All Chapters of ดรุณีกลางใจอ๋อง: Chapter 61 - Chapter 70

หลี่หยางเฉิงจ้องมองใบหน้างามที่เต็มไปด้วยความเศร้า พลันใจเขาก็เจ็บปวดตามนาง เขาไม่เคยคาดคิดว่าตนเองจะมีวันมอบใจให้ผู้ใดได้ ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งบุรุษเช่นเขาจะพบกับสตรีที่เป็นดั่งทั้งชีวิตของตนเฉกเช่นตอนนี้ การกระทำก่อนหน้าจึงไม่คิดเห็นอกเห็นใจผู้อื่น เมื่อมาคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว “ไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับไปพักผ่อน เรื่องที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ” หยางเฉิงไม่ตอบคำถามของนาง แต่กลับกุมมือเรียวไว้แน่น ก่อนจะเดินจูงมือนางกลับเรือนชิงหลัว หยางเฉิงอยู่เป็นเพื่อนซูอวี้หนิงในเรือนชิงหลัวจนถึงดึกดื่นก็ยังไม่ยอมกลับเรือน จนเจ้าของเรือนอย่างนางรู้สึกแปลกใจ เมื่อเครื่องเสวยถูกนางกำนัลยกออกไปแล้ว นางถึงได้เอ่ยถาม “ท่านอ๋องจะกลับเรือนเลยหรือไม่เพคะ” ร่างสูงดึงเก้าอี้กลมที่นางนั่งอยู่เข้ามาใกล้จนทั้งสองแนบชิดกันเกินพอดี ก่อนส่งสายตาอ้อนวอนไปยังนาง “ข้าค้างคืนที่นี่ได้หรือไม่” ซูอวี้หนิงแม้เป็นสตรีที่ยังไม่ผ่านการร่วมหอ ทว่าแววตาและน้ำเสียงแหบพร่าของเขาสื่อความหมายได้เป็นอย่างดี ดวงหน้

เมื่อหลินอี้หลันจากไป อวี้หนิงจึงได้เอ่ยถามองครักษ์ข้างกาย “เรื่องนี้ท่านอ๋องรู้อยู่ก่อนใช่หรือไม่” จ้าวหานไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร จึงได้เอ่ยตามความจริง “พ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่มีหลักฐานเพียงพอเอาผิดหลินอี้เหนียงได้ ท่านอ๋องจึงจำต้องให้พระชายาและใต้เท้าหลางหลานจิ้นได้ยินด้วยตนเอง” จ้าวหานเอ่ยพลางมองไปยังห้องคุมขังนักโทษอีกห้อง ที่มีชายชรานั่งจิบชาอยู่ ด้านข้างมีบุรุษอีกผู้กำลังบันทึกบางอย่างอยู่ อวี้หนิงมองตามสายตานั้นของจ้าวหาน นางจดจำใบหน้าบุรุษในห้องขังนั่นได้ เขาคือเจ้ากรมอาญาหลางหลานจิ้น หลางหลานจิ้นมองเห็นพระชายาฉินอ๋องเช่นกัน เขาลุกขึ้นค้อมกายคำนับนาง อวี้หนิงเพียงพยักหน้าเป็นการตอบรับ ก่อนนางจะกลับมาจมอยู่กับความคิดของตนอีกครั้ง ในหัวนางมีแต่เรื่องของหลี่หยางเฉิง เขาช่างกุมความลับไว้มากมาย แลทุกเรื่องล้วนเป็นเรื่องที่นางไม่อาจคาดเดา แม้เรื่องสำคัญที่เกี่ยวกับนางเช่นนี้ เขาที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีก็ยังไม่ยอมปริปากบอกนางเลยสักครั้ง พลันภายในใจก็เจ็บปวดอยู่หลายส่วน จ้าวหานเห็นนางเงียบไป

หลังจากอวี้หนิงกลับเข้าจวนจวิ้นอ๋องได้เพียงวันเดียว จวนตระกูลซูก็ส่งคนมาเชิญนางกลับจวน เป็นซูจิ้งซวนมีเรื่องจะบอกกล่าวนาง คราแรกฮูหยินผู้เฒ่าที่รู้เรื่องราวของกู้เผยอี้และหลินอี้หลันจากปากหลานสาว ไม่ยอมให้หลานสาวกลับไป เป็นเหรินชิงหยูที่ออกปากแทนอวี้หนิง อย่างไรเรื่องนี้ควรให้นางจัดการด้วยตนเอง แต่หากนางอยากให้เขาที่เป็นท่านตาช่วย ทั้งตระกูลเหรินก็พร้อมจะเหยียบย่ำตระกูลซูให้จมดิน หน้าจวน ซูอวี้หนิงพบกับกู้เผยอี้ที่เพิ่งมาถึงเช่นกัน เท่านี้นางก็พอคาดเดาได้ว่าบิดาต้องการพบนางด้วยเรื่องใด “พระชายา” กู้เผยอี้ค้อมกายทักทายนาง อวี้หนิงพยักหน้า ก่อนเอ่ยกับอีกฝ่าย “ท่านเองก็ถูกท่านพ่อเรียกมาใช่หรือไม่” กู้เผยอี้พยักหน้ารับ ก่อนคาดเดาความคิดของบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดู “เกรงว่าเขาคงกลัวตระกูลเหรินจะคิดบัญชี เลยให้ท่านช่วยออกหน้าแน่” อวี้หนิงเองก็มีความคิดไม่ต่างกัน ก่อนจะเดินนำพี่ชายที่ตนเองเพิ่งรู้จักได้เพียงสามวันเข้าไปในจวนซู ภายในเรือนรับรอง ซูจิ้งซวนและฮูหยินเฒ่าซูนั่งรออยู่แล้ว แววตาที่พวก

