บททั้งหมดของ ดรุณีกลางใจอ๋อง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ความวุ่นวายในเรือนรองแม้อวี้หนิงจะอยู่ภายในเรือนก็ยังได้ยิน ดูเหมือนว่าวันนี้เสี่ยวเหม่ยจะอารมณ์ดีผิดปกติ “เหตุใดเจ้าดูอารมณ์ดีนัก” อวี้หนิงถามเย้าสาวใช้ข้างกาย “ต้องอารมณ์ดีสิเจ้าคะ สินเดิมของฮูหยินได้กลับคืนมาแล้ว ดูเถอะว่าต่อจากนี้ทั้งจวนจะจับจ่ายใช้สอยกันอย่างไร คุณหนูรู้หรือไม่เจ้าคะ ตอนที่บ่าวไพร่ยกสมบัติของฮูหยินผู้เฒ่าไปขาย นางเป็นล้มกองกับพื้น สาวใช้ต่างตกใจรีบพัดวีกันวุ่น” เสี่ยวเหม่ยยิ่งเล่าก็ยิ่งยิ้มกว้าง อวี้หนิงที่ได้ฟังกลับไม่รู้สึกสงสารผู้เป็นย่าเพียงนิด หากในอดีตท่านย่าเอ็นดูนางบ้าง ไม่ใช่ทำเพียงหวังผลประโยชน์ เมื่อไร้อำนาจของตระกูลเหรินก็ละทิ้งนางกับมารดาอย่างที่เป็นมา นางเองก็ใช่จะเป็นคนใจจืดใจดำ เงินจำนวนนั้นนางย่อมไม่คิดเอาคืน ซ้ำสินเดิมของมารดายังจะแบ่งให้ท่านย่าเอาไว้ใช้จ่ายในจวนด้วย “พูดเบา ๆ หน่อยเถอะ เดี๋ยวคนเรือนใหญ่มาได้ยินจะโดนโบยไม่รู้ตัว” นางตำหนิสาวใช้พอเป็นพิธี เสี่ยวเหม่ยที่รู้ใจเจ้านายดีกลับไม่รู้สึกถูกตำหนิ แต่ก็ยอมเงียบปากแต่โดยดี เพียงครึ่งชั่วยามสาวใช้หลายคนก็ยกสิ

อวี้หนิงไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน ข้าวในถ้วยจึงพร่องไปไม่น้อย หญิงสาวรวบตะเกียบพรางมองไปยังถ้วยข้าวของบุรุษเบื้องหน้า ข้าวในถ้วยของเขาพร่องลงเพียงเล็กน้อย ใบหน้างามแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด หากเป็นบุรุษอื่นคงนึกตำหนิที่นางกินไม่สำรวม ดีที่ฉินอ๋องมีสติปัญญายังเป็นเด็ก นางจึงไม่ต้องหาคำแก้ต่างใด คิดได้เช่นนั้น ร่างบางก็พลันโล่งใจ “เหตุใดเจ้ากินมากเช่นนี้ ภายภาคหน้าต้องอ้วนเป็นแม่หมูแน่” สีหน้าสบายใจของนางพลันเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ร่างบางนิ่งงัน เงยหน้าจ้องมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย หยางเฉิงยังมองนางด้วยความสงสัย ไม่คิดเปลี่ยนเรื่องคุยให้นางคลายขัดเขินสักนิด “หม่อมฉันไม่ได้กินอาหารมาทั้งวันเพคะ วันนี้จึงกินมากไปบ้าง” อวี้หนิงทำได้เพียงก่นด่าฉินอ๋องในใจ หยางเฉิงไม่เอ่ยอันใดอีก ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปยังเตียงนอน คล้ายไม่สนใจฟังที่นางอธิบายด้วยซ้ำ “ข้าจะนอนแล้ว เจ้าออกไปได้” บุรุษเอาแต่ใจโยนหมอนมาให้ นางจึงได้แต่ยืนนิ่งมองคนตัวโตที่มีท่าทางราวเด็กน้อยนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง นางทำได้เพียงทอดถอ

วันรุ่งขึ้น ข่าวการมาเยือนของชนเผ่าหานหลัวก็รู้กันทั่วเมืองฉางเล่อ เสี่ยวเหม่ยไม่พลาดนำข่าวนี้มาบอกกับอวี้หนิง “พระชายาเพคะ เผ่าหานหลัวมาเยือนต้าหยางครั้งนี้เพื่อเลือกสวามีให้องค์หญิงหลิงซีจริงหรือไม่เพคะ” หญิงสาวที่กำลังตรวจบัญชีร้านอยู่เอ่ยตอบโดยไม่ได้สนใจจะหันมองสาวใช้ข้างกาย “ได้ข่าวมาเช่นนั้นจริง” เสี่ยวเหม่ยมีท่าทีอึกอัก ไม่รู้ว่าจะเอ่ยต่อดีหรือไม่ แต่เมื่อไตร่ตรองอยู่ครู่ใหญ่ก็อดเอ่ยทูลพระชายาไม่ได้ “เห็นว่าการต้อนรับข่านเผ่าหานหลัวครานี้ ฉู่อ๋องเป็นผู้ไปรับด้วยองค์เองเพคะ อวี้หนิงหยุดชะงักครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปไล่ตรวจบัญชีต่อ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเงียบสงบราวกับเป็นเรื่องทั่วไป “มิน่าเล่าจึงไม่เห็นเขามาร่วมงานอภิเษกที่จวนฉินอ๋อง” “พระชายา นี่ไม่ใช่ว่า” เสี่ยวเหม่ยไม่กล้าทูลต่อ แต่อวี้หนิงไม่ใช่คนเขลา นางย่อมรู้ความหมายของนางกำนัลคนสนิท “กุ้ยเฟยต้องการให้ฉู่อ๋องมีความชอบต่อหน้าพระพักตร์ การออกหน้าไปต้อนรับแขกสำคัญของฮ่องเต้ถึง

เรื่องงามหน้าของหลินซือเหยียนทำให้ตระกูลซูและตระกูลหลินกลายเป็นที่น่าขบขันของชาวเมือง ในวันที่หลินซือเหยียนไปคุกเข่าขอโทษอวี้หนิงถึงหน้าจวน นางกลับบอกว่าเรื่องในศาลทำให้นางสะเทือนใจจนล้มป่วย ไม่อาจออกมาต้อนรับบิดาและอนุได้ ทำให้หลินซือเหยียนต้องคุกเข่าหน้าประตูจวน โดยมีซูจิ้งซวนประกาศความผิดของนาง ผู้คนต่างพากันสงสารซูอวี้หนิงที่เป็นถึงบุตรสาวสายตรง ทว่าถูกอนุของบิดารังแก จนเกิดข่าวลือว่าจวนตระกูลซูอยากตัดสัมพันธ์กับจวนจวิ้นอ๋องเพราะอำนาจ เมื่อตระกูลเหรินไร้อำนาจก็ทิ้งขว้างฮูหยินและบุตรสาว ซูจิ้งซวนอับอายจนไม่อาจออกไปนอกจวนได้ อวี้หนิงนั่งเย็บผ้าพลางฟังเรื่องภายนอกจากเสี่ยวเหม่ยที่เล่าอย่างออกรสออกชาติ “ได้ยินว่าเรื่องในศาลครานั้น คุณชายรองจวนกั๋วกงถึงขั้นตำหนิคุณหนูซูเจินหยูต่อหน้าบ่าวไพร่เลยนะเจ้าคะ ซ้ำร้ายยังทิ้งคุณหนูรองเที่ยวหอนางโลมทุกคืนอีก” “หึ! ข้าว่าคุณชายรองผู้นั้นเพียงหาความชอบธรรมให้ตนเองมากกว่า ใครจะไม่รู้ว่าเขาเที่ยวหอนางโลมบ่อยเสียกว่าการเข้าโรงน้ำชาเสียอีก” อวี้หนิงเอ่ยเสียงเรียบ โดยไม่คิด

ขบวนของเผ่าหานหลัวเคลื่อนเข้าสู่เมืองฉางเล่อ ธงรูปหมาป่าสูงเด่นบ่งบอกถึงการมาของข่านหานหลัว เบื้องหน้าสุดเป็นหลี่เยว่ซิงที่ควบม้า ด้านข้างเป็นสตรีใบหน้างดงาม สวมอาภรณ์สูงศักดิ์ของชนเผ่า บนหัวสวมมงกุฎโลหะประดับด้วยหินหยก สายระย้าห้อยลงข้างใบหน้า เพียงเห็นนางก็รู้ได้ทันทีว่าคือองค์หญิงหลิงซี ส่วนข่านเหอเค่อหมิงยั้งอยู่กลางขบวน โดยรอบมีองค์รักษ์หลายร้อยคนคอยคุ้มกัน อวี้หนิงที่กลับจากการตรวจร้านสินเดิม กลับถูกขวางไว้ด้วยขบวนของหานหลัว จำต้องลงจากรถม้าเพื่อหลีกทาง ฝั่งตรงข้ามชั้นบนของโณงน้ำชา บุรุษร่างสูงใต้หมวกคลุมหน้า จ้องมองนางไม่ละสายตา เดิมทีเขาต้องการมาดูท่าทีของฉู่อ๋องเมื่ออยู่กับเผ่าหานหลัว ทว่าตอนนี้กลับมีสิ่งที่ทำให้เขาสนใจกว่า ขบวนของหานหลัวค่อย ๆ เคลื่อนผ่านไป เยว่ซิงคอยแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ให้องค์หญิงหลิงซีรู้จัก อวี้หนิงมองตามหลังของคนทั้งคู่ไป แววตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล ความสนิทสนมนี้ ดูท่าแผนการทวงคืนสมบัติของฉินอ๋องคงยากขึ้นแล้ว หยางเฉิงจ้องมองนางด้วยแววตาเยือกเย็นดั่งน้ำในเหวลึก มือแกร่งคลึงจอกเหล้าไปมา