ตอนที่ 25 เลือนราง

ผ่านไปเกือบชั่วโมงไพลินเริ่มจะยืนตัวตรงไม่ได้ ก้มเงย ๆ ปลูกมันสำปะหลังมันเป็นอะไรที่ไม่สนุกเลยจริง ๆ ไม่อยากคิดถึงตอนดำนา

“โอย” สองมือเท้าเอวแล้วค่อย ๆ หยัดตัวขึ้น ปวดเอวมาก ๆ คนงานที่ปลูกมันสำปะหลังได้เป็นเวลานาน ๆ เขาทำได้อย่างไร แถมยังปลูกเร็วราวกับมันเป็นเรื่องง่าย เธอเองต้องเล็งอยู่นานอันไหนส่วนโคนอันไหนส่วนปลายกว่าจะปักท่อนมันสำปะหลังลงดินได้แต่ละท่อน เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วกับคำว่าหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน สู้จนหน้าจะทิ่มดินอยู่แล้ว ไพลินแทบจะคลานเข่าไปตามร่องปลูก

“ลินเป็นอะไร” ได้ยินเสียงโอดครวญของภรรยาเขาก็รู้สึกเป็นห่วง

“ปวดเอวค่ะ”

“ไปนั่งพักในร่มก่อนไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ไม่ค่อยร้อนเท่าไร แต่เหมือนฝนจะตกมากกว่า” ไพลินบอกสามี จมูกของคนตัวโตก็ได้กลิ่นฝนเช่นกัน ไม่นานเม็ดฝนก็ตกเปาะแปะลงมาโดนร่ม

“พี่ว่าฝนตกแล้วนะลิน”

“พี่ไกรเข้าไปอยู่ในร่มก่อนลินดีไหมคะ อีกแป๊บเดียวลินก็จะปลูกแถวนี้เสร็จแล้ว เดี๋ยวลินจะตามไปค่ะ” เกรงว่าถ้าฝนตกหนักเขาจะวิ่งเข้าร่มไม่ทัน

“ไม่เอาพี่รอกลับพร้อมลิน”