All Chapters of ดรุณีกลางใจอ๋อง: Chapter 1 - Chapter 10

แคว้นต้าหยาง รัชสมัยหลงเต๋อปีที่แปด ยามเว่ยที่ท้องฟ้าควรทอประกายด้วยแสงแห่งรุ่งอรุณ บัดนี้กลับมีเมฆครึ้ม สีดำทะมึนแผ่ปกคลุมทั่วหล้า สายลมเย็นยะเยือกพัดโหมกระหน่ำราวสวรรค์พิโรธ กวาดเอาใบไม้แห้งปลิวว่อนราวกับวิญญาณแค้นทวงความเป็นธรรม เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้อง เสมือนเสียงโกรธเกรี้ยวของสวรรค์ ตามมาด้วยอัสนีบาตที่ฉายแสงสว่างวูบไหวไปทั่วทั้งฟ้า เหล่าขันทีนางกำนัลต่างหาชายคาหลบซ่อนความพิโรธจากสวรรค์ มีเพียงองค์ชายรองหลี่หยางเฉิง วัยสิบปีที่ยังคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเฉวียนชิง ดวงตาสิ้นหวังยังจ้องมองไปยังประตูพระตำหนักไม่ละไปไหน “องค์ชาย~ ลุกขึ้นเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากพระองค์ทรงประชวร เหล่าบ่าวไพร่ทั้งตำหนักต้องเดือดร้อนแน่” เจากงกง ขันทีข้างกายฮ่องเต้ พยายามหว่านล้อมให้องค์ชายยอมถอยด้วยความจนใจ “เสด็จพ่อ! เสด็จแม่ถูกใส่ความ โปรดไต่สวนใหม่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”หยางเฉิงไม่สนใจเจากงกง ยังคงร้องอ้อนวอนฮ่องเต้ที่อยู่ในตำหนัก เสียงหน้าผากที่กระทบพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าทำขันทีเฒ่าสุดจะเวทนา “องค์ชายหยุดเถอะพ่ะย่ะค่ะ พระโลหิตไหลมากแล้ว” ขันทีน้อยนั่งร้องห่มร

หยางเฉิงยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากจ้าวหาน เขาไม่คาดคิดว่าตระกูลซูจะเลวทรามต่ำช้ามากถึงขนาดนี้ ถึงขั้นโบยฮูหยินของจวนราวกับบ่าวไพร่เพื่อเอาใจตระกูลอนุ “ฝ่าบาทว่าอย่างไร” น้ำเสียงของเขายังคงนิ่งสงบ “ฮ่องเต้ให้คนรวบรวมเหล่าขุนศึกในอดีตถวายฎีกาเว้นโทษประหารตระกูลเหริน โดยอ้างความชอบในอดีต และหลักฐานที่พบนั้นก็ไม่ได้มีตราของแคว้นต้าเหลียง ฮ่องเต้จึงถอดยศอ๋องและเนรเทศไปที่เมืองเหอเป่ยแทนพ่ะย่ะค่ะ” “ฝ่าบาทลงแรงเพื่ออาจารย์ของเขาไม่น้อย” หยางเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เขาหลับตาคล้ายกับว่าเรื่องราวทั้งหมดไม่เกี่ยวอันใดกับตน ไม่นานหลังจากนั้น นางกำนัลและขันทีก็ถูกฝ่ายในจัดหามาให้ ทว่าครั้งนี้ผู้ที่นำข้ารับใช้มาถวายถึงตำหนักกลับเป็นหลินฮัวเต๋อ ขุนนางขั้นสามกรมวัง เจียงเฟิงทำหน้าที่รับคนจากฝ่ายใน มองเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่าผู้มาเยือนมีจุดประสงค์แอบแฝง และบ่าวไพร่ที่ถูกส่งมาพวกนี้ก็ไม่เต็มใจ สายตาที่คนกลุ่มนี้มองเข้าไปยังโถงตำหนักเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ไม่นานเสียงดังเอะอะจากภายนอกก็ดังขึ้น จนดึงความสนใจของหญิงสาวในชุดผ้าป่านไว้ทุกข์ อวี้หนิงลุกขึ้นจากพื้นเดินออกไปดูเหตุการณ์ภายนอก ทว่ายังไม่ทันก้าวพ้นประตูห้องโถงก็พบเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคยเสียก่อน ดวงตางามที่ยังแดงก่ำทว่าไร้หยดน้ำตา บัดนี้เอ่อล้นด้วยคลื่นน้ำอุ่นอีกครั้ง นางมองบุรุษเบื้องหน้าผ่านม่านน้ำตา ใบหน้านั้นยังคงมีความอ่อนโยนให้นางเช่นเคย “หนิงเอ๋อร์” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความสั่นเครือดังขึ้น “ฉู่อ๋อง” นางยอบกายเรียกเขาเสียงเบา ก่อนจะถอยห่างจากเขาเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างชายหญิง ทว่าข้อมือของนางกลับถูกมือหนารั้งเข้าหา การกระทำเช่นนี้ไม่ใช่เพียงอวี้หนิง แม้แต่รองเจ้ากรมโยธาอย่างซูจิ้งซวนและหลินซือเหยียนก็ยังตกตะลึงกับท่าทีเช่นนี้ หากแต่มีหรือที่หลี่เยว่ซิงจะสนใจ “เวลาเช่นนี้ยังจะสนใจธรรมเนียมอีก” บุรุษตัวสูงเอ่ยตำหนินางเสียงดัง ทว่าดวงตากลับเจือไปด้วยความห่วงใย อวี้หนิงนิ่งเงียบ นางยังคงก้มหน้าไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย นางเกรงว่าความอ่อนแอนี้ยิ่งจะทำให้เขาเป็นกังวล หลินซือเหยียนเห็นท่าทีเช่นนี้ของหลี่เยว่ซิงก็รีบเอ

