บททั้งหมดของ ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: บทที่ 81 - บทที่ 90

จางจิ้งนั่งลงบนโซฟา ยกแก้วเหล้าที่รินทิ้งไว้ขึ้นดื่ม “เจียอี นายรักฟางเฟยมากไหม”“ตอนแรกที่เจอฟางเฟย ยอมรับว่าฉันแค่ประทับใจที่เธอเป็นคนสวยและเก่ง แต่พอรู้จักมากเข้าฉันกลับมองเห็นแต่ฟางเฟยที่มีแต่ความสวยงาม ฉันชอบเธอชอบมากจริง ๆ กลับมาครั้งนี้ ฉันตั้งใจจะมาทำข้อตกลงกับนาย จางจิ้งฉันถามจริง ๆ นายคิดกับฟางเฟยมากกว่าน้องสาวใช่ไหม คือ…มันคาใจฉันมากนายรู้ไหม”“ฉันรักฟางเฟย รักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะหลงรักผู้หญิงสักคน”“ว่าแล้ว ฉันคิดไม่ผิดจริงด้วย นายทั้งหวงทั้งกลัว”“กลัว กลัวอะไร ฉันกลัวฟางเฟยงั้นเหรอ”“ก็ใช่นะสิ ฉันจำภาพนายน้อยเกาจางจิ้ง ถูกผู้หญิงผิวขาวตัวเล็กตวาดกลางบาร์ สุดท้ายเขาเดินตามเธอออกไปอย่างกะลูกหมา”“เจียอี…แกนะสิไอ้ลูกหมา” จางจิ้งดึงคอเสื้อเจียอีแกล้งหาเรื่องเพื่อนรัก แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือ เมื่อเจียอีมองหน้าเขาแล้วหัวเราะออกมา “จางจิ้ง นายเป็นลูกหมาที่ได้เดินตามนายที่รัก ก็ยังดีกว่าฉัน ที่เป็นแค่หมามองเครื่องบิน ฉันมันก็แค่แอบรัก ฟางเฟยไม่ได้คิดอะไรกับฉันมากไปกว่าแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น”“ฮึ…จริงฉันก็แค่ได้แต่เดินตามหลังเฝ้ามองคนที่รักจริง ๆ ฉันดีใจที่นายรักฟางเฟยแต่ไม

“เข้าใจแล้ว ท่านเทพซือเว่ยต้าตี้ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าทำไปเพราะไม่มีทางเลือก ท่านเว้นชีวิตข้าเถอะนะ ”ซือเว่ยต้าตี้หยุดดึงพลังจากกายภูติสาหร่าย ปล่อยร่างคนกึ่งสาหร่ายค่อย ๆ คืบคลายหนีเทพเจ้าหนุ่มลงสายน้ำ“ขอบคุณท่านมาก ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว แม่นางข้าขอโทษ”ฟางเฟยมองร่างชรานั้นค่อย ๆ คลานลงน้ำไป นี่มันตัวอะไรกันนี่“เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่ รู้ไหมข้าร้อนใจเป็นห่วงเจ้ามาก ตามหาเจ้าจนทั่วก็ไม่พบ ดีที่เจ้ามีปิ่นของข้า ข้าถึงตามมาช่วยได้ทันเวลา เจ้าสาหร่ายนั้นคงอีกเป็น 1,000 ปี ถึงจะกลับมาแข็งแกร่งได้ดังเดิม เป็นภูติบำเพ็ญดี ๆ ไม่ชอบต้องการเป็นปีศาจ คิดไปข้าไม่น่าไว้ชีวิตมันเลย”“ช่างเถอะ ปล่อยเขาไปดีแล้ว ข้าไม่เป็นไร ท่านล่ะซือเว่ยต้าตี้ ปาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”“ไม่ ข้า…เอ่อ แต่เดี๋ยวนะ…ก็เหมือนจะเจ็บ ข้าเจ็บคอ ฟางเฟยเจ้าดูให้ข้าหน่อย มีรอยข่วนหรือไม่”ซือเว่ยต้าตี้นั่งคุกเขาลงใกล้หญิงสาว เขาปัดเส้นผมที่เปียกหยาดน้ำไปด้านหลัง ดึงคอเสื้อลงเผยให้เห็นต้นคอที่ขาวเนียน ฟางเฟยพยายามเอียงหน้าก้มลง มองหารอยแผลที่ซือเว่ยต้าตี้บอก แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ“ไม่เห็นมีเลย ท่านคิดไม่เองรึเปล่า”ซือเว่ยต้าตี้ไม่รอ

