All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 1 - Chapter 10

ฝ่ามือหนายื่นไปเปิดดูลิ้นชักที่ข้างในนั้นมีอีกหนึ่งกล่องของขวัญสีเดียวกัน เหมือนกับที่เขาเพิ่งมอบให้เลขาไปเมื่อครู่นี้ออกมาดู เขาตั้งใจซื้อเหมือนกันมา 2 ชิ้น เพื่อมอบให้กับผู้หญิง 2 คนที่บังเอิญเกิดวันเดียวกัน เพราะเขาไม่ใช่คนโรแมนติกและไม่รู้จะซื้ออะไรให้กับจิณห์วราดี หญิงสาวเป็นคนเรียบง่าย และชอบใช้ชีวิตติดดินมากกว่าใช้ของหรูหรา ของขวัญเล็กน้อยแม้ไม่มีราคาแพงแต่จิณห์วราก็จะแฮปปี้ทุกครั้งที่เขามอบให้เรื่อยมา แต่ก็ปฏิเสธทุกครั้งถ้ามันแพงจนเกินไป บางทีเขาก็ไม่เข้าใจผู้หญิงเลยสักนิด เพราะจิณห์วราและกวินตาไลฟ์สไตล์แตกต่างกันจนเห็นได้ชัด เขาเลือกที่จะเดินเข้าร้านที่เป็นเครื่องประดับของผู้หญิงพอดี เขาเลยเลือกมาสองกล่องที่เหมือนกันเพราะจะได้ประหยัดเวลาชีวิตกับเรื่องไร้สาระที่ต้องหาของสักชิ้นเพื่อมาเอาใจผู้หญิง ส่วนมากถ้าต้องออกไปร่วมงานวันเกิดใครสักคนที่เป็นหน้าที่ จิณห์วราจะเป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง แต่ของขวัญวันเกิดกวินทิตาเป็นเรื่องที่เขาต้องปกปิดและปิดบัง ถึงเธอจะรู้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยสักนิด แต่คิดว่าถ้าไม่รู้อาจจะเป็นเรื่องที่ดีมากกว่าจิณห์วรากลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองอีกคร

คอนโดP ภายในห้องดูเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบา ๆ ความเย็นตกกระทบผิวกาย แทบจะทั้งคืนที่จิณห์วราข่มตาให้นอนหลับลงไม่ได้ มันทั้งตื่นเต้น ดีใจ ตกใจและกังวลใจในเวลาเดียวกัน เธออยากพบเจอหน้าพ่อของลูกมากที่สุด เพราะเรื่องนี้เธอและเขาไม่เคยพูดคุยหรือวางแผนอนาคตร่วมกันเลยสักครั้ง แต่เธอมีความสุขที่จะอยู่กับเขาแบบนี้ ไม่ว่าสถานะอะไรที่เขาอยากมอบให้ เธอก็ยินดีที่จะยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เพราะคำว่ารักมากคำเดียว ถ้าเขาอยากสร้างครอบครัวไปด้วยกันก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ... เธอควรต้องทำอย่างไรต่อไป เพราะในใจลึก ๆ แล้วก็แอบกังวลอยู่เหมือนกันว่าเขาอาจจะคิดว่าเธอปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อจับเขาหรือเปล่า ฝ่ามือเรียวยื่นไปหยิบจับโทรศัพท์มากดดูเวลาอีกครั้ง เกือบตีหนึ่งเข้าไปแล้วเขาคงนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่บ้านแล้วสินะตอนนี้ เธอจึงเลือกที่จะพิมพ์ข้อความเพื่อไปบอกราตรีสวัสดิ์เขาอีกครั้ง ไม่อยากโทรไปรบกวนเวลาให้อีกฝ่ายต้องรำคาญใจ 'Good night ค่ะ คิดถึงนะคะ จีน่ารักคุณมากนะคะ' เป็นข้อความที่เธอชอบส่งไปให้เขาทุกครั้งก่อนนอนถ้าเขาไม่ได้มานอนค้างที่นี่ด้วย ความรู้สึกของเธอชัดเจนแต่กับ

หลายวันผ่านไป จิณห์วราไม่ได้มาทำงานตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับลภัสวัฒน์ในวันนั้น ซีอีโอหนุ่มหล่อกำลังจะเดินเข้าไปหาน้องสาวที่ห้องทำงาน สายตาคมจ้องมองโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าของเลขาสาว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ‘ไม่มาทำงานอีกแล้ว?’ ตั้งแต่วันที่ไปหาเธอที่คอนโดวันนั้นเขาก็ยังไม่ได้พบเจอหน้าเธออีกเลย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้องสาวเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี สีหน้าของลภัสวัฒน์แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มทักทายกับน้องสาวทันทีเลย “ลัลล์จะไปไหนอ่ะ?” “อ๋อ ว่าจะออกไปเจอสองพ่อลูกหน่อยค่ะ เห็นบอกว่ากำลังพากันมาถึงร้านกาแฟข้างบริษัทแล้ว พี่ลีโอมีธุระอะไรกับลัลล์หรือเปล่าคะ?” “เลขาเราไปไหน?” ลัลล์ลลิตถึงกับกอดอกจ้องมองหน้าพี่ชายตาไม่กระพริบ “ถามหาทำไมคะ เป็นห่วงเขาเหรอ หรือไม่ได้เจอหน้าหลายวันเลยคิดถึงเขาจนทำงานไม่ได้?” แม้ว่าลัลล์ลลิตจะยังคงโกรธเคืองกับเรื่องนั้นอยู่ แต่ก็ยังเคารพกับการตัดสินใจของพี่ชายเหมือนอย่างที่เขาก็เคารพการตัดสินใจของเธอในทุกเรื่องเสมอมาเช่นกัน เธอยังเชื่อว่าทุกอย่างมันจะมีทางออกที่ดีเสมอ “เขาลาพักร้อนเหรอ เห็นหายหน้าไป 5 วันแล้วไม่ใช่หรือไง” “พี่ลีโอรู้ขนาดว่าคุณจีน่าไม่มาทำงานกี