“แล้วเหตุใดฉู่อ๋องต้องอยากพบท่านอ๋องด้วยเล่า” “หากให้ข้าคาดเดาความคิดของหลินเหวินซาน ตาเฒ่านั่นคงบอกเรื่องราวทั้งหมดในอดีตกับฉู่อ๋อง เพื่อให้เขาร่วมในแผนการครั้งนี้ด้วย อย่างไรเสียหากฉู่อ๋องยอมเข้าร่วม การก่อกบฏครั้งนี้ก็สำเร็จได้ง่ายขึ้น จวนอ๋องมีทหารในมือไม่น้อย หลี่เยว่ซิงรักกุ้ยเฟยเพียงนั้น เขาไม่มีวันปล่อยให้แม่ตัวเองถูกประหารแน่” หลี่หยางเฉิงอธิบายทุกอย่างให้ซูอวี้หนิงฟังโดยไม่ปิดบัง หญิงสาวมีท่าทีกลัดกลุ้ม นางไม่อยากเห็นบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสหายตั้งแต่วัยเด็กจะต้องจบชีวิตลงเช่นนี้ หลี่หยางเฉิงราวกับอ่านใจนางออก จึงเอ่ยกับนางด้วยแววตาจริงจัง “เจ้าวางใจเถอะ หากเขาไม่มีเจตนาคิดก่อการกบฏข้าจะไม่ยื่นดาบให้เขาแน่ อย่างไรฉู่อ๋องก็เป็นน้องชายของข้า ข้าไม่คิดอยากให้เขาตายเช่นกัน” ซูอวี้หนิงนิ่งงัน นางหันมาจ้องมองหลี่หยางเฉิงด้วยแววตาสับสนอีกครั้ง เดิมทีหญิงสาวนึกว่าฉินอ๋องจะอาคาดมาดร้าย เห็นคนของตระกูลหลินเป็นศัตรูเสียหมด ยิ่งฉู่อ๋องที่เป็นโอรสของกุ้ยเฟยแล้วคงยิ่งหนีไม่พ้นไฟแค้นของคนตรงหน้านางแน่ ทว่าวันนี้นางกลับไ

เมื่อคนตระกูลหลินออกไปแล้ว หลี่หยางเฉิงจึงได้ถอดหน้ากากออก พร้อมกับเดินไปที่หลังม่าน ซูอวี้หนิงที่ยังตกตะลึงกับคำพูดของหลี่เยว่ซิง ยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง ทว่าใบหน้าที่ซีดเซียวกลับไร้ซึ่งหยดน้ำตา “หนิงเอ๋อร์ ขอโทษที่ไม่บอกเรื่องนี้กับเจ้าก่อน เพราะข้าไร้หลักฐาน มีเพียงการคาดเดาจากสิ่งที่สายลับสืบรู้มาเท่านั้น” บุรุษร่างสูงรีบอธิบาย เพราะเกรงว่านางจะเข้าใจตนผิด ซูอวี้หนิงส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง “ไม่โทษท่านอ๋อง หากไม่ใช่ครั้งนี้หม่อมฉันคงไม่รู้เลยว่า บุรุษที่หม่อมฉันเคยมอบใจให้ กลับเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังการใส่ร้ายตระกูลเหริน รวมทั้งมองการตายของท่านแม่เป็นเพียงเรื่องไร้ค่า ทั้งยังโกหกทำตัวขาวสะอาดต่อหน้าหม่อมฉันได้โดยไม่ละอายอีก” หลี่หยางเฉิงมองสตรีตรงหน้าด้วยความสงสาร ทั้งตัวเขาและหลี่เยว่ซิงต่างหลอกลวงนาง ให้ให้นางต้องเสียใจ พลันในใจก็ก่อเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง รถม้าจวนฉินอ๋องย่ำไปตามท้องถนน มุ่งหน้ากลับจวนจวิ้นอ๋อง เดิมทีหยางเฉิงอ้อนวอนให้นางกลับจวนพร้อมเขา ทว่าซูอวี้หนิงกลับยืนก