All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 201 - Chapter 210

ภายในรถเงียบสนิทจนทำให้คนทั้งคู่รู้สึกอึดอัดไม่น้อย เพราะไม่มีใครที่จะเริ่มพูดคุยด้วยก่อนเลย ช่อฟ้าได้แต่หันหน้าออกไปทางหน้าต่างติดฝั่งที่เธอนั่ง ไม่รู้ว่าควรจะคุยอะไรกับรัชชานนท์ เพราะครึ่งปีที่ผ่านมาเธอก็ทำใจได้มากจนไม่คิดว่าจะอยากมีเขาอยู่ในชีวิตอีกต่อไปแล้ว และนี่ถ้าไม่ต้องกลับบ้านเพื่อไปพบหน้าแม่ เธอก็คงไม่ต้องติดต่อไปหาเขาอีก กะว่ารออีกสักปีสองปีรอให้ลูกโตกว่านี้ถึงจะพาหลานกลับไปหาคนเป็นยาย เพราะถ้าถึงวันนั้นเธอเชื่อว่าคนเป็นแม่จะเข้าใจ และไม่ถามหาเหตุผลกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต "แอร์เย็นหรือเปล่าช่อ ถ้าร้อนก็เพิ่มขึ้นอีกได้นะ" "ไม่เป็นไรค่ะ" "ช่อมาอยู่กับคุณรามิลไม่นานแล้วเหรอ ไม่คิดจะติดต่อพี่กลับไปบ้างเลยนะ" "ติดต่อกลับไปทำไมล่ะคะ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง?" "พี่พยายามตามหาช่อนะไม่ใช่ไม่เคยตามหา" "ตามหาทำไมล่ะคะ ถ้าช่อเดินออกมาเอง แสดงว่าช่อไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้ว" "พี่ไม่มีคำแก้ตัวนะช่อ พี่มีแต่คำว่าขอโทษ ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น" "ไม่เป็นไรค่ะ ช่อกำลังจะลืมมันหมดแล้ว ช่อให้อภัยทุกคนนะคะ ช่อเข้ามาในชีวิตของพี่นนท์ผิดที่ผิดเวลาเอง ไม่ใช่คว

รัชชานนท์ยอมถอยออกห่าง มองภาพตรงหน้ารู้สึกผิดในใจมากเหลือเกิน เขาไม่สมควรจะเป็นพ่อหรือเป็นสามีของใครทั้งนั้น ช่อฟ้าเป็นผู้หญิงที่ดีมากกว่าที่เคยคิด ชีวิตของเธอก็ควรจะพบเจอใครที่ดีกว่า และทำให้เธอมีความสุขกับอนาคตได้มากกว่า ไม่ใช่เป็นทุกข์อย่างอดีตที่เคยผ่านมา ความรู้สึกทุกอย่างเหมือนปลดล็อก ถ้าเขาเจอช่อฟ้าเร็วกว่านี้ทุกอย่างอาจจะดีมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปนาน ความรู้สึกที่เคยมีให้มันก็เลยลดน้อยถอยลงจนไม่เหลือให้คิดถึงอย่างเช่นตอนนี้ที่เป็นอยู่ เขาได้แต่ยิ้มรับกับทุกการตัดสินใจ ยิ้มรับกับโทษทัณฑ์ที่ตัวเองได้รับมันสาสมที่สุดแล้ว ช่อฟ้าอยู่ดูแลแม่ที่บ้านมานานเกือบอาทิตย์แล้ว ผู้คนที่อยู่รายรอบก็ยังคงพูดจานินทาให้ได้ยินอยู่ไม่เคยได้ขาด แต่ว่าแม่กับเธอก็ไม่ได้สนใจเพราะต่างคนก็ต่างอยู่ ช่อฟ้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนั้นอย่างมีความสุขมากกว่าก่อนที่เธอจะจากไป เพราะว่านางสมรศรีเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ นางเห็นอกเห็นใจลูกสาวมากขึ้น เพราะนางรู้สึกผิดที่เป็นคนยัดเยียดพิธีแต่งงานนั้นให้กับลูกสาวเอง โดยไม่ได้นึกคิดว่าหนุ่มคนกรุงจะมีครอบครัวมีเมียอยู่แล้วหรือเปล่า เพราะนางสนใจแค่คำพูดข

