All Chapters of เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล): Chapter 31 - Chapter 40

หมัดหนักทุบเข้ากำแพงด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่นในใจหลังได้ยินนิรินพูด เขาคิดว่าพาข้าวหอมออกมาพ้นพวกนั้นล้วสักอีกทำไมถึงยังกลับมาทำแบบนี้กับคนของเขาได้ ทั้งที่ไม่ได้ติดต่อกันมาแล้วตั้งนาน ให้มองดูยังไงก็ต้องมีอะไรมากกว่านั้น ดูเหมือนว่าเรื่องราวมันจะบานปลายไปใหญ่แล้วไม่น่าใช่แค่คำสั่งของแม่เขาอย่างที่เขาคิดคิมหันต์เดินมาจับบ่าเพื่อนบีบแผ่วเบาอย่างให้กำลังใจ เหตุการณ์นี้ไม่ใหญ่มากกว่าทุกครั้งที่เคยเจอ ถ้าเป็นฝีมือของแม่รามิลจริงก็มองไม่ออกเลยว่าอีกคนจะจัดการมันยังไไง ดูจากอาการโมโหในตอนนี้คิดว่าไม่น่าจะจบสวยแน่นอน ทั้งคนบงการเบื้องหลัง ทั้งคนทำอย่างน้องชายของข้าวหอมคุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทุกคนก็พากันกรูเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงคนที่ยังอยู่ในห้อง สีหน้าตึงเครียดของหมอทำให้ทุกคนใจเสียไปตามๆ กันโดยเฉพาะรามิล เขาไม่เห็นด้วยซ้ำว่าน้องโดนแทงตรงไหน แผลใหญ่ไหม เขาถึงเดาไม่ได้เลยว่าคนในห้องจะปลอดภัยหรือเปล่า"คนไข้เสียเลือดมากนะครับ แต่ทางโรงพยาบาลมีเลือดสำรองอยู่ หมอจะต้องย้ายคนข้เข้าห้องผ่าตัดกอนเพราะแผลค่อนข้างใหญ่่ ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติของคนไข้ครับ""ผมครับ ผมเป็นแฟน" รามิลตอบทัันทีอย่างไ

รามิลตักข้าวคำโตป้อนคนบนเตียงผู้ป่วย วันนี้เข้าวันที่สามแล้วที่เธอพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงอาการจะดูดีขึ้นมากแล้วแต่คุณหมอก็ยังอยากให้อยู่ดูอาการก่อน ข้าวหอมอ้าปากรับแล้วเคี้ยวแก้มตุ้ยใช้ปลายนิ้วเช็ดขอบปากที่เลอะให้ ริมฝีปากสวยยังคงซีดเซียวอยู่จากอาการไข้ขึ้นที่พึ่งหาย มือบางจับข้อมือรามิลเอาไว้เพื่อรั้งไม่ให้อีกคนป้อนต่อเขาเอาแต่ป้อนเธอไม่หยุดตั้งแต่ข้าวต้มยังเต็มชามจนมันแทบจะหมดแล้ว ส่ายหน้าปฏิเสธบอกกับเขาไปว่าเธอไม่สามารถรับมันเข้าไปในท้องได้อีก"อิ่มแล้วหรอครับ?""อื้ม ท้องจะแตกอยู่แล้ว" รามิลขำเล็กน้อยแล้ววางชามลงบนโต๊ะก่อนจะเลื่อนออกไปไว้ที่อื่น เทน้ำใส่แก้วแล้วประคองเธอขึ้นดื่มอย่างระวังไม่ให้กระทบแผล"เดี๋ยวกินยาด้วยนะ" ยื่นเม็ดยาที่พยาบาลจัดไว้ให้แล้วเธอก็รับไปกินอย่างว่าง่าย รามิลลูบหัวเธอแล้วรับแก้วน้ำกลับคืนมา"เมื่อไหร่หมอจะให้ออกจากโรงพยาบาล?""หมออยากให้ดูอาการอีกสักสองสามวัน ถ้าแผลโอเคดีก็กลับได้แล้ว" คนตัวเล็กมุ่ยหน้า ดูท่าแล้วเธอคงเบื่อโรงพยาบาลมากแล้วแน่ๆ"นานจัง""พี่ขอโทษนะที่ทำให้ข้าวเจ็บตัวแบบนี้" ข้าวหอมสบตากับอีกคน ตั้งแต่เธอฟื้นมาไม่รู้ว่าได้ยินคำขอโทษจาก

"มึงคิดว่าจะเป็นยังไงต่อ?" รามิลมองไปที่ทิวเขาแล้วหยุดนิ่ง คำถาของเพื่อนทำให้นึกคิดอยู๋แต่ก็พอจะเดาได้ไม่อยาก แม่ของคนที่เขาพึ่งแจ้งตำรวจจับคงไม่ยอมปล่อยไปแบบนี้แน่ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำแล้วก็แค่ต้องรอรับมือกับมันให้ได้ "จะเป็นยังไงก็ให้เป็นไป กูแค่อยากจะปกป้องคนของกู""พี่รามิล" พูดไม่ทันจบเสียงหวานจากคนของเขาก็ดังขึ้นพอดี ข้าวหอมโบกมืออยู่ไม่ไกลแล้วเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนของเธอ วันนี้เขาไม่มีเรียนแต่ก็มานั่งรอรับน้องตั้งแต่เช้า ไม่อยากให้ละสายตาไปไหนอีกแล้ว"เลิกแล้วหรอครับ เรียนเป็นไงบ้าง?""เหนื่อยมาก มีงานต้องทำด้วย" รามิลลูบหัวคนที่ปากยู่ลงยามเราให้เขาฟัง ดูจากสีหน้าแล้วเธฮคงเหนื่อยกับการเรียนมากอย่างที่บอก"พี่รามิลนี่ดีจัง มารอรับข้าวหอมทุกวันเลย" ยี่หวาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว ไม่ว่าจะมีเรียนหรอไม่มี ยุ่งมากแค่ไหนทุกครั้งที่เรียนเสร็จแล้วเดินลงมาก็จะเห็นรามิลมารอเพื่อนเธอแบบนี้ตลอด น่าจะเริ่มตั้งแต่ที่ข้าวหอมโดนแทงจนเข้าโรงพยาบาลวันนั้นละมั้ง"เมียทั้งคนก็ต้องมารอสิครับ""พี่รามิลพูดอะไรเนี่ย!?" อดไม่ได้ที่จะะบีบแก้มเนียนด้วยความหมั่นเขี้ยว ยิ่งในยามที่มันกำลังแดงระเรื่อด

รามิลลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงง อาการปวดหนึบที่หัวทำให้เขาต้องสะบัดไปมาเพื่อคลายมันลง กว่าจะปรับการมองเห็นได้ก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ภาพแรกทำให้ทำเขาเบิกตากว้าง คนตัวเล็กถูกมัดเอาไว้ติดกับเก้าอี้ตรงหน้าเขาทั้งมีผ้ามัดที่ปากเอาไว้ด้วย รามิลพยายามขยับสุดแรงแต่แขนที่ถูกมัดไขว้หลังไว้ทำให้เขาทำตามใจได้ลำบากเขาได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโมโหถึงขีดสุด มุมปากสวยมีรอยแผลอยู่ด้วย สถานการณ์ที่เขาสองคนกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ไม่ต้องบอกจะะรามิลก็รู้ดีว่าใครเป็นคนทำ"ข้าวหอม ไหวไหมครับ?" คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับเขาเพราะไม่สามารถพูดออกมาได้ ก่อนบานประตูจะเปิดขึ้นแล้วคนที่เขาคิดไว้ว่าเป็นคนทำจะเดินเข้ามา"มิ้นท์จับเรากับน้องมาทำไม?""เราแค่มีเรื่องคุยกับมิลหน่อย ส่วนนังเด็กนี่....""อย่าทำอะไรข้าวหอมนะ!" คนตรงหน้าเดินแสยะยิ้มมาหาเขาแล้วมองนิ่ง แววตาแสนอาฆาตแค้นนั้นเขาแทบไม่เคยเห็นมันมาก่อน เขาคิดผิดไปสินะที่เข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนี้ ถึงมาคิดได้ในเวลานี้มันก็สายเกินไปแล้ว"ห่วงมันเหลือเกินนะ ความจริงมันควรจะตายไปตั้งแต่รอบที่แล้วด้วยซ้ำ""เราไม่เคยคิดเลยนะ ว่ามิ้นท์จะเป็นคนแบบนี้""ก็มิลนั่นแหละที่ทำให้เราเ

รามิลเดินเอากระเป๋าเสือผ้าที่ขนไปเฝ้าคนตัวเล็กที่โรงพยาบาบเข้าไปไว้ในห้อง เขาเดินออกมาแล้วเห็นว่าเธอกำลังยืนมองออกไปนอกระเบียงด้วยรอยยิ้ม รามิลเดินไปโอบกอดอีกคนจากด้านหลัง เขาโน้มลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่จนเะอหัวเราะออกมา "คิดถึงห้องของเราไหมครับ?" "ห้องของพี่ต่างหาก" ข้าวหอมพูดเถียงขึ้น สุดท้ายก็เลยโดนรามิลจับให้หมุนไปหาแล้วดันตัวเธอชิดเอาไว้กับบานกระจก นิ้วยาวจิ้มที่ริมฝีปากเธออย่างไม่ชอบใจกับสิงที่เธอพูดเท่าไหร่นัก แต่เธอกลับเอาแต่ยิ้มทั้งที่รู้ว่าเขาไม่พอใจอยู่ "ไม่ต้องมายิ้มเลย" รามิลขมวดคิ้วใส่แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจอาการของเขาแม้สักนิดแถมยังจะเอาแต่ยิ้มไม่ยอมหยุดอีก แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปกดจูบคนที่เอาแต่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ รามิลยังคงตีหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นจนเธอต้องลองทำอย่างเดิมอีกรอบ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลอีกตามเคย ข้าวหอมยืนคิดพักใหญ่ก็พอจะคิดอะไรออก มือเล็กจับไล้ตั้งแต่กลางอกเขาจนมาถึงหน้าท้อง ลูบลงไปจนถึงเป้ากางเกงก่อนจะถูกรามิลรวบมือเอาไว้ "พึ่งนะหายดีก็หาเรื่องใส่ตัวเลยหรอ?" "หรือว่าพี่ไม่ชอบละ" สายตาเย้ายวนแบบนั้นนั่นมันอะไร จะเล่นกับใจขอ