All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 171 - Chapter 180

ยานอนหลับชนิดพิเศษที่พกติดกายมาจากแอลเอ ถูกฝ่ามือเรียวกรอกเข้าปากเกินสิบเม็ด พร้อมกับน้ำเมาที่ดื่มตาม หวังเพียงแค่ว่าพรุ่งนี้จะไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความเจ็บปวดแบบนี้ได้อีก ขออโหสิกรรมให้กับทุกคนที่ชีวิตเคยเกี่ยวพันกันมา แม้แต่กับตรัยรัตน์เธอก็ได้ขออโหสิกรรมกับเขาแล้ว ถ้าหากพรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก หวังเพียงแค่ว่าทุกคนที่ตนเคยทำร้าย หรือเคยทำให้เจ็บปวดหัวใจ จะมีความสุขกับชีวิตในวันที่ตนจากโลกนี้ไปแล้ว เสียงพูดของตรัยรัตน์ที่เคยต่อว่ายังดังเข้ามาในโสตประสาท “เมมีคนที่เมรัก แล้วที่เมบอกว่ารักพี่มันคืออะไร ถ้ารักมันไม่เคยมีอยู่จริง เมจะพูดมันออกมาทำไม เมก็เหมือนกับผู้หญิงเลว ๆ พวกนั้นที่มันเคยผ่านเข้ามาในชีวิตพี่งั้นสินะ” “แค่นี้มันยังเจ็บได้ไม่ถึงครึ่งของความรู้สึกพี่หรอกนะเม พี่เจ็บกว่าหลายเท่า ที่รู้ว่าคนรักที่พี่เคยรักหลอกลวงหักหลังพี่ยังไงบ้าง ออกไปซะแล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก พี่ไม่อยากเห็นหน้าเมอีกต่อไปแล้ว ไปตายซะ!” มันเป็นคำพูดที่ยังดังก้องอยู่ในหู คอนตอกย้ำความผิดที่ไม่น่าให้อภัยนัก ยิ่งคำพูดของกรวิชญ์คนที่บอกว่ารักและจะดูแลกันไปตลอด ยิ่งทำให้เจ็บจุกแทบอยากจะตายลงตร

หลายปีพัดผ่านไป ชีวิตแต่งงานของตรัยรัตน์และรุจิรดาก็ยังคงมีความสุขมากในแต่ละวัน เขาเลือกไม่ผิดที่มีหญิงสาวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เพราะมีภรรยาที่น่ารัก จึงทำให้สามีอย่างเขาไม่ต้องมีเรื่องเครียดเลยในแต่ละวัน ถ้ากลับมาถึงบ้านรุจิรดาจะดูแลเอาใจใส่ คอยถามไถ่เสมอว่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยกับการทำงานมากหรือเปล่า เพราะว่าตอนนี้รุจิรดามีแค่หน้าที่อยู่แต่บ้าน และดูแลลูกชายวัยสามขวบครึ่งที่เขาทั้งคู่ได้อุปการะเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ ครั้งแรกที่ได้เห็นในสถานสงเคราะห์ รุจิรดาก็หลงรักเด็กคนนี้เข้าอย่างจัง จนร้องขอให้สามีทำเรื่องรับเอาเด็กชายภัทรพลมาเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่วันนั้น และหญิงสาวก็ทำหน้าที่เป็นแม่ได้ดีจนน่าเหลือเชื่อมาก “วันนี้ลูกซนมากหรือเปล่าดา” สามีที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เดินเข้ามาสวมกอดรอบเอวบางคนที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวอย่างออดอ้อน “ไม่ค่ะ ดาอยากให้มีเสาร์อาทิตย์ทุกวันเลย ลูกจะได้ไม่ต้องไปโรงเรียน ดาจะได้เล่นกับลูกทั้งวันแบบนี้” “แหม ตั้งแต่มีลูกมาให้เลี้ยงนี่ สนใจแต่ลูกจนบางทีสามีอย่างพี่ก็น้อยใจอยู่นะครับ” “เอ้...จะมาน้อยใจอะไรกันคะ สามีอย่างพี่ตรัยก็ได้รับการเอา

"ทำไมพี่นนท์ดูเครียดจังคะ มีอะไรเล่าให้ช่อฟังบ้างก็ได้นะ" ช่อฟ้าแหงนใบหน้าขึ้น ช้อนสายตาจับจ้องมองสามีหมาด ๆ อีกครั้ง เพื่อรอคอยคำตอบที่หวังจะได้ยินจากปากเขา "คิดไปเรื่อยน่ะ แปลกดีเนอะ ไม่คิดเลยว่าพี่จะได้แต่งงานกับช่อเร็วขนาดนี้ เร็วจนพี่ตั้งรับแทบไม่ทัน" "แม่ของช่อยังหัวโบราณมากพี่นนท์ ลำพังช่ออยู่ก่อนแต่งหรือมีลูกก่อนแต่งไม่ได้เป็นปัญหาเลยสักนิด แต่พี่นนท์เข้าใจแม่ใช่ไหมว่าครอบครัวเราโดนคนรอบข้างนินทาไม่ดีมานานร่วมเดือนแล้ว พี่นนท์จะคิดว่าช่อปล่อยท้องเพราะจับพี่หรือเปล่า?" "พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยช่อ พี่ผิดเองล่ะที่ไม่ยอมป้องกันตัวเอง ทั้งที่ก็เคยคิดว่ามันอาจจะเกิดเรื่องบานปลายนี้ขึ้น แต่พี่จะรับผิดชอบช่อกับลูกอย่างดีที่สุดพี่สัญญา" "ขอบคุณนะคะพี่นนท์ ช่อรักพี่นนท์ที่สุด ช่อดีใจที่วันนี้ได้แต่งงานกับพี่ เราก็ไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เหมือนเดิมอีกแล้ว ช่อรักพี่นนท์นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้" หญิงสาวกอดสามีด้วยความรู้สึกดีใจนัก รู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอกับสุภาพบุรุษอย่างเขาเข้า ชีวิตต่อจากนี้คงเปลี่ยนไปตลอดกาลแล้ว เพราะเธอเป็นคนมีพันธะเต็มร้อยมีลูกและสามีใ

ประตูห้องทำงานของผู้การฉัตรเฉลิมถูกเปิดเข้าไป ร่างสูงใหญ่ของรัชชานนท์ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าพ่อตาของตนอีกครั้ง ชายหนุ่มไหว้ทักทายพร้อมกับเดินไปนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามไม่ให้เสียมารยาท "สบายดีนะรัชชานนท์ ถ้าฉันไม่เรียกตัวกลับมา แกก็คงไม่คิดจะกลับมางั้นสิ?" "ทำไมถึงต้องทำเรื่องย้ายผมกลับมาที่นี่ด้วย คุณพ่อก็รู้ว่าผมไม่ชอบอยู่กรุงเทพฯ เลย" "ไม่ชอบอยู่กรุงเทพฯ เพราะว่าแกจะไปอยู่กินกับสาวชาวบ้านคนนั้นงั้นสิ ทำอะไรลงไปรัชชานนท์ แกไม่คิดจะไว้หน้าฉัน ไม่คิดจะไว้หน้าลูกสาวฉันเลยหรือยังไง แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกมีเมียอยู่แล้วนะ" "ผมไม่ได้ลืมครับคุณพ่อ แต่ผมก็ต้องรับผิดชอบเธอคนนั้น เพราะเธอท้องลูกของผมอยู่" "แล้วยังไง แกก็เลยคิดว่าจะเลิกกับลูกสาวฉัน และไปอยู่กินกับนังนั่นงั้นสิ ฉันไม่ยอมให้แกทำแบบนั้นหรอกรัชชานนท์ เราเป็นผู้ชายเรื่องผู้หญิงมันก็ต้องย่อมมีบ้างฉันเข้าใจดี แกทำผู้หญิงคนนั้นท้องแกก็รับผิดชอบแค่ลูกในท้องสิวะ เอาเงินฟาดหัวไปเรื่องจะได้จบ ๆ ไม่งั้นก็บอกมันไปเอาเด็กออกซะจะได้จบปัญหา แกจะเอาผู้หญิงพันธุ์นั้นมาเชิดหน้าชูตาออกนอกหน้า ทั้งที่แกก็ถือทะเบียนสมรสอยู่กับลูกสาวฉันนี่นะ แกจ

"ขอโทษนะช่อ พี่ไม่ได้อยากเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวแบบนี้เลย" "พี่นนท์คุยกับใครคะ?" ร่างสูงโปร่งหันกลับไปมองจ้องหน้า ลลิตามาหยุดยืนอยู่ข้างหลังของรัชชานนท์ได้สักพักแล้ว เธอไม่ได้ยินทุกคำพูดแต่พอจับใจความได้ว่าเขาต้องคุยกับผู้หญิงคนนั้นที่เพิ่งโทรมาแน่ ๆ "ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลิตาสักหน่อย ทำไมพี่ต้องตอบ" "เมียน้อยพี่เหรอคะ สาวที่ไหนอีกล่ะ?" "เรื่องของพี่" "หึหึ เรื่องของพี่ แต่ลิตาเป็นเมียพี่นะคะ พี่อยากให้ลิตาฟ้องเมียน้อยพี่อีกงั้นเหรอ ครั้งก่อนยังไม่เข็ดหรือไง?" เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงมายุ่งวุ่นวายกับรัชชานนท์ ตอนที่เขาไปประจำอยู่ที่จังหวัดระยองเธอก็ฟ้องชู้ของสามีมาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าจะให้ทำอีกครั้งเธอก็ไม่ขัด เพราะสุดท้ายคนที่ชนะคดีก็คือตัวเธอเองไม่ใช่ผู้หญิงที่อยากได้สามีคนอื่น "ถ้าครั้งหน้าจะมีการฟ้องร้องเกิดขึ้นอีก คงเป็นพี่ที่ฟ้องหย่ากับลิตา" "พี่นนท์!! พี่ฝันอยู่เหรอคะ ลิตาไม่ยอมหรอกนะ ถ้าพี่ทำให้ลิตามีความสุขไม่ได้ พี่ก็อย่าหวังเลยว่าชีวิตนี้พี่จะหาความสงบสุขให้กับชีวิตได้" ดวงตาคู่สวยกลมโต จับจ้องมองหน้าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีด้วยแววตาที่จริงจังมาก เธอหม