All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 151 - Chapter 160

“เม! อธิบายกับพี่มาสิว่าสิ่งที่พี่เห็นมันคืออะไร?” สายตาคู่คมที่จ้องมองคนรักอย่างเกรี้ยวกราด ทำให้เมธาวีนึกหวาดกลัวตรัยรัตน์อยู่ไม่น้อย “เดี๋ยวนะครับคุณตรัย คุณรู้จักกับเมด้วยเหรอ?” กรวิชญ์รู้สึกมึนงงขึ้นไม่ต่างกันนัก “ทำไมจะไม่รู้จัก ในเมื่อคนที่กอดจูบลูบคลำอยู่เมื่อครู่คือแฟนผม” กรวิชญ์ตกใจกับคำบอกกล่าวนั้นอยู่ไม่น้อย หรือเมื่อครู่หูเขาจะฝาดไปกันแน่นะ “แฟนคุณอะไรล่ะคุณตรัย คุณเข้าใจอะไรผิดแล้ว เมธาวีเป็นคนรักของผม และอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้เราก็จะแต่งงานกันแล้วนะครับ” “คุณว่าอะไรนะคุณกร!” “ผมกับเม เรารักกันมาเจ็ดปีแล้วครับ ว่าแต่คุณเถอะรู้จักแฟนผมได้ยังไง?” สองหนุ่มยังคงจ้องมองหน้าฟาดฟันกันอีกครั้ง ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้เลยสักนิด “พี่กร เมว่าเรากลับกันเถอะนะ อย่าไปมีเรื่องกับเขาเลย” คนกลางอย่างเมธาวีไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ สายตาของสองหนุ่มหันกลับมาจ้องมองคนร่างเล็กตัวต้นเหตุของเรื่องอย่างรอฟังคำอธิบาย “เม! อธิบายมาสิว่าทั้งหมดนี้มันคืออะไร” กรวิชญ์ถามคนรักขึ้นอีกครั้ง เมธาวีถึงกับมีสีหน้าซีด กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่

“ฉันขับรถให้ดีกว่านะคะ คุณตรัยนั่งให้สบายดีกว่า อยากไปไหนบอกฉันได้นะเดี๋ยวฉันจะพาไป” รุจิรดาเดินลงจากรถ อ้อมไปเปิดประตูด้านฝั่งของคนขับ นำพาตัวของคนที่อกหักกับความรักจนหมดแรงจะเดิน พากลับไปยังที่นั่งข้างคนขับแทน ก่อนที่ตัวเองจะรีบมานั่งประจำที่ของคนขับและขับเคลื่อนเครื่องยนต์ออกไปจากสถานที่แห่งนั้นช้า ๆ ตรัยรัตน์ยังคงนั่งสะอื้นไห้ ปล่อยไล่ความอ่อนแอออกมาอยู่แบบนั้น สายตาที่ดูเหม่อลอย มีแต่หยดน้ำใสไหลอาบแก้มเป็นทางยาว รุจิรดาปรายตาหันมองอย่างนึกเห็นใจนัก ตอนที่ตนรับรู้ครั้งแรกก็ร้องไห้แทบเป็นสายเลือดไม่ต่างกันกับเขานักหรอก “ไปไหนดีคะ กลับบ้านเลยใช่ไหม?” “ไม่ ผมอยากไปหาที่พักผ่อนชายทะเล ผมอยากอยู่เงียบ ๆ ขับไปพัทยาได้ไหม คุณไหวหรือเปล่า?” ดวงตาเศร้าหันมาจ้องมองหน้าคนขับข้างกายอีกครั้ง แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่ถ้าถูกเรียกให้มาหารุจิรดาก็ยังคงทำหน้าที่เลขาคนสนิทได้ดีอย่างไม่มีที่ติ เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากเหลือเกิน อยากมีใครสักคนคอยอยู่พูดคุยและปรับทุกข์ด้วยกันได้ “ได้ค่ะ พัทยาก็พัทยา” “ขอบใจนะ ที่คืนนี้คุณยังมาอยู่เป็นเพื่อนผม” “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเป็นคำสั่งของ

โจ๊กร้อน ๆ ที่จอดขายตามข้างทาง เป็นสิ่งที่สองหนุ่มสาวเลือกซื้อหาทานในเช้าวันนี้ หญิงสาวจ้องมองเจ้านายหนุ่มอย่างไม่อยากเชื่อนัก เขาจะกล้ากินอาหารข้างถนนจริงน่ะเหรอ แต่ตอนนี้เขาก็ตักเข้าปากไปหลายช้อนแล้ว สีหน้าและอารมณ์บ่งบอกว่าอาหารที่ลิ้มชิมรสถูกปากเขาอยู่ไม่น้อย “อร่อยมาก ๆ เลย หรือว่าผมหิวกันแน่นะ” “ร้องไห้เยอะเลยเสียพลังงานหรือเปล่าล่ะคะ” รุจิรดายังแอบแซวกลับอย่างนึกขำ “คงงั้น” “ตลกจังเลยค่ะ ฮ่า ๆ ๆ” “มีคุณอยู่ใกล้ก็ดีนะผมหายเศร้าขึ้นเยอะเลย วันนี้เราอยู่เที่ยวที่นี่กันก่อนนะ ตอนเย็นค่อยกลับบ้าน ผมโทรไปสั่งคุณปริญให้เข้าไปทำงานแทนแล้ว” “ก็ถ้าคุณตรัยไม่หักเงินเดือนฉัน ก็ได้นะค่ะ ฉันคิดถึงทะเลอยู่เหมือนกัน” “หึหึ ผมไม่หักหรอก มีแต่จะให้พิเศษล่ะไม่ว่า” “ขอบคุณล่วงหน้านะคะเจ้านาย” รุจิรดาเล่นด้วยอีกครั้ง ทำเอาตรัยรัตน์ต้องยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไปเกาะล้านกันหน่อยไหม เดี๋ยวผมเช่าเรือขับไปเอง” “ตามใจคุณเถอะค่ะ ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” “งั้นเราไปกันเลยนะ จะได้กลับมาทันก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน” หญิงสาวพยักหน้า ชายหนุ่มจึงรีบไปจ่ายเงินค่าอาหารเช้า ก่อนจะเดิ

