บททั้งหมดของ [Unlimited Money] ระบบเงินทุนไร้ขีดจำกัด: บทที่ 21 - บทที่ 30

เขาหันมาสนใจสาวสวยตรงหน้า ที่เอาแต่มองเขานิ่ง ๆ เหมือนมีอะไรจะพูด แต่แล้วเธอก็หัวเราะเบา ๆ หลังจากมองดูการแต่งตัวของเอส “มีอะไรน่าขำเหรอ?” “ก็ดูสิ...การแต่งตัวของคุณ มันเฉยมาก ๆ” เธอตอบเสียงใสแจ๋ว“แบบนี้เขาเรียกว่าเฉยเหรอ?" พอมองรอบตัวก็เหมือนว่าเขาจะแต่งตัวเข้มมาก คนที่มาส่วนใหญ่จะแต่งตัวสบาย ๆ ไม่จัดจ้าน หรือเป็นเพราะทรงผม ก็ปกติดี“ก็ไม่แย่ ออกแนวย้อนยุค เข้ากับคุณดี” เธอยิ้มให้อีกแล้ว ราวกับโลกหมุนช้าลง ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่เธอ “แล้ววันนี้...อยากทำตามที่พนันกันหรือเปล่า" เอสมองดูท่าทีของเธอ ว่าจะทำตัวแบบไหน“ก็มีส่วน...หรือว่าคุณ ไม่ต้องการเหรอ" เธอพูดเสียงอ่อน สายตายั่วยวนไม่หยุด ขาเรียวนุ่มนิ่มขยับแนบชิด สัมผัสขาของเขาจงใจ“ต้องการสิ..." เอสตอบเสียงแหบพร่า หัวใจเต้นระรัว เธอทำให้เลือดในกายร้อนระอุ อยากสัมผัสผิวเนียนนุ่มแทบขาดใจ ยิ่งกลิ่นน้ำหอมของเธอลอยมาสัมผัสปลายจมูก เธอยิ่งปลุกกำหนัดในตัวเขาให้ตื่นขึ้น“ดื่มก่อนสิ...ฉันไม่หนีไปไหนหรอก" เธอยิ้มตอบ ผิดคาดไปจากเดิม ที่ไม่น่าจะชอบขี้หน้ากันได้..พนิดารินของเหลวสีน้ำตาลใสแก้วของเอสพอประมาณ แก้วทรงแปดเหลี่ยม ใส่น้ำแข็งก้อนให

แสงแดดยามเช้าสาดส่อง แยงตาชายหนุ่มที่ยังนอนอยู่บนเตียง เพราะสงครามสวาท ทำให้เขาอยู่จนดึก แถมยังนอนไม่หลับเพราะร่างเปลือยของพนิดา จนต้องเข้าไปปลดปล่อยสองสามรอบ เอสขยับตัวเบา ๆ มือคว้าหาร่างเล็กที่อยู่ข้าง ๆ ทว่าเธอจากไปแล้ว มีเพียงความว่างเปล่า กับรอยเลือดบนผ้าปู ตอกย้ำว่าเมื่อคืน คือครั้งแรกของเธอ“หนีไปก่อนซะได้...ไม่กล้าเจอหน้าฉันหรือเปล่านะ”เช้าวันนี้ยังคงสดใส ห้องที่เคยเต็มไปด้วยขยะ และ เศษอาหาร และ เสื้อผ้าวางบนพื้นกระจัดกระจาย ตอนนี้ดูสะอาดตา เป็นระเบียบจริง เอสยิ้มกว้างให้กับภาพตรงหน้า ไม่คิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนนิสัย เพราะเงิน “แค่มีเงินมากพอ จากคนขี้แพ้ ก็กลายเป็น อัลฟ่าแมน ได้เหมือนกัน อย่างเช่นตอนนี้” เอสเดินไปหยิบเสื่อสำหรับใช้ออกกำลังกายมาปู เพราะตอนนี้ได้เวลาขยับตัวแล้ว วิดพื้นเบา ๆ สัก 50 ครั้ง ซิทอัพ 50 ครั้ง สควอท 50 ครั้ง ถ้ามีเวลาก็ออกไปวิ่งสักหน่อยหลังจากออกกำลังกายเสร็จ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจหอบถี่ แต่ก็รู้สึกดีไม่น้อย พอเปิดตู้เย็นบังเอิญว่าน้ำดื่มหมด เขาจึงคิว่าวิ่งไปซื้อน้ำ กับของกินสักหน่อย ออกกำลังกายไปด้วยเลย..ส่วนสาธารณะ ห่างจากอพ

