All Chapters of เด็กเลี้ยง เจ้าแม่มาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงของเขาคงจะดังพอดู และภาษาก็คงไม่เหมือนนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่กำลังเดินไปยังป้อมที่ 2 ละมั้ง นอกจากเธอจะชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับมา จึงยังมีอีกหลายคนมองกลับมาเช่นกัน “คุณอลิศ” เขาเร่งฝีเท้าตามมาจนทัน แต่ก็ยังรักษาระยะห่าง เป็นฝ่ายเดินตามหลังอยู่“คุณมาทำไม ไม่ใช่ว่าต้องอยู่กับซิ่วอิงเหรอ” เอ๊ะ ถ้าเชนไม่ได้คิดไปเองละก็ น้ำเสียงหวานของเธอมันมีแววประชดประชันเจืออยู่นะเนี่ย " เอ่อพอดี คุณซิ่วอิง เจอเพื่อนเก่าน่ะครับก็เลยไปคุยกัน" "เพื่อนเก่า ใคร" เธอขมวดคิ้ว อดสงสัยไม่ได้เลยว่าในที่ที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวแบบนี้ เพื่อนของเธอจะไปเจอเพื่อนเก่าคนไหนได้อีก "คุณเผยจิ้นหยางครับ" "อ๋อ อาหยางนั่นเอง" " แล้วคุณอลิสจะไม่ไปเจอเขาหน่อยเหรอครับ" " ไม่ล่ะ ฉันอยากดูพระอาทิตย์ตก ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่จะมีโอกาสได้ขึ้นมาอีก ต้องชื่นชมความงามของธรรมชาติให้เต็มที่สิ ไว้ลงไปแล้วค่อยเจอกันก็ยังไม่สายนี่นา" "จริงด้วย ถ้างั้น ผมขออนุญาต เดินเป็นเพื่อนคุณ แล้วก็ ชมวิวเป็นเพื่อนคุณได้ไหมครับ" ไม่เพียงแค่ขออนุญาตเท่านั้น หากสายตาของชายหนุ่ม ยังเต็มไปด้วยความว้าววอนอีกต่างหาก มีหรือ อลิศจะขั

"อูย น่ากลัวจริงๆเลยอ่ะ คุณ อย่าโมโหจนฆ่าผมนะ" " คุณก็ไม่ได้ทำอะไรให้ฉันโกรธหรือว่าทำความผิดอะไรที่ให้อภัยไม่ได้นี่" "จริงสินะครับ เอ ว่าแต่คืนนี้ เราจะได้กลับไปนอนที่กู๋เป่ยอีกมั้ยครับ เมื่อวานกว่าเราจะไปถึงที่นั่นก็สามทุ่มแล้ว แถมตอนเช้าก็ต้องรีบออกมาทำงานอีก เลยยังไม่ทันได้เดินเที่ยวในหมู่บ้านเลย" "ถ้าคุณอยากไปก็ไปบอกให้ซิ่วอิงพาไปสิ ฉันว่า คุณน่าจะชอบนะ ได้เดินเที่ยวกับคนที่พร้อมจะเปย์คุณ เอาใจคุณแบบนั้น" "คุณอลิสอย่าคิดแทนผมสิครับ ผมไม่ได้อยากให้ใครมาเปย์ผมสักหน่อย โดยเฉพาะ คนที่ผมไม่ได้ชอบหรือว่ารู้สึกอะไรด้วย" "ตอนนี้คุณอาจจะยังไม่ชอบซิ่วอิง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่ชอบไม่ใช่เหรอ" "ไม่รู้สิครับ แต่ผมว่า ยังไงในอนาคต ผมก็คงไม่ได้ชอบเธอหรอก" “คุณรู้อนาคตด้วยเหรอ บางที ความรู้สึกแบบนั้นมันอาจจะเกิดขึ้นในอนาคตก็ได้" " ไม่หรอกครับผมกล้ายืนยัน ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเธอไม่ใช่สเปคผมน่ะสิครับ" " คุณมีผู้หญิงในสเปคด้วยเหรอ" เชนหัวเราะเบาๆ " ผู้ชายส่วนใหญ่ก็มีผู้หญิงในสเปคกันทั้งนั้นแหละครับ ผู้หญิงในสเปคของผม จะต้องเป็นคนที่ทั้งเก่งฉลาดเป็นผู้นำ และที่สำคัญ เธอจะต้องมอง

“มีสิ ตอนนี้คุณอยู่ไหนน่ะ ตามมาที่กู๋เป่ยได้เลยนะ” “แน่นอนอยู่แล้ว ขอพิกัดโรงแรมด้วย”“ได้ เดี๋ยวฉันแชร์โลเคชั่นไปให้ แค่นี้ก่อนนะ” หลังตัดการสนทนา หลี่ซิ่วอิงก็รีบแชร์พิกัดให้ลู่เหยียนชิงทันที อีกด้านหนึ่ง ขณะที่ลู่เหยียนชิงกำลังสัมผัสหน้าจอโทรศัพท์ดูพิกัดจากหลี่ซิ่วอิงอยู่นั่นเอง จมูกเขาก็สัมผัสกับกลิ่นน้ำหอมจางๆ ลอยมา มันเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยจนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง แล้วชายหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้าง เพียงแค่เห็นว่าใครเป็นเจ้าของกลิ่นน้ำหอมแสนคุ้นเคยนั้น “จ้าวหมิงเทียน คุณก็มาปักกิ่งด้วยเหรอ” “ผมก็มีธุระของตัวเองบ้างน่ะสิ ทีคุณยังมาเรื่องงานได้ ผมก็มาได้เหมือนกัน” “อ๋อ ป๊ากับม๊าคุณคงจะให้คุณมาตามติดอลิศสินะ” “ใช่ คุณก็รู้นี่ว่า ผมกำลังจะเป็นเจ้าบ่าวของอลิศ ตามความต้องการของผู้ใหญ่ ฉะนั้น ผมก็ควรจะสร้างความคุ้นเคยกับเธอเอาไว้ก่อนสิ” “งั้นเหรอ คุณคงไม่คิดว่าผมจะยอมหรอกใช่ไหม” ลู่เหยียนชิงมองคนตรงหน้าด้วยประกายตาวาวโรจน์ “ผมไม่มีทางยอมให้ภรรยาตัวเอง ตามติดผู้หญิงคนอื่นแน่ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นเพื่อนผมก็เถอะ” ลู่เหยียนชิงสบตาคนตรงหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น

" ก็ยังดีนะ ที่พี่ยังจำชื่อฉันได้น่ะ" " เธอมาทำอะไรที่นี่" การสนทนานั้น พาให้อลิสที่กำลังเดินทอดน่องอยู่ข้างหน้าชะงักฝีเท้าแล้วหันมามองคนทั้งคู่ ก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาสมทบ " ฉันพาเด็กๆมาร้องเพลงหาเงินน่ะ" "หาเงิน...” อลิศเป็นฝ่ายขมวดคิ้ว เพราะเธอเองเป็นผู้อุปถัมภ์สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น เวลาแบบนี้ เด็กๆควรจะได้กินอิ่มแล้วเข้านอน หลับปุ๋ยในผ้าห่มหนาอุ่นสบายแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆซูซาน ถึงได้พาเด็กๆออกมาโต้ลมหนาว หาเงินเช่นนี้ได้ เงินที่เธอบริจาคให้องค์กรแห่งนี้ทุกปี มันไม่พอหรอกหรือ เธอถึงต้องพาเด็กๆมาลำบากแบบนี้ "เอ่อ ค่ะ คุณอลิส" " เงินที่ฉันให้มันไม่พอเหรอ" เจ้านายสาวถามตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมใดๆ เพราะถึงยังไง คุณภาพชีวิตของเด็กๆที่นี่ก็สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด "เอ่อ พอค่ะ แต่" ซูซานอึกอัก " แต่เราคงต้อง หาสถานที่สร้างสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งใหม่" "ทำไมล่ะ" ทั้งอลิศและโจวเยว่เอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน " มีนักธุรกิจใหญ่ตระกูลนึง ซื้อที่ดินแถวนั้นได้หมดแล้ว คุณอลิสก็รู้ว่า ที่ดินแถวนั้นวิวดีมาก คนพวกนั้น อยากจะได้ที่ดินของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของพวกเราไปสร้างโรงแรมริมแม่น้ำ ต

“คุณมาอยู่ฮ่องกงหลายเดือนแล้ว ไม่อยากกลับไปเยี่ยมพ่อคุณบ้างเหรอ” “อยากสิครับ แต่ผมว่า มันก็ยังไม่ได้นานมาก แค่ไม่กี่เดือนเอง อีกอย่างแม่ก็วีดิโอคอลมาเกือบทุกวัน ผมอยากจะหาเงินให้เยอะๆ ก่อน ไว้ค่อยกลับไปทีหลังก็ได้ครับ” “คุณนี่ ขี้งกเหมือนกันนะ” “ผมเองก็ไม่ได้อยากจะงกหรอกครับ ถ้า...เฮ้อ...” เขาถอนหายใจหนักๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่แม่เพิ่งจะเล่าให้ฟังเมื่อวาน ขณะที่พ่อยังคงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ต้องใช้เงิน ชิน พี่ชายคนโตที่น่าจะเป็นหลักเป็นฐานคอยช่วยเหลือพ่อแม่อีกทาง ถึงหาเงินค่ารักษาพยาบาลมาไม่ได้ ก็ควรช่วยเรื่องค่ากินค่าอยู่ ค่าเดินทางของแม่ก็ยังดี กลับวิ่งโร่มายืมเงินแม่ อ้างว่าตนเองเงินเดือนไม่พอใช้ ชักหน้าไม่ถึงหลัง ส่วนชาร์มก็ไม่น้อยหน้า หลังจากคลอดลูกคนที่สองได้ไม่นาน สามีก็ไปมีบ้านเล็ก ร้อนถึงเมียหลวงอย่างเธอต้องไปอาละวาดถึงคอนโดของบ้านเล็กเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตนเอง จนเกิดทะเลาะกับสามีใหญ่โต เมื่อความร้าวฉานมาถึงสุดทาง ทุกอย่างก็จบลงด้วยการฟ้องหย่า ร้อนถึงแม่ต้องเสียเงินเสียทองจ้างทนายความอีก แล้วแม่จะไปเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าทนาย หากไม่ใช่เงินเดือนที่เชนส่งไปให้ทุกครั้งที่เ