“ขอโทษนะคะพี่กร เราอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้ว แต่พี่ไม่เคยรักดาเลยสักวัน ถึงดาจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง ดาก็ไม่คิดว่าพี่จะรักดาได้ เพราะถ้าพี่จะรัก เวลาสามปีที่ผ่านมาพี่ก็คงรักดาไปนานแล้ว จริงไหมคะ?” แค่คิดถึงเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมา เธอยังรู้สึกเจ็บในอก แต่ทุกอย่างต้องยืนหยัดด้วยความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แค่เขาผิดหวังจากผู้หญิงคนนั้น เขาคงคิดว่าจะรักเธอได้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เธอไม่ได้อยู่ในเศษเสี้ยวของหัวใจเขาเลยสักนิด เป็นแค่ผู้หญิงคลายเหงาที่เขามีไว้แก้ขัดก็เท่านั้น “ถ้าพี่ทำได้ล่ะ ดาจะรับพี่กลับเข้าไปในชีวิตอีกไหม?” “ตอนนี้ดามีความสุขกับชีวิตที่พี่เลือกให้แล้ว ดายังรู้สึกเจ็บ แต่ดาชอบที่จะเดินไปข้างหน้ามากกว่าค่ะพี่กร ดาไม่ชอบถอยหลังกลับมาเดินวนอยู่ที่เดิมหรอกนะคะ พี่คิดทบทวนกับตัวเองเถอะว่าพี่ให้โอกาสคนที่พี่รักอีกครั้งไม่ได้เชียวเหรอ ถ้าเขารู้ว่าพี่เคยมีดาในวันที่ไม่อยู่ที่นี่ คุณเมธาวีก็คงจะเสียใจไม่ต่างจากพี่กรเหมือนกัน” ที่รุจิรดาพูดมาก็มีเหตุผล เขาเจ็บที่โดนหักหลังแต่เขากลับลืมไปว่าตัวเองก็หักหลังคนรักมานานไม่ต่างกัน “คืนนี้ขอพี่พักที่นี่ก่อนนะ พี่อยากอยู่กับดา” “

“อายผมเหรอครับ หน้าแดงเชียว” “เปล่าค่ะ ฉันร้อน” กระป๋องน้ำอัดลมถูกยกขึ้นจิบแก้เขินอยู่นาน ทำเอาตรัยรัตน์ต้องเลิกจ้องมองใบหน้าสวยหวานนั้น หันกลับไปชื่นชมความงามของแสงไฟเบื้องหน้าแทน “คุณมาที่นี่คนเดียวบ่อยเหรอ?” “ไม่ค่ะ แต่ตอนฉันอกหักใหม่ ๆ ฉันมาที่นี่ ตอนแรกว่าจะกระโดดน้ำตายด้วยซ้ำ แต่พอคิดทบทวนหลายสิ่งหลายอย่างแล้ว ฉันกลับไม่กล้า ยังดีนะคะที่ยังมีชีวิตได้มานั่งคุยเป็นเพื่อนคุณตรัยอย่างตอนนี้ได้” ตรัยรัตน์หันกลับมาจ้องมองหน้าคนตัวเล็กข้าง ๆ อีกครั้ง รู้สึกอดสงสารรุจิรดาไม่ได้เลยสักนิด “คุณเคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วยเหรอ?” “ค่ะ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบน่ะ ฉันรักพี่กรเขามาก มากจนคิดว่าถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาฉันคงอยู่ไม่ได้ ก็เลยเลือกมาที่นี่ แต่พอดีตอนนั้นเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจบอกว่าอย่าทำ อย่าตายเพราะผู้ชายคนเดียวที่ไม่รักมันไม่คุ้ม ฉันก็เลยไม่กล้า ขี้ขลาดใช่ไหมล่ะคะ” อ้อมแขนแข็งแรงของตรัยรัตน์พาดไปบนบ่าของหญิงสาวอีกครั้ง ช่วยปลอบประโลมคนข้างกายที่อย่างน้อยยังคิดได้แบบนี้อยู่ “เราสองคนเหมือนกันมากเลยนะคุณว่าไหม คนที่ผมรักเขากลับไม่รักผมจริง ๆ ส่วนคนที่คุณรักเขาก็รักใครอีกคน