บททั้งหมดของ เกิดใหม่มีสามีตาบอด: บทที่ 21 - บทที่ 30

วันนี้เป็นวันที่ไพลินได้หยุดอยู่บ้านเพราะตัดอ้อยเสร็จทุกแปลงแล้ว ตอนนี้เหลือปลูกมันสำปะหลังอีกสองแปลงเนื้อที่ประมาณห้าสิบไร่ สงวนกับนางขอลากลับบ้านไปหาลูกหนึ่งสัปดาห์เพราะเป็นช่วงปิดเทอมพอดี ไพลินเอายาสมุนไพรที่ต้มเสร็จไปให้พ่อสามีแล้วก็กลับมาทำอาหารต่อในครัวด้วยความไม่มั่นใจนัก เพราะนางไม่อยู่วันนี้เธอต้องแสดงฝีมือเองทั้งหมด ถึงจะทำเป็นแต่ก็ไม่มั่นใจในรสชาติ วันนี้เธอทำซุบมะเขือกับทอดปลาช่อนแดดเดียว มีผักไผ่หรือผักแพว ยอดกระถิน ผักติ้ว และลวกผักแป้นหรือกุยช่ายเป็นผักเคียง ตั้งแต่มาอยู่บ้านสามีไพลินได้กินอาหารอีสานเกือบทุกมื้อ เธอทอดปลาแห้งพักให้สะเด็ดน้ำมันเสร็จก็ทำซุบมะเขือต่อ โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! เสียงสากกระทบกับครกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ พอโขลกเนื้อปลากับพริกละเอียดแล้วก็โขลกมะเขือที่ต้มจนเปื่อยต่ออีก “ทำอะไรกิน” ไกรสรเดินเข้ามาใกล้จนเกือบจะชิดร่างภรรยา “อุ้ย! ตกใจหมดเลยพี่ไกร” ไพลินมัวแต่จดจ่ออยู่กับการทำอาหารจึงไม่ได้ยินเสียงเขาเดินเข้ามา “ซุบมะเขือกับปลาทอดค่ะ พี่ไกรถอยออกไปอีกได้ไหมคะ ลินทำอาหารไม่ถนัดค่ะ” ไม่รู้จะมายืนเกะกะทำไมทั้งที่ช่

ในระหว่างมื้อเย็นไกรสรนั่งยิ้มไม่หุบ โดยมีภรรยาป้อนข้าวเช่นเดิม ต่างจากไพลินที่ทำหน้าตึงตลอดเวลา ขจีพรกับธนาได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ เหตุใดลูกชายเอาแต่นั่งยิ้ม แต่ลูกสะใภ้นั้นนั่งทำหน้ามุ่ย หรือว่าจะโดนไกรสรแกล้งอีก ไกรสรอาบน้ำเสร็จเตรียมจะเข้านอน ทิ้งกายลงบนฟูกนุ่มมือใหญ่ควานหาภรรยา แต่พบแค่ความว่างเปล่า “ลิน” “คะ” เสียงเธออยู่ห่างออกไปทางมุมห้องที่เธอเคยนอน “ลินอยู่ไหน ไม่ง่วงนอนเหรอ” เมื่อตอนบ่ายเขากวนจนเธอไม่ได้นอน “ลินกำลังนอนค่ะ” “อ้าว แล้วไม่นอนกับพี่?” ไกรสรรู้สึกใจหาย เพราะเขาหวังว่าคืนนี้จะได้นอนกอดร่างอุ่นนุ่มเหมือนเช่นทุกวัน และคืนนี้จะกอดให้หนำใจกว่าทุกครั้งด้วย แต่เธอกลับแอบไปนอนที่อื่น เธอไม่พอใจอะไรในตัวเขาหรือเปล่า “ไม่ค่ะ ลินจะนอนตรงนี้ พี่ไกรนอนคนเดียวเถอะค่ะ” “ไม่เอา พี่จะนอนกับลิน” “แต่ลินไม่นอนค่ะ” “คิดว่าหนีพี่ได้ก็ลองดู ลินไปนอนไหนพี่ก็จะตามไป” “พี่ไกร!” ไพลินทำเสียงกระเง้ากระงอด “ก็ลินไม่อยากนอนกับพี่ไกรนี่คะ” “ลิ

“เฮ้อ!” หลังวางสายโทรศัพท์พาขวัญก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ เธอนั่งอยู่โซฟาหนังสีดำสักพัก ทำไมถึงได้รู้สึกหมดแรงขนาดนี้ “ลูกโทร. มาว่ายังไงบ้าง” นพพลถามภรรยาเสียงอ่อนโยน ไม่บ่อยนักที่ลูกสาวคนโตจะโทร. มา แต่ทุกครั้งที่โทร. มา ภรรยาของเขาก็มักทำท่าเหนื่อยใจทุกครั้ง “ขออีกสามพันค่ะ” “หา! เดือนนี้ยายตาขอเงินสองรอบแล้วนะ” นพพลทำเสียงตกใจ ไม่เข้าใจว่าลูกทำงานประสาอะไรทำไมยังขอเงินพ่อกับแม่ทุกเดือน นานครั้งขอทีเขาก็คงไม่ว่าแต่นี่ไม่เว้นสักเดือน “ค่ะ” เข้าเดือนที่ห้าแล้วที่เพียงตาเข้าไปทำงานที่กรุงเทพฯ และทุกเดือนลูกสาวก็จะโทร. มาขอเงินเพิ่ม เดือนนี้หนักกว่าทุกเดือนเพราะเธอขอไปแล้วสองรอบ “แล้วแม่บอกลูกว่ายังไง” “บอกว่าถ้าไม่ไหวก็กลับมาอยู่บ้านเราค่ะ” กลับมาอยู่บ้านคงไม่ต้องใช้จ่ายมากขนาดนั้น อย่างน้อยก็ยังมีผักมีมะละกอให้ตำกินได้ อีกทั้งกบเขียดกุ้งหอยปูปลาตามเรือกสวนไร่นาสามีของเธอก็หามาไว้ตลอด วันหนึ่ง ๆ ไม่ต้องเสียเงินสักบาทก็ยังได้ เว้นแต่มื้อไหนอย่างกินหมูกินเนื้อหรือไก่ค่อยซื้อหา ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยาก ยังไม่ทัน

