All Chapters of เพื่อนรัก สัมพันธ์ลับ: Chapter 1 - Chapter 10

ฟางข้าว หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ผมยาวถึงบั้นเอวเป็นลอนตรงปลายผมโดยธรรมชาติ ดวงตากลมโตล้อมไปด้วยขนตายาวเป็นแพ ผิวขาวอมชมพู เธอสูงถึง 170 เซนติเมตร แต่น้ำหนักแค่ 45 กิโลกรัมหญิงสาวจัดว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักน่าทะนุถนอม ปีนี้เธออายุ 22 ปี และอีกไม่นานเธอกำลังจะเรียนจบ ฟางข้าวเป็นคนหัวอ่อน ว่านอนสอนง่าย หลังเรียนจบมารดาต้องการให้เธอเข้าไปช่วยงานที่บริษัท เธอเองก็ตามใจมารดาทุกอย่าง“วันนี้ข้าวกลับช้าหน่อยนะคะแม่ วันนี้ข้าวจะไปหาอะไรทานกับลัลค่ะ” ฟางข้าวบอกกับมารดาตอนเช้าก่อนออกไปเรียนตามปกติ“เอาสิ ว่างเมื่อไหร่ก็พาลัลมาทานข้าวบ้านเราบ้าง แม่ไม่ได้เจอลัลนานแล้ว”“ค่ะ งั้นข้าวไปนะคะ” หญิงสาวเดินเข้าไปกอดมารดา หอมแก้มท่านเหมือนเช่นทุกวัน ก่อนจะเดินออกไปที่บ้านของฟางข้าวถือว่ามีฐานะในระดับหนึ่งเลยทีเดียว มารดาของเธอเปิดบริษัทนำเข้าและส่งออกเครื่องสำอางทั้งในประเทศและต่างประเทศ มีหลายสาขาภายในประเทศ หญิงสาวไม่เคยต้องเดินทางไปไหนมาไหนเองเลย ตั้งแต่เด็กจะมีคนขับรถคอยรับส่งเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็ตาม“ลุงนวย วันนี้รับข้าวช้าหน่อยนะคะ เดี๋ยวข้าวโทรไปบอกว่าให้มารับกี่โมงค่ะ วันนี้ข้าวจะไปห้างกับล

ที่มหาวิทยาลัย“แก ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย พรุ่งนี้วันเกิดคุณแม่ ท่านบอกว่าปีนี้ไม่จัดงาน ฉันเลยอยากหาของขวัญให้ท่านสักหน่อย” ฟางข้าวคล้องแขนลลัลนาพลางเอ่ยอ้อนๆระหว่างกำลังเดินออกมาหน้าตึก“ลัล”“คะ”ขณะที่ทั้งสองสาวพากันเดินไปที่จอดรถของมหาวิทยาลัยก็มีเสียงเรียกดังขึ้น ทั้งคู่ชะงัก พร้อมกับหันกลับไปมองทางที่มาของเสียง ก่อนจะเห็นว่าอาจารย์ยืนพิงรถมองพวกเธออยู่“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“เรียกชื่อฉัน”“มีอะไรหรือเปล่าคะ…พี่นัท” สรรพนามที่ลลัลนาใช้เรียกอาจารย์หนุ่มตรงหน้า ทำให้ฟางข้าวแปลกใจ“ไปธุระด้วยกันหน่อย พาเพื่อนเธอไปด้วยก็ได้นะ”“แต่ลัลจะไปทำธุระกับข้าวค่ะ”“ก็ไปด้วยกัน แล้วเดี๋ยวฉันพาไปทำธุระ”“แต่ลัลขับรถมาค่ะ”“จะแคร์อะไร ในเมื่อเธอก็มามหาลัยพร้อมฉันได้”“ขอโทษนะข้าว แกไปกับฉันก่อนได้ไหม แล้วเดี๋ยวฉันไปซื้อของเป็นเพื่อน” ลลัลนาหันมาบอกเธอ“ไม่มีปัญหา” ฟางข้าวตอบพลางสบตากับเพื่อนรัก ก่อนที่ทั้งคู่จะเปิดประตูขึ้นรถของนัทธีไปด้วยกัน‘แกรู้จักดอกเตอร์นัทธีเหรอ’‘อือ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก แต่ก็ต้องบอกว่าเขาเป็นว่าที่คู่หมั้นฉัน’‘หมายความว่าไง’‘รายละเอียดไว้จะเล่าให้ฟัง แต่เอาง่ายๆคื

