All Chapters of เพื่อนรัก สัมพันธ์ลับ: Chapter 11 - Chapter 20

“โรงแรม…งั้นเหรอ” ฟางข้าวพึมพำออกมาเบาๆ หลังจากที่ณดลเลี้ยวรถเข้ามาในโรงแรมของเขา“พาเรามาทำไม” ฟางข้าวที่เริ่มสีหน้าไม่ดีถามณดลออกมา ถึงแม้หญิงสาวจะรู้ว่าเธอคงไม่ได้คำตอบแน่นอนที่โรงแรมแห่งนี้ เขาเป็นคนขอยืมทุนมาจากมารดาและสร้างมันขึ้นมา จากเดิมที่ตั้งใจแค่ว่า อยากแยกออกมาอยู่ส่วนตัวกับต้องการมีรายได้ระหว่างรอเรียนจบเล็กๆน้อยๆ แต่กลับกลายเป็นว่ามันสร้างรายได้ให้เขามากเลยทีเดียวณดลไม่เคยทะนงตัวในสิ่งที่เขามี กว่าที่จะมีทุกวันนี้…ป๊ากับแม่ของเขาทำงานและสร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยสองมือและกำลังของตัวเอง เขาเองก็อยากจะเก่งเหมือนพวกท่าน เขาจึงคิดที่จะเริ่มสร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยมือเขาเองตั้งแต่ตอนนี้ ทำให้เขาไม่ค่อยจะมีเวลาว่างไปเที่ยวสังสรรค์หรือใช้ชีวิตอิสระอะไรมากนักหลังจากจอดรถ ณดลกึ่งลากกึ่งบังคับฟางข้าวไปที่ลิฟต์ส่วนตัวของเขาที่ต้องใช้รหัสในการใช้ลิฟต์ เพราะมันตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นของเขาทั้งชั้น โดยที่ชั้นบนไม่ได้มีประตูเปิดเข้าห้องเหมือนกับห้องอื่นๆในโรงแรมตามปกติ ว่าง่ายๆก็คือลิฟต์ตัวนี้คือประตูห้องของเขานั่นเองทันทีที่ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนและประตูลิฟต์เปิดออก ฟางข้าวจึงได้ร

หลังจากแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวที่อยู่กับเขาในขณะนี้ ได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ดวงตาสีดำสนิทก็เปิดขึ้นมามองร่างบอบบาง เขายกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากพลางคิดอะไรบางอย่าง สิ่งที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด อาการที่เขาเป็นในช่วงนี้ คำตอบที่เขากำลังหา คำตอบของคำถามที่มารดาเคยถามเขา เขาว่าเขาควรจะหาคำตอบให้มารดาเสียทีฟางข้าวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากผ่านไปกว่า 2 ชั่วโมง ดวงตากลมโตมองออกไปด้านนอก ตอนนี้ท้องฟ้าข้างนอกมืดลงเรียบร้อยแล้ว พลันหญิงสาวก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้บอกใครว่าเธอมากับณดล เธอหายไปแบบนี้ทั้งวัชระและคนอื่นที่บ้านคงจะเป็นห่วงเธอฟางข้าวเด้งขึ้นมานั่งตัวตรง ก่อนจะมองข้างๆที่ตอนนี้ร่างสูงของณดลไม่อยู่แล้ว เธอมองไปรอบๆจึงเห็นว่าณดลยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกระเบียง“ดล” ร่างบางลุกขึ้นเดินมาเปิดประตูระเบียงก่อนจะก้าวออกไปยืนข้างๆร่างสูง สายตามองตรงออกไปข้างนอก สายลมและวิวทิวทัศน์ตรงหน้าทำให้เธอผ่อนคลายลง“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” ณดลเห็นฟางข้าวออกมา เขารีบดับบุหรี่แล้วโยนทิ้งในที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆตัว ก่อนจะหันมาคุยกับหญิงสาว“อือ ไปส่งฉันหน่อยสิ ที่บ้านคงเป็นห่วงกันแย่แล้ว” เมื่อเห็นชายหนุ่มพยักหน้ารั

หลังเลิกเรียน ฟางข้าวกับลลัลนาแยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้ฟางข้าวมีนัดตรวจประจำปีที่โรงพยาบาล หลังจากที่บิดาของเธอเสียชีวิตได้ไม่นาน และเธอก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ซ้ำอีกเธอเครียดจนเกิดอาการเก็บตัว โชคดีที่เธอยังเป็นไม่มากและรู้ตัวเองหญิงสาวรีบปรึกษาแพทย์ เธอต้องกินยาและพบหมออยู่เป็นปี หลังจากหยุดยาเธอก็ยังต้องไปตรวจปีละครั้งเพื่อคอยเช็กอาการ เรื่องนี้คนในบ้านเธอไม่มีใครรู้ แม้แต่มารดาของเธอก็ตามหลังจากที่มาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวเข้าพบแพทย์ประจำของเธอตามปกติ คุณหมอแจ้งว่าสภาพจิตใจของเธอช่วงนี้ปกติไม่มีปัญหาอะไร ตัวเธอเองก็ได้แต่โล่งใจ“หนูฟางข้าว” หลังจากที่หญิงสาวตรวจเสร็จและกำลังเดินไปด้านหน้าโรงพยาบาลเพื่อเรียกรถแท็กซี่ ได้มีใครคนหนึ่งเรียกเธอจากด้านหลัง ร่างบางสะดุ้งหันกลับไปมอง“คุณแม่ดล สวัสดีค่ะ” ฟางข้าวยกมือขึ้นพนมทักทายภัทรา เมื่อเห็นว่าผู้ที่ทักเธอเป็นใคร“มาโรงพยาบาล เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”“เปล่าค่ะ ข้าวมาตรวจประจำปีค่ะ คุณแม่ล่ะคะ”“แม่แวะมารับยาให้คุณพ่อน่ะ กลับกับแม่ไหม”“เอ่อ…” “ไปเถอะ ไปเยี่ยมคุณพ่อด้วย ท่านอยากเห็นหนูน่ะ แล้วเดี๋ยวให้รถที่บ้านไปส่งหนูกลับ”“เอ่อ ค่