รุ่งเช้า หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง อวี้หนิงหนาวเหน็บไปทั่วทั้งร่าง ดวงตาที่จดจ้องไปตามเส้นทางของตำหนักอ๋องตลอดทั้งคืนแดงก่ำด้วยความสิ้นหวัง “เสี่ยวเหม่ย อาหารพวกนี้เย็นหมดแล้ว เจ้าเร่งไปที่ครัวอุ่นอาหารสักหน่อยเถิด” เสียงอ่อนแรงเอ่ยกับสาวใช้ที่เพิ่งปรือตาตื่น “คุณหนู แต่ว่าท่านอ๋อง...” “ข้าจะไปขอพบท่านตาเอง” “แล้วทหารจะให้พบหรือเจ้าคะ” “เมื่อขบวนนักโทษออกจากเมืองแล้ว บางทีการใช้ตำลึงมากหน่อยอาจทำให้ทหารพวกนั้นยอมผ่อนปรนสักครู่ก็ได้” แม้ไม่แน่ใจในความคิดนี้นัก แต่อวี้หนิงก็อยากลองดูสักครั้ง นางมิอาจปล่อยให้สองผู้เฒ่าตระกูลเหรินต้องตกระกำลำบากโดยที่ตัวเองนิ่งดูดายได้ “เช่นนั้นข้าจะรีบไปอุ่นอาหาร คุณหนูรอครู่เดียวนะเจ้าคะ” สาวใช้ข้างกายที่อยู่กับนางตั้งแต่เล็กทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย อวี้หนิงยังคงนั่งรอเยว่ซิงด้วยความหวังว่าเขายังจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนาง ทว่าจนแล้วจนรอดกลับไร้วี่แววคนของจวนฉู่อ๋อง หญิงสาวจึงทำได้เพียงตรงไปดักรอขบวนนักโทษนอกประตูเมืองแท

หน้าห้องพักของเหล่าเจ้านายตระกูลเหริน ทหารคุ้มกันแน่นหนา แม้รู้ว่าคนตระกูลเหรินไม่มีทางหนีอาญาแผ่นดิน ทว่าทหารกลุ่มนี้กลับถูกส่งมาคุ้มกันนักโทษจากการถูกลอบสังหารมากกว่า หยางเฉิงหยุดอยู่หน้าประตู ทหารหน้าห้องประสานมือค้อมกายก่อนถอยห่างออกจากประตูหลายก้าว เหล่าเจ้านายตระกูลเหรินต่างแปลกใจเมื่อเห็นบุรุษในชุดคลุมสีนิลปิดบังหน้าตาเดินเข้ามาด้านใน “เจ้าเป็นใคร” น้ำเสียงของชายชราฟังดูน่าเกรงขาม สมกับเป็นจวิ้นอ๋องแห่งต้าหยาง “คนผู้หนึ่งที่เคยชื่นชมความเที่ยงธรรมของท่าน” หยางเฉิงเอ่ย พลางวางมีดสั้นลงบนโต๊ะกลม ฝักของมันเป็นลายพยัคฆ์ สลักคำว่า ‘เหริน’ อย่างชัดเจน เหรินซิงหยูตกตะลึงเมื่อเห็นมีดสั้นเล่มนั้นอีกครั้ง ชายชราจำได้ดี มีดสั้นเล่มนี้คือสิ่งที่ติดกายเขาตั้งแต่ออกรบครั้งแรก จนกระทั่งการรบครั้งสุดท้าย ก่อนจะมอบมันให้กับโอรสของฮ่องเต้ ผู้ที่เคยบอกเขาว่าในภายภาคหน้าจะปกป้องราษฎรเช่นปกป้องคนในครอบครัว ซิงหยูแม้ยังถูกโซ่ล่ามขาทั้งสองข้าง รีบคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะประสานมือต่อหน้าบุรุษผู้มาเยือน ทำให้ทั้ง