All Chapters of เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล): Chapter 21 - Chapter 30

รามิลตักข้าวในชามที่พยาบาลพึ่งเอาเข้ามาให้ป้อนคนบนเตียงผู้ป่วย คนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหนีแล้วไม่ยอมอ้าปากรับที่เขาพยายามป้อน ลองทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาสักพักก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์เลยสักนิด อีกคนยังเอาแต่หลบกัน ไม่กิน ไม่พูดคุย เขาเองรู้ดีว่าสิ่งที่ข้าวหอมเจอมันไม่ใช่เรื่องเล็ก และต้นสายปลายเหตุมันก็มาจากที่เขาถ่ายรูปภาพพวกนั้นเอาไว้ "กินหน่อยสิครับ จะได้กินยา เดี๋ยวหายแล้วจะได้ไปเรียนไง" คนตัวเล็กหันมาแล้วกรอกตาใส่เขา เธอโดนมาขนาดนี้ ยังคิดว่าเธอยังจะสามารถพบเจอใครได้แบบปกติอีกหรอ เพราะเขาไม่ใช่คนถูกกระทำสินะถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้"คิดว่าข้าวจะยังมีหน้าไปเรียนได้อีกหรอ" น้ำเสียงติดกระแทกกระทั้นให้เขารู้อารมณ์ภายในใจที่กำลังครุกกรุ่นทำให้รามิลคว้าเอามือบางเข้ามากอบกุมไว้ ลูบไปมาอย่างขอความเห็นใจและสื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่เคยมีเจตนาจะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ"พี่ขอโทษ ข้าวจะมองว่ามันเป็นความปิดพี่ก็ได้ แต่ว่า...." เอ่ยพูดคำขอโทษที่เขาไม่รู้ว่าพูดมันไปแล้วกี่สิบรอบตั้งแต่คนตัวเล็กฟื้นขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะสามารทำได้ในตอนนี้"มันก็เป็นความผิด

รามิลน่ังกอดอกทิ้งตัวฟังแม่เขาบ่นด้วยความเบื่อหน่าย เขาถูกตามตัวกลับมาที่่บ้านทันทีที่แม่กลับมาหลังจากไปดูงานที่ต่างประเทศมาร่วมสองอาทิตย์ เขาเองรู้ดีแต่แรกว่าแม่ต้องการคุยเรื่องอะไรถึงอีกคนจะไม่บอกเขาในตอนที่เรียกตัวให้กลับมา แม่คงจะรู้เรื่องที่เขาไปป่าวประกาศว่าคนตัวเล็กเป็นอะไรกับเขาแล้ว ถึงได้บ่นเป็นฟืนเป็นไฟไม่รู้จบอยู่แบบนี้เรื่องราวที่แม่พูดมันถูกแต่งเติมซะจนเขาเองได้แต่กรอกตามองบน แค่ฟังก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เขา ทั้งที่ปกติแม่เขาเป็นคนฉลาดมากจนเขาเองก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าอะไรทำให้แม่เขาเชื่อในมารยาของเพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาขนาดนั้น หรือแค่ทำเป็นเชื่อเพราะไม่ชอบคนตัวเล็กของเขากันแน่คนตัวสูงลุกขึ้นด้วยอารมณ์รุกกรุ่นที่ได้ยินผู้เป็นแม่พูดถึงข้าวหอมในทางไม่ดีมาพักใหญ่ บอกปัดผู้เป็นแม่ไปว่าเหนื่อยแล้วรับเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะอดไม่ไหว ประตูห้องนอนที่เขาแทบไม่ได้กลับมาเหยียบถูกปิดลงดังลั่น เดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาคิดไม่ตกมาตลอดว่าควรทำยังไงแม่เขาถึงจะเลิกทิฐิแล้วชอบเธอขึ้นมาบ้าง ดูเหมือนว่ามันการันตีได้ดีว่าเขารู้สึกกับเธอแบบไหน ก่อนหน้านี้เ

รามิลกับเพื่อนช่วยกันวิ่งตามหาคนตัวเล็กจนทั่วคณะก่อนจะเดินเข้าไปดูในห้องส่วนตัวของผู้อำนวยการเพราะหวังว่าแม่ของเขาอาจจะพาเธอไปที่นั้น หลังจากปลายฟ้ากลับไปที่โต๊ะพวกเขาก็รอจนพักใหญ่แต่เธอก็ยังไม่เดินกลับมา เขาเป็นคนบอกให้เพื่อนของคนตัวเล็กเข้าห้องเรียนก่อนแล้วเขาจะเดินไปส่งเองพอเดินมาดูที่ห้องน้ำกลับไม่พบวี่แววของข้าวหอมอยู่ตรงนั้น พยายามโทรติดต่อแต่ก็ไม่มีการตอบรับจากปลายสาว นั่นทำให้รามิลพอรู้ได้ว่าเหตุการณ์กำลังไม่ปกติ แล้วจะมีใครที่เอาตัวเธอไปได้นอกจากแม่เขาอีก เขาคาดหวังแค่ให้แม่อย่าลงมือทำอะไรรุนแรงกลับคนตัวเล็ก วิ่งเอาเป็นเอาตายลงมาจากตึกอำนวยการจนเพื่อนเขารั้งไว้แล้วบอกให้ใจเย็นลง ตัดสินใจกดโทรหาผู้เป็นแม่แต่อีกคนกลับไม่ตอบรับสายของเขา ปกติแม่เขาไม่เคยพลาดสายทีเขาโทรหาเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้งก็ยังไม่มีการตอบรับ ยิ่งเป็นแบบนีแล้วก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่"กูว่าแม่กูนี่แหละที่เอาตัวข้าวไป" รามิลเชื่อว่ารางสังหรของเขามันไม่ผิดแน่ เหลือก็แค่จะไปหาเธอได้ที่ไหนก็เท่านั้น"แม่มึง?" ริวขมวดคิ้ว นี่ไม่พอใจกันถึงขนาดต้องจับตัวกันไปเลยหรอ เขารู้จักรามิลมานานพอที่จะรู้ว่