เช้าวันต่อมา หลังจากที่เธอลงมาข้างล่าง ก็เดินเข้าห้องรับประทานอาหารไปตามความเคยชินเหมือนดังเช่นทุกวัน“คุณแม่ออกไปแล้วเหรอคะ” ฟางข้าวถามจันตา หัวหน้าแม่บ้านที่เข้ามาดูแลเธอหลังจากที่เธอนั่งลงบนเก้าอี้“ค่ะ คุณหนูรับอาหารเลยไหมคะ”“ค่ะ” หญิงสาวขานรับพลางพยักหน้ารับรู้ฟางข้าวจัดการอาหารมื้อเช้าเพียงลำพัง มารดาของเธอไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเธอมากนัก เพราะท่านต้องดูแลทุกอย่างภายใต้ชื่อ ‘พรหมพรเพชรรัตน์’ สิ่งที่บิดามารดาของเธอร่วมกันสร้างขึ้นมา ก่อนที่บิดาของเธอจะประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนเธออายุ 17 ปีหลังจากบิดาของหญิงสาวเสียชีวิต ปลายฝน มารดาของเธอต้องรับหน้าที่ดูแลทุกอย่างให้ธุรกิจของครอบครัวเดินต่อไปให้ได้ ต้องเผชิญกับปัญหาหลายอย่างเพียงลำพัง แต่ท่านก็พาบริษัทก้าวผ่านปัญหาทุกอย่างมาได้ ฟางข้าวเองไม่เคยคิดน้อยใจมารดาเลย ที่มารดาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ ด้วยรู้ดีว่าท่านรักเธอมากแค่ไหน และบริษัทสำคัญแค่ไหน เพราะยังมีอีกหลายชีวิต ที่มารดาของเธอดูแลอยู่“ป้าตาคะ รบกวนบอกลุงนวยเตรียมรถหน่อยนะคะ ข้าวจะออกไปหาซื้อหนังสือค่ะ” ฟางข้าวหันไปบอกหัวหน้าแม่บ้านหลังจากที่เธอจัดการอาหารตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย

ณดลนั่งมองฟางข้าวเพลินจนกระทั่งพนักงานเดินเข้ามาส่งเมนูให้และเตรียมจดออเดอร์ เขาถึงรู้สึกตัว“ข้าวอยากทานอะไรไหม สั่งเลย” ณดลบอกฟางข้าวพลางส่งเมนูจากพนักงานให้เธอ“ดลสั่งเลย เราไม่มีอะไรที่อยากทานเป็นพิเศษน่ะ” ฟางข้าวดันเมนูตรงหน้ากลับคืนให้ณดลเขาเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเมนูมาสั่ง 4-5 รายการ แล้วส่งเมนูคืนให้พนักงานไปณดลนั่งมองหญิงสาวตรงหน้าเงียบๆ เขาค่อนข้างแปลกใจที่หญิงสาวอยู่ง่ายทานง่ายแบบนี้ ฟางข้าวมีบุคลิกที่ดูบอบบาง เขาคิดว่าเธอจะเรื่องมากเรื่องเยอะเหมือนพวกผู้หญิงคนอื่นเสียอีกไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ทยอยมาเสิร์ฟ ณดลกับฟางข้าวนั่งทานอาหารพลางพูดคุยสัพเพเหระไปเรื่อย หลังจากนั้นเขาก็ไปส่งหญิงสาวที่บ้านของเธอ และขับรถกลับคอนโดไป“ทำไมวันนี้คุณแม่กลับมาเร็วจังล่ะคะ” หลังจากเข้ามาในบ้านแล้วพบมารดาของเธอนั่งรออยู่ หญิงสาวจึงเอ่ยทักด้วยความแปลกใจ“งานมีปัญหาน่ะสิ พรุ่งนี้แม่ต้องไปฝรั่งเศส น่าจะประมาณอาทิตย์กว่าเลย” ปลายฝนตอบบุตรสาวพลางถอนหายใจหนักๆ“ไปเถอะค่ะแม่ ข้าวอยู่ได้” หญิงสาวบอกพลางยิ้มให้มารดาสบายใจ“แม่เป็นห่วงข้าวจังเลย แม่รู้สึกว่ารอบนี้แม่อาจจะไปนาน” ปลายฝนบอกบุตร

“แวะหาอะไรทานไหม หรือกลับไปทานที่บ้าน” วัชระถามฟางข้าว หลังจากเลี้ยวรถออกมาพ้นจากรั้วของมหาวิทยาลัย“พี่เฟรมจะเลี้ยงข้าวเหรอคะ” ฟางข้าวถามเขาหน้าทะเล้น“แน่นอนครับคุณหนู” เขาหัวเราะหญิงสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู“ล้อเล่นค่ะ กลับไปทานที่บ้านดีกว่าค่ะ”“รับทราบครับผม งั้นพี่ตรงกลับบ้านเลยนะ”“ค่า” ฟางข้าวตอบรับในขณะที่กำลังวุ่นวายกับการกดเชื่อมบลูทูธกับรถ ก่อนจะกดเลือกเพลงที่จะฟัง หลังจากที่เลือกเพลงที่ถูกใจได้แล้ว เธอก็เอนหลังพิงเบาะรถพลางฮัมเพลงเบาๆชายหนุ่มเลิกคิ้วมองการกระทำของหญิงสาวสักพักก่อนจะหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู อย่างอารมณ์ดี เขาเองก็รู้สึกว่าตัวเขาไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะอย่างผ่อนคลายแบบนี้มานาน จนบางทีเขาก็รู้สึกว่า รอยยิ้มของเขาอาจจะมีไว้สำหรับเจ้าตัวแสบของเขาเพียงคนเดียวฟางข้าวนั่งมองข้างทางเพลิน หญิงสาวค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราไป จนวัชระขับรถมาถึงบ้าน เขาถึงได้เรียกให้เธอรู้สึกตัว หญิงสาวคว้ากระเป๋าแล้วลงจากรถไปโดยไม่รู้เลยว่าเธอได้ลืมโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้ ซึ่งมันจะก่อปัญหาให้เธอในภายหลังหลังจากฟางข้าวลงจากรถไปวัชระก็มองสำรวจภายในรถว่าได้ลืมอะไรไว้หรือไม่ ก่อนจะเห็นโทรศัพท์ที่ไม่ใช