บททั้งหมดของ เด็กเลี้ยง เจ้าแม่มาเฟีย: บทที่ 61 - บทที่ 70

ใครจะไปคิดว่าสามีช่างประชดของเขา พูดจาสุนัขไม่รับประทาน ทว่าการกระทำกลับตรงกันข้าม ไม่ยอมให้เขาทำรักด้วยปากให้ฝ่ายเดียว แต่กลับรู้จักฉุดเขาขึ้นสวรรค์มาด้วยกันจนได้ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาทั้งรักทั้งหลงสามีคนนี้ได้อย่างไร “อา” ลู่เหยียนชิงบอกตัวเองในวินาทีแห่งการคายพิษออกมาในระลอกสอง “เรารีบไปต่อที่โรงแรมกันเถอะ ผมอยากได้น้ำเต็มท้องจะแย่แล้ว” เขาอ้อน และก็เชื่อด้วยว่าจ้าวหมิงเทียนจะไม่ยอมขัดความต้องการของภรรยาเช่นเขาอย่างแน่นอน ร่างเย้ายวนคลานเข่าในท่าหมา โยกคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นเข้าใส่รูจีบสีชมพูหวานอย่างไม่ออมแรง เขาไม่สนหรอกว่าเตียงนอนขนาดคิงไซส์จะสั่นไหวรุนแรงไม่ต่างอะไรจากเรือลำใหญ่โคลงเคลงแล่นอยู่กลางทะเลยามพายุคลั่ง จ้าวหมิงเทียนสนใจเพียงว่า ขอแค่กระตุ้นจุดกระสันให้อีกฝ่ายครางลั่นอย่างพึงพอใจ เท่านี้เขาก็รู้สึกว่าตัวเองได้กลายเป็นผู้ชนะแล้ว “โอ๊ย เบาหน่อยผมจุก แล้วก็...ด้วย” คนกำลังถูกกระแทกกระทั้นเข้าใส่โก่งตัว หันมามองเขาตาปรอย ปากบอกว่าเบาหน่อย แต่สายตาคู่นั้นกลับอ้อนวอนให้เขากระแทกเข้าใส่แรงๆ แล้วอย่างนี้เขาจะออมแรงได้รึไงกัน “อยากได้อะไรอีก บอกมา” น้ำเสียงท

“เชน คุณพอจะรู้ความเป็นมาของที่นี่มาบ้างแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงหวานเจื้อยแจ้วดังมา ยามหลี่ซิ่วอิงเดินเคียงข้างเชนไม่ต่างอะไรจากคู่รักหนุ่มสาว “เอ่อ ครับ แต่ผมว่า ฟังจากไกต์เจ้าถิ่นน่าจะดีกว่าที่ผมหาข้อมูลมา” ท่าทีของเชนยังคงนอบน้อม แต่สำหรับคนมองอย่างอลิศ กลับคิดไปว่าเขากำลังตามใจคนอยากเล่าอย่างออกนอกหน้าซะมากกว่า “งั้น ฉันจะเล่าให้ฟังละกันนะ อลิศ ฉันขอพาพ่อบ้านของเธอเที่ยวหน่อยนะ”“อึม ตามสบาย” เธอประชดซะมากกว่าเต็มใจ“เชนรู้ไหมว่า พระราชวังต้องห้าม หรือเรียกอีกชื่อนึงว่า พระราชวังกู้กง ตั้งอยู่ที่ใจกลางเมืองปักกิ่งเลยนะ สร้างขึ้นมาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1406 – 1420 สมัยราชวงศ์หมิงโน่นแหน่ะ ได้เป็นพระราชวังหลวงจนถึงสมัยราชวงศ์ชิงเลย ก่อนจะเปิดให้ผู้คนสามารถเข้าไปเยี่ยมชมได้ในปี ค.ศ. 1925 แล้วที่นี่ก็ได้กลายมาเป็นพิพิธภัณฑ์พระราชวัง หลังจากที่เปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองไปน่ะ เออ อลิศ เธอรู้ไหมว่า ทำไมถึงเรียกว่า พระราชวังต้องห้าม” “ก็พอรู้มาบ้าง เธอก็รู้ว่าตอนสมัยเรียน เรามาเที่ยวที่นี่เป็นที่แรกๆ เลยที่เรียกว่าพระราชวังต้องห้าม เพราะที่นี่เป็นเขตหวงห้ามไม่ให้บุคคลภายนอก แม้แต่ข้าราชการชั้นสูงย

