All Chapters of เพื่อนรัก (เผลอ) รักเพื่อน I love you my friend: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากดื่มไปได้สักพัก ทุกคนก็กลับมาติวหนังสือกันอีกครั้ง มีเพียงแค่ไผ่ที่ตั้งใจดื่มเอาเป็นเอาตาย ทุกคนเริ่มที่จะสงสัย ชายหนุ่มคงจะจริงจังกับเชอรี่ มากพอสมควร และอีกอย่างเขาก็ไม่เคยโดนผู้หญิงทิ้ง เมื่อบาปกรรมมันตามทันเขาคงจะรู้แล้วมั้ง การที่ถูกใครสักคนทิ้งรสชาติของความเจ็บปวดนั้นเป็นเช่นไร "กูปวดฉี่ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ไผ่พูดออกมาพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นยืน ในขณะที่ทุกคนนั้นยังคงนั่งติวหนังสือกันอยู่ โดยมีเนตรดาวที่พยายามเบียดเข้าหาสิงโต จนชายหนุ่มพยายามถอย จนเวลานี้เขาจนมุมถอยไปไหนไม่ได้อีกแล้ว "เดี๋ยวก่อน! มึงเข้าห้องน้ำข้างล่างเลยนะ อย่าขึ้นไปบนบ้านกู เดี๋ยวตกบันไดลงมาคอหักตายไม่รู้ด้วยนะ กูขี้เกียจไปนั่งฟังพระสวด" เสียงทุ้มของสิงโตพูดออกไป ในขณะที่คนเมาไม่ได้สนใจ เมื่อเขานั้นอยากจะเข้าห้องน้ำ จนฉี่จะราดอยู่แล้ว "อย่าไปสนใจไผ่เลยสิงโต เรามาติวหนังสือกันต่อเถอะ นายว่าหัวข้อนี้อาจารย์จะออกข้อสอบไหม" เวลานี้เนตรดาวพยายามใช

ลิ้นร้อนโลมเลียริมฝีปากบนและล่าง ซึ่งดูเหมือนว่าหญิงสาวเอง ก็เต็มใจที่จะเผยออ้าปากรับลิ้นร้อน ที่กำลังสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเธอ สัมผัสจากชายหนุ่มการโต้ตอบของปลายลิ้น ที่กำลังคลอเคลียแลกเปลี่ยนรสหอมหวาน อย่างไม่มีใครยอมใคร ทำให้ความต้องการของร่างกายเริ่มร้อนขึ้น เหมือนกับเครื่องยนต์ที่สตาร์ทเครื่องเอาไว้ พร้อมที่เหยียบคันเร่งพุ่งออกไปให้สุดทาง เวลานี้ชายหนุ่มยังคงบรรจงจูบ อย่างกับคนโหยหากันและกันมาแสนนาน ในขณะที่มือของเขาไม่อยู่นิ่ง สิงโตกำลังใช้ความพยายามที่จะถอดเสื้อของคนตัวเล็กออก ขณะที่กันยาหลับตาพริ้ม ยอมรับจูบอย่างเต็มใจ เรียวแขนของเธอโอบรัดลำคอแกร่งแน่นขึ้น พร้อมกับโน้มคนตัวโตเข้าหา เสียงจูบดังจ๊วบจ๊าบ สลับกับเสียงคราง เมื่อรสจูบมันมีความหนักหน่วงเร่าร้อนและดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ "อื้ม...สิงโต" หญิงสาวร้องเรียกชื่อชายตรงหน้าออกมา เมื่อเขาจำยอมต้องผละจูบที่เร่าร้อนออกอย่างอ้อยอิ่งและเสียดาย "คราวหลังไม่ต้องใส่เสื้อตัวนี้นอนแล้วนะ ถอดยากชะมัด

