Lahat ng Kabanata ng คุณสามีเป็นมาเฟีย: Kabanata 91 - Kabanata 100

ใครก็ได้ช่วยเธอออกไปจากตรงนี้ทีเถอะ มันเหลวไปหมดแล้วเนี่ยหัวใจ~ “ไม่กล้าสบตาแบบนี้คือไร เขิน?”“เปล่า~ ไม่เขินเลย รู้หรอกว่าพี่แกล้งอ่ะ”“ใช่เร้อ..แก้มเธอมันแดงเหมือนตูดลิงเลย”“ต้องทะลึ่งเบอร์ไหนถึงได้เคยแอบดูตูดลิงเนี่ย” ใบหม่อนกระพริบตาปริบๆ มองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เชื่อสายตา ไอ้ท่าทางอยากรู้อยากเห็นของเด็กดื้อตาใสมันก็ทำให้อารมณ์ดีอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ได้กล้าแอบดูแค่ตูดลิงนะ”“พี่ไบรท์!”“ตูดเธอพี่ก็แอบดู ถ้ามีโอกาสอ่ะนะ” ไบรอันยักคิ้วใส่คนที่พยายามหยุดเขาแล้ว แต่มันดันติดที่ว่าเธอหยุดไม่ได้ คนอย่างไบรท์ใครจะไปเอาอยู่ ถ้าทำได้น่ะแปลว่าเขาคงตั้งใจยอม“ไม่คุยด้วยแล้ว ปล่อยก่อน หม่อนจะไปนอนแล้ว”“ยอมแพ้แล้ว?”“อื้อ~” คนเริ่มง่วงส่งเสียงตอบกลับในลำคอ และรู้อยู่เต็มอกถ้าจะให้ไปเอาชนะคนอย่างเขาเธอไม่มีวันทำได้แน่นอนไบรอันยอมคลายวงแขนออก ปล่อยให้เจ้าของร่างบอบบางผละตัวออกแต่โดยดี “เรื่องน้องสาวหม่อนที่พี่บอกว่าจะให้คนตามให้ คนของพี่จะอัปเดตได้ตอนไหนคะ”“พรุ่งนี้เดี๋ยวตามให้ ถ้าจะถามคืนนี้เลยข้อมูลคงไม่ละเอียดเท่าไหร่”“หม่อนโทรกลับบ้านไม่มีใครรับสายเลยค่ะ หม่อนว่าทุกคนต้องปิด

“โกรธไหม” ไบรอันกระซิบถามที่ข้างหู อยู่ดีๆ ก็อารมณ์ดีเพียงแค่เห็นแก้มเนียนๆ ของคนที่เขากอดอยู่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ“ถ้าบอกว่าโกรธ?”“ก็จะทำให้หายโกรธ”“ด้วยการ?”“ง้อไง” หัวใจของคนฟังดันเต้นขึ้นมาแทบไม่เป็นจังหวะ ใบหม่อนมองหน้าหล่อๆ ของคนที่แนบใบหน้าเหนือเนินอกของเธอเล็กน้อย “แล้วพี่ไบรท์จะง้อแบบไหน”“แบบเมื่อกี้อีกสักสามรอบเป็นไง”“คะ..คนบ้า พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง”“แล้วทำไมจะพูดไม่ได้ หรือเธอฟังแล้วเขิน”“ไม่เขิน” คนบอกส่ายหน้ารัวๆ แต่เหมือนอีกคนไม่ได้มีท่าทีว่าจะเชื่อเธอเลย“ไม่เขิน แต่แก้มแดงตลอด คำพูดกับการกระทำย้อนแย้งกันจังเลยนะ” “หนูง่วงนอนแล้วนะคะ ถ้าพี่กวนหม่อนแบบนี้ พรุ่งนี้ตื่นสายไม่มีมื้อเช้าให้ทานนะคะ”“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ตื่นสายก็แค่ทานสายขึ้น เรื่องแค่นี้มันไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว” “ใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ”“แน่นอนอยู่แล้ว เป็นคนที่ใจดีตลอด ไม่เคยร้ายกับใคร”“ก็ถ้าเป็นแบบนั้น สรุปว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้น พี่ไม่โกรธหม่อนแล้วใช่ไหม” เธอหมายถึงเรื่องที่เธอขัดคำสั่งเขาด้วยการโผล่เข้าไปในห้องนั้นทั้งที่เขาไม่ได้อนุญาต ต่อให้เธอจะพยายามอธิบายเหตุผลของตัวเองไปแ

