All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

“แล้วที่คุณบอกว่าฉันต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ กับคนในครอบครัวก็ต้องเป็นความลับด้วยไหม?” ใบหม่อนเอ่ยถามเมื่อข้อตกลงล่อตาจนเธอยอมรับไปแล้วทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์ตากลมโตที่ถูกโอบล้อมด้วยแพขนตางอนยาวกระพริบปริบๆ จังหวะที่เงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวใบหน้าคมคาย“แล้วคิดว่าครอบครัวของเธอจะทำแผนฉันพังหรือเปล่า” “ก็…”“เธอบอกว่าพ่อเธอชอบดื่มเหล้า คิดให้ถีถ้วนก่อนว่าคนเมาพูดเรื่อยเปื่อยหรือเปล่า เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เธอหรือคนในครอบครัวของเธอทำแผนของฉันพัง ฉันจะเรียกเก็บจากเธอคืนทุกบาททุกสตางค์” คนฟังทำตาโตพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ข้อเสนอของเขามันดีมากมาย แต่บทจะร้ายเขาก็เคี่ยวใช่ย่อยเลยเหมือนกัน! “โอเคค่ะ งั้นก็เอาเป็นว่าข้อตกลงระหว่างเราฉันจะไม่บอกใครแม้แต่ครอบครัวตัวเอง แต่ถ้าฉันต้องทำแบบนั้นคุณต้องช่วยฉันก่อนนะ”“ช่วย?” คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน สบตาคนตาใสที่มองปราดเดียวรู้เลยว่าเคี่ยวใช่เล่น“ก็คุณจะให้ฉันบอกพ่อแม่และน้องของฉันยังไงล่ะถ้าต้องย้ายไปอยู่กับคุณโดยไม่ยอมบอกความจริง ฉันก็ต้องหาเหตุผลขึ้นมาอ้างก่อนทุกคนถึงจะไม่สงสัย” “แล้วเหตุผลของเธอคืออะไร?”“คุณต้องแกล้งเป็นแฟนฉัน ทำให้ทุกคนเห็

ครืด~ เสียงข้อความดังขึ้นทำลายความเงียบ ส่งผลให้เจ้าของเครื่องหันกลับไปมองทันที ไวเท่าความคิดไม่ลังเลเลยที่จะเปิดอ่านข้อความปริศนาที่ถูกส่งเข้ามา ความรู้สึกจุกหน่วงในอกกระแทกเข้าใส่อย่างจังเมื่อเห็นรูปภาพพร้อมข้อความระบุอยู่บนนั้น หน้าชาจนไม่รู้สึกอะไรเลยไปชั่วขณะ สุดท้ายวันนี้ก็มาถึงจริงๆ สักที! ‘…ปล่อยมือจากลูกชายของฉันซะ มีผู้หญิงที่เหมาะสมกับเคนมากกว่าเธอ ถ้าเธอรักลูกฉันจริง ไม่คาดหวังอะไรจากเขาจริงๆ ปล่อยเขาเป็นอิสระเถอะ ปล่อยเขาไปมีชีวิตที่มันดีกว่า ถือว่าคนเป็นแม่ขอร้องก็แล้วกัน’ ใบหม่อนกำโทรศัพท์ในมือจนแน่น ชาไปทั้งใบหน้าจนเหมือนอีกคนที่ยังมองเธออยู่จะรู้สึกได้“อะไร มีคนยุ่งกับแฟนเธอ?” ใบหน้าสะสวยสั่นรัวแทนคำตอบ แม้ไบรอันจะเห็นทุกอย่างในโทรศัพท์เธอตอนที่เธอมัวแต่อึ้งแล้วก็ตามก่อนจะได้คุยอะไรไปมากกว่านั้น โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือก็สั่นสะเทือนขึ้นมาอีกครั้ง แว๊บหนึ่งที่ตากลมใสหันมองเจ้าของห้อง ลึกๆ ก็รู้สึกเกรงใจและยังวางตัวในการอยู่ร่วมกันได้ยังไม่ดีพอ“ตามสบาย ฉันไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธออยู่แล้ว” บอกแค่นั้นไบรอันก็กระชากตัวลุก ขายาวก้าวเข้าไปในห้องนอน ปล่อยตากลม

