All Chapters of ดรุณีกลางใจอ๋อง: Chapter 41 - Chapter 50

อวี้หนิงหน้าซีดเผือดเพียงฟังการบอกเล่า นางก็หวาดกลัวจนไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้อีก หย่งเฉินเองก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่เขาเป็นบุรุษแสดงอารมณ์มากนักไม่ได้ เรื่องราวซับซ้อนเกินกว่าที่หย่งเฉินจะจัดการได้ เพียงการตายของผู้ช่วยนายอำเภอกลับเกี่ยวพันคดีกบฏ จำต้องนำเรื่องทูลฮ่องเต้ก่อน “แล้วบันทึกนั้นอยู่ที่ใด” “อยู่ที่ร้านของข้าน้อยในเมือง นับแต่เกิดเรื่อง ข้าหลบมารักษาตัวที่อารามชี ไม่กล้ากลับไปที่ร้านเกรงว่าจะถูกฆ่าปิดปาก” หย่งเฉินพยักหน้ารับรู้ หากในบันทึกมีหลักฐานว่าการตายของชาวบ้านปี่ซุ่ยเกี่ยวพันกับหนังสือร้องทุกข์ฉบับนั้น ก็เป็นไปได้ว่านายอำเภอเหรินและตระกูลเหรินถูกใส่ความ เขาจึงเผลอหันมองหน้าอวี้หนิง ใบหน้างามของหญิงสาวขมวดมุ่น ดวงตาแดงก่ำ มีม่านน้ำตาเอ่อคลอ เรื่องที่หย่งเฉินคาดเดา นางก็คาดเดาได้เช่นกัน ในใจจึงทั้งรู้สึกมีความหวังและเจ็บปวดในคราวเดียวกัน ก่อนที่นางจะเอ่ยขอร้องกู้เผยอี้ “ท่านจะไปเป็นพยานให้ข้าได้หรือไม่” แม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับคดีกบฏ แต่ก็มีผู้คนล้มตายมากมาย อย่างไรก็ต้องทำให้ถูกต้อง

“คุ้มกันท่านอ๋อง!” เสียงเข้มของมู่หรงชิงดังก้อง ทหารคุ้มกันรายล้อมรอบรถม้าทั้งสามคัน เสี่ยวเม่ยรีบเข้ามาในรถม้า คอยปกป้องนายหญิงของตน สองนายบ่าวกอดกันไว้แน่น ภายในรถม้า หยางเฉิงยังเอนกายหลับตา ไม่เดือดไม่ร้อนอันใด ไม่ต่างจากอาจารย์หลี่และเจียงเฟิงที่นั่งอยู่หน้ารถม้า ไร้ท่าทีหวาดกลัว เสียงเหล็กกระทบเหล็กสะท้อนก้อง ผสมเสียงโห่ร้อง และเสียงหอบหายใจรุนแรงกลางความสับสน หิมะที่โปรยปรายยิ่งทำให้การป้องกันนั้นยากลำบากขึ้น ราวกับสวรรค์เป็นใจให้กลุ่มนักฆ่าใช้เป็นเครื่องมือพรางตัว กลิ่นเหงื่อ กลิ่นเลือด และกลิ่นดินเปียกผสมกันจนแทบแยกไม่ออก นักฆ่าที่ถูกส่งมาไม่คิดละเว้นผู้ใด ดาบแหลมจึงพุ่งไปทั่วทุกสารทิศ ยังดีที่ทหารคุ้มกันต่างมีฝีมือ ใช้เวลาเพียงสองเค่อ นักฆ่าที่ถูกส่งมาครึ่งร้อยก็ล้มตายเกลื่อนพื้น ทว่าคนพวกนั้นกลับไม่คิดให้ผู้ใดเหลือรอด เมื่อเสียงฝีเท้านับร้อยเคลื่อนตรงมายังขบวนของหยางเฉิง บุรุษในอาภรณ์สีเข้ม สวมทับด้วยชุดเกราะสีดำลายพยัคฆ์ เฉกเช่นทหารในกองทัพพยัคฆ์ของแม่ทัพมู่เหอกัง ตั้งขบวนมาหยุดตรงหน้ามู่หรงชิง ดวงตาเข้มหรี่ลงด้วยความสับสน

