All Chapters of ท่านอดีตสามีข้าผิดไปแล้ว: Chapter 51 - Chapter 60

ความรู้สึกของเยี่ยนเฟยฉีในตอนนี้เองก็ไม่ต่างกัน ถึงเขาจะยังไม่แน่ใจว่าบุรุษผู้นั้นที่ถูกองค์หญิงใหญ่รับเป็นบุตรบุญธรรม จะเป็นพี่ชายต่างมารดาของตนจริงหรือไม่ แต่เขาก็ไม่พอใจที่ตนเองมิใช่คนคนนั้นที่ได้รับความโปรดปรานจากหญิงชราที่มีอำนาจในกำมือ“เอาล่ะ หม่อมฉันเองก็เหนื่อยแล้ว เช่นนั้นคงต้องขอตัวก่อน”องค์หญิงใหญ่หันไปเอ่ยกับฮ่องเต้ก่อนที่พระนางจะถูกนางกำนัลพยุงกลับไปยังตำหนักหลังเดิมที่เคยประทับครั้งในอดีต หลังจากที่องค์หญิงใหญ่ออกจากงานเลี้ยงไปแล้ว ฮ่องเต้และฮองเฮาก็ทรงประทับอยู่ในงานเพียงไม่นานจากนั้นจึงกลับออกไปเช่นกันเหล่าขุนนางที่รอคอยเวลานี้อยู่นานแล้ว ต่างก็กรู่เข้ารุมล้อมเว่ยเจ๋อหมิงอย่างกับฝูงแมลง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถฝ่าด่านโสวฝู่ผู้เฒ่าไปได้ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสองแต่ในยามนี้ทุกคนต่างก็คาดเดาไปในทิศทางเดียวกันว่าเด็กหนุ่มผู้นี้คือเยี่ยนฉางรุ่ย บุตรชายเพียงคนเดียวของอดีตจวิ้นหว่างเฟย ซ่างกวนหยวนเยว่ บุตรสาวคนเล็กของโสวฝู่ผู้เฒ่าเว่ยเจ๋อหมิงที่นั่งใบหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านข้างเถียนสวี่หลันยกน้ำชาขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตามองไปยังร่างบางที่เอาแต่ก้

เว่ยเจ๋อหมิงเอ่ยถามสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเสียงเบา เถียนสวี่หลันส่ายหน้า ตายก็เคยตายมาแล้วกระโดดจากรถม้าแค่นี้นางจะไปกลัวอะไร“ไปเถอะ”ร่างสูงกอดกระชับร่างเล็กในอ้อมแขนตน ก่อนที่ทั้งสองจะกระโจนออกจากรถม้าพร้อมกัน“กอดข้าเอาไว้ ไม่ต้องกลัว”เสียงทุ้มกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูของนาง สมองที่ว่างเปล่าของเถียนสวี่หลันกลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินเสียงของชายหนุ่มดังขึ้น“ข้าไม่กลัว.....อึก!!!!”เถียนสวี่หลันเอ่ยยังไม่ทันจบ สองร่างก็กระแทกลงไปบนพื้นอย่างแรง ก่อนที่จะกลิ้งขลุกขลักไปตามทางลาด แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่เว่ยเจ๋อหมิงก็กอดร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น ใช้ตนเองเป็นเบาะรองรับแรงกระแทกแทน“เจ็บตรงไหนหรือไม่”ทันทีที่การไถลตัวของทั้งสองหยุดลง เว่ยเจ๋อหมิงก็จับร่างเล็กในอ้อมแขนขึ้นมาเพื่อตรวจดูบาดแผลบนตัวนาง“ข้า...ไม่เป็นไร มีรอยถลอกนิดหน่อยแต่ไม่เจ็บ แล้วเจ้า!!”ทันทีที่เงยหน้าขึ้น เถียนสวี่หลันก็เห็นรอยเลือดที่แขนเสื้อของเว่ยเจ๋อหมิง ดวงตาของนางเบิกโพลงด้วยความตกใจ“เจ้าได้รับบาดเจ็บ!!”ร่างสูงก้มลงมองแขนเสื้อตนเอง ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาให้นางคลายใจ“เล็กน้อยเท่านั้น เรารีบไปดูคนขับรถม้า