มู่ตันยกกาเครื่องปั้นดินเผาเนื้อสีนวลเรียบง่าย รินน้ำชาหอมกรุ่นของแดนพฤกษา ส่งให้เกาฟางเฟย รสและกลิ่นของชาที่มีเอกลักษณ์ ทำให้จิตใจที่ครุ่นคิดของฟางเฟยผ่อนคลายลงมาก “เท่าที่ข้ารู้มา คนเฒ่าคนแก่ในเผ่าบุปผาเล่าลือกันว่า ท่านซือเว่ยต้าตี้เป็นบุตรชายที่คลอดออกมา เป็นไข่สีขาวอมฟ้างดงามราวมุกจากมหาสมุทร ควรเป็นบุตรชายคนโตที่เป็นสายเลือดพิสุทธิ์ แต่กลับมีอายมารปกคลุมตั้งแต่ถือกำเนิด ไม่เคยมีใครพบมารดาขององค์เทพ แต่ล่ำลือกันว่าองค์ฮั่นยุหวี่มีเสน่ห์ด้านคารมคมคาย จนธิดามารหลงไหลยอมตกเป็นของพระองค์ และให้กำเนิดเป็นไข่ใบนั้น ซึ่งต่อมาก็กำเนิดเป็นองค์เทพเจ้าซือเว่ยต้าตี้ ก่อนที่องค์ฮั่นยุหวี่จะเษกสมรสตามธรรมเนียมสวรรค์รับเทพธิดาหงษ์ทองจากเผ่าวิหกษ์ขึ้นเป็นฮั่นเกาโฮ่ว และกำเนิดบุตรเป็นองค์ชายไฉเหลี่ยงหวง และองค์หญิงลี่อิน ทำให้ท่านซือเว่ยต้าตี้ถูกเลี้ยงไว้ในตำหนักสวรรค์เสมือนองค์ชายที่ถูกลืม แม้จะได้ความรักจากบิดาอยู่บ้าง แต่ก็คงไม่เท่าบุตรที่ถือกำเนิดจากภรรยาที่มีหน้าตาและตำแหน่งสูงส่ง”“เท่าที่ฟัง ท่านซือเว่ยต้าตี้ ก็ดูไม่น่าจะมีพิษภัยอันใด ให้รัชทายาทไฉเหลี่ยงหวงต้องกังวน จนถึงขั้นต้องกำจัดกัน