"ถ้าเธออยากไปมากฉันจะเซ็นอนุมัติให้ตอนนี้เลย" ก่อนที่เขาจะหยิบปากกาที่วางอยู่ไม่ไกลมาเซ็นชื่ออนุมัติในใบลาออกให้โดยไม่คิดจะรั้งเธอไว้เลยสักนิดเดียว แถมยังหยิบเอาสมุดเช็คเงินสดที่พกติดกระเป๋าเสื้อสูทออกมาพร้อมเซ็นชื่อและกรอกจำนวนเงินเป็นของกำนัลให้เธออีกหนึ่งใบด้วย "เอาไปสิ แต่ถ้าอยากกลับมาทำงานกับฉันใหม่ก็ได้นะ ตำแหน่งเดิมอาจจะไม่ว่าง แต่อย่างน้อยเธอก็ช่วยเป็นความสุขทางกายให้ฉันมานาน ฉันจะหาตำแหน่งว่างที่เหมาะสมให้ก็แล้วกัน นี่เป็นเงินพิเศษที่ฉันให้อีกต่างหาก ฉันไม่ใช่คนใจดำมากมายอะไร คงมากพอสำหรับเธอที่เสียเวลาอยู่กับฉันตั้งหลายปี" หญิงสาวจ้องมองทุกการกระทำของเขาด้วยความเจ็บปวด ใบลาออกพร้อมเช็คเงินสดจำนวนเจ็ดหลักถูกยื่นส่งให้ตรงหน้า ค่าเสียเวลาอย่างนั้นหรือ แต่เธอไม่ได้อยู่กับเขาเพราะหวังสิ่งตอบแทนแบบนี้ ความรักที่เคยมอบให้เขามาตลอดเขาอาจจะไม่เคยมองเห็น ไม่เคยให้ค่า แต่ทุกอย่างเธอทำให้ด้วยหัวใจที่รักจริง แต่เพียงเพราะเหตุผลเดียว เพราะวันนี้มีสิ่งที่เธอจะต้องรักให้มากกว่า เธอถึงต้องเดินออกมาทั้งที่ใจไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้มาก่อนสักครั้ง เพราะลูกน้อยในท้องคนเดียว แม้จะเป็นเพียงแค่

จิณห์วราเดินออกจากห้องนอนเล็ก ๆ มาด้วยใบหน้าที่อ่อนล้า เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว แต่แววตายังคงแดงก่ำจากการร้องไห้เสียใจมานาน กลิ่นอาหารหอม ๆ จากในครัวทำให้เธอใจชื้นขึ้นได้เล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงแคร่ที่มีอาหารวางตั้งอยู่ด้วยซ้ำ กลับมีเสียงแหลม ๆ ดังขึ้นมาจากประตูหน้าบ้านเสียก่อน “ไม่มีที่ไปแล้วเหรอ ทำไมถึงได้ซมซานกลับมาที่นี่อีกละยัยคุณหนูเมืองกรุง” จิณห์วราหยุดชะงัก หันหน้ากลับไปก็พบเข้ากับน้าลำไยน้องสาวของมารดาตัวเอง ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยความเครียดและความไม่พอใจฉายชัดให้ได้เห็นแบบนี้เสมอ นางไม่เคยชอบหน้าเธอเลย ไม่เคยพูดจาดีด้วยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จิณห์วราไม่พูดอะไรตอบ เพียงแค่ยกมือขึ้นทักทายสวัสดีคนตรงหน้าแทน “หายหัวไปตั้งหลายปี ได้ยินแม่บอกว่าท้องไม่มีพ่อกลับมาด้วยงั้นเหรอ แบบนี้ไม่ต้องถามเลยว่าไปเรียนหรือไปทำอะไรมา ลูกไม้ช่างหล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ เลยนะ ฮ่า ๆ ๆ ฉันล่ะสมเพช!” เสียงหัวเราะเยาะของน้าสาวมันคือความดูถูกชีวิตคนอื่นล้วน ๆ จิณห์วราถึงกับขบเม้มริมฝีปากแน่น ก้มหน้าลงไม่อยากเถียงกลับ ไม่อยากตอบโต้กลับให้กลายเป็นเรื่องราวที่มันให