Semua Bab [Unlimited Money] ระบบเงินทุนไร้ขีดจำกัด: Bab 11 - Bab 20

ช่วงเวลาประมาณเกือบ 20:00 น รถสปอร์ตสุดหรูขับออกไปที่คอนโด ไม่นานก็มาจอดที่หน้าคอนโดราคาประหยัดที่ใครหลายคนชอบกัน มินนี่เธอพักอาศัยอยู่ที่นี่เสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตสีดำเงาวับดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางแสงไฟหน้าตึก เอสในชุดสูทเรียบเนี้ยบลงจากรถอย่างสง่างาม ขณะสายตากำลังจ้องไปยังหญิงสาวที่กำลังเดินออกมาจากตัวตึกแล้วเธอก็ปรากฏตัว...แสงไฟจากทางเข้าสะท้อนลงบนผิวขาวเนียนละเอียดของหญิงสาวในชุดเดรสสีงาช้าง เธอเดินมาอย่างมั่นใจด้วยส้นสูงเรียวบาง ใบหน้าสวยคมทรงเสน่ห์ ดวงตากลมโตเปล่งประกายเหมือนมีดวงดาวซุกซ่อนอยู่ในนั้น ริมฝีปากระเรื่อคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ ทว่าเพียงเท่านั้นก็เพียงพอจะทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว“มองนานขนาดนี้ จะไม่เปิดประตูใหฉันหน่อยเหรอคะ?”เธอเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงเจือหยอก กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเธอลอยมากระทบจมูกเขาเมื่อเข้าใกล้เขายิ้ม ราวกับลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้เธอด้วยความสุภาพ“สวยจนพี่เผลอมองเพลินไปหน่อย”เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วก้าวขึ้นรถ ทิ้งกลิ่นหอมและรอยยิ้มละมุนไว้ให้เขาได้เก็บไปฝันต่อขณะบรรจงปิดประตูในคืนนั้น ดวงจันทร์

เสียงฝ่ามือกระแทกลงบนโต๊ะไม้ ดังสนั่นจนหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ทั้งที่พยายามควบคุมสีหน้าเต็มที่“อวดดี! แกมันไม่ยืดหยุ่นเหมือนพี่ชายแกเลย หึ เพราะแบบนี้ไง ถึงได้ลากบริษัทลงเหว!”เสียงแหบห้าวของชายวัยห้าสิบต้น ๆ ดังลั่น ใบหน้าคร้ามแดดแดงก่ำจากความโกรธจัด ดวงตาทิ่มแทงด้วยคำปรามาสและดูถูกพนิดาไม่ตอบ เธอนั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะอีกฝั่ง ฝ่ามือข้างหนึ่งกำหมัดไว้ใต้โต๊ะแน่นจนเล็บจิกผิว“ใจเย็นก่อนท่าน ตอนนี้เด็กมันยังไม่รู้ความ ผมจะจัดการให้เอง”อีกคนช่วยประสานเสียงราวกับสุนัขรับใช้จงรักภักดีแล้วอีกเสียงหนึ่งก็เสริมมาแบบมีเลศนัย จนเธอต้องเงยหน้ามอง“อย่ารีบร้อนสิ ข้อเสนอนี้ดีมาก จะหวงเนื้อหวงตัวไปทำไม คิดให้มันดี ๆ หน่อย”พนิดาเบือนหน้าหนี รู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวกำลังจะแข็งเป็นน้ำแข็งข้อเสนอที่ชายแก่สองคนนำเสนอมาเมื่อห้านาทีก่อน ทำเอาหัวใจเธอเต้นกระหน่ำด้วยความสับสนและขยะแขยง‘ขายตัวเพื่อแลกกับการต่อชีวิตบริษัทงั้นเหรอ?’“…คิดดีแล้วค่ะ ฉันไม่เปลี่ยนคำพูด”เธอเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงนิ่งแน่นกว่าที่คิดถึงอยากจะลุกเดินหนีแทบขาดใจ แต่เธอก็ยังรอ...เผื่อว่าพวกเขาจะเสนออะไรที่ ‘มีศักดิ์ศรี’ กว่านี้แต่เปล่

ละครฉากใหญ่ที่พวกเขาสร้างขึ้น กำลังจะมาถึงจุดจบแล้ว อาคมดูข้อมูลในไอแพดด้วยสีหน้าดีใจ ก่อนจะยิ้มมุมปากเดินเข้ามาข้างหน้าของเอส “นายเป็นแค่...คนว่างงาน...มีเงินในบัญชีล้านบาท คิดว่าจะหลอกใครได้นอกจาก” สายตานั้นมองมาทางพนิดา “หลานส่สของฉัน" อาคมพูดจบจึงหั้นไปเติมไฟให้ลุกโชน ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการคือลาดน้ำมันลงบนกองไฟ“ไม่คิดว่าหลานจะเชื่อเขา...ดูสิครับคุณพ่อ...ถ้าไม่ใช่เรารู้ทัน ตอนนี้บริษัทคงไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว”ชายชราใบหน้ามืดมน สายตาเข้มจ้องมองหลานสาว ครั้งหนึ่งเขาเคยยกย่องว่าเธอคืออัฉริยะ จะต้องพาบริษัทก้าวไปข้างหน้าได้แน่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังทลาย ไม่ต่างจากพนิดา ตอนนี้เธอไม่มีโอกาสอีกแล้ว ไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เป็นเพราะการชิงดีชิงเด่นของพวกเขา โดยเฉพาะญาติคนอื่น ไม่ต่างจากปลิงที่คอยดูดเลือดบริษัท“หนูผิดเองคะ” พนิดาเดินมาข้างหน้า ทว่ามือเล็กถึงดึงเอาไว้ เอาหยุดเธอก่อนจะพูด“ผมก็ไม่รู้ว่าข้อมูลของคุณได้ม่จากไหน...แต่ว่านี้คงจะเป็นสิ่งยืนยันได้นะครับ” ทุกคนจับจ้องไปที่เขา มือที่ล้วงเข้าไปในเสื้อสูท ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับบัตรธนาคารสีดำด้าน แต่ลวดลายของมันทรงพลังที่สุด“นี้ม

หลังจากเพื่อนของเขาลุกออกไป เหลือเพียงแค่นักพัฒนาเกมคน ที่ใบหน้าหมองลง จากคำดูถูกของเพื่อน และภาระที่เขาแบกเอาไว้ เอสลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของเขา“สวัสดีครับ ผมขอนั่งด้วยได้ไหม” น้ำเสียงสุภาพเขาขยับแว่นก่อนจะมองดูเอสให้ชัด ดูจากสีหน้าของเขา ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ การแต่งตัวของเอสไม่ได้หรูหรา ออกจะธรรมดา เพราะไม่มีโลโก้แบรนด์ดังสักชิ้น“ได้ครับ...”“ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน” เอสพูดต่อ หลังจากย่อยตัวลงนั่ง ด้วยความมั่นใจ ต่างจากตัวเขาเมื่อหลายวันก่อน ที่ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนอื่น“มีอะไรหรือเปล่าครับ...หรือว่า” เขาย้อนนึกถึงหลายเดือนที่ผ่านมา มีคนเสนอซื้อเกมของเขาหลายคน แม้จะเป็นแค่ต้นแบบ ยังต้องพัฒนาอีก แต่ข้อเสนอที่ได้กับต่ำจนตัดสินใจไม่ได้“ถ้าเป็นเรื่องเกม...ผมคงต้องขอปฏิเสธ”ยังไม่ฟังข้อเสนอ ก็ปฏิเสธไปแล้ว แต่เอาไม่ยอมง่าย ๆ หรอก จากสายตาของเขา เกมแนวนี้เคยเห็นผ่านตามาบ้าง เขาจะปล่อยให้เงินลอยหายไปได้ไง“ผมชื่อเอสครับ เมื่อครู่พอจะได้ฟังเรื่องที่คุยกันแล้ว” เอสพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ผมสนใจนะ...แน่นอนว่าไม่คิดจะทำให้นายลำบากใจ”“เอ่อ...ผมชื่อบอลครับ ถ้างั้นผมจะเอาตัวเกมให้ดู” เขาหยิบแล

พนิดารีบตรงกลับบ้าน หลังจากจบดิลสำคัญที่ช่วยบริษัทให้พ้นวิกฤตครั้งใหญ่ แม้จะได้รับความไว้วางใจจากครอบครัว ให้บริหารบริษัท แต่ทุกอย่างก็ไม่ง่าย ต่างคนต่างมีอำนาจ ราวกับว่าเธอเป็นแค่หุ่นเชิดเท่านั้นแขนเรียวเปิดประตูห้องประชุม ที่อยู่ในบ้าน ที่นี่เป็นเหมือนศูนย์ควบคุมบริษัทที่แท้จริง เมื่อเปิดประตูเข้ามา ใบหน้าคนคุ้นเคยก็นั่งรอตามตำแหน่ง เธอมองผ่าน ๆ ไม่สนใจ เพราะเห็นจนชินตา“มาแล้วเหรอ...หลานรักของอา” อาคม ทักทายด้วยใบหน้าระรื่น เก็บความอิจฉาเอาไว้“นั่งก่อนสิ...” ปู่วิโรจน์ยิ้มกว้าง วันนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้อารมณ์ดี พนิดาย่อนตัวลงนั่ง ก่อนจะเปิดเอกสารขึ้นมาดู ท่ามกลางเสียงพูดคุยของญาติพี่น้องที่มีหุ้นบริษัท นอกจากอาของเธอ ก็มีลุงใหญ่ กับป้า และ ลูก ๆ ของพวกเขา ที่นั่งคุยกัน ไม่สนว่าบริษัทจะเป็นดีเป็นร้าย ขอแค่ได้เงินปันผล ได้เงินส่วนต่างตามตำแหน่งก็พอ“ถ้างั้นขอสรุปแผนงานก่อนนะคะ” เสียงใสดังขึ้น ทุกคนในห้องจึงเงียบลง เธอมองดูสีหน้าคุณปู่ เพื่อขออนุญาต หลังจากที่ท่านพยักหน้า เธอจึงเริ่มอ่านแผ่นการดำเนินงานในอนาคต และกำลังจะเสนอในที่ประชุมวันพรุ่งนี้ สำหรับพนิดา บริษัทมีสภาพคล่องดีมาก