@หลายวันต่อมา ใบหม่อนพยายามปรับตัวทุกอย่าง เพื่อให้อยู่ที่นี่ได้โดยไม่มีปัญหา ไบรอันย้ำว่าเธอต้องสวย ต้องมีเสน่ห์ ต้องดูดีทุกเวลา คนที่ไม่ถึงกับละเลยตัวเอง แต่เวลาปกติก็ไม่ได้แต่งอะไรมากนักเลยย้อนกลับมาเปลี่ยนตัวเองใหม่ ดูแลตัวเองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ตอนนี้เวลาที่มองหน้าตัวเองผ่านกระจกใส มีแว๊บหนึ่งที่คิดว่าตัวเธอเหมือนตุ๊กตาด้วยซ้ำไป “หิวแล้ว ทำอะไรเป็นบ้าง” ขายาวก้าวออกมาจากห้องนอน เนื้อตัวหอมฟุ้งแม้จะอยู่ในลุคสบายๆ กับวันสบายๆ ในช่วงกลางวัน“ทำได้ทุกอย่าง สั่งมาเลยค่ะ” ไบรอันหรี่ตาลงละสายตาจากจอไอแพดเล็กน้อย หันมองคนที่อยู่ร่วมกันมาเป็นสัปดาห์ที่วันนี้ฟังจากน้ำเสียงเธอดูมีความพร้อมดี “แต่งตัวแบบนี้ค่อยเหมือนคู่หมั้นฉันขึ้นมาหน่อย” “ก็ชุดที่พี่ไบรท์ซื้อให้แหละ มีแบบนี้หลายตัวเลย ถ้าใส่แบบนี้แล้วพี่โอเคงั้นหม่อนใส่ให้ดูบ่อยๆ นะ” “ทำงานคุ้มค่าจ้างดีจังเลยนะ” “แน่นอนค่ะ ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แค่บอกออกมาว่าต้องการแบบไหน หม่อนทำให้ได้หมดแหละ เผื่อพี่ใช้งานแล้วชอบ มีงานรอบหน้าจะได้เรียกใช้อีก” คนบอกยิ้มเก๋ อาจจะดูไม่เหมือนคนอกหัก แต่ก็นั่นแหละเธอทำใจเอาไว้นานแล้ว และตอนนี้ก็ยัง

“…ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่า” ไบรอันหันหน้าไปถามลูกน้องคนสนิทในตอนที่รถจอดเทียบท่าเรือ นิ้วยาวเหยียดหมุนนาฬิกาข้อมือพร้อมกับเหลือบตามองเวลาในขณะที่ประตูรถเปิดออกพอดี“เรียบร้อยดีครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” “ดี” ตอบกลับลูกน้องก่อนจะหันไปรั้งข้อมือของคนที่นั่งรถมาด้วยกันตลอดทาง ดึงเธอลงจากรถพร้อมเขาก่อนที่ทุกคนจะมุ่งตรงไปยังเรือที่จอดเทียบฝั่งรออยู่ “นะ…นี่เราจะนั่งเรือกันเหรอคะ” ตากลมโตกลอกกลิ้งมองไปรอบๆ บริเวณอย่างหวาดระแวง สุดท้ายไบรอันคือที่พึ่งเพียงคนเดียวที่เธอไว้ใจได้ พลันความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว มือบางลวงตากระตุกท่อนแขนแกร่งอย่างแรงพร้อมกับดันตัวเข้าไปกอดแขน ส่งผลให้มาเฟียหนุ่มหยุดเดินทันที “อะไร”“หม่อนว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ” “เดี๋ยวนะ โตขนาดนี้เธอบอกว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น?” คนถูกถามพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับมองอีกฝ่ายตาใส “ไอ้ที่กอดฉันแน่นนี่เพราะกลัวน้ำ หรือในความคิดเธอ เธอคิดว่าฉันจะส่งเธอไปขายกันแน่”“มะ…ไม่”“ไม่ได้คิดแบบที่ฉันพูด?”“พี่ไบรท์ไม่คิดแบบนั้นหรอก อย่างหม่อนจะขายได้สักกี่บาท ไม่มีใครเขาซื้อหรอก ขืนซื้อไปก็เอาไปเป็นภาระเปล่าๆ” “แล้วไม่บอกแบบนี้ตั้งแต่วันที่

ไบรอันถอนลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อคนที่เริ่มเห็นต่างไปคนละทางผลักเขาออกอย่างแรงก่อนจะก้าวขาออกไปจากห้อง ใบหน้าคมคายหลุดความหงุดหงิด ลิ้นสากดุนดันเข้าหากระพุ้งแก้มก่อนจะก้าวขาเดินตามออกไป“ยังไม่โยนให้เป็นอาหารปลาอีกเหรอไบรท์ มึงจะโยนหรือให้กูโยน” ไคเลอร์ควงแก้วไวน์ในมือพร้อมกับยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ดวงตาคมกริบกวาดมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าพานกระตุ้นความหวานกลัวจนเนื้อตัวของใบหม่อนสั่นเทิ้ม“เฮียเลอร์ใจร้าย เอาอะไรมาคิดว่าหนูเป็นได้แค่อาหารปลา” คนกล้าต่อปากต่อคำสบตากับมาเฟียหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว กลับกันยิ่งทำให้คนตัวโตนึกขำ“ก็ตัวเธอนุ่มนิ่มเหมือนขนมปัง ไม่ให้ปลากินเธอ จะให้เฮียกินเธอแทนไหมล่ะ”“เฮียเลอร์!”“ไม่เอาน่า อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง พูดกันดีๆ ตกลงกันดีๆ ก็ได้ เอางี้ ถ้าเธอไม่อยากโดนปลากัดกินจนตัวเละ มาให้เฮียกินเธอแทนไหมล่ะ เฮียจะกินแบบทะนุถนอม เฮียกินไม่นานหรอก สักสามวันสามคืนก็คงพอ” คนฟังถอยหลังกรูด น้ำตารื้นจากตากลมสวยก่อนที่ใบหน้าจิ้มลิ้มจะหันกลับไปหาคนที่ตามหลังเธอออกมาแทน ใบหม่อนดึงแขนไบรอันมากอดจนแน่น หลับหูหลับตาร้องไห้พร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ “อย่าให้เฮียเลอร์เข้าใกล้หม่อนนะพี่ไบ