แก้มแดงนี่แปลว่าอะไร หวั่นไหวหรือว่ามีใจ? ไบรอันครุ่นคิดพลางกระตุกยิ้ม หึ! นี่เป็นเพียงความคิดในหัวก็เท่านั้น ไม่พูด ไม่ถาม หากเธอที่ได้อยู่ใกล้เขาแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นต่างหากล่ะที่เรียกว่าแปลกของจริงไบรอันทิ้งสายตามองถนนเบื้องหน้า บนใบหน้าหล่อเหลายังคงมีรอยยิ้มเล็กๆ ที่บ่งบอกถึงความพอใจและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก“เราไม่ได้จะกลับกันเลยเหรอคะ” คนที่ตั้งใจเบี่ยงเบนเรื่องที่กำลังคุยกันหันมองทิวทัศน์ด้านซ้ายมือ เพราะนี่มันเป็นคนละเส้นทางกับที่ต้องกลับคอนโด“มีธุระที่ต้องไปทำนิดหน่อย”“อ๋อ โอเคค่ะ”“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าไปทำธุระที่ไหน”“ก็มันเป็นธุระของพี่หรือเปล่าคะ พี่จะพาไปไหนหรือทำอะไรมันก็ต้องได้อยู่แล้ว หรือยังไงเอ่ย” ในตอนที่ไบรอันหันมามองสบตา ถึงได้เริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ลางสังหรณ์กำลังบอกเธอว่ามันต้องมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอนอย่าบอกนะว่าต้องเจอกันอีกแล้ว เจอกันกับเขาคนนั้นที่เธอยังกลัวจนจำฝังใจ! “ลืมบอกน่ะว่าธุระที่ต้องไปทำ คือการไปคุยกับเฮียเลอร์”“เฮียเลอร์..อีกแล้วเหรอ”“ทำไมต้องกลัวเฮียมันขนาดนั้น จริงๆ เฮียมันไม่ได้ร้ายกาจอะไรหรอก”“เกือบจะจับหม่อนโยนลงทะเลไปเป

ไอ้ที่บอกว่าอาบน้ำด้วยกันแล้วเผลอคิดว่าทุกอย่างมันจะจบแค่นั้น ไม่มีอยู่จริง ทันทีที่ทั้งคู่กลับมาถึงคอนโดมิเนียมหรู ไบรอันจู่โจมคนตัวเล็กทันที ถ้าเธอจะแสดงออกว่าแคร์เขาขนาดนี้มันก็ไม่มีอะไรให้ต้องเก็บมาคิดมากแล้ว ที่เฮียๆ เคยพูดว่าใบหม่อนไม่เหมือนใคร เพราะเธอไม่ได้ชอบ หรือสนใจเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่ดูจากทรงและสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว เหมือนว่าทุกอย่างมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกต่อไปทำดีด้วยหน่อยใจก็เหลวไม่เป็นท่า เอาเข้าจริงเขาเจอแบบเธอมาเยอะมาก มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเขาจะควบคุมทุกอย่างเอาไว้ยังไง “พะ..พี่ไบรท์~” แก้มเนียนทั้งสองข้างถูกฝ่ามือหนาประคองเอาไว้ นิ้วยาวเหยียดลูบไล้กลีบปากสวยในตอนแรกก่อนจะผละออก ตามด้วยริมฝีปากร้อนที่ประกบลงมาทาบทับอย่างรวดเร็วหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ริมฝีปากร้อนที่บดขยี้กลีบปากนุ่มสลับกับการสอดปลายลิ้นเข้าในโพรงปาก ตวัดปลายลิ้นเกี่ยวพันกันและกันจนมวลสมองมันขาวโพลน ไหนจะกลิ่นน้ำหอมราคาแพงจากกายของผู้ชายคนแรก ความหวั่นไหวมันยิ่งก่อตัวมากขึ้นทวีคูณรสสัมผัสและรอยจูบที่ดูดดื่มขึ้นทุกวินาทีส่งผลให้ใบหม่อนหลงใหลถึงขั้นเกาะเกี่ยวบ่าแกร่งเอาไว้แน่น ไบรอันขยับร

“หม่อนไม่ได้รับสายนะ ตัดสายทิ้งไปแล้ว หม่อนไม่รู้ว่าหม่อนทำอะไรให้พี่ไบรท์รู้สึกไม่โอเค” ใบหม่อนเดินมาหยุดตรงหน้าคนที่วางหูจากใครก็ไม่รู้ที่เขาคุยแล้วทำหน้ามีความสุข จากนั้นเธอก็มองเขายืนดูดบุหรี่จนเขากลับเข้ามาในห้องถึงรีบเข้าไปอธิบาย ไม่รู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อใจเธอแค่ไหน แต่เธอไม่ชอบความรู้สึกในตอนที่เขาหันหลังให้เธอเลย ในใจอยากจะเดินเข้าไปคุยตั้งแต่ตอนแรก แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นการรบกวนเลยทำได้เพียงอดทน ต่อให้ภายในใจมันจะรู้สึกกระวนกระวายแค่ไหนก็ตาม“ทำไมไม่รับสายล่ะ” ยิ่งได้ยินคำถาม สบตาคนที่เพิ่งจะออดอ้อนเธอมาหมาดๆ หัวใจเจ้ากรรมก็ยิ่งเต้นแผ่วลงเขาทำเหมือนลืม ทำเหมือนไม่รู้สึก ทำเหมือนตอนนั้นเขาแค่อารมณ์ดีเลยพูดหยอดแต่เป็นเธอที่คิดไปเองทุกอย่างเลย“ถ้าไม่ชอบก็บอกกันดีๆ ได้ไหมคะ อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม” น้ำเสียงของคนบอกสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเขาไม่สบตาเธอนานๆ ทำเหมือนรำคาญทั้งที่ก่อนหน้านี้เรายังดีกันอยู่เลยมันก็ยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจ เธอควรอธิบายแบบไหน บอกเขาว่าความรู้สึกของเธอมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้อยากเจอคนคนนั้น ไม่ได้อยากคุย ไม่ได้คาดหวัง เธอพร้อมที่จะบล็อกเขาคนนั้นหากมันทำใ