All Chapters of เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล): Chapter 11 - Chapter 20

ข้าวหอมสะดุ้งตกใจที่จู่ๆนิรินที่เดินมาจากข้างหลังดึงโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกไปจากมือ คนตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะดึงกลับมาแล้วถือไว้แน่นจนเพื่อนหรี่ตามองเพื่อจับพิรุธ หันไปเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วนั่งนิ่ง นิรินเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามแล้วมองแบบไม่ละสายตา ข้าวหอมยกกำปั้นขึ้นเหมือนกำลังบอกว่าให้เพื่อนเลิกทำท่าทางแบบนั้นเสียที"ฟ้ากับยี่ไปไหนอ่ะ?" บ่ายเบี่ยงถามคำถามอื่นเพื่อเปลี่ยนความสนใจของนิริน คนตรงหน้าพยักเพยิดให้เธอหันไปมองยี่หวากับปลายฟ้าที่เดินมาพร้อมถุงขนมเต็มมือ"อย่าพึ่งบ่นนะ ยี่ไม่ได้ใช้เงินเยอะ อันนี้พี่รามิลฝากมาให้ข้าว" ยี่หวายื่นถุงที่มีแต่ขนมกับเครื่องดื่มมาให้ คนตัวเล็กรับมันมาด้วยความงุนงงก่อนจะเหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตใบสีชมพูแปะเอาไว้กับซองขนมด้านใน หยิบมันออกมาดูก่อนจะเห็นข้อความที่ทำให้หลุดยิ้ม"กิน Chocolate เยอะๆจะได้อารมณ์ดี คิดถึงนะครับ""ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร" คนตัวเล็กหุบยิ้มลงแล้วเอากระดาษแผ่นนั้นซ่อนไว้ข้างหลัง ดวงตากลมหันไปสบกับคนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงมุมเสา รามิลยืนกอดอกมองมาแล้วทำมือราวกับบอกเธอว่าให้กินขนมที่เขาซื้อมาให้ก่อนโบกมือลาแล้วเดินไป"ฟ้าว่าข้าวกับพี่รามิลนี่

"พี่รามิลใจเย็นๆ" เอ่ยปรามคนตัวสูงที่เอาแต่ซุกไซร้ซอกคอเธอตั้งแต่ยังยืนอยู่ในลิฟต์ เสียงหายใจแรงของเขาเร้าให้ใจเต้นไม่เป็นร่ำสัน รามิลกดจูบแล้วดันคนตัวเล็กจนชิดกับผนังลิฟต์ บดจูบหวานหยาดเยิ้มเอาแต่ใจไม่ได้สนว่าเธออาจหายใจไม่ทันเสียด้วยซ้ำดวงตากลมเหลือบไปเห็นลำดับลิฟท์ที่ใกล้จะถึงชั้นของเธอกับเขาเต็มที พยายามจะดันอีกคนออกแต่ก็ไม่เป็นผล ขาเรียวข้างหนึ่งถูกเขายกขึ้นแล้วจับเอาไว้ ไม่ได้การแล้ว ท่านี้มันออกจะดูล่อแหลมไปสักหน่อย ขืนประตูลิฟต์เปิดแล้วมีคนยื่นอยู่ต้องแย่แน่"พี่รามิลพอก่อน" น้ำเสียงออดอ้อนมันได้ผลเพราะเขายอมหยุดแล้วผละมามองตาม แววตาแฝงความต้องการจนเธอเองยังสัมผัสได้ เสียงเตือนลิฟต์ถึงชั้นที่กำหนดทำให้ละความสนใจออกจากกัน ก้าวเดินตามรามิลที่รีบเดินไปเปิดประตูก่อน ไม่รู้ว่าเพราะเธอเดินช้าไปหรือเขาใจร้อนถึงได้เดินกลับมาแล้วช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มพาเข้าห้องไปเองวางคนตัวเล็กลงบนโซฟาเพราะไม่สามารถอดทนได้อีก เสื้อสูทตัวนอกถอดโยนออกไปแล้วคลายปมเนคไทลง ทาบทับไปบนกายของหญิงสาวแล้วบดจูบ ความต้องการเขามันมากซะจนระบายออกมาจากการกระทำ ชุดราตรีตัวสวยถูกดึงช่วงอกลงให้หน้าอกอิ่มโผล่พ้นออกมา ดูดดุ