“ปากดีไปเถอะ ใกล้ตายเมื่อใดอย่าได้มาคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องข้าให้ไว้ชีวิตพวกเจ้าแล้วกัน”เถียนสวี่หลันเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยท่าทางมั่นใจ หัวหน้าโจรมองใบหน้างามด้วยความสงสัย เห็นอยู่ชัดๆ ว่าพวกตนมีคนมากกว่า แต่สิ่งใดกันที่ทำให้สตรีร่างบางผู้นี้มีความมั่นใจว่าตนเองจะรอดพ้นไปได้“หุบปากของเจ้าซะ!! เช่นนั้นก็มาดูกันว่าใครกันแน่ที่จะต้องคุกเข่าร้องขอชีวิต”หัวหน้าโจรตะโกนออกมาด้วยท่าทีเดือดดาล ก่อนจะโบกมือสั่งให้ลูกน้องทั้งหมดเข้าจัดการทหารองครักษ์ที่ติดตามเถียนสวี่หลันมาแต่ก่อนที่คนสองกลุ่มจะได้ทันเข้าโรมรัน เสียงควบม้ามาจากทางด้านหลังก็ดังกระหึ่มขึ้น เยี่ยนหลงเฟิงองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเยี่ยนผู้สง่างาม พาทหารอีกห้าร้อยนายควบม้าตรงมายังกองคาราวานเกวียนของราชสำนักนี่เป็นความลับที่แม้แต่ทางขุนนางก็ยังไม่ทราบ มีเพียงเถียนสวี่หลันเท่านั้นที่ได้รู้แผนการของฮ่องเต้ เพราะอย่างนั้นจึงทำให้นางมั่นใจเป็นอย่างมากว่าตนเองจะต้องชนะในศึกครั้งนี้“เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะส่งสตรีตัวเล็กๆ เช่นข้า มาทำงานใหญ่ให้กับราชสำนักอย่างนั้นหรือ ดูเหมือนว่ากุนซือของพวกเจ้านี่ก็ไม่เท่าไหร่นะ ลูกไม้ตื้นๆ เช่นนี้ก็ยังมองไม่ออก”

เถียนสวี่หลันที่ได้ยินเรื่องนี้นางก็ได้แต่อึ้งไป เรื่องทั้งหมดนี้น่าจะต้องเกิดขึ้นในอีกห้าปีข้างหน้ามิใช่หรือ แล้วเหตุใดทุกอย่างถึงได้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้ หรือว่าเป็นเพราะนางเปลี่ยนแปลงอนาคตที่จะเกิดขึ้น เถียนสวี่หลันรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ที่เรื่องราวทุกอย่างเริ่มไม่อยู่ในการควบคุมของนางการตัดสินโทษได้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว คนตระกูลจ้าวกว่าร้อยชีวิตถูกคุมตัวไปที่ลานประหารพร้อมกันในยามซื่อ (9.00-11.00) แม้ตนเองและครอบครัวจะต้องตายในอีกไม่ช้า แต่เสนาบดีจ้าวกลับยังคงปิดปากเงียบไม่ยอมให้การซัดทอดผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเถียนสวี่หลันและเว่ยเจ่อหมิงพร้อมทั้งองครักษ์ผู้ติดตามยืนอยู่ในฝูงชน มองดูคนตระกูลจ้าวหัวหลุดออกจากบ่าทีละคน เถียนสวี่หลันมิได้แสดงสีหน้าใดใดออกมาแม้ว่านางจะเห็นฉากนองเลือดตรงหน้าก็ตามที สายตาของนางเหลือบมองไปรอบๆ เพื่อหาร่างที่คุ้นตาของใครบางคนจ้าวจื่ออิง!! นางอยู่ที่นั่นเอง ใบหน้าด้านข้างที่ยกยิ้มมุมปากบางๆ ทำให้เถียนสวี่หลันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นางเห็นคนในครอบครัวของตนเองถูกประหารแต่กลับยิ้มออกมาอย่างนั้นหรือ นางใช่จ้าวจื่ออิงตัวจริงหรือไม่ แล้วเช่นนั้น

“นี่สำหรับขาทั้งสองข้างของข้าที่เจ้าเคยเอาไป”เอ่ยจบนางก็ไม่คิดรอดูผลงานของตน แต่เดินหันหลังให้ภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แม้ว่าร่างกายนั้นจะไม่มีความผิด แต่ดวงวิญญาณที่อยู่ภายในมิใช่จ้าวจื่ออิงหากเจ้ากำลังดูอยู่ข้าจะไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะที่ข้าเคยโดนกระทำมานั้นมันก็หนักหนาไม่ต่างกัน ลมเย็นสายหนึ่งพัดโชยมาที่ใบหน้าของนางเหมือนตั้งใจจะตอบรับคำพูดของเถียนสวี่หลัน จากนั้นไม่นานทุกอย่างภายในหุบเขาแห่งนั้นก็เงียบสงบลงเถียนสวี่หลันได้รับการช่วยเหลือและกลับมายังเมืองหลวงอย่างปลอดภัย ทางด้านกองทัพของฮ่องเต้ที่ถูกส่งออกไปนั้น เข้าตียึดพื้นที่คืนได้อย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งฤดูเหมันต์ผ่านไป เดือนสองกองทัพทั้งหมดเดินทางกลับมายังเมืองหลวงพร้อมกับชัยชนะและตัวจวิ้นอ๋องที่เป็นหัวหน้าผู้คิดก่อการกบฏจวิ้นอ๋องถูกตัดสินให้ประหารชีวิตในข้อหาก่อกบฏอย่างไม่รอการไต่สวน เว่ยเจ๋อหมิง เถียนสวี่หลัน และชายชราที่ใครๆ ต่างก็คิดว่าเขาได้ถูกสังหารไปแล้วนั้น ยืนอยู่ตรงหน้าของชายวัยกลางคน ที่ไม่หลงเหลือความองอาจห้าวหาญเหมือนดั่งที่ผ่านมา“จงไปขอโทษท่านแม่ของข้าที่ท่านเคยกระทำผิดต่อนางในปรโลกเถอะ”เว่ยเจ๋อหมิงเอ่