไ

“ก็พี่ไม่ชอบเธอ และต่อให้เธอชอบพี่ก็ควรรับในสิ่งที่พี่เป็นได้ในทุกแบบ ผู้หญิงของเกาจางจิ้งต้องฉลาดที่จะดูแลตัวเองได้ เพราะชีวิตของเกาจางจิ้งไม่เคยมีความปลอดภัย นี่คือสาเหตุที่เธอเองก็ต้องฝึกอาวุธ ทุกคนในสกุลเกาต้องมีความรู้เรื่องนี้ อย่างลี่จูถ้าเธอจะเป็นคนสกุลเกา คงเป็นได้แค่คนหลังบ้านที่ทำอะไรไม่เป็น ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่พี่ต้องการ”“โอ้โฮ…นายน้อยสกุลเกาเลือกเมีย หรือเลือกแม่ทัพกันแน่ บรรทัดฐานขนาดนี้จะมีเหรอผู้หญิงแบบที่นายตามหา”“มีซิ มีแน่นอน” จางจิ้งหันมามองฟางเฟยที่ยืนมองหน้าเขาอยู่ ผู้เฒ่าสกุลเกายืนเอามือไขว้หลังอยู่ในมุมมืด ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ชายชราผมขาวได้แต่ถอนหายใจ เดินหายไปในความมืดของตัวบ้าน ฟ้าลิขิตหรือไรถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น “จางจิ้ง ฉันว่าเราเปลี่ยนที่กันเถอะ เกรงใจคุณปู่ นี่ก็ดึกแล้วท่านจะได้พักผ่อน”“ดีเหมือนกัน งั้นไปที่บ้านฟางเฟยกัน”“ตามสบายเลยค่ะ แต่ฉันขอตัวนะ ฉันจะไปซ้อมรำ”เจียอีทำตาเป็นประกายขึ้นมา “ซ้อมรำ จางจิ้งเปลี่ยนที่ดื่มที่เดียวกับที่ฟางเฟยซ้อมรำได้ไหม มีเหล้าดีกับสาวงามมาร่ายรำให้ดู นี่มันนางฟ้าชัด ๆ ”ฟางเฟยส่ายหน้าหัวเราะออกมา “เจียอี คุณเป็นอะไ

ฟางเฟยหันมามองหน้าเทพเจ้าหนุ่ม ที่ยิ้มหวานให้เธอ แม้ใบหน้าจะไม่ใช่ซือเว่ยต้าตี้ แต่แววตาดั่งดวงดาวมีเขาผู้เดียวเท่านั้น ฟางเฟยยิ้มตอบให้เขาอย่างเขินอาย แม้ไม่มีคำพูดใด แต่ซือเว่ยต้าตี้ก็รับรู้ได้ว่า ฟางเฟยเริ่มชอบเขาบ้างแล้ว เพราะอย่างน้อยนางก็ไม่ตำหนิเขาเหมือนที่ผ่านมา ทั้งคู่มองดูความรื่นรมย์ของการแสดงที่สวยงามตรงหน้า ฟางเฟยมองเห็นการแสดงของชาวสวรรค์ ได้ยินเสียงดนตรีที่ไพเราะแปลกหู แค่เท่านี้ก็ทำให้เธอเข้าใจ และสามารถคิดการแสดงที่จะเอาชนะชาวสวรรค์ได้ “ซือเว่ยต้าตี้ เรากลับกันเถอะ แค่เท่านี้ก็พอแล้ว ข้าแค่ต้องการได้เห็นเพื่อเอาไปคิดต่อ”“ได้ ถ้าเจ้าอยากกลับเราก็กลับกันเถอะ”ระหว่างกำลังเดินกลับออกมา ฟางเฟยเหมือนรู้สึกว่ามีใครบางคนจับตามองมาที่เธอ หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันไปมองตามความรู้สึก ถึงเป้าหมายที่ส่งสายตาจับจ้องมา “มีอะไร ฟางเฟย” ซือเว่ยต้าตี้พลอยหยุดเดินหันไปมองหญิงสาวที่หยุดเดินตามเขามา“ท่านซือเว่ยต้าตี้ บุรุษชุดสีดำแดงนั่นคือใคร เขามองมาที่ข้า” ซือเว่ยต้าตี้มองตามที่ฟางเฟยบอก“เจียวหั่วลี่หมิง เทพเจ้าธาตุไฟแห่งปัญจธาตุ เป็นไปไม่ได้…เขาไม่ควรอยู่ที่นี่ ในเวลานี้เขาควรหลับให