"ทำไมข้าวหอมยังไม่มาอีกอ่ะ" ปลายฟ้าหันมองซ้ายขวาหาเพื่อนที่ยังไม่มาเสียทีทั้งที่อีกสิบนาทีเครื่องก็จะออกแล้ว ยี่หวากดโทรหาแต่อีกคนก็ไม่รับสายจนนึกกังวล หรือว่าจะไม่สบายนะ สงสัยได้ไม่นานคนตัวเล็กก็วิ่งหอบกระเป๋าพะรุงพะรังเข้ามา ผมสลวยชี้ฟูเหมือนคนที่ตื่นสายแล้วรีบออกมาจากบ้านไม่มีผิด ไม่นานนักรามิลก็เดินมาแล้วขำเอ็นดู เพราะต้องแยกกันมาเพื่อไม่ให้ใครสงสัยเขาก็เลยปล่อยให้เธอวิ่งมาก่อน "ฝีมือมึงใช่ไหมเนี่ย" เสียงกระซิบของคิมหันต์ดังข้างหูเขา รามิลยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพยักหน้า แค่เมื่อเช้ายังรู้สึกว่ามีเวลาอยู่ก็เลยรังแกคนตัวเล็กนานไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็แทบจะถึงเวลาเครื่องออกแล้ว "มิลคะ มาแล้วหรอ?" เพื่อนสาวคู่ขาเดินเข้ามาพร้อมน้องสาวอย่างนะโมแล้วคล้องแขนเขา รามิลเห็นสายตาไม่พอใจของข้าวหอมส่งมาก็เลยดึงแขนออก รุ่นพี่คนสวยมองมาที่เธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ตัดสินใจดึงเพื่อนไปรวมกับเพื่อนปีเดียวกัน ธีธัชเดินแจกตั๋วแล้วยื่นให้รุ่นน้องตามลำดับ ถึงตัวข้าวหอมก่อนจะยื่นตั๋วที่เขาล็อคที่เอาไว้แล้วยิ้มให้เธอ คนตัวเล็กรับมันมาแบบไม่ได้พูดคุยอะไรมากเพราะไม่อยากได้รับสายตาดุจากรามิลอีก เดินขึ้นเค

มือเล็กบีบที่มือเขาแน่นยามที่คุณหมอของอนามัยในหมู่บ้านแตะสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงบนแผลที่หน้าผาก รามิลจับมือเธอเอาไว้เหมือนกัน คอยก้มมองคนตัวเล็กที่หลับตาแน่น ดูท่าแล้วอีกคนคงจะเจ็บมาก แล้วนั่นมันก็ยิวทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่"เจ็บมากหรอครับ?""อื้ม เจ็บ""เดี๋ยวต้องเย็บแผลนะคะ" ดวงตากลมโตขึ้นหลังคุณหมอบอก รามิลแอบยิ้มขำในตอนแรกแต่ใบหน้าน่ารักที่หันมามองด้วยแววตาขอความช่วยเหลือทำให้ต้องแตะมือที่แก้มนิ่มเพื่อปลอบเธอ"ไม่เย็บได้ไหมคะ?""ยังไงก็ต้องเย็บค่ะ แค่ไม่กี่เข็มเอง""พี่รามิล...."เสียงเรียกชื่อเขาดึงขึ้นอย่างกับจะบอกให้ขอร้องคุณหมอให้ "ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่นี่" นั่งลงบนเตียงกอบกุมมืออีกคนเอาไว้ตามแน่นขึ้น พยักหน้าบอกคุณหมอให้ได้ทำตามหน้าที่ เอื้อมมือข้างนึงไปลูบแก้มอีกคนไปมาไว้ให้เธอผ่อนคลาย ยามที่เข็มทิ่มลงไปมือที่เขากอบกุมอยู่ก็ยิ่งบีบแน่น"เจ็บอ่ะ" หยดน้ำใสเริ่มไหลงลงมาอย่างช้าๆจนเขาต้องเกลี่ยออกให้ ไม่นานคุณหมอก็ทำแผลที่หน้าผากเสร็จ ข้อเท้าถูกพันผ้าแก้ปวดเอาไว้ให้ด้วย รามิลให้คนตัวเล็กนั่งรอเพื่อรับยาจากหมอมาให้แล้วฟังรายละเอียดเวลาทานอยู่สักพัก หันไปอีกทีข้าวหอมก็นั่งหลับพิงเส

"พี่ช่วย"รามิลวิ่งเข้ามาหาแล้วดึงเอาลังอุปกรณ์จัดบูธนิทรรศการของอีกคนไปถือให้ เดินเคียงกันไปไม่ได้สนใจเสียงที่กำลังพูดคุยถึงสถานะของเธอกับเขา เพราะรามิลคอยพูดย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่อยากให้เธอไปสนใจ"พี่ไม่ไปจัดบูธปีสามหรอ?" รับลังอุปกรณ์จากเขามาวางให้เข้าที่ ความจริงรามิลควรต้องอยู่จัดบูธตัวเองที่อยู่ถัดออกไปอีกสองล็อค เหลือบออกไปมองดูเห็นรุ่นพี่สาวสวยมองเธอด้วยแววตาไม่ชอบกันเหมือนเดิมอยู่ตรงนั้นก็พอจะเข้าใจว่าทำไมรามิลถึงไม่อยากไปอยู่"เดี๋ยวพี่ช่วยจัดไหม?" รามิลหันไปถามรุ่นน้องเพื่อนสนิทของคนตัวเล็ก ทุกคนแค่ยิ้มรับความหวังดีแต่ก็พากันส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่เป็นไรหรอก ข้าวจัดกันเองได้" ตอบเขาไปแบบนั้นแล้วยิ้มให้ รามิลพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ"กินอะไรรึยัง?" ก้มมองดูนาฬิการาคาแพงที่ข้อมือบ่งบอกเวลาบ่ายโมงกว่า มันควรจะเป็นเวลาสำหรับมื้อกลางวันแล้วแต่เธอดูยุ่งมากคงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแน่"พอดียุ่งๆก็เลยยังไม่ได้ไปหาอะไรกินกันเลย""งั้นรอแปป เดี๋ยวมานะ" ส่งมือไปลูบหัวแล้วรีบเดินออกไป คนตัวเล็กมองตามอย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้นึกสงสัยอะไร เขาคงมีเรื่องให้ทำเลยรีบออกไปแบบนั้นผ่านไปราวยี่สิบนาท่ีรามิ