All Chapters of ดรุณีกลางใจอ๋อง: Chapter 31 - Chapter 40

แววตาไหวระริกของหลิงซีจ้องมองบุรุษเบื้องหน้า ไท่จื่อถือเป็นบุรุษรูปงามไม่ต่างจากลู่อ๋อง อีกทั้งฐานะที่สูงกว่าทุกสิ่งไม่เป็นรองผู้ใด การอภิเษกกับไท่จื่อหากถือประโยชน์ของแคว้นมาก่อน การแต่งงานนี้หานหลัวถือว่าไม่เสียเปรียบ “แต่ปิ่นนี้กว่าท่านจะได้มา ย่อมมีชิ้นอื่นอีกไม่น้อย เช่นนี้จะถือว่ามีเพียงหนึ่งเดียวได้อย่างไร” ความหมายของคำพูดนี้ย่อมไม่ได้หมายถึงเพียงปิ่น หากแต่หมายถึงสตรีในตำหนักไท่จื่อด้วย การเป็นฮ่องเต้ย่อมมีสตรีเพียงคนเดียวไม่ได้ แต่นางจะมั่นใจได้อย่างไรว่าตนจะกลายเป็นสตรีในใจเขาตลอดไป หลี่จิ้งอวิ๋นไม่ใช่คนเขลา ความหมายนี้เขาย่อมรู้ดี ก่อนที่ไท่จื่อจะส่งสัญญาณให้ขันทีนำถาดเครื่องประดับและกระถางไฟเข้ามา ถาดเครื่องประดับสีทองมีปิ่นคล้ายกับที่หลิงซีถืออยู่นับสิบ ทว่าความงดงามเป็นรองชิ้นที่นางถือครองอยู่หลายส่วน ไท่จื่อหนุ่มยังจ้องมองนางไม่วางตา ก่อนจะยกถาดเครื่องประดับขึ้น “มีปิ่นนี้แล้ว ไฉนปิ่นอื่นยังจะสำคัญอีก” เอ่ยจบ ปิ่นหยกนับสิบก็ร่วงลงสู่เปลวไฟ หลิงซีจ้องมองเขาด้วยความสับสน นางไม่คิดว่าไท่จื่อจะ

เว่ยหย่งเฉินซึ่งเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าสำนักศึกษาหลวง ได้รีบนำเรื่องขึ้นกราบทูลฮ่องเต้ทันที เมื่อเกิดเหตุฆาตกรรมภายในเขตวังหลวง ผู้คนต่างตื่นตระหนก ฮ่องเต้ทรงกริ้วยิ่งนัก ถึงกับมีพระบัญชาเร่งให้หน่วยราชองครักษ์ร่วมมือกับสำนักศึกษาหลวงคลี่คลายคดีโดยเร็ว สิ่งที่น่าประหลาดคือ พระองค์กลับไม่มอบหมายคดีนี้ให้กรมอาญาซึ่งเป็นผู้มีหน้าที่โดยตรง แต่กลับพระราชทานหน้าที่แก่หน่วยราชองครักษ์ หน่วยซึ่งโดยปกติรับผิดชอบเฉพาะคดีที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์เท่านั้น กระนั้นก็ไม่มีผู้ใดกล้าท้วงติง พระพักตร์ของฮ่องเต้ในขณะนี้เปี่ยมไปด้วยโทสะ ประหนึ่งพร้อมสั่งประหารผู้ขัดพระบัญชาได้ทุกเมื่อ ยามอู่ เว่ยหย่งเฉินเดินทางไปจวนฉินอ๋องด้วยตนเอง พ่อบ้านหานให้การต้อนรับที่เรือนรับรอง หลังสนทนาไม่นาน หย่งเฉินได้ขอเข้าเฝ้าพระชายา แต่ด้วยธรรมเนียมไม่อำนวยให้บุรุษพบสตรีที่ออกเรือนแล้วในเรือนส่วนตัว พ่อบ้านจึงทูลเชิญพระชายาให้มายังเรือนรับรองแทน อวี้หนิงแปลกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าผู้มาเยือนคือหย่งเฉิน กระนั้นนางก็มิได้ปฏิเสธการพบปะ เพียงครึ่งเค่อก็เดินทางมาถึง โชคดีที่วัน