“อย่างวันนี้ ที่จริง ผมอยากมีรูปคู่กับคุณ ถึงจะเป็นรูปถ่ายเล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่ผมก็อยากมีรูปคู่กับเจ้านายในสถานที่สวยๆ บ้าง เผื่อว่าวันนึงที่ผมไม่ได้ทำงานกับคุณแล้ว ผมจะได้มีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับคุณ แต่คุณกลับถ่ายรูปให้ผมกับคุณซิ่วอิง แต่ไม่ยอมให้ผมถ่ายรูปคู่กับคุณเลย คุณรู้หรือเปล่าว่าผมไม่ได้เต็มใจ คุณไม่ต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดี ยุส่งให้ผมกับคุณซิ่วอิงหรอกนะครับ เพราะถึงยังไง ผมก็ไม่มีวันชอบเธออยู่ดี ผู้หญิงที่ผมจะชอบ ต่อให้ไม่มีใครเป็นแม่สื่อให้ ผมก็จะทำทุกอย่างให้เธอชอบด้วยตัวของผมเอง ไม่ต้องมีใครมาเป็นแม่สื่อให้หรอก ส่วนคนที่ผมไม่ชอบ ต่อให้มีกามเทพมาแผลงศรรักใส่ซัก 10 ดอก ผมก็ไม่มีวันชอบเธอเด็ดขาด” นี่ละ จุดยืนของเขา วินาทีนี้เชนคงไม่รู้หรอกว่า คำพูดของเขากำลังสั่นคลอนหัวใจคนตรงหน้าให้สั่นไหวรุนแรง ขณะเดียวกันก็คล้ายได้พบกับแสงสว่างที่ปลายทาง พอได้เปิดใจท่ามกลางผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ไปมา ถึงจะไม่มีความเป็นส่วนตัวเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้เธอรู้ว่า สิ่งที่ตัวเองทำนั้นไม่ถูกต้องเลย กับการพยายามยัดเยียดเชนให้สนิทสนมกับเพื่อนของเธอ จริงอยู่ว่า หลี่ซิ่วอิงอาจพอใจในตัวเช

“เหนื่อยรึยังครับที่รัก” “ฉัน เป็นที่รักของคุณได้หรือ” แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่กล้าพอที่จะเป็นในสิ่งที่เขาอยากให้เป็นในยามร่วมรักกัน “ได้ครับ ไม่ใช่แค่ตอนมีอะไรกัน ถ้าคุณไม่รังเกียจผม ผมก็พร้อมที่จะเป็นที่รักของคุณตลอดไป”“ต่อให้คุณจะเป็นได้แค่คนในความลับของฉันงั้นเหรอ” เธอถามทั้งยังกลืนกินตัวตนของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “ครับ ผมยอมทุกอย่าง ขอแค่คุณมีความสุข ขอแค่คุณไม่เบื่อผมซะก่อน ผมก็พร้อมจะอยู่กับคุณแบบนี้ไปตลอด” “ได้ ถ้างั้น ตอนนี้ คุณเป็นที่รักของฉันนะ” เธอวอนขอ ไม่เพียงคำพูด หากยังเลยไปถึงแววตาเว้าวอน “ครับ ว่าแต่คุณอึดอัดรึเปล่า เราออกไปต่อตรงพื้นพรมดีกว่านะครับ” “อึม” จากนั้นเขาก็อุ้มเธอมาวางลงบนพื้นพรม แล้วกระโจนขึ้นคร่อมร่างเธอเอาไว้ ทั้งที่ก็ปลดปล่อยไปแล้ว เขาก็ยังคงไม่ยอมลงง่ายๆ เลยจริงๆ “เดี๋ยว เปลี่ยนถุงยางก่อนไหม” เธอท้วง “มัน...เอ่อ หมดแล้วครับ แต่ถ้าคุณกังวล ผมพอก่อนก็ได้ครับ ไม่เป็นไร ผมชักเอง” เขาถอดเครื่องป้องกันออก ทิ้งลงถังขยะใกล้ๆ อย่างไม่ใยดี คงเหลือเพียงท่อนเนื้ออุ่นยังคงมันวาวด้วยคราบใคร่ “ถ้างั้น ฉันชักให้นะ” เธอเสนอ เป็นฝ่ายจับเขานอนลงแทน แล้วกำท่อนลำเ

กว่าจะออกจากห้อง กินอาหารเช้า แล้วออกจากโรงแรมมาได้ เวลาก็ปาเข้าไปเก้าโมงเช้าแล้ว รถยนต์เอนกประสงค์BMWสีดำ แล่นออกนอกเมือง มุ่งหน้าสู่บ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง โดยมีบอดี้การ์ตคนหนึ่งของอลิศเป็นคนขับ เชนนั่งประกบอลิศอยู่ตรงที่นั่งด้านหลังคนขับ บอดี้การ์ตอีก 4 คนนั่งอยู่ตรงที่นั่งด้านหลัง ก่อนออกจากเมืองก็แวะซื้อขนม ข้าวของเครื่องใช้ อุปกรณ์การเรียนราวครึ่งชั่วโมง แล้วจึงออกเดินทางต่อ ใช้เวลาเดินทางราวสองชั่วโมง ก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ทันทีที่ก้าวลงจากรถ เชนก็ทำหน้าที่พ่อบ้านที่ดี ช่วยบรรดาบอดี้การ์ตของอลิศขนข้าวของมากมายลงจากรถ ระหว่างนั้นซูซาน ป้าเจียวเจียว และโจวเยว่ก็ช่วยกันจัดแจงให้เด็กๆ นั่งรอตรงม้านั่งตัวยาว บริเวณลานเอนกประสงค์ ทันทีที่เห็นว่าอลิศเดินเข้ามาในบริเวณลาน เด็กๆ ก็ต้องกรูกันเข้ามาหาผู้อุปถัมป์คนสำคัญ ต่างแย่งกันกอดแขนกอดเอว จนคนถูกกอดอดยิ้มไม่ได้ ต้องจัดแจงให้เด็กๆ เรียงแถวกันเข้ามากอดทีละคน “เด็กๆ วันนี้ คุณอลิศมีขนม แล้วก็ข้าวของมาแจกทุกๆคนด้วยนะ” เชนเห็นว่าเด็กๆ ยังคงล้อมหน้าล้อมหลังเจ้านายสาวไม่ยอมมานั่งที่ของตนเอง จึงเรียกร้องความสนใจด้วยข้า