All Chapters of ท่านอดีตสามีข้าผิดไปแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงกรีดร้องด้วยความสิ้นหวังดังออกมาจากห้องเล็กในเรือนที่ใกล้ผุพังท้ายจวนตระกูลซ่ง ดวงตาปูดโปนของเถียนสวี่หลันจ้องมองเดรัจฉานมนุษย์ทั้งห้า ที่กำลังย่ำยีร่างกายของนางด้วยดวงตาแดงก่ำ ตอนนี้นางสิ้นไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนต่อไปแล้วกว่าสองปีที่ถูกขังเอาไว้ในห้องที่เล็กแคบและเหม็นอับแห่งนี้ กว่าสองปีที่นางถูกทรมานและย่ำยีจากบุรุษมากหน้าหลายตา พวกที่มีจิตใจวิปริตชมชอบร่างกายที่พิการของสตรี ต่างก็จ่ายเงินให้สามีนางเพื่อที่จะได้สำเร็จความใคร่กับร่างกายที่ไร้แขนขาของเถียนสวี่หลันย้อนกลับไปในตอนที่นางยังคงอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านหนานซาน เถียนสวี่หลันนับว่าเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในอำเภอก็ว่าได้ ต่อมาแม้นางจะติดตามสามีย้ายมาอยู่ที่เมืองหลวง ใบหน้าของเถียนสวี่หลันก็ยังนับว่าโดดเด่นในหมู่สตรีอยู่ดีจนกระทั่งซ่งหยางเฉิง แต่งงานใหม่กับบุตรสาวของขุนนางตระกูลใหญ่ ความสุขที่นางเคยได้รับจากสามีก็ค่อยๆ หายไปมันคงเป็นเวรกรรมที่นางเคยทำเอาไว้กับเว่ยเจ๋อหมิงสามีคนแรกของนาง นางถึงได้ถูกจ้าวจื่ออิงภรรยาคนใหม่ของซ่งหยางเฉิงทรมานให้ตายทั้งเป็นเช่นนี้ ตลอดสองปีที่ผ่านมาจ้าวจื่ออิงขังนางเอาไว้ในห้องเก็บของที่เรือนท้า

ทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับคำพูดของนาง มีเพียงเว่ยเจ๋อหมิงที่กล่าวโทษตนเองว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นล้วนเป็นความผิดของตนเอง จึงทำให้เถียนซู่เจิงต้องมาพบเจอกับจุดจบเช่นนี้เว่ยเจ๋อหมิงได้นำเงินส่วนตัวของเขาไปซื้อโลงใส่ศพและสร้างสุสานให้นาง แม้เถียนสวี่หลันจะคัดค้านอย่างไร แต่นางก็ไม่สามารถหยุดเขาเอาไว้ได้ ทั้งสองคนทะเลาะกันใหญ่โตและมันได้กลายเป็นจุดเริ่มตนที่ทำให้ชะตาชีวิตของนางเปลี่ยนไป“หลันเอ๋อ เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือ”เถียนซู่เจิงยังคงเข้ามาดูแลเถียนสวี่หลันเช่นเดิม ถึงแม้ว่าเถียนสวี่หลันจะบอกให้นางไม่ต้องทำเหมือนที่ผ่านมาแล้ว นางวางแผนว่าต่อจากนี้นางจะดูแลตนเองและนางจะอยู่ให้ห่างจากบุคคลที่อาจจะทำให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยดั่งเช่นชีวิตก่อนของตน“อาเล็กข้าบอกท่านแล้วว่าข้าสามารถดูแลตนเองได้ ตอนนี้ท่านควรคิดเรื่องออกเรือนได้แล้ว เพราะข้าทำให้ท่านล่าช้าไปตั้งหลายปี”สตรีในหมู่บ้านชนบท ปกติแล้วอายุสิบสี่ก็เริ่มหมั้นหมายอายุสิบหกก็สามารถแต่งออกไปได้แล้ว แต่อาเล็กของนางอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปด นางไม่มีแม้แต่คู่ดูตัว“ท่านมานี่หน่อย”เถียนสวี่หลันดึงนางให้มานั่งลงที่เตียง เถียนซู่เจิงรู้สึกทำตัว