คนตัวเล็กวิ่งออกจากบ้านพักตากอากาศไปตรงหาดทรายขาว ตั้งแต่เกิดมาเธอเคยเห็นทะเลแทบจะนับครั้งได้ เพราะทางบ้านไม่ดีมีฐานะมากพอที่จะมาเที่ยวเล่นบ่อยอย่างใครเขา ปกติที่เคยมาก็เป็นเพราะนิรินทั้งนั้นที่ออกค่าใช้จ่ายให้ มองออกไปยังน้ำทะเลที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกต บรรยากาสเงียบสงบของบ้านพักต่างอากาศแบบส่วนตัวนี่มันดีจริงๆ ไม่มีใครมารบกวนใจด้วย รามิลเดินมาจากด้านหลังแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ กลิ่นกายหอมเร้าให้เขากดจูบที่ต้นคอขาว คนตัวเล็กหลับตารับสัมผัสเขาอยู่เพียงพักเดียวแล้วแต่ที่แขนแกร่งที่โอบกอดอยู่ให้รู้สึกตัว รามิลยอมผละใบหน้าออกมาอย่างนึกเสียดาย แต่อย่างว่าตรงนี้มันไม่ใช้สถานที่ที่จะมาทำเรื่องอย่างว่ากันนี่นา "ชอบทะเลหรอ?" นัยส์ตาทอประกายของเธอมันทำให้เขารอบอมยิ้ม ตัดสินใจไม่ผิดที่พาเธอมาเที่ยวทะเล เขาก็สังเกตคนเก่งเหมือนนะเนี่ย "อืม ชอบ แต่ไม่ค่อยได้มาหรอก" "ต่อไปนี้จะพามาบ่อยๆนะ" ยกนิ้วก้อยเพื่อให้เธอเกี่ยวทำสัญญากันเอาไว้ นิ้วเล็กยกขึ้นมาเกี่ยวกับเขาอย่างว่าง่ายแล้วยิ้มกว้าง "ตามใจจัง" "เมียทั้งคน" "เอาแต่พูดว่าเมียอยู่ได้" หันไปตีที่อกแกร่งหนึ่งทีเพราะรามิลเอาแต่พูดคำนี้ไม่หยุดตั้งแต่

รามิลลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะสัมผัสที่แก้มกำลังรบกวนการนอนของเขา ตื่นมาก็เจอคนตัวเล็กกำลังหอมแก้มเขาอยู่ อีกคนผละออกทันทีที่เห็นว่าเขากำลังตื่น กำลังเตรียมจะผละออกจากกันแต่เป็นเขาที่รั้งแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ ปลาบจมูกโด่งกดลงบนผมนุ่ม กลิ่นหอมจากกายบางทำให้เขารู้ว่าเธอน่าจะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เกลี่ยผมที่ปกหน้าเธออยู่่ไปทัดหูให้แล้วลูบแก้มนิ่มไปมา ขยับไปกดจูบแสนรักใคร่แล้วผละออกก่อนจะปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ ดันตัวองลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจไปมา หันมองเธอที่เอาแต่นั่งยิ้มให้ ข้าวหอมอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้ว เขาพยักหน้าอย่างนึกได้ว่าวันนี้เธอมีเรียนแต่เช้า "ข้าวแค่จะมาบอกพี่ว่าจะไปเรียนแล้ว ไม่ได้ตั้งใจกวนให้พี่ตื่นนะ" "ไม่เป็นไรครับ" ลูบหัวเธอไปอย่างเอ็นดูกับท่าทีรู้สึกผิดท่ทำให้เข่ตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่แบบนี้ ยิ้มให้เธอคลายกังวลแล้วกอบกุมมือบางเอาไว้ "งั้นเดี๋ยวข้าวไปก่อนนะ" "แต่ยังเช้ามากเลยนะ มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่หรอ" เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาเจ็ดโมงเช้าพอดี ยังมีเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเรียน คนตัวเล็กรีบมากกเกินไปหรือเปล่านะ "กลัวว่าถ้าเป็นรถรอบต่อไปจะไปถึงไม่ทั