จู่ ๆ คนทั้งสี่ก็พลันเงียบเสียงลง ทุกคนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ก่อนจะรีบเร้นกายในเงามืด ไม่นานเหล่าคนในชุดสีดำปิดบังใบหน้านับสิบคนก็ปรากฏขึ้นที่ลานจวน ก่อนผู้ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าจะออกคำสั่งบางอย่าง แล้วต่างกระโดดข้ามกำแพงไปยังตำหนักฉินอ๋อง คนทั้งสี่ไม่ต้องรอผู้ใดเอ่ยปากพูด ต่างกระโดดตามเข้าไป มีดสั้นอาวุธลับของหยางเฉิงพุ่งด้วยความเร็วปักลงกลางหลังหนึ่งในนักฆ่า ร่างไร้วิญญาณร่วงลงจากกำแพงสูง มือสังหารที่เหลือหันกลับมายังกลุ่มคนปริศนา “ฆ่า!” เสียงหัวหน้านักฆ่าออกคำสั่ง “สังหารให้หมด” เสียงเรียบเฉยของหยางเฉิงออกคำสั่ง จ้าวหาน หลี่เจี๋ย และเจียงเฟิง รับคำสั่งก่อนจะพุ่งเข้าหาเหล่ามือสังหาร เสียงกระบี่กระทบกันเสียงดังอยู่เพียงหนึ่งเค่อก็หยุดลง บัดนี้เหลือเพียงหัวหน้ามือสังหารที่ยังไม่ถูกสังหาร ชายในชุดดำเห็นท่าไม่ดีรีบพุ่งไปยังเรือนชิงหลัว หยางเฉิงมองตามเส้นทางที่คนผู้นั้นพุ่งไป จึงใช้วิชาตัวเบาทะยานข้ามหัวของคนผู้นั้นไปหยุดตรงหน้า กระบี่คมกริบสลักลายมังกรชี้ตรงมายังลำคอของมือสังหาร “ใครส่งเจ้ามา!” เสียง

ห้องตำราตะเกียงน้ำมันถูกจุดขึ้น จ้าวหานเพิ่งตามมาถึงเมืองไป่เหอ รอรายงานอยู่พร้อมกับเจียงเฟิงและหานหลี่เจี๋ย “ว่ามา” เสียงเอื่อยเฉื่อยดังขึ้น “ตระกูลหลินส่งนักฆ่ามาหลายกลุ่มพ่ะย่ะค่ะ คนที่รู้เห็นในคดีถูกกำจัดไปหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เพียงกู้เผยอี้ที่เขียนจดหมายร้องทุกข์ให้ชายชราผู้นั้น” หยางเฉิงไม่ได้แปลกใจอันใด ตัวเขาคาดเดาเอาไว้แล้ว อย่างไรตาเฒ่าหลินเหวินซานก็คงไม่ปล่อยให้มีพยานในคดีนี้แน่ “หลี่เยว่ซิงเคลื่อนไหวหรือไม่” ครานี้จ้าวหานส่ายหน้าพลางเอ่ยทูล “ดูเหมือนฉู่อ๋องจะยังไม่ล่วงรู้แผนการพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้จวนฉู่อ๋องยังคงพยายามผูกไมตรีกับหานหลัวให้ได้ก่อนงานอภิเษกของไท่จื่อ” “หึ! ดูแล้วน้องชายข้ายังอยากจะทวงซูอวี้หนิงคืน ช่างรักมั่นนัก” หยางเฉิงแค่นยิ้มหยัน ก่อนหันมากำชับองครักษ์ข้างกาย “พรุ่งนี้เจ้าตามซูอวี้หนิงเข้าเมือง นางคงไม่มีทางอยู่เฉยแน่” ผู้ใต้บัญชาทั้งสามดูจะไม่เห็นด้วย ยิ่งหานหลี่เจี๋ยถึงกับทูลคัดค้าน “ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ ถ้าเกิดนักฆ่าต้องการสังหารพ

เจียงเฟิงหยุดอยู่หน้าเรือนรับรอง เมื่อไม่มีหนทางอื่น เขาจึงจำต้องเดินเข้าไป ภายในเรือนนอกจากพระชายากับใต้เท้าเว่ยแล้ว ยังมีเสี่ยวเหม่ยคอยรับใช้ใกล้ชิดอยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่ไม่ได้อยู่กันตามลำพังอย่างที่ท่านอ๋องกังวลเลย ซูอวี้หนิงยังไม่ทันได้บอกเรื่องสำคัญกับเว่ยหย่งเฉิน เจียงเฟิงก็เข้ามาเสียก่อน นางจึงอดหันไปถามขันทีผู้มาใหม่ไม่ได้ “เจียงเฟิงมีเรื่องอันใดหรือ? ท่านอ๋องให้มาตามข้าหรือ?” นางเตรียมจะลุกขึ้น หากแต่เจียงเฟิงรีบทูลเสียก่อน “ท่านอ๋องมิได้ให้มาตามพระชายาพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมเห็นว่าพระชายาไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จึงมาคอยรับใช้” หากเป็นเจ้านายพระองค์อื่น การคิดแทนเจ้านายเช่นนี้ย่อมถูกลงโทษโบยไปแล้ว แต่อวี้หนิงนั้นแตกต่างเขาเชื่อว่านางมีเมตตาต่อบ่าวไพร่ เขาจึงมั่นใจว่าตนเองจะไม่ถูกลงโทษ อวี้หนิงประเมินท่าทีของเจียงเฟิงที่ลอบมองไปยังเว่ยหย่งเฉินอยู่หลายครั้ง ทั้งเจียงเฟิงและนางต่างไม่เคยมาที่ตำหนักนี้ การให้เขามาคอยรับใช้จึงไม่มีประโยชน์ใด เช่นนั้นคงมีเหตุผลเดียว คือไม่อยากให้นางอยู่กับบุรุษอื่นเพียงลำพ