ใกล้ถึงเวลาพักรับประทานอาหารกลางวัน ไพลินจูงไกรสรขึ้นมาที่เถียงนาก่อนเพื่อช่วยนางทำอาหาร พ่อกับแม่และสงวนยังปลูกแตงโมกับแตงไทยต่ออีกสักพัก ไม่นานก็คงตามขึ้นมา นาของสามีร่มรื่น ข้างเถียงนาหลังไม่ใหญ่มากมุงด้วยหญ้าคา มีพืชล้มลุกกินได้หลายชนิด รวมถึงไม้ผลอย่างตะขบ น้อยหน่า ขนุน และกระท้อนอีกอย่างละหลายต้นนางกำลังล้างสาหร่ายน้ำจืดด้วยน้ำดื่มหลาย ๆ น้ำ ให้สะอาด“พี่นางทำอะไรกินคะ” หน้าตาของสิ่งนั้นมันเป็นเส้นยาว ๆ สีเขียวเลื่อมพรายเมื่อกระทบกับแสง นางกำลังใช้มีดหั่นให้เส้นของมันสั้นลง“ลาบเทาใส่หอยขม”“ลาบเทา?” ไพลินทวนคำ วันก่อนลาบหมาน้อย วันนี้ลาบเทา เธอคิดว่าน่าจะมีอาหารอีสานอีกหลายอย่างที่เธอยังไม่รู้จัก“จ้ะ ลาบเทา” เห็นน้ำสียงที่ยังสื่อถึงความสงสัยอยู่ในนั้นนางจึงอธิบายต่อ “เทาก็คือสาหร่ายน้ำจืด หน้าตาคล้ายกับตะไคร่น้ำ แต่ดูดี ๆ จะเห็นความแตกต่าง”“อ้อ” ไพลินพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอก็เห็นเป็นเช่นนั้น ตะไคร่น้ำเส้นจะไม่สวยเท่า“อ่อนจันทร์เอามาให้เหรอพี่นาง” ไกรสรถาม เพราะรู้ว่าสระน้ำที่นาของอ่อนจันทร์ผู้เป็นน้องสาวจะมีสาหร่ายน้ำจืดหรือเทาเกิดขึ้นตลอด และเธอจะเก็บมาให้ทุกปี“ใช่จ้ะ เพิ

ทุกคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์เมื่อรู้ว่าไกรสรสามารถกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง เพียงตาวางกระเป๋าถือไว้บนเก้าอี้นวมแล้วเดินไปนั่งข้างเตียงผู้ป่วยอีกฝั่ง ไกรสรยังวางหน้านิ่ง สายตาจ้องมองดวงหน้าคนที่นั่งลงข้าง ๆ เตียง ชัด ๆ ข้างกายเธอมีพ่อตากับแม่ยายยืนส่งยิ้มมาให้สายตาอ่อนโยน ไม่ใช่! ผู้หญิงรูปร่างงดงามหน้าตาสะสวยคนนี้ไม่ใช่ไพลินภรรยาของเขา ถึงแม้ใบหน้าจะคล้ายกันแต่ก็ยังมีส่วนต่างอยู่มาก ไพลินจะเคลื่อนกายช้ากว่านี้ หางตาข้างซ้ายของเธอจะมีไฝเสน่ห์เม็ดเล็กแต้มอยู่ ซึ่งไฝจุดเล็ก ๆ จุดนั้น มันทำให้เขาหลงใหลเธอจนโงหัวไม่ขึ้น การแต่งกายก็ไม่ได้ดูหรูหราเช่นนี้ ที่สำคัญกลิ่นกายของไพลินไม่ได้หอมจนฉุนเช่นผู้หญิงคนนี้ “พี่ไกรฟื้นแล้วเหรอคะ ตาเป็นห่วงพี่ไกรแทบแย่ จนตาต้องรีบกลับมาจากกรุงเทพฯเลยค่ะ” สองมือบางจับมือเขาขึ้นมากุมราวกับเป็นห่วงมากมาย ไกรสรไม่ว่าอะไรหันไปมองหน้ามารดา พร้อมกับดึงมือกลับเบา ๆ “แม่ครับผมอยากดื่มน้ำ” ขจีพรหยัดกายเตรียมจะลุกขึ้นไปหยิบน้ำ “คุณแม่ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวตาทำให้เองค่ะ” เพียงตากุลีกุจอลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเ