Semua Bab ดรุณีกลางใจอ๋อง: Bab 1 - Bab 3

แคว้นต้าหยาง รัชสมัยหลงเต๋อปีที่แปด ยามเว่ยที่ท้องฟ้าควรทอประกายด้วยแสงแห่งรุ่งอรุณ บัดนี้กลับมีเมฆครึ้ม สีดำทะมึนแผ่ปกคลุมทั่วหล้า สายลมเย็นยะเยือกพัดโหมกระหน่ำราวสวรรค์พิโรธ กวาดเอาใบไม้แห้งปลิวว่อนราวกับวิญญาณแค้นทวงความเป็นธรรม เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้อง เสมือนเสียงโกรธเกรี้ยวของสวรรค์ ตามมาด้วยอัสนีบาตที่ฉายแสงสว่างวูบไหวไปทั่วทั้งฟ้า เหล่าขันทีนางกำนัลต่างหาชายคาหลบซ่อนความพิโรธจากสวรรค์ มีเพียงองค์ชายรองหลี่หยางเฉิง วัยสิบปีที่ยังคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเฉวียนชิง ดวงตาสิ้นหวังยังจ้องมองไปยังประตูพระตำหนักไม่ละไปไหน “องค์ชาย~ ลุกขึ้นเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากพระองค์ทรงประชวร เหล่าบ่าวไพร่ทั้งตำหนักต้องเดือดร้อนแน่” เจากงกง ขันทีข้างกายฮ่องเต้ พยายามหว่านล้อมให้องค์ชายยอมถอยด้วยความจนใจ “เสด็จพ่อ! เสด็จแม่ถูกใส่ความ โปรดไต่สวนใหม่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”หยางเฉิงไม่สนใจเจากงกง ยังคงร้องอ้อนวอนฮ่องเต้ที่อยู่ในตำหนัก เสียงหน้าผากที่กระทบพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าทำขันทีเฒ่าสุดจะเวทนา “องค์ชายหยุดเถอะพ่ะย่ะค่ะ พระโลหิตไหลมากแล้ว” ขันทีน้อยนั่งร้องห่มร

หยางเฉิงยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากจ้าวหาน เขาไม่คาดคิดว่าตระกูลซูจะเลวทรามต่ำช้ามากถึงขนาดนี้ ถึงขั้นโบยฮูหยินของจวนราวกับบ่าวไพร่เพื่อเอาใจตระกูลอนุ “ฝ่าบาทว่าอย่างไร” น้ำเสียงของเขายังคงนิ่งสงบ “ฮ่องเต้ให้คนรวบรวมเหล่าขุนศึกในอดีตถวายฎีกาเว้นโทษประหารตระกูลเหริน โดยอ้างความชอบในอดีต และหลักฐานที่พบนั้นก็ไม่ได้มีตราของแคว้นต้าเหลียง ฮ่องเต้จึงถอดยศอ๋องและเนรเทศไปที่เมืองเหอเป่ยแทนพ่ะย่ะค่ะ” “ฝ่าบาทลงแรงเพื่ออาจารย์ของเขาไม่น้อย” หยางเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เขาหลับตาคล้ายกับว่าเรื่องราวทั้งหมดไม่เกี่ยวอันใดกับตน ไม่นานหลังจากนั้น นางกำนัลและขันทีก็ถูกฝ่ายในจัดหามาให้ ทว่าครั้งนี้ผู้ที่นำข้ารับใช้มาถวายถึงตำหนักกลับเป็นหลินฮัวเต๋อ ขุนนางขั้นสามกรมวัง เจียงเฟิงทำหน้าที่รับคนจากฝ่ายใน มองเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่าผู้มาเยือนมีจุดประสงค์แอบแฝง และบ่าวไพร่ที่ถูกส่งมาพวกนี้ก็ไม่เต็มใจ สายตาที่คนกลุ่มนี้มองเข้าไปยังโถงตำหนักเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น