“คุณหนูฟื้นแล้ว มีไข้รึเปล่าค่ะ ทำไมหน้าแดงแบบนั้น” ซินรีบเอามือมาแตะหน้าผากนายหญิง “ก็ปกติทำไมทั้งหน้าทั้งหูแดงแบบนี้ล่ะ”“ไม่มีอะไรฉันปกติดีไม่มีไข้ ซินฉันหลับไปนานไหม”“คืนเดียวค่ะ นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้า คุณหวังเจียอีกับนายน้อย นอนอยู่ที่บ้านใหญ่ยังไม่ตื่นกันเลยค่ะ เมื่อคืนนั่งดื่มไปเฝ้าคุณหนูไป จนเกือบตีสามซินเลยขอให้นายน้อยกลับไปนอน ไม่อยากได้ยินคุณท่านบ่นเอา และอีกอย่างคุณหนูจะได้พักด้วย”“ทุกอย่างปกติดีใช่ไหม”“ปกติค่ะ มีก่อนรุ่งส่าง คุณหนูละเมอนิดหน่อย”“ละเมอ ฉันละเมออะไร” “คุณหนู ยิ้มแล้วก็พูดอะไรซินก็ฟังไม่เข้าใจ ฝันดีเหรอค่ะ ตอนคุณหนูหมดสติซินคิดในใจ เอาอีกแล้วซินจะโดยลงโทษให้คุกเขากี่ชั่วโมงกันรอบนี้”“แล้วโดนไหม”“ไม่ค่ะ รอบนี้ดูนายน้อยอารมณ์เย็นลงมาก ไม่เกรี้ยวกราดแบบทุกครั้ง”“เจียอีก็อยู่ด้วยงั้นเหรอ ดีเลย ฉันมีเรื่องต้องให้เจียอีช่วยพอดี”ฟางเฟยรีบลุกจากที่นอน อาบน้ำแต่งตัว แล้วรีบไปตามหนุ่ม ๆ ที่บ้านใหญ่ หญิงสาวเดินขึ้นบ้านใหญ่อย่างชำนาญด้วยเธอเคยคุมคนงานผู้หญิงช่วยกันทำความสะอาดบ้านยกใหญ่มาแล้ว บ้านสกุลเกาขาดนายหญิงดูแลงานบ้านไปนาน แม้มีแม่บ้านฝีมือดี แต่กับบางอย่างก

ฟางเฟยจัดของที่ต้องการนำติดตัวไปใส่กระเป๋าใบย่อม ๆ พอถึงเวลาจัดข้าวของถึงเริ่มคิด ของมากมายแบบนี้จะเอาข้ามเวลาได้รึเปล่า ทุกครั้งเป็นแค่ลูกอมกับมีดสั้น แต่ครั้งนี้มากมายแบบนี้อาจจัดเป็นของแปลกปลอม แต่ช่างเถอะเตรียมไว้ก่อน ถ้าไปไม่ได้จริง ค่อยหาทางออกอีกที“คุณหนูค่ะ จะเอามีดสั้นไปด้วยมั้ยค่ะ” ซินถือม้วนผ้าที่มีมีดสั้นแบบอาวุธลับเข้ามาให้นายหญิง“คิดว่าจะเอาไปนะ ซินใส่ในย่ามที่มีมีดสั้นแล้วกัน เผื่ออะไรตกหล่นอีก หลายอย่างก็อาจไปไม่ได้”“ตกหล่นหมายความว่าอย่างไงค่ะ ก็อย่างไงก็ต้องเอาไปไม่ใช่เหรอค่ะ แล้วตกหล่น…” สาวใช้ทำหน้าสงสัย“เปล่า…เปล่าไม่มีอะไร คือกระเป๋านี้มันเต็มแล้ว ใส่ในกระเป๋าย่ามก็สะดวกกว่าไง เธอก็อย่างสงสัยอะไรมากเลย”“ค่ะคุณหนู”ซินเอาของไปใส่ในกระเป๋าย่ามให้เธอ ยืนมองดูคุณหนูจัดข้าวของ งานนี้คงสำคัญจริง ๆ “พี่จางจิ้งกลับมารึยัง ซินเธอรู้จักตระกูลซูรึเปล่า เล่าให้ฉันฟังหน่อย”“นายน้อยยังไม่กลับเลยค่ะ ตระกูลซู เป็นตระกูลใหญ่อีกตระกูล แต่มักมีปัญหากับเรา ระหว่างตระกูลเกาและตระกูลซูเดิมทีคุณท่านก็พยายามเป็นมิตรด้วย แต่ตระกูลซูเขามักทำธุรกิจเกี่ยวกับอบายมุข ซึ่งต่างจากเราที่เป