Все главы ท่านอดีตสามีข้าผิดไปแล้ว: Глава 31 - Глава 40

“รุ่ยเอ๋อ เจ้าคือรุ่ยเอ๋อใช่หรือไม่”เว่ยเจ๋อหมิงไม่คิดว่าตนเองจะได้พบท่านตาของตนอีกครั้ง เขาดูแก่ลงไปมากจากความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ได้พบในงานศพของเสด็จแม่ แต่หากพินิจมองให้ดีจะสามารถมองเห็นเค้าเดิมของท่านตาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วได้ และที่ต่างออกไปคงจะเป็นกลิ่นอายความเศร้าโศกที่แผ่ออกมา“ท่านตา รุ่ยเอ๋อขออภัยที่ทำให้ท่านต้องลำบากแล้วขอรับ”เว่ยเจ๋อหมิงคุกเขาลงตรงหน้าชายชรา โสวฝู่ผู้เฒ่ากอดหลานชายของตนเอาไว้ ความเศร้าโศกและน้ำตาของลูกผู้ชายที่กักเก็บมาเป็นเวลาสิบกว่าปีได้พังทลายลงอย่างรวดเร็ว“รุ่ยเอ๋อของข้า ในที่สุดตาก็ตามหาเจ้าจนพบ สวรรค์ได้เมตตาชายชราผู้นี้แล้ว”เว่ยเจ๋อหมิงได้ยินดังนั้นขอบตาก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ถึงแม้เขาจะมิได้หลังน้ำตาออกมาแต่เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน ที่ได้เห็นท่านตาของตนตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เพราะตัวเขาเองในตอนนั้นแม้เขาจะอายุเพียงสี่ขวบ แต่เขาสามารถจดจำเรื่องราวทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ครั้งนี้เขาได้พบท่านตาแล้ว จากนี้ไปก็คงถึงเวลาไปเอาคืนคนพวกนั้นที่ทำลายทุกอย่างในชีวิตของเขาหลังจากที่สองตาหลานได้ระลึกถึงความหลังกันและกัน เว่ยเจ๋อหมิงจึงเอ่ยถึงแผนการของตนที่วา

“ข้าไม่เป็นไร”เถียนสวี่หลันรู้สึกว่าขอบตาของตนร้อนผ่าวขึ้นมาทุกที เมื่อได้ยินชื่อนี้อีกครั้ง แววตาของนางหม่นหมองไร้ประกายแห่งความสุข ดวงตากลมโตสั่นไหวนางพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้จนสุดความสามารถ เถียนสวี่หลันรีบขอตัวกลับเรือนทันทีเพราะนางไม่ต้องการให้ใครเห็นนางร้องไห้อีกเถียนสวี่หลันคิดว่าหลายเดือนที่ผ่านมานี้นางจะสามารถทำใจลืมเว่ยเจ๋อหมิงได้แล้ว แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย ทุกครั้งที่ได้ยินผู้คนเอ่ยถึงชื่อของเขา หัวใจที่แสนเย็นชาของนางก็กลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง“เพราะท่านคนเดียวเลย นางถึงได้เป็นเช่นนั้น”เถียนซู่เจิงอดไม่ได้ที่จะตีสามีของตนไปอีกหนึ่งแปะ“ขออภัยได้หรือไม่ฮูหยิน พอดีข้าตื่นเต้นจนลืมตัวไป”หลี่หานอี้หน้าเจื่อนไป แต่ก็อดที่จะทำน้ำเสียงออดอ้อนภรรยาของตนไม่ได้“เฮ้อ!! ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดพวกเขาสองคนที่เข้ากันได้ดีเพียงนี้ถึงได้ผิดใจกันจนต้องยกเลิกงานหมั้น ดูอย่างไรนางก็ยังคงรักเขา แต่กลับใจแข็งเสียยิ่งกว่าหินเสียอีก แม้แต่หน้าก็ไม่ยอมให้พบ”หลี่หานอี้ที่เป็นทั้งอาเขยของเถียนสวี่หลันและสหายของเว่ยเจ๋อหมิง เขาไม่สามารถเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ คนกลางอย่างเขานั้นรู้สึกอึดอัดใจยิ

สองวันต่อมา ผลการสอบระดับอำเภอได้ถูกส่งมายังหมู่บ้านหนานซาน และแน่นอนว่าเว่ยเจ๋อหมิงย่อมจะต้องได้รับอันดับที่หนึ่งตามคาด ความจริงในเรื่องนี้นางย่อมต้องรู้อยู่แล้วเพราะเมื่อชีวิตที่แล้วเขาก็ทำได้ดีเช่นนี้ แต่สิ่งที่นางกังวลคืออนาคตที่ยังมาไม่ถึงจะเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใดนั้นยังมิอาจคาดเดาลมหนาวเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่จัดงานเลี้ยงฉลองให้ซิ่วไฉคนแรกของหมู่บ้านหนานซานเสร็จแล้ว คนตระกูลเถียนก็ได้รับข่าวดีถึงสองเรื่อง เพราะหลี่หานอี้เองก็สอบผ่านเช่นกันถึงแม้ว่าเขาจะสอบได้ระดับกลางๆ ก็ตาม ส่วนข่าวดีเรื่องที่สองคืออาเล็กกำลังตั้งครรภ์ได้เดือนกว่า ตัวนางเองก็พึ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ แต่นางต้องการจะเปิดเผยในวันที่สามีของนางกลับออกมาจากสนามสอบชาวบ้านต่างก็มาร่วมยินดีกับคนตระกูลเถียนที่ได้ลูกเขยเป็นถึงบัณฑิตซิ่วไฉ ถึงแม้ว่าเว่ยเจ๋อหมิงและเถียนสวี่หลันจะยกเลิกการหมั้นหมายไปแล้ว แต่ดูจากที่ทั้งสองยังคงคลอเคลียกันไม่ห่าง อีกไม่นานตระกูลเถียนอาจจะมีเรื่องมงคลเกิดขึ้นอีกก็เป็นได้“เดือนหน้าเจ้าต้องเดินทางไปที่เมืองชิงโจวเพื่อร่วมสอบชิวซื่อ แต่ก่อนหน้านั้นข้ามีเรื่องบางอย่างที่ต้องบอกกับเจ้า เ

โสวฝู่ผู้เฒ่ามีท่าทีครุ่นคิดเล็กน้อย ท่าทางสองคนนี้พึ่งจะมาทำงานที่ตระกูลซ่างกวนสินะ ถึงได้ไม่รู้จักตน“เช่นนั้นพวกเจ้าช่วยตามหัวหน้าพ่อบ้านฝูมาพบข้าได้หรือไม่”สององครักษ์มองหน้ากัน ก่อนที่หนึ่งคนจะแยกเข้าไปในเรือนเพื่อตามหัวหน้าพ่อบ้าน ไม่นานสองร่างก็เดินตามกันออกมาที่ประตูใหญ่ทันทีที่หัวหน้าพ่อบ้านฝูเห็นชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาก็รีบคุกเข่าลงทันที ใบหน้าเหี่ยวย่นมีแต่ริ้วรอยตามกาลเวลามีหยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่หยุด ทำเอาองครักษ์ทั้งสองที่มองดูเหตุการณ์ถึงกับทำตัวไม่ถูก“หัวหน้าพ่อบ้าน ท่านคุกเข่าด้วยเหตุใด”หัวหน้าพ่อบ้านฝูรีบดึงองครักษ์ทั้งสองให้รีบคุกเข่าลงด้วยเช่นกัน“นายท่านผู้เฒ่า!!นายท่านผู้เฒ่า!!ท่านกลับมาแล้ว สิบกว่าปีมานี้ท่านไปอยู่ที่ใดมา ท่านผู้นำตระกูลส่งคนออกตามหาท่านไปทั่วแผ่นดิน แต่กลับไร้ข่าวคราว ท่านรู้หรือไม่ว่าแม้แต่ฝ่าบาทเองก็รู้สึกเป็นกังวลที่ท่านหายตัวไป”สององครักษ์ในหัวกำลังประมวลผลความคิดตนเองอย่างช้าๆ นายท่านผู้เฒ่าตระกูลซ่างกวนก็คือท่านโสวฝู่ ผู้เป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ ทันทีที่พวกเขาคิดได้สองร่างก็พลันอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงไปทันที ในใจมีเพียงความคิดเดี

รถม้าขนาดกลางวิ่งช้าๆ จนกระทั่งไปหยุดที่หน้าประตูวังหลวงอันใหญ่โตมโหฬาร ด้านหน้ามีทหารสี่นายยืนเฝ้ารักษาการอยู่ บุรุษในชุดของนักพรตสีเทาก้าวลงมาจากรถม้าด้วยท่าทางเคร่งขรึม ยืนรออย่างสงบเถียนสวี่หลันที่แต่งตัวเป็นบุรุษในชุดสีเทาก้าวตามลงมา นางถือหนังสือพระราชโองการไปแจ้งต่อทหารที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า ไม่นานขันทีน้อยผู้หนึ่งก็มาเชิญให้ทั้งสองให้ติดตามเขาไป“วังหลวงแคว้นเยี่ยนช่างใหญ่โตเสียจริง พวกเราเดินมาสองก้านธูป (30นาที) แล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะถึงจุดหมายเลยสักนิด”ฮุ่ยต้าหลางที่เดินอยู่ด้านหน้าชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อยก่อนที่จะกระซิบกับเถียนสวี่หลัน“หุบปากของเจ้าแล้วเดินต่อไปซะ!! เดี๋ยวก็ถูกจับได้ซะก่อนหรอก จำเรื่องที่ข้าสอนเจ้าเอาไว้ หัวของเราสองคนจะยังอยู่บนบ่าเช่นเดิมหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”ขันทีที่เดินนำหันกลับมามองนักพรตที่เดินตามตนเอง เริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ เขาจึงชะลอฝีเท้าลง“ท่านนักพรตมีเรื่องอันใดอย่างนั้นหรือ”ฮุ่ยต้าหลางหันกลับมาสนใจขันทีที่อยู่ข้างหน้าตน ก่อนที่จะกระแอมไอเบาๆ เพื่อเรียกขวัญกำลังใจกลับคืนมา“ไม่มีอันใด เจ้านำทางต่อเถิด”เถียนสวี่หลันเริ่มรู้สึกแปลกๆ หลังจาก