บททั้งหมดของ เศษหัวใจที่ไร้ค่า: บทที่ 161 - บทที่ 170

เมื่ออารมณ์ปรารถนาครุกรุ่นจนไม่อาจห้ามได้ ทุกพื้นที่ใช้สอยของห้องนั่งเล่น โต๊ะทานข้าว โซฟาตัวยาว เคาท์เตอร์บาร์สำหรับนั่งดื่ม ถูกตรัยรัตน์ใช้สอยจนครบทุกตารางนิ้ว ถ้าไม่ติดว่ามีคอนโดสูงอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาคงจัดรักที่ระเบียงด้วยอีกเป็นแน่ คนที่โดนจัดหนักจนเหนื่อยเพลีย ตอนนี้กำลังนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงกว้าง ตรัยรัตน์ได้แต่นอนตะแคงข้าง จับมือเรียวเล็กเอาไว้ไม่อยากปล่อยไปไหนอีกแล้ว จับจ้องมองใบหน้าสวยหวานที่ทำตัวน่ารักกับเขามากเหลือเกิน ถ้าไม่ผู้หญิงคนนี้คอยอยู่ใกล้ ๆ เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะผ่านวันคืนที่เคยเจ็บปวดมาได้ยังไง “ขอบคุณนะดา คุณจะเป็นความสุขครั้งใหม่ของผม ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจ” ฝ่ามือข้างที่ว่างลูบไล้ใบหน้าสวยที่นอนหลับอย่างนึกเอ็นดูนัก ชุดนอนลายเป็ดสีเหลืองที่สวมใส่บนตัว ยิ่งเพิ่มความน่ารักให้คนตัวเล็กมากเสียเหลือเกิน แต่ก็ไม่เข้าใจนักว่าชุดนอนของเขาทำไมต้องมาใส่เหมือนกันกับเธอด้วยนะ ชุดนอนลายเป็ดที่ดูไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด แต่ก็นั่นล่ะเพราะทั้งตู้ก็มีแต่ชุดแบบนี้เต็มไปหมด ใส่แบบนี้ก็ดีไม่เลวมันเหมือนกับชุดคู่รักอยู่ไม่น้อย ตรัยรัตน์ได้แต่นอนจ้องมองใบหน้าของคนข้างกาย

“คุณตรัยเป็นยังไงบ้างคะ?” เมื่อเห็นเมธาวีร้องไห้เดินเหม่อลอยออกจากห้องไป รุจิรดาเลยเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มอย่างรู้สึกเป็นห่วงมาก ตรัยรัตน์ยังคงจ้องมองบานประตูที่อีกคนเพิ่งเดินออกไปอย่างรู้สึกไม่ดีนัก “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมคุณเมธาวีถึงออกไปสภาพนั้น?” “เขาคิดว่าผมเป็นอะไร ผมไม่มีหัวใจงั้นเหรอ ถึงได้คิดว่ากลับมาหาเมื่อไหร่ก็ได้” “แต่ถ้าคุณตรัยยังรักยังสงสารเขาอยู่ คุณตรัยก็ลองให้โอกาสเขาก็ได้นะคะ” ใบหน้าหล่อจ้องมองคนที่กล้าพูดแบบนี้กับเขา ก่อนที่ร่างสูงเดินเข้าไปชิดใกล้ พร้อมกับโผเข้ากอดคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างรู้สึกดี “ผมไม่ได้รักเขาแล้ว แต่ผมรักดา ผมไม่ให้โอกาสใครอีกแล้ว ผมอยากให้โอกาสตัวเอง แต่อยากให้ดาให้โอกาสผมได้รักและดูแล ที่ผ่านมาผมผ่านความเจ็บปวดมาได้ก็เพราะดาเลยนะ ขอบคุณที่เป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน” อ้อมกอดแสนอบอุ่นส่งผ่านความรู้สึก รุจิรดากอดตอบอย่างเข้าใจหัวอกของคนที่เคยเจ็บปวดมาไม่ต่างกัน “เขาไม่มีผลอะไรกับหัวใจผมทั้งนั้น ดาสบายใจเถอะนะ ผมรู้ว่าคนที่ควรเอาตัวเข้าไปอยู่ใกล้คือใคร รู้ว่าความสุขที่ผมต้องการ ผมต้องได้รับจากคนไหน ถึงเราจะยังรู

“ถ้าเมไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว พี่ตรัยอโหสิกรรมให้เมด้วยนะคะ ขอโทษที่เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตพี่ในวันนี้ ถ้าอันไหนที่เมเคยทำไม่ดีกับพี่ พี่อโหสิให้เมด้วยนะ ต่อไปนี้เมจะไม่มาวุ่นวายกับพี่อีกแล้ว ลาก่อนนะคะพี่ตรัย” “ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ เขาอยากกลับมาหาผมแค่บอกปฏิเสธไป ผมผลักเขาล้มก้นกระแทกพื้น เขาก็เลยร้องไห้” “หือ คุณตรัยทำกับคุณเมธาวีแบบนั้นเชียวเหรอคะ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือไง อย่างน้อยเธอก็เคยเป็นคนที่คุณเคยรักนะ เป็นฉันฉันก็คงเสียใจถ้าเหตุการณ์แบบนั้นมันเกิดขึ้นกับตัวเอง” “อย่าไปพูดถึงคนอื่นเลย ตอนนี้ผมมีความสุขกับดานะ ดาเป็นโลกใบใหม่ที่สดใสของผมแล้ว” ริมฝีปากหนายังจูบซับหน้าผากของคนในอ้อมกอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงโทรศัพท์ของรุจิรดาดังขึ้นขัดจังหวะเวลาสวีทหวานของคนทั้งคู่ จนฝ่ามือหนาต้องรีบขว้ามือถือมาดูอย่างไม่ให้เสียเวลา “พี่กร” ตรัยรัตน์ถึงกับหงุดหงิดเมื่อเห็นชื่อนั้นที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ “เอามารับสิคะ เผื่อเขามีธุระด่วนจะคุยด้วย” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งและยื่นมือขอโทรศัพท์ส่วนตัวจากคนขี้งอน “เปิดสปีกเกอร์โฟนด้วย ผมอยากฟังว่าเขาจะพูดอะไรกับดาบ้าง” “หึงเก่งจังเลยน

“เผาวันไหนคะพี่กร?” “วันมะรืนนี้ พี่จะบวชให้เมด้วย ดากับคุณตรัยมาร่วมงานด้วยนะ” “ค่ะ พวกเราต้องมาอยู่แล้ว เข้มแข็งนะพี่กร พี่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อวันข้างหน้า อยู่ให้คุณเมเขามองมาแล้วยังเห็นรอยยิ้มที่สดใสของพี่อีกครั้ง” “ขอบใจนะดา ขอบใจจริง ๆ” ทั้งสามคนยังคงนั่งปลอบประโลมคอยพูดให้กำลังใจกันอยู่แบบนั้น เพราะต่างคนก็ต่างเข้าใจหัวอกซึ่งกันและกันดี ได้แต่หวังเอาไว้ว่าคนที่จากไปจะมีควาสุขกับชีวิต ไม่ต้องเป็นทุกข์เหมือนกับวันเก่าที่เคยพบเจอ ชีวิตคนเราก็คงมีแค่นี้มีพบก็ต้องมีจาก ไม่จากเป็นก็ต้องจากตาย จากเป็นอาจจะยังคงได้เห็นและรับรู้ แต่การจากตายคงเป็นเรื่องเศร้าที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นกับใครเลยสักคน ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีให้ห่วงหา ไม่มีให้ต้องพูดคุย เหลือเพียงแค่ความทรงจำที่ดี ๆ และมันจะยังคงมีอยู่แบบนี้ในหัวใจของคนที่รักตลอดกาล สองเดือนผ่านไป หลังจากเกิดเหตุเศร้าครั้งใหญ่ในวันนั้น กรวิชญ์บวชอุทิศส่วนกุศลให้กับคนรักที่จากไป หนึ่งเดือนผ่านมาแล้วกับการใช้ชีวิตในวัดที่สงบสุข ถึงจะยังคงเป็นทุกข์แต่กาลเวลาก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง จิตใจสงบนิ่งกว่าตอนจากลาใหม่ ๆ เพราะเขาเรียน

เหตุการณ์ในไนต์คลับคืนนั้น ความลับที่ไม่เคยมีในโลกเกิดแตกขึ้นจนไม่ทันให้ตั้งรับ เมธาวีคุกเข่าอ้อนวอนลงต่อหน้ากรวิชญ์ หลังจากที่ตรัยรัตน์เดินน้ำตาไหลรินจากกันไป เพราะเลือกแล้วว่าจะทิ้งตัวสำรอง ให้เหลือคงไว้แค่ตัวจริงที่ตนรัก แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าก็หมดรักเธอลงแล้วไม่ต่างกัน “พี่กร เมผิดไปแล้วจริง ๆ พี่กรอภัยให้เมเถอะนะ เมกับเขาเราก็แค่คนเหงาสองคนมาพบเจอกัน เมนอกกายพี่ก็จริง แต่เมไม่เคยนอกใจพี่เลยสักครั้ง เมรักพี่กรคนเดียว เมไม่ได้อยากให้พี่กรต้องร้องไห้แบบนี้เลย ขอโทษ เมขอโทษนะคะ” อ้อมแขนเรียวเล็กโอบกอดรอบขากรวิชญ์ไว้อย่างอ้อนวอนร้องขอ แทบอยากจะก้มกราบขอโทษเขาอยู่ตรงนั้น หยาดน้ำใสไหลลงเต็มเปื้อนหน้า แต่ทว่าคนที่ร้องไห้เสียใจยิ่งกว่า เขากลับไม่ยอมมองหน้ากันอีกแล้ว “ปล่อยพี่ไปซะเม พี่ขอเวลาอยู่คนเดียว พี่ไม่พร้อมจะพูดคุยอะไรกับเมทั้งนั้น พี่โคตรเจ็บเลยเม โคตรเสียใจที่สุด หนึ่งอาทิตย์ที่เมกลับมา เมก็ยังไปหาเขา เมก็ยังนอนอ้าขาให้เขาเอา มีความสุขลับหลังพี่อยู่แบบนั้น แล้วยังจะมีหน้ามาบอกว่ารักพี่น่ะเหรอ จิตใจเมมันทำด้วยอะไรวะ เมจะทำตัวไม่ดีตอนอยู่ที่นั่นพี่ไม่เคยว่า แต่ถ้ากลับมาอยู่ก