พนิดานั่งที่ตำแหน่งหัวโต๊ะ ถัดมาคืออนันต์ รองประธานที่ใครก็รู้ว่าคือคนที่มีอำนาจที่สุด ต่อมาคือ อาคม และ เจนนี่ สามผู้ถือหุ้นใหญ่ และ เป็นผู้บริหารบริษัท ถัดไปจะเป็น ผู้บริหารคนอื่น ๆ ที่รับผิดส่วนสำคัญ และ ในนั้นมีลูก ๆ ของพวกเขาด้วยเอสยิ้มในใจ เขานั่งอยู่ถัดจากพนิดา ฝั่งตรงข้ามกับ อนันต์ หลังจากจับมือทักทายกันตามมารยาท ก็ไม่ได้คุยอะไร เพราะพวกเขาคิดว่าตัวแทนตำแหน่งต่ำแบบเขา ไม่คู่ควรให้เสวนาด้วยแต่เท่าที่ดูคนอื่น ๆ ในห้องประชุมนี้ บอกได้เต็มปากว่าถูกแบ่งเป็น สี่ส่วนชัดเจน จะทำอะไรก็คงยาก และมีขั้นตอนเยอะ งบการเงินก็ไหลออกจนคิดไม่ถึงแน่นอน ผลที่ได้คือ บริษัทไม่มีการพัฒนา และ พนักงานไม่ได้รับสวัสดิการที่ดีกว่าเดิม “ตอนนี้เรามาเริ่มประชุมกันนะคะ นี้เป็นแผนงานที่ทำขึ้นเพื่อพัฒนาบริษัทในระยะยาว และ สามารถเห็นผลในช่วงปีแรกได้ ...” พนิดาบรรยายอย่างมืออาชีพ ไม่มีขาดตกบกพร่อง และ แผนงานนี้เอสเห็นดีมาก ๆ ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามนี้ เขาจะได้กำไรอย่างดีเลย การประชุมผ่านไปหลายนาที มีคนโต้แย้งบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง แต่ก็หาเหตุผลมาไม่ได้ ก็เลยผ่านไป จนเธอจบการรายงาน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอความเห็น

อนันต์มองเธอด้วยสีหน้าโกรธกริ้ว ไม่คิดว่ายังกล้ามาขวางทางเขาอีก ทว่าเธอไม่กลัวท่าทางของเขาอีกต่อไป เพราะตอนนี้มีไพ่ที่เหนือกว่าอยู่ในมือ เธอไมาใช่คนไร้อำนาจรอพวกเขาเอาขึ้นเขียง“รปภ...จัดการเธอหน่อย” อนันต์กวักมือเรียก“แน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้...เมื่อครู่ไม่อยากรู้เหรอว่าเราได้อะไรมา” เธอยิ้มจาง ๆ ให้เหล่าผู้บริหาร และ ญาติทุกคนในห้องนี้“อย่ามาพูดดี คิดว่าจะรอดเหรอ...จับตัวคุณประธานมาให้ฉัน” มังกรหันไปบอก รปภ ที่ยืนรอคำสั่ง“ไม่อยากรู้ก็แล้วแต่นะคะ” อนันต์รับส่งสัญญาณมือให้พวก รปภ หยุดทันที เพราะรู้สึกว่า หลานสาวของเขาต้องมีอะไรสักอย่างที่สามารถต่อกรกับเขาได้ ไม่งั้นเธอไม่กล้าขนาดนี้“ได้...ฉันจะหังเธอ อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ไม่งั้นพ่อแม่ของเธอไม่รอดแน่” “ค่ะ...ฉันคิดว่าท่านรองจะไม่ผิดหวัง” เธอหันไปหยิบมือถือจากเลขา ก่อนจะเอาให้เขาดูช้า ๆ “อ่านให้คนอื่นฟังด้วยนะ เดี๋ยวจะไม่รู้พร้อมกัน" อนันต์แสยะยิ้มก่อนจะอ่านข้อความในมือถือของเลขาเธอ เขาไม่คิดหรอกว่าจะเป็นอะไรได้ นอกจากคำขู่จากข่าวอื้อฉาวที่ส่งมา“ทางบริษัท BBOSS ขอยกเลิกสัญญาการลงทุน ตามสัญญาที่ตกลงกันตอนแรก ทางบริษั

ตลาดสดครึกครื้นมาก คนเดินสวนกันไปมาตามทางเดินหลายแยก พ่อค้าแม่ค้าตั้งแผงขายเรียงราย อาหารแต่ละประเภทถูกแบ่งแยกชัดเจน เพื่อความสะดวกของผู้ซื้อ เอสยังจำได้ดี ตอนนั้นเขามักมาซื้อของจากที่นี่ เพื่อทำอาหารให้แฟนเก่า แม้จะทำงานพาสไทม์ได้เงินไม่เยอะก็ตาม แต่พอเลิกกัน แรงทำงานก็หมดไป ใช้แค่ชีวิตในห้องสี่เหลี่ยม กินอาหารสำเร็จรูปจนขาดสารอาหาร“ปลาตัวนี้ราคาเท่าไหร่คะ?” เสียงใสเอ่ยถาม จนพ่อค้ามองตาเยิ้ม “มานี่...”“อะไรของนาย” เขาดึงมือหญิงสาวที่กำลังถามราคาปลากับพ่อค้า เธอจ้องหน้าเขาอย่างงุนงง แต่ก็ยังเดินตามมาไม่ขัดขืน แขนของเธอเล็กราวกับไม้จิ้มฟัน คงไม่ได้กินของมีประโยชน์ หรือเธออยากลดน้ำหนักกันแน่“อะไรของนาย ดึงฉันมาทำไมเนี่ย” เธอเงยหน้าถามเสียงห้วน มือเล็กข้างขวาถือตะกร้าใบเล็กเอาไว้แน่น“ฉันแค่จะบอกว่าตะลุงคนนั้นขายปลาตายนานแล้วให้เธอ มีนไม่สดแถมมีกลิ่น เธอดูร้านนั้นสิ ถ้าอยากซื้อก็ไปที่ร้านนั้น" เอสชี้ไปอีกร้านหลังเดินเข้ามาขางใน “เอ่อ...มันแพงนะสิ ฉันรวยมากเหรอ” “ช่างเถอะ...เธอจะซื้ออะไรบ้าง” เอสมองหน้าเธอ ตอนนี้ออกแดง ๆ “ก็...มีปลา เนื้อสด และก็ผัก ข้าวถุง บะหมี่กึ่ง” เธอนับนิ้ว