ระหว่างที่กำลังนั่งดูข่าวกันในห้องนั่งเล่น ได้มีรายงานว่าคืนนี้พายุเข้า ฟางข้าวที่กำลังดูข่าวอยู่หน้าเสียทันที ภัทราถือโอกาสนี้ชวนให้ฟางข้าวอยู่ค้างคืนที่บ้าน“แม่ว่าหนูข้าวอยู่ค้างดีกว่านะ คงตกหนักยาวเลย”“แต่ข้าวกลัวที่บ้านเป็นห่วงค่ะ” หญิงสาวอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สีหน้าไม่สบายใจฉายออกมาชัดเจน“โทรไปบอกได้ไหม แม่ไม่อยากให้นั่งรถตอนฝนตกหนัก มันอันตราย”“เธอก็นอนในห้องฉันไป เพราะเดี๋ยวฉันต้องไปที่โรงแรม ไม่ได้เข้าไปดูที่ผับเป็นเดือน คงต้องไปตรวจดูบัญชีหน่อยครับแม่” ท้ายประโยค ณดลหันไปบอกมารดา“ฝนตกหนักมากนะดล แม่ไม่อยากให้ออกไปไหนเลย”“มันจำเป็นครับแม่ แต่เดี๋ยวรอฝนซาลงอีกหน่อยค่อยไปครับ” ภัทราพยักหน้าเข้าใจ“เอาเถอะ ตัดสินใจกันเองละกัน ดึกแล้ว แม่ขอตัวไปพักก่อนแล้วกันนะ”“ฝันดีครับแม่ ฝันดีครับพ่อ”“ฝันดีค่ะ”“ฝันดีจ้ะเด็กๆ” ภัทราเข็นรถวีลแชร์ของสามีไปที่ลิฟต์ที่สร้างขึ้นมา หลังจากที่ชาญชัยเกิดอุบัติเหตุคล้อยหลังบิดามารดาไป ณดลดึงแขนฟางข้าวขึ้นบันได ตรงไปยังห้องนอน“เดี๋ยวสิ ดล…!!!” ณดลไม่สนใจฟางข้าวที่พยายามขืนตัวเอาไว้และโวยวายเขา แม่บ้านที่กำลังทยอยปิดบ้านก็ทำเป็นไม่

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาเกือบเดือน เช้านี้ณดลตื่นมาด้วยความผ่อนคลาย เขาลืมตาขึ้นมาในช่วงเวลาเช้ามืดดังเช่นทุกวัน เหมือนเป็นเวลาปกติของร่างกาย ที่จะตื่นเวลาประมาณนี้โดยอัตโนมัติชายหนุ่มมองใบหน้าหวานของหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มหนุนแขนเขาอยู่อย่างไม่รู้ตัว ในเวลานี้…..เขาแน่ใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว ว่าเขาชอบผู้หญิงตรงหน้าตัวเองจริงๆ อาจจะมากกว่าชอบด้วยซ้ำ เพราะเขาหึงแทบบ้าในตอนที่เห็นว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น เพียงแต่…เขาจะบอกเธอยังไง จะเริ่มต้นแบบไหนชายหนุ่มจมอยู่กับความคิดของตัวเองไม่นาน ร่างเล็กบอบบางที่อยู่ในอ้อมกอดก็เริ่มขยับตัว เธอพลิกตัวหันหลังให้เขา ทำท่าจะนอนต่อ พลันจิตใต้สำนึกก็ทำงานแทบจะทันที หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเธอนอนค้างที่บ้านณดล และเธอยังไม่ได้บอกคนที่บ้าน!!“แย่แล้ว…!!!” ฟางข้าวลืมตาโพลง เด้งตัวขึ้นมานั่ง ท่ามกลางแสงสลัวของดวงไฟจากโคมไฟบนหัวเตียง“แย่อะไร ยังเช้ามืดอยู่เลย” ณดลที่ตื่นอยู่ก่อนแล้ว ดึงให้หญิงสาวหงายลงมานอนเหมือนเดิม แขนพาดกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ“ฉันลืมบอกที่บ้านว่าค้างที่นี่” ฟางข้าวแกะมือชายหนุ่มออกจากเอว แต่เหมือนโดนแกล้ง มือเขาเหนียวอย่างกับกาว“ก็ค