"อ้าว... ชวนกันไปไหนเหรอจ๊ะ เดินทางมาเหนื่อยๆ สิงโตก็ชวนน้องออกไปข้างนอกแล้ว ให้กันยานอนพักก่อนดีไหม" ขวัญข้าวเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล เธอยังคงเป็นผู้หญิงที่ใจดีที่สุดในโลก สำหรับสิงโตเสมอ "ผมกำลังชวนลูกสาวคุณแม่ ไปชมบรรยากาศที่ท้ายไร่ครับ" ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่กรุ้มกริ่ม แววตาของเขาดูเป็นประกาย ซึ่งทำให้ขวัญข้าวเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย เมื่อเห็นลูกชาย ได้อยู่กับคนที่เขารัก ที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นคือกันยา ผู้หญิงที่เธอแอบหมายตาเอาไว้ให้ลูกชายตั้งแต่แบเบาะ เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าโตขึ้นเขาสองคนจะรักกันจริงๆ "พี่สิงโต ทำไมไม่รอให้แดดร่มลมตกกว่านี้ก่อน ร้อนก็ร้อน กว่าจะเดินไปถึงท้ายไร่มีหวัง พี่กันยาเป็นลมแน่" แพนด้าที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่พูดขึ้น "นั่นกันยาไม่ใช่แพนด้า จะได้ท

~ไผ่กับสิงโต~ ในเวลานี้สองหนุ่มยังคงชักสีหน้าบึ้งตึงใส่กัน ซึ่งสิงโตเองก็มีเรื่องบางอย่างที่อยากจะถามความจริงจากไผ่ คืนฉลองเรียนจบมัธยมปลาย ทำไมเขาถึงได้เข้าไปนอนในห้องของใบหม่อน เพราะเท่าที่ชายหนุ่มจำได้ ทุกคนนั่งดื่มสังสรรค์กันที่หน้าบ้านของเธอ จากนั้นภาพก็ตัดไป พอสิงโตตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเขากับใบหม่อนได้นอนกอดกันกลม แถมทั้งสองคนยังไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์สวมใส่ ซึ่งเป็นจังหวะที่ผู้ใหญ่ ทั้งบิดามารดาของเขาและลุงป้าน้าอา พร้อมทั้งมารดาของใบหม่อนเปิดประตูเข้ามาพอดี มันจึงกลายเป็นเรื่องที่ค้างคาใจเขามาโดยตลอด เพราะมันเหมือนกับทุกอย่างถูกจัดฉากขึ้นมา "มึงตามกูมาถึงไร่ต้องการอะไร" บรรยากาศที่เงียบงันทำให้สิงโตตัดสินใจพูดขึ้น เพื่อให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไป เพราะเขารู้สึกเบื่อหน้าไผ่เต็มที

"แต่แพนด้า เข้ามาในบ้านนานแล้ว ที่สำคัญใบหม่อนก็นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย" "อะไรนะครับแม่!" "แม่เห็นกันยาพูดออกมาเสียงดังเพียงแค่ประโยคสั้นๆ แม่จึงรีบเดินมาดู แต่ก็ไม่พบกันยาที่โต๊ะนั่นแล้ว" "ไอ้ไผ่มึงรีบไปจัดการใบหม่อน ก่อนที่กูจะหมดความอดทน" สิงโตพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง ชายหนุ่มตะโกนร้องเรียกกันยาออกมาเสียงดัง พร้อมทั้งกวาดสายตาสอดส่องแต่ก็ไม่พบเธอ เขาจึงรีบวิ่งลงมา เพื่อไปถามแพนด้าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น "ปล่อยนะไผ่ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน สิงโตช่วยใบหม่อนด้วย" ไผ่กำลังพยายามกระชากรักฉุดไปหมดออกไปจากไร่ โดยมีสายตาของทุกคนให้ความสนใจจ้องมองมาที่พวกเขาด้วยความอยากรู้ "หุบปากไปเลย!" สิงโตตะคอกออกมาอย่างแรง ในขณะที่สายตาของเขาก็ยังคงพยายามกวาดมองไปรอบๆ หวังว่าจะได้พบกับกันยา แต่แล้วก็ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