อวี้หนิงนั่งลงบนตั่งกลมตรงข้ามเขา นี่คือการร่วมโต๊ะกินข้าวครั้งที่สองของเขาและนาง อาหารแปดอย่างวางอยู่บนโต๊ะ แต่นางที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนกลับไม่นึกอยากอาหาร เพียงแต่นั่งจ้องมองบุรุษร่างสูงอยู่อย่างนั้น หยางเฉิงยังคงกินอาหารด้วยท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อน “เจ้าเอาแต่จ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์อันใด หากต้องการทวงความเป็นธรรมให้ตระกูลเหริน เริ่มแรกเจ้าควรกินให้อิ่ม จะได้มีแรงไว้ต่อสู้กับศัตรูตัวจริง” ฉินอ๋องเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่มองมายังนางด้วยซ้ำ ได้ยินเช่นนั้น ร่างบางจึงยอมยกตะเกียบขึ้นคีบอาหารเข้าปาก มื้อเช้าของคนทั้งคู่จึงเป็นไปด้วยความเงียบ ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจาใดกันอีก ผ่านไปหนึ่งเค่อ อวี้หนิงจึงรวบตะเกียบวางไว้บนโต๊ะ รอให้นางกำนัลยกเครื่องเสวยออกไป ภายในห้องโถงมีเพียงเขาและนาง หลี่หยางเฉิงจึงเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน “ชาที่เจ้าดื่มเมื่อครู่ ข้าใส่ยาพิษลงไป” น้ำเสียงเยือกเย็นไร้ความห่วงใยเอ่ยขึ้น เขาอยากรู้ว่านางจะมีท่าทีเช่นไรเมื่อรู้ว่าตนเองถูกพิษ ทว่าอวี้หนิงกลับไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ยังคงจ้องหน้าเขาอยู่เช่

ตระกูลซูเป็นเพียงตระกูลเล็กที่มาจากชนบท ป้ายวิญญาณของบรรพชนจึงมีไม่มาก อวี้หนิงจ้องมองป้ายวิญญาณของมารดาผู้ล่วงลับ ภาพสตรีผู้งดงามในความทรงจำของนางผุดขึ้นมาในหัว มารดาของนางเป็นดั่งโพธิสัตว์โดยแท้จริง ชั่วชีวิตของมารดา อวี้หนิงไม่เคยเห็นนางโกรธเกลียดผู้ใดเลย แม้แต่หลินซือเหยียนที่เป็นอนุของบิดา สตรีที่เข้ามาทำลายชีวิตคู่ของนาง มารดายังไม่เคยขุ่นเคือง ซ้ำยังคอยช่วยเหลือไม่ให้สตรีชั่วช้าผู้นั้นได้รับความไม่เป็นธรรมเสียอีก จนวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึง อวี้หนิงจึงเห็นความโกรธแค้นในสายตาของมารดาเป็นครั้งแรก “ท่านแม่ อีกไม่นานคนชั่วที่ทำกับท่าน กับตระกูลเหรินก็จะได้รับโทษแล้ว ท่านจะได้ปล่อยวางเสียที” เสียงหวานเจือด้วยความเศร้าเอ่ยกับป้ายวิญญาณเบื้องหน้า ก่อนที่อวี้หนิงจะลุกขึ้นปักธูปลงหน้าป้ายวิญญาณของซูเยว่หลิง น่าเสียดายที่ถึงวันสุดท้าย ท่านแม่ของนางก็ยังรักบุรุษไร้หัวใจเช่นบิดาของนางอยู่ ตอนอยู่ก็เป็นคนตระกูลซู พอตายไปแล้วมารดาของนางก็ยังเป็นผีตระกูลซู หญิงสาวเดินออกจากหอบรรพชนโดยมีเสี่ยวเหม่ยคอยประคอง นางตั้งใจอ้อยอิ่งรอดูจุดจบของหลินซือ

“ถูกพิษ! ถูกพิษได้อย่างไรกัน” ทั้งที่เขาระวังตัวมากถึงเพียงนี้ ยังมีคนวางยาได้อีกหรือ “เป็นนายท่านฟู่ ท่านตาของท่านอ๋องเป็นผู้มอบให้พ่ะย่ะค่ะ” ครานี้เป็นเฟิ่งจ้าวหานที่ทนเห็นฉินอ๋องเจ็บปวดไม่ไหว เอ่ยตอบคำถามของนาง คำตอบของจ้าวหานยิ่งทำให้สมองนางขาวโพลน “ได้อย่างไรกัน เหตุใด...ท่านอ๋องเป็นหลานชายไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใด...” ซูอวี้หนิงไม่รู้ว่าจะเอ่ยอย่างไรดี นางรู้เพียงว่าท่านอ๋องมีท่านตาที่เป็นชาวบ้านธรรมดาในเมืองเหอเจียง แต่ไม่รู้ว่าตระกูลของอดีตหวงกุ้ยเฟยมีความเป็นมาอย่างไร หานหลี่เจี๋ยมองบุรุษที่เขาเป็นผู้ฝึกฝนมาสิบสองปี แม้ตัวเขาจะสาบานว่าจะรับใช้ตระกูลฟู่ ซื่อสัตย์ต่อผู้นำตระกูลเพียงผู้เดียว แต่เขาก็ไม่อาจทนให้ลูกศิษย์คนสุดท้ายของตนต้องทรมานเช่นนี้ได้อีก จึงเป็นฝ่ายเล่าเรื่องราวทั้งหมดแทน “นั่นเป็นเพราะฉินอ๋องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคดีของตระกูลเหรินและพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” “ข้าหรือ?” ครานี้อวี้หนิงงุนงงยิ่งกว่าเดิม หานหลี่เจี๋ยพยักหน้า พลางหันมองหยางเฉิงที่ค่อย ๆ สงบลงด้วยฤทธิ