การปรากฏตัวของชายหนุ่มหน้าตาดีทรงภูมิฐานคนใหม่ ทำให้คนทั้งหมู่บ้านถึงกับผ่านไปผ่านมาวันละหลายสิบครั้ง ไม่ใช่อะไรแต่เพราะอยากรู้จะได้เอาไปพูดเหมือนกับชีวิตนี้ไม่มีอะไรทำอีกแล้ว "พ่อหนุ่มมาอยู่บ้านนี้ได้ยังไงเหรอจ๊ะ เป็นผัวใหม่ช่อฟ้ามันหรือ?" ถึงกับมีคนใจกล้าหน้าด้าน กล้ามาถามแม้กระทั่งบุคคลที่ไม่รู้จักกัน ช่อฟ้าได้แต่ยืนส่ายหน้ามอง ไม่รู้ว่าคนเราจะอยากมายุ่งเรื่องชีวิตของคนอื่นทำไมขนาดนี้ "อ๋อยังไม่ใช่หรอกครับยาย แต่ในอนาคตก็ไม่แน่นะครับ ถ้ามีงานแต่งอีกรอบผมจะเชิญยายมาเป็นสักขีพยานอีกนะครับ" เอากับเขาสิไม่คิดว่ารามิลจะกล้าต่อปากต่อคำ จนทำให้ป้าข้างบ้านที่เหมือนกล้องสอดแนมชีวิตคนอื่นถึงกับหน้าเจื่อนสีลงอย่างเห็นได้ชัด "คุณยายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมเข้าตามตรอกออกตามประตู ถ้าผมจะมาเป็นเขยหมู่บ้านนี้ ผมจะทำให้ถูกต้องตามประเพณี ไม่ต้องให้ช่อเขาต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงหรอกนะครับ" ที่เขาเลือกตอบกลับไปแบบนั้น เพราะเขารับรู้มาตลอดว่าผู้คนรายรอบช่อฟ้าเป็นยังไง หญิงสาวเคยเล่าให้เขาฟังจนเขาคิดว่าต้องตอกหน้ากลับบ้างล่ะ จะได้เลิกเอาคนอื่นไปนินทาเสียหายแบบนั้นสักที ทำเอาคุณยายคนนั้นถึงกับรีบเ

รามิลมายังโรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับช่อฟ้า ปล่อยให้ลูกสาวอยู่ที่บ้านกับนางสมรศรีเพียงสองคน พรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับไปรับคนทั้งคู่ให้มาโรงพยาบาลด้วยกันอีกครั้ง เขานั่งรออยู่หน้าห้องคลอดนานสามชั่วโมงแล้ว รอเวลาที่จะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย รู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างจากตอนที่ลิลลี่คลอดเลยสักนิด เพราะว่าเขาเห็นพัฒนาการทุกอย่างตั้งแต่ตอนที่อยู่ในครรภ์ รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นลูกของตัวเองไม่ใช่ลูกใครคนอื่น เพียงแค่ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา เสียงร้องไห้ของเด็กทารกแรกคลอดก็ดังจ้าละหวั่น ทำให้คนที่นั่งหน้าเครียดเมื่อครู่ถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจนัก ช่อฟ้าถูกนำตัวมาพักฟื้นที่ห้องพักวีไอพี สีหน้าของเธอดูเหนื่อยอ่อนยิ่งนัก รามิลได้แต่จ้องมองด้วยความรู้สึกเห็นใจและสงสารหญิงสาวอยู่มาก "คลอดยากมากเลยเหรอช่อ กว่าที่จะได้ยินเสียงร้องไห้ฉันรอแทบจะขาดใจเลยนะ" "ยากเอาเรื่องพอสมควรค่ะ ทำเอาช่อหมดแรงเลยล่ะ ลูกตัวโตกว่าที่ช่อคิดมากค่ะคุณรามิล" "เธอเก่งมากช่อ แล้วจะให้บอกพ่อของลลินไหม?" "ยังไม่ต้องบอกหรอกค่ะ ค่อยบอกตอนไหนก็ได้ ช่อคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร รอให้ลลินโตแล้วค่อยให้เขาเจอก็ไม่สายค่ะ เพราะช่อกับแ

"ลูกเลี้ยงง่ายหรือเปล่าช่อ" ชายหนุ่มจับจ้องมองหน้าของอดีตคนที่เคยเป็นเมีย ความรู้สึกที่มีมันยากเกินกว่าที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ "ก็ง่ายค่ะ โชคดีที่มีแม่และคุณรามิลคอยช่วยกันเลี้ยง" "แล้วช่อล่ะดีขึ้นหรือยัง?" เขาจับจ้องมองใบหน้าของช่อฟ้า เธอก็จ้องมองสบตาเขา สีหน้าและแววตาของเธอ มันดูว่างเปล่าจนเขาไม่ได้รับรู้สึกถึงความพิเศษที่เธอเคยมีให้กันอีกแล้ว เธอยิ้มให้เพียงน้อยนิด ก่อนจะจ้องมองหน้าลูกสาวอีกครั้งอย่างรู้สึกมีความสุขมาก "สบายมากค่ะ ขอบคุณที่ถามไถ่" "ช่อเปิดใจให้คุณรามิลแล้วใช่ไหม?" หญิงสาวจ้องมองหน้าคนที่ถามอีกครั้ง "ก็เรื่อย ๆ ค่ะ ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองกับใครทั้งนั้น คุณรามิลเป็นผู้ชายที่ดีที่ควรค่าจะรัก เป็นสุภาพบุรุษที่ช่อก็ไม่อยากปฏิเสธโอกาสดี ๆ ที่เข้ามา" "ขอให้ช่อมีความสุขในอนาคตนะ พี่จะพยายามมารบกวนให้น้อยที่สุด แต่ถ้าเป็นวันเกิดลูกพี่ขอมาร่วมด้วยในบางครั้ง ช่อคงไม่ว่าหรอกใช่ไหม?" "อย่างที่บอกช่อไม่กีดกันค่ะ แล้วแต่พี่นนท์จะเห็นสมควร แต่ช่อเกรงใจคุณรามิลเขามาก" "พี่เข้าใจ ค่าเลี้ยงดูลูกพี่จะโอนให้ทุกเดือนนะช่อ ถึงเราจะไม่เหมือนเดิมแต่พี่จะไม่ทิ้งลูกแน่ ๆ"