“เช่นนั้นเราก็ไปอำเภอพร้อมกันทั้งสามคนก็ได้นี่เจ้าคะ ไปเถอะ เราไปรอซวนเอ๋อที่หน้าหมู่บ้าน”เถียนสวี่หลันคล้องแขนอาเล็กเดินออกจากเรือนไป สตรีทั้งสองเดินผ่านต้นไม้ร้อยปีทำให้แม่บ้านที่ว่างงานตะโกนถามพวกนาง"สองอาหลานพวกเจ้ากำลังจะไปไหนหรือ"เถียนสวี่หลันหันไปยิ้มให้สตรีวัยกลางคนที่กำลังปักชุนเสื้อผ้า“เราสองคนกำลังจะไปรอน้องชายของข้าที่หน้าหมู่บ้านเจ้าค่ะ”พวกนางไม่คิดไม่ฝันว่าเด็กสาวสกุลเถียนที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในหมู่บ้านจะตะโกนตอบกลับมา ยิ่งตอนที่นางยิ้มยิ่งทำให้ใบที่หน้างดงามของเถียนสวี่หลันเจิดจ้าเหมือนดวงตะวันยามเช้า“ข้าฝันไปหรือไม่”สตรีวัยกลางคนหันไปถามสหายของตนที่นั่งอยู่ด้วยกัน“นางงดงามมากเหลือเกิน ข้าไม่รู้ว่าแผ่นดินนี้จะยังมีบุรุษใดที่คู่ควรกับนางอยู่อีกหรือไม่”สตรีผู้นั้นเอ่ยออกมาคล้ายกำลังละเมอ“ข้าเองก็อยู่มาสี่สิบกว่าปีไม่เคยเห็นสตรีใดที่งดงามเช่นนี้มาก่อน”ถึงแม้เรื่องที่เถียนซู่เจิงมีการเปลี่ยนแปลงจะเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คนในหมู่บ้านตลอดหลายวันมานี้ แต่เรื่องที่นิสัยของเถียนสวี่หลันเปลี่ยนไปก็เป็นอีกหนึ่งเรื่อง ที่พวกเขาหยิบยกขึ้นมาพูดถึงบ่อยครั้ง“อาเล็กมา

แต่เว่ยเจ๋อหมิงเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงดีงามในสำนักศึกษาจื้อกั๋ว ทุกคนในอำเภอเหออันต่างก็รู้จักเขาเป็นอย่างดี จะทำสิ่งใดยังต้องคิดให้ถี่ถ้วนตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก เขาก็รู้สึกไม่ชอบหน้าคนผู้นี้เลยสักนิด บัณฑิตยากจนที่มาจากหมู่บ้านเล็กๆ ในหุบเขา แต่กลับมีความสามารถสอบเข้าสำนักศึกษาจื้อกั๋วได้เป็นอันดับที่หนึ่งสำหรับเขาแล้ว เว่ยเจ๋อหมิงนับว่าเป็นกระดูกชิ้นโตที่ขวางทางเขาในทุกเรื่อง เมื่อก่อนมีใครบ้างในสำนักศึกษาที่ไม่ชื่นชมในตัวเขา พอเว่ยเจ๋อหมิงผู้นี้เข้ามาทุกคนต่างก็หันไปหามันแทน คนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเว่ยเจ๋อหมิงมีสิ่งใดให้น่าชื่นชมกัน ซ่งหยางเฉิงคิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะแสร้งยิ้มแย้มเดินเข้าหาร่างสูง“บัณฑิตเว่ยเจ้ารู้จักกับแม่นางผู้นั้นอย่างนั้นหรือ”ซ่งหยางเฉิงเก็บความไม่พอใจต่อเว่ยเจ๋อหมิงเอาไว้ข้างใน แล้วถามถึงหญิงงามที่พึ่งออกจากร้านไป แต่เว่ยเจ๋อหมิงกลับไม่สนใจ เขาจ่ายเงินค่ากระดาษที่เถียนสวี่หลันเลือกเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกจากร้านขายตำราซ่งหยางเฉิงเห็นอีกฝ่ายเมินคำถามของตน เขาก็รู้สึกเสียหน้าและโมโหเป็นอย่างมาก ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปขวางเว่ยเจ๋อหมิงเอาไว้“นี่ ข้ากำลังถามเจ

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!!”เถียนสวี่หลันพยายามแกะมือใหญ่ที่กำลังลากตนด้วยท่าทางทุลักทุเล เพราะเว่ยเจ๋อหมิงที่ตัวสูงกว่าจึงทำให้ภาพออกมาเหมือนเขากำลังหิ้วเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งในมือ“เถียนสวี่หลันบอกมาซิว่าเจ้าเข้าไปทำอันใดในเรือนตระกูลสวี ข้านึกว่าหลายเดือนมานี้ที่เจ้าอยู่เงียบๆ เป็นเพราะว่าเจ้าคิดได้แล้ว แม้แต่อาเล็กของเจ้าก็ยังเอ่ยปากแทนว่านิสัยของเจ้าได้เปลี่ยนไปแล้ว ดูเหมือนทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่การแสดงสินะ สุนัขที่เคยกินอาจมมันย่อมไม่มีทางเปลี่ยนนิสัยได้ง่ายๆ”เถียนสวี่หลันหยุดดิ้นทันที ดวงตาแดงก่ำจ้องไปยังร่างสูงอย่างแข็งกร้าว คำพูดที่แสนดูถูกของเขาทำให้นางนึกถึงเรื่องราวในชีวิตก่อน ตอนที่นางยังไม่ได้ถูกตัดแขนขานางเคยถูกบ่าวรับใช้ในเรือนของซ่งหยางเฉิงรังแก พวกเขาทุกคนต่างประชดประชันนางว่าเป็นหมูบ้างล่ะ เป็นสุนัขที่กินอาจมบ้างล่ะคำพูดดูแคลนสารพัดต่างก็ถูกซัดสาดมาที่นาง หลังจากที่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งเถียนสวี่หลันไม่คิดว่าตนจะมาได้ยินคำพูดดูถูกเหล่านั้นอีกครั้งดวงตากลมโตไหวระริก ความเจ็บปวดทั้งหลายปรากฏขึ้นในดวงตางาม เถียนสวี่